In love with the wrong |Harry Potter| |fanfiction| |dutch|

75. *\Most terrible time of my life/*

Ik loop de ziekenzaal uit op weg naar de common room. Draco en ik lopen hand in hand en ik leg mijn hoofd op zijn schouder en zeg "Ik ben zo blij dat we onze liefde niet meer geheim moeten houden." 

"Ashley, alsjeblieft. ga nu niet doen alsof je blij bent. Ga nu niet zeggen dan je nu al over het verdriet van Cedric heen wilt zijn. Dat gaat zeker nog een tijd duren. En ik begrijp dat je zo snel mogelijk de oude wil zijn, maar nu moeten wij, ik en je vrienden, er voor je zijn. En dat zijn we ook. Wil je dat alsjeblieft begrijpen?" 

Ik knik en zeg "Ik begrijp je, maar ik weet niet wat ik anders moet zeggen." "Je hoeft niks te zeggen. Sommige stiltes hoef je niet te verbreken."

Ik merk nu pas dat Draco helemaal met me is meegelopen naar de common room zodat ik niet alleen hoef te zijn en dan zegt hij "Nog heel veel sterkte." 

Hij geeft een klein kusje op mijn voorhoofd, heel klein maar, maar het maakt me toch iets veiliger en gelukkiger in hoeverre het kan. Tot ik me bedenk dat Cedric de laatste was die dat bij mij heeft gedaan en ik voel weer een lading tranen eraan komen. Dan loopt Draco weg en ik zeg het wachtwoord.

Ik loop de common room en ik heb nog nooit zo en stilte gehoord terwijl het zo druk. Iedereen is aan het rouwen om Cedric en als ik binnen kom kijkt iedereen me aan en iedereen geeft me medelevende knikjes en zegt 'gecondoleerd.' 

Ik ga zo snel mogelijk bij de rest zitten die een plek bij de open haard hebben geclaimed. ik ga zitten en de tranen springen weer eruit. 

Ik kan ze gewoon niet meer tegenhouden en Timber zit naar me te kijken en ik til haar op en aai haar. Hermione komt gelijk naast me zitten en zegt "We leven allemaal met je meer Ashely, en je moet weten dat wij er voor je zullen zijn, altijd." ik staar naar het vuur en Ginny gaat aan de andere kant van mij zitten en pakt mijn hand vast. 

Niemand weet wat die moet zeggen en ik kan alleen maar leeg voor me uit staren. De common room begint steeds leger te raken omdat iedereen maar vroeg naar bed gaat en na een tijdje zijn wij als enige over. 

Harry heeft zich bij ons gevoegd en die zit er nu ook maar zwijgend bij. Fred en George konden het na een tijdje niet meer aan en gingen ook naar boven.

Dan zie ik uit het niets een soort schim van Voldemort in het vuur en ik zeg "Hij is terug." Harry kijk me verbaasd aan maar knikt dan en Hermione vraagt "Bedoel je You-Know-Who?" 

Ik knik en Hermione slaakt een kreet en Harry kan het nu ook niet meer aan en zegt "Sorry Ashley, ik wil er heel graag voor je zijn, maar ik trek het niet meer." "Maakt niet uit Harry." Hij knikt en dan gaat hij ook naar boven. 

Alleen Hermione en Ginny zijn over en Hermione zegt "Wil je niet naar bed?" Ik schud mijn hoofd. Dan gaat het portret open en komt professor McGonagall binnen. Ze komt waarschijnlijk kijken of het met iedereen goed gaat. Dan ziet ze ons en ze komt bezorgd tegenover ons zitten en zegt als eerste "Gecondoleerd Ashley." 

Ik blijf maar staren naar het vuur en dan vervolgt ze "Ik kan heel goed begrijpen dat het zwaar is. Maar het zal verstandig zijn om te gaan slapen." Nu voor het eerst begin ik mijn gewoonlijke woede te voelen. 

Woede doordat Voldemort Cedric heeft vermoord. Woede omdat ze Cedric dood hebben laten gaan. En ik schreeuw "Nee! U begrijpt er niks van! U weet niet hoe het is!" 

Ik wil nog veel meer zeggen maar professor McGonagall kijkt me alleen maar bezorgder aan en zegt "Nee, ik weet inderdaad niet hoe het voelt, het spijt me daarvoor." Ik ga weer zitten en barst weer in tranen uit en dan geeft ze me een flesje en zegt "Die helpt voor het slapen." En dan loopt ze weg.

Ginny heeft me zover gekregen om gewoon in de slaapzaal te gaan slapen en ik neem de inhoud van het flesje in en ga dan in mijn normale kleren slapen. 

Ik kom gelukkig snel in slaap door het flesje van professor McGonagall maar mijn dromen zijn slecht, heel slecht. ik kan alleen maar aan het roerloze lichaam van Cedric denken, aan een oudere Voldemort, met rimpels maar nog steeds hetzelfde kapsel. 

Maar het ergste was de droom waar ik helemaal alleen was. Ik was er alleen, in een zwarte kamer. Cedric stond in een deur die leidde naar een witte kamer. Maar hoe hard ik ook probeerde te rennen, ik kwam maar niet dichterbij. Cedric ging zelfs verder weg. 

Cedric was daar in de vredige hemel, hij had nergens last van. Maar ik, ik zat hier op deze verschrikkelijke aarde waar alles tegen mij was gekeerd. 

De week was verschrikkelijk. Ik slaap slecht, ik kan alleen maar aan Cedric denken en ik zie dat er al heel erg veel over hun verdriet heen zijn. 

Draco en ik zijn ook elke dag bij elkaar te vinden en ik krijg nu voor het eerst afkeurende blikken mijn kant op. Het kan natuurlijk niet dat een Slytherin met een Gryffindor om gaat maar dat slaat nergens op. 

Zoals Fred en George een keer over mij zeiden was dat het niet uit maakt wat er op het label staat maar wat erin zit. En ja, Draco heeft veel verkeerde dingen gedaan maar hij is gewoon veel te lief.

We slenteren naar de grote zaal waar Dumbledore de eindspeech voor Cedric gaat houden. Als ik de ruimte in kijk zie ik alleen maar rijen banken en zwarte vlaggen hangen. 

Dan zie ik alle professoren praten aan het einde van de grote zaal en professor McGonagall spot me. Ze gebaart dat ik moet komen en ik kijk Draco vragend aan maar ga er dan toch heen. 

Ik kom bij haar aan en ze neemt me apart en ze zegt "We hebben een speciaal plekje aan jou gegeven omdat, zoals de tweede opdracht ook al zei, jij het meest dierbaar was voor Cedric. Jij mag vooraan zitten." 

Ze wijst naar een stoel die van de banken zijn afgezonderd en ik zeg "Helemaal alleen?" Ze kijkt een beetje afkeurend naar Draco en ze zegt "Meneer Malfoy mag ook mee." Ik knik en dan tovert professor McGonagall er een extra stoel bij en gaan Draco en ik zitten.

De mensen druppelen langzaam de zaal in en ik negeer de starende blikken en kijk naar Draco en zeg "Ik weet niet of dit een goed plan was." "Hoezo niet?" "Ze staren nu al naar me, ik heb hier geen zin in." 

"Ben je dan niet nieuwsgierig wat professor Dumbledore wilt zeggen dan?" "Eigenlijk wel, maar ik heb geen zin om geconfronteerd te worden." Hij pakt mijn hand en zegt "Ik denk dat het goed voor je is, om er met een heldere blik naar te kijken. Professor Dumbledore gaat er vast niet zo een heel emotioneel verhaal van maken." Ik knik dan en sluit mijn ogen.

De hele zaal zit vol en professor Dumbledore is op de stoel gaan zitten. Hij begint met praten en de tranen beginnen al over mijn wangen te rollen. 

Dumbledore zegt "We herdenken hier een hard werkende, hulpvaardige en geliefde Cedric Diggory. We zijn hier bij een gekomen om er te zijn voor zijn vrienden en familie." Hij kijkt me even aan en ik zie dat de rest me ook aankijkt. 

Ik kijk maar naar beneden en de tranen rollen zachtjes over mijn wangen. Dan kijk ik Dumbledore weer aan en hij vervolgt "Het ministerie wil niet dat ik het jullie dit vertel maar ik wil dat jullie het recht hebben om te weten hoe hij is dood is gegaan. Cedric is vermoord door de meest duistere tovenaar van de wereld, door Lord Voldemort." 

Het is even stil en iedereen snakt naar adem. Ik kijk Harry aan en ik bedenk me dat hij het net zo moeilijk heeft als ik. Hij heeft Cedric dood zien gaan en Voldemort zien terug keren. hij kijk me ook aan en knikt en ik knik terug en ik luister dan weer naar Dumbledore. 

"We spreken dan wel in verschillende talen, komen uit verschillende landen. Maar ons hart klopt als 1." Ik voel de rillingen over me heen gaan en kijk Drew aan. Hij kijkt me schuldig aan en ik wend gelijk mijn blik van hem af en staar vooruit. 

Alle herinneringen met Cedric komen terug en vooral die van de momenten dat hij me hielp in moeilijke tijden. Ik merk niet een dat de meeste mensen al weer weg zijn gegaan en het boeit me ook allemaal niet.

Draco vraagt "Ik denk dat het tijd is om te gaan, over een paar uur gaat de trien alweer weg naar huis." Ik knik en dan staan we op en lopen we naar onze common rooms. Draco loopt weer om voor mij en we nemen afscheid en dan ga ik naar binnen.