In love with the wrong |Harry Potter| |fanfiction| |dutch|

86. *\I'm afraid/*

Ik kom langzaam in beweging en sta op. Ginny steekt haar arm uit en ik ga naast haar zitten en dan legt ze haar arm om me heen. 

Ik ben blij dat ze er allemaal voor me zijn. Ze kijken me aan en ik zeg "Ik wil het er niet over hebben oke." Iedereen knikt en dan hoor ik allemaal kabaal in de gang. Het portret van mevrouw Black gaat helemaal tekeer en ik kan eindelijk een beetje tot rust komen.

Wanneer het geschreeuw van mevrouw Black gestopt is gaat het andere geschreeuw door. Iemand schreeuwt "Ik wil mijn dochter zien!" 

En de stem lijkt heel erg op die van mijn vader. Ik kijk geschokt op en Hermione zegt "Ze krijgen hem wel kalm. Je moet pas naar hem toe als je wilt, hij zal je waarschijnlijk ondervragen en daar zit je denk ik nu nog niet op te wachten." 

Ik knik en Harry voegt eraan toe "Hermione, ik denk dat het verstandig is als wij ook maar gaan. Dan kunnen we meneer Diggory ook nog even rustig houden." Hermione knikt en ik kijk toe hoe ze de kamer verlaten.

Ginny en ik zitten zwijgend in de kamer en ik kan mijn hart nog steeds niet onder controle houden. In de verte hoor ik wat gemompel en het houd me rustig. 

Mijn ogen flitsen door de ruimte om afleiding te zoeken maar mijn ogen vinden al snel de kast waar de boeman in zit en ik kan mijn ogen er niet vanaf houden. 

Ginny kijkt in de richting waar ik ook naar kijk en ze zegt rustig "Misschien is het beter als we weg gaan, dat we überhaupt nooit meer in deze kamer komen." Ik knik en dan staan we op en verlaten we de kamer.

Eerst was het de bedoeling dat we ongezien langs de rest naar onze kamer konden gaan maar de deur stond open en ik kijk zo naar de rug van Molly die werd getroost door Arthur en het gezicht van mijn vader die super ongerust stond. 

Sirius en Remus probeerde hem te kalmeren maar geen enkel woord leek echt tot hem door te dringen. Hij was daarom ook de eerste die mij door had. Hij kijkt me ongerust aan en ik kijk leeg terug en dan heeft de rest van de groep me ook al snel in de gaten.

Ik ben bijna verplicht om nu wel naar binnen te gaan en papa was gelijk opgestaan en hij staat nu voor de deuropening. Hij opent zijn armen vol liefde en ik twijfel geen seconde en ren in zijn armen. 

Zijn armen slaan zich gelijk om me heen en ik voel zijn liefde en veiligheid over me heen gaan. Mijn hart klopt eindelijk weer een beetje rustig en ik voel me ook eindelijk weer veilig.

We blijven zo een tijdje staan en dan trekken we elkaar terug en gaan we aan de tafel zitten. Iedereen kijkt me aan voor uitleg maar ik zeg niks en Molly heeft dat door en zegt gauw "Laat Ashley toch met rust. Je ziet dat ze er niks over wilt zeggen, wat kan ze er eigenlijk over zeggen? Iedereen heeft gezien wie het waren en niemand wil erover terugdenken. Ik wil ook niet terug denken aan wat ik zag en ik begrijp goed dat iemand zoals Ashley dat al helemaal niet wilt. Ze heeft al genoeg te verwerken om Cedric." 

De laatste paar woorden lijken zich door te dringen als een boor door een stuk hout en iedereen is even van zijn padje af. De naam is nul keer genoemd toen ik er was en ik had het eindelijk in een goede plek te hebben weg gestopt. 

Een plek waar ik niet elke keer aan dacht maar die ik ook niet zomaar zal vergeten. Iedereen kijkt elkaar met zoekende ogen aan, zoekend naar goede woorden en ik verbreek snel de ongemakkelijk situatie en zeg "Het maakt niks uit, ik ga denk ik maar naar boven. Ik ben moe." Iedereen knikt maar wat en ik sta op en loop weg.

Ik doe de deur achter me dicht en ik voel nog steeds de ogen in me priemen, ook al staan zij aan de andere kant van de muur. Ik zucht en loop dan de trap op en ik hoor al alle gesprekken die beginnen, het lijkt net alsof wanneer ik er ben ze niks durven te zeggen, dat ze iets fout doen. Ik schud het allemaal van me af en ga snel naar mijn kamer.