In love with the wrong |Harry Potter| |fanfiction| |dutch|

88. *\Professor Umbridge/*

Hogsmeade komt in zicht en iedereen is gelijk rumoerig. Het water was dan wel fijn om af te koelen maar het nam de dorst niet weg.

We stappen uit de trein en ik neem afscheid van Draco die naar zijn vrienden gaat en ik herenig me ook met mijn vrienden. Ze grijnzen en zeggen "Hoe was het met je tortelduif?" Ik geef ze een speelse klap en zeg "Leuk."

Ik voel dat mijn hoofd zo rood word als een tomaat en dan lopen we richting de koetsen. Iedereen praat opgewonden over wat we allemaal gaan eten tot we bij de koetsen zijn.

Ik zie een bekend figuur in de koets zitten en ga zonder te twijfelen de koets in.

Ik zeg "Hey Luna, leuke vakantie gehad?" Luna kijkt op van de Quibbler. Ik ga naast haar zitten en ze zegt dromerig "Ja het was heel leuk, ik was gebeten door een nurgel maar papa zei dat het niet erg was."

Ik kijk haar heel even verbaasd aan, maar als ik mijn vrienden allemaal verbaasd zie kijken zeg ik "Ik had jullie al een keer verteld over Luna, nou dit is Luna jongens."

Iedereen knikt en Ginny en Sara gaan al zitten maar Harry blijft staan. En Ron en Hermione wachten nog even met de koets instappen.

Ik kijk hem vragend aan en vraag "Harry, wat is er?" Ik wil bijna lachen maar Harry zegt dan bloedserieus "Zie je die paard achtige dieren niet dan?" "Welke dieren?" Vraagt Hermione. "Die de kar voortrekken." Zegt Harry bijna boos alsof wij hem al gek verklaren.

Dan zegt Luna "Ik zei ze ook. Het is niet zo heel raar." Iedereen kijkt haar even raar aan.

Ik kijk naar voren en zeg "Er is niks Harry, de koets word gewoon voortgetrokken als altijd, met magie." Ik glimlach naar hem en hij schud zijn hoofd en zegt dan als Neville ook aankomt lopen met een rare plant "Wij pakken de volgende koets wel." Ik knik en dan komt onze koets in beweging.

We zijn de hele reis vrolijk aan het praten over de vakantie met Luna als het kasteel in de verte in beeld komt. Ik krijg een warm gevoel van binnen, maar niet alles word gevuld.

Een deel van mijn hart word niet gevuld met het warme gevoel, het zal nooit meer gevuld worden met elk gevoel, behalve haat en verdriet. Het stukje zal altijd gezegeld blijven als Cedric, nooit zal daar nog iets positiefs bij komen.

Ginny raakt met haar knie de mijne aan en kijkt me vrolijk aan om me op te vrolijken, maar in haar ogen zie ik medelijden. Ze glimlacht zwak naar me en ik kijk weg van haar, ik wil op dit moment niet vrolijk zijn, ik kan het gewoon niet.

Ik had veel aan Cedric gedacht, maar vooral aan het verleden, nooit echt aan de toekomst. Nooit aan deze confrontatie met het verleden....

Ik zucht diep en er rolt een traan over mijn wang. Precies op hetzelfde moment stopt de koets en ik stap gelijk uit en loop naar binnen.

Ik haal de traan weg en volg de groep menigte, die opgewonden aan het praten zijn over het nieuwe jaar. Ik had ook zo opgewonden kunnen praten, maar iemand heeft dat moment van me afgenomen, en die gene gaat er wraak om krijgen.

Ginny rent naar me toe en sleurt me uit de menigte. Ze kijkt me diep in de ogen aan, een poging om te kunnen zien waar ik aan denk. Maar ik houd mijn blik strak en dan vraagt ze verslagen "Wat is er toch allemaal mis? Gister had je nog zo een zin hierin."

Ze kijkt me medelevend aan en ik zeg "Je weet het zelf wel." Ik kijk haar gebroken aan, verraden. Alsof ze me nog meer wilt confronteren met het verleden, terwijl ik weet dat ze me alleen maar wilt helpen.

Het deel in mij dat boos is neemt het over en ik loop zo langs haar heen. Niks zegen, gewoon lopend, haar achterlatend in de kou en de menigte.

Ik loop over de drempel de hal in, het opgewonden gevoel dat ik eerst altijd voelde is nu helemaal verdwenen. Ik ben leeg, mijn hele lichaam heeft zich gevuld met het gevoel voor Cedric.