In love with the wrong |Harry Potter| |fanfiction| |dutch|

26. *\The truth behind me/*

"Zo nu zijn we eindelijk alleen." "Waarom?" "Kijk ik wil Harry al 11 jaar dood hebben, sinds hij mij liet verdwijnen. Maar ik had ook gelijk een nieuw slachtoffer gecreëerd." 

Ik draai me boos naar hem om en zeg "Wat heb ik jou ooit misdaan?" "Jij hebt iets bij je dat ik wil hebben." "Ik heb niks." "Oh jawel, een gave die je kan overbrengen. En die gave heb ik nou juist nodig." "Welke gave?" 

Ik snap echt helemaal niks van hem. "Jij hebt de gave om dingen te doen die een normale tovenaar met zijn wand moet doen. Jij bent zo iemand die ze noemen 'Uitzonderlijk'. De uitverkorene' die gave wil ik hebben." 

"Dat krijg je toch nooit, denk je dat ik zo dom ben dat ik je door jou laat manipuleren." Ik ben echt pist en kan alleen maar boos naar hem kijken. Ik hoor nu stilletjes in een hoek te kruipen en bang te zijn voor Voldemort. Maar de macht en kracht die hij uitstraalt lijkt me juist sterker te maken, klaar om aan te vallen.

"Oh ik had zeker niet verwacht dat jij mee zou werken." hij kijkt opeens heel geïnteresseerd naar Harry's wand en hij mompelt in zichzelf "Dit zou moeten lukken. Crucio." 

Er gaat opeens een immens hevige pijnscheut door mij heen. Ik val op de grond en gil het uit van de pijn. Deze pijn is ongekend, het is niet alsof je je been breekt, of een harde val hebt gehad. Nee, deze pijn is 10 keer erger, het valt niet te omschrijven, misschien weten sommige mensen het, alleen die kunnen het niet navertellen omdat die pijn hen het leven had gekost. Alleen deze pijn neemt mij niet het leven, ze maken me alleen maar zwakker en pijnlijker.

"Je kan het op de simpele manier geven aan mij of ik ga door tot je niks meer kan doen." 

"H-h-hoe m..o-oo-eet ik he-eet g..e..ven?" Breng ik moeilijk uit door de pijn. 

"Door jezelf te laten sterven voor mij en een spreuk uit te spreken."

 "NOOIT!" Breng ik uit en de pijn word heviger. Al mijn spieren spannen aan. Dan hoor ik voetstappen achter mij en stopt de pijn. 

Ik zie Harry aan komen rennen en naast mij neer knielen. "Hou vol Ashley, hou vol........" Zijn stem klinkt steeds verder weg en het beeld voor mij word zwart.

Ik doe langzaam mijn ogen open en kijk recht in 2 grijzen ogen die behoren bij een jongen met wit haar. 

Als hij ziet dat ik wakker ben staat hij gelijk op en loopt weg. Ik wil rechtop gaan zitten maar er gaat dan een vreselijke pijn door buik. 

Ik ga gelijk weer terug liggen en dan komt er een meisje langs de gordijnen kijken, Ginny om precies te zijn. "h-hoi." Zegt ze onzeker. 

"hoi." Breng ik moeilijk uit en ik glimlach zwakjes. Dan komt Ginny op mijn bed zitten en zegt "Het spijt me heel erg wat ik jou allemaal heb aangedaan dit jaar. Tom had mij gewoon zo in zijn greep en..." 

"stop." Ze stopt gelijk met praten en ik zeg "Ik hoef niet alles te horen, ik weet dat jij niet de echte Ginny was dit jaar. En ik wil al deze gebeurtenissen van dit jaar achter mij laten. En als jij alles gaat vertellen lukt dat nooit."

"Oh sorry!" "Geeft niet." "Vrienden?" "Zeker." 

Ik glimlach en ze knuffelt mij heel voorzichtig. Dan zegt ze "ik moet helaas terug naar de eetzaal, ik moest eigenlijk van Dumbledore kijken of je al wakker was. Hij zal hier waarschijnlijk elk moment zijn." 

"Is goed. Eet smakelijk." Ze glimlacht en loopt weg.

Ik zucht diep en laat mijn hoofd op mijn kussen vallen. Ik staar naar het plafond en denk na van wat er gebeurt kan zijn. Mijn hoofd draait overuren en ik kan alleen maar het beeld van Voldemort voor mij zien. Ik voel de hoofdpijn al komen en sluit mijn ogen. 

Ik moet in slaap zijn gevallen want ik hoor opeens een kuchje en als ik mijn ogen open doe zie ik Dumbledore staan. 

Hij zegt met zijn zachte stem "Een beetje uitgerust?" "Ja." Ik knik en hij vervolgt "Ik begrijp dat je een beetje in de war bent van wat er 2 weken geleden is gebeurd." 

"2 weken!" "Ja." "Maar wat is er gebeurt, hoe kom ik aan al deze verwonden professor? Ik was ongedeerd." 

"Dat is hem dus. Harry had de Basilisk verslagen met het zwaard van Gryffindor maar toen hij de Basilisk vermoorde viel die om en kwamen zijn tanden in jou maag terecht. Je bent gelijk hierheen gebracht en wij hebben jou geholpen." 

Hoe meer hij vertelde hoe meer ik begin te hyperventileren. Ik ben gebeten door een Basilisk, ik ben...... gebeten. 

"rustig." Dumbledore pakt mijn schouder zachtjes beet en legt me weer neer op bed. "Ik denk dat ik je genoeg heb bijgedragen. Sterkte nog juffrouw Diggory." 

Hij draait zich om en wil weglopen maar dan zeg ik "Professor, Voldemort zei wat over mij." Dumbledore blijft staan en zegt pijnlijk "Wat zei hij dan." 

Hij draait zich dan om en ik zeg "Iets van dat ik de kracht heb om dingen te doen die normale tovenaars met hun wand moeten doen. En dat ik het kan afstaan, aan hem." 

"Hij heeft jou gemarteld he." Ik knik en hij zegt "Ashley, wil jij aan mij beloven om nooit die kracht aan Voldemort te geven." "Maar wat als hij mij weer gaat martelen. Het was verschrikkelijk!" 

"Je moest zeker jezelf vermoorden." "Ja." Zeg ik zachtjes en hij zegt "Ik zal ervoor zorgen dat dat moment niet komt en als het wel komt kan je vechten tot je dood, in plaats van jouw kracht aan hem geven. Je zal op dat moment dan toch dood gaan. Of hij doet het of jij moet het zelf doen. En ik wil je vragen of jij jezelf niet wilt opofferen." 

Wauw, ik ken Dumbledore van zijn goede motiverende gesprekken, maar dit is alles beahalve dat. Hij heeft net gewoon gezegd dat ik toch dood zal gaan, alsof ik geen enkele weerstand kan bieden tegen hem. 

Maar toch zeg ik "Ik beloof het professor." "Goed. Ik zou je graag willen verzoeken of jij volgend jaar extra lessen bij mij wilt volgen. Als het waar is wat Voldemort zegt dan denk ik dat wij flink moeten oefenen." 

Ik glimlach en zeg "Graag professor." "Tot volgend jaar en ik wens je een fijne vakantie. Morgen mag je naar huis." "Bedankt professor." "Geen dank." Hij knikt en loopt dan weg.

Het is avond en Cedric, de Weasley twin, het trio en Ginny zijn al langsgekomen. 

Morgen gaat iedereen naar huis en ik moet er op de een of andere reden ook met mijn zieke lichaam naar het station gaan. 

Ik kruip onder mijn deken en de pijn word steeds erger. Ik sluit mijn ogen maar ik kan de slaap maar niet vatten. De pijn word erger bij mijn buik en ik voel het verspreiden naar mijn voeten en armen. 

Ik sla de dekens dan van mij af en haal het verband heel langzaam van mijn wond. Dan zie ik dat er uit de wond allemaal spul komt en ik voel me licht worden in mijn hoofd. 

Ik roep nog snel om hulp en zie een gedaante op mij af komen en voor ik het weet word alles  zwart voor mijn ogen