In love with the wrong |Harry Potter| |fanfiction| |dutch|

73. *\Last task/*

De laatste weken met Draco waren geweldig. We spraken 3 tot 5 keer in de week af en elke dag werd ik steeds verliefder. Ik ben achter dingen gekomen die ik nooit had kunnen bedenken.

Het is de dag voor de laatste opdracht van morgen. Ik zit weer met Cedric bij de boom en hij blijft maar zeggen "Het komt allemaal goed Ashley."

"Cedric nee! Je weet dat mijn voorgevoel altijd klopt en mijn hart gaat de hele dag door als een gek te keer. Elke keer word ik met nachtmerries wakker. Dit is niet goed Cedric."

Ik begin echt boos te worden en ik zie dat hij eindelijk door heeft dat hij mijn standpunt niet meer kan veranderen en dan zegt hij verslagen "Oke wat moet ik dan doen? Me uit de competitie trekken? De hele school teleurstellen? Ik sta eerste weet je nog, mensen rekenen op mij. Jij weet niet hoe het is om zo onder de druk te leven."

Een normaal iemand zou denken dat hij gewoon verstandig is, maar ik hoor angst en ook boosheid. Ik doe geschrokken een paar stappen achteruit en zeg "Natuurlijk begrijp ik dat. Alleen het voelt gewoon..."

"Zo verkeerd. Dat weet ik nu wel, dat heb je zowat elke dag gezegd. En je weet dat ik voorzichtig ga doen. Ik ga niet zomaar weg bij jou."

Hij klinkt dan opeens heel meelevend en trekt me in een knuffel en het akelige gevoeld dat ik al weken voel gaat eindelijk een beetje weg. Ik knuffel hem stevig terug en begint opeens te huilen.

"Ik wil je gewoon niet kwijt." "Dat gaat echt niet gebeuren, die opdracht gaat echt niet zo gevaarlijk zijn dat ik eraan dood ga. Dat laten ze nooit toe, zeker niet na Barty Crouch is vermoord."

Hij kijkt me aan en haalt mijn tranen weg en knik voorzichtig en zeg "Ik hou van je." "Ach kleine, je doet net alsof ik dood ga." Hij trekt me weer in een knuffel en zo staan we een tijdje.

Het is een paar uur voor de opdracht en professor Sprout heeft me net opgehaald voor Cedric.

Ik loop zenuwachtig mee want ik heb geen idee waar dit over gaat. Er spoken allemaal enge gedachtes door me heen en dan opeens gaan we naar de grote zaal.

Ik zie Molly een kamer achter de grote zaal in gaan en dan zegt professor Sprout "Ga maar door de 2de deur." En dan laat ze me alleen. Ik loop nieuwsgierig naar de deur en ik doe hem voorzichtig open.

Ik kijk wat er in de kamer te vinden is en dan zie ik papa en Cedric en ik ren naar ze toe en geef papa een stevige knuffel.

Ik zeg "Ik heb je zo gemist!!" Hij knuffelt terug en zegt "Ik jou ook." "Waarom ben je hier?" "Ik mag naar Cedric kijken. De familie van de kampioenen mogen komen voor de finale."

Papa is dolgelukkig en ik kijk Cedric even aan. Papa heeft al gelijk door wat er aan de hand is en die zegt "Ik ga denk ik maar even de andere professoren begroeten."

En toen was hij weg. Ik keer me gelijk om naar Cedric en vraag "Heb je papa vertelt over mijn voorgevoel?" Hij kijkt me schuldig aan en ik vraag gelijk "Moeten we het hem wel vragen?"

Hij haalt zijn schouders op en dan zegt Cedric "Ik denk dat het beter is van niet. Straks gaat hij zich alleen maar zorgen maken voor niks." Ik knik.

Dan zegt Cedric "Ga je mee papa halen? Ik wil nog een wandeling maken door de school." "Waarom?" "Nou, stel ik raak zwaar gewond, dan is het een grote kans dat ik het niet meer kan zien. Dit is wel mijn laatste jaar hier op Hogwarts weet je nog?"

Nu dringt het pas tot me door en ik zeg "Ik ga je dan al helemaal missen." Hij lacht en zegt "Ik zie je in de vakanties. Maar dat is nog zo ver weg, eerst hebben we nog de hele zomervakantie." Ik knik vrolijk en dan gaan we naar buiten.

We hebben de hele wandeling door de school gemaakt samen met papa en het is leuk om al hun verhalen te horen. Papa haalde ook heel erg veel herinneringen op en ik vind het prachtig om al zijn verhalen aan te horen.

We lopen over het plein voor de hal en dan klinkt er een hoorn, het teken dat iedereen naar het quidditchveld moet om te verzamelen.

We kijken elkaar allemaal een tijdje aan en dan knikken we en gaan we naar het quidditchveld.

We zitten nog in een ruimte waar de kampioenen zich nog even mogen voorbereiden.

Papa moet een ommetje maken omdat hij het zo mooi vind dus ik pak mijn tijd. Ik ren gelijk op Cedric af en barst in tranen uit en zeg "Je moet het echt overleven."

"Hoe vaak moet ik het nog zeggen kleine? Ik overleef het gewoon." "Maar stel? Stel het gebeurd wel?" "Dan wil ik dat jij je zo snel mogelijk weer normaal gaat gedragen. Dat je aan de leuke dingen terug denkt. Ik wil niet dat jij maanden of jaren depressief word alleen maar omdat ik er niet ben, je had me sowieso al niet heel vaak gezien."

"Maar dat kan ik toch niet." "Ik vertrouw in je." Hij haalt een kettinkje tevoorschijn en ik zie er een wolf in.

Hij geeft het aan mij en zegt "Wil je deze voor me bewaren, straks raak ik hem kwijt tijdens de opdracht."

Ik knik en doe hem gelijk om en zeg "Ik hou zo veel van je." Ik vlieg hem om de nek en houd hem stevig vast.

Dan gaat er een deur open en zie ik papa weer binnen komen. Hij houd nog een praatje met papa en ik kan het niet weerstaan om de gedachtes van Cedric te lezen. Dan hoor ik

"Rustig blijven Cedric, Ashley rekent op je. Het komt allemaal goed." Ik zie hem zuchten en dan lees ik automatisch de gedachtes van papa.

Hij denkt "Ik ben zo trots op mijn zoon dat hij zo ver is gekomen." Ik kijk zielig naar hem en dan kijkt hij naar mij en glimlacht en ik glimlach maar want anders valt het teveel op.

We worden opgeroepen en Cedric, papa en ik gaan als eerste het veld op.

Papa houd Cedric's arm triomfantelijk in de lucht en ik loop er een beetje ongemakkelijk bij. Dan volgen Krum, Fleur en Harry. Ik zie dat de Weasley's dan zijn gekomen voor Harry en ik knik naar hem als teken dat ik hem steun en hij knikt ook.

Dan krijgen de kampioenen allemaal wat informatie en als laatste gaan ze naar hun plek. Iedereen geeft een laatste knuffel en ik knuffel Cedric zo stevig als ik kan en Cedric fluistert in mijn oor "Ik zie je wel weer, desnoods in de hemel."

Maar de woorden blijven in mijn hoofd spoken... Desnoods in de hemel, hij geeft het dus op... Het maakt hem allemaal niet meer uit.

Hij geeft een kusje op mijn hoofd en knipoogt nog even naar mij en dan gaat hij het doolhof in.

De aller laatste keer dat ik hem heb gezien, terwijl ik het nog niet wist.