In love with the wrong |Harry Potter| |fanfiction| |dutch|

53. *\Deatheaters/*

Ik word wild wakker geschud en als ik mijn ogen open doe zie ik Cedric bang kijken en zegt "Snel! Sta op! Er zijn deatheaters."

Ik ben gelijk wakker. Ik heb verhalen gehoord van papa over de tovenaarsoorlog en ik wil zo snel mogelijk mijn tas in pakken maar Cedric zegt "Wij hebben alles al gedaan, pak snel je spullen." Ik knik en pak dan mijn tas en doe het om mijn schouders heen.

We rennen naar buiten en ik vraag "Waar is papa?" "Papa is mensen aan het waarschuwen die misschien net als jij aan het slapen zijn. Ik moet jou samen met de Weasley's naar de portkey begeleiden, papa komt verdwijnselen."

Ik knik en we rennen door een drukke menigte heen. Elke keer als ik een rood hoofd zie ben ik vrolijk maar dan zie ik dat het iemand anders is. Na een tijdje rennen kom ik wel een van de Weasley's tegen.

Het zijn Fred, George en Ginny. Ik ren naar ze toe en omhels ze. Ze leven gelukkig nog en Fred zegt "Ga! Wij zijn opgesplitst, we kunnen nooit optijd met zijn allen bij de Portkey zijn. Jullie moeten gaan, NU!"

Ik knuffel ze alle drie nog stevig en ik hoop dat ze het redden. Dan zie ik nog net langs me de rij Deatheaters lopen. Mijn hart klopt als een gek en ze kijken om zich heen en steken alles in de fik.

Eentje kijkt mijn kant op en richt op mij. Iemand sleurt me mee want ik sta verstijfd van angst en ik voel nog net wat schroeien langs mijn arm. De pijn dringt niet tot me door. Het lijkt wel alsof ik verdoofd ben, zoveel ruimte neemt die angst en haast in beslag.

We komen eindelijk aan bij de Portkey en ik kijk nog een keer achterom en zei dat alle tenten in de fik staan. Dan bedenk ik me dat mijn Bezem er nog ligt en ik zeg "En al onze spullen?" "Daar hebben we het later wel over. Nu moeten we gaan." Ik knik en dan pak ik de schoen vast en telt Cedric af.

Alles om ons heen begint te draaien en er zijn allemaal kleuren. Ik voel de misselijkheid opkomen. Dan val ik keihard op de grond op mijn arm die gewond is.

Ik schreeuw het uit van de pijn en Cedric komt gehaast naar me toe en vraagt "Gaat alles goed?" Ik knik en zeg "We moeten snel ergens naartoe. Mijn arm." Ik laat hem mijn arm zien en hij zegt "The Burrow is vlakbij. De Weasley's zijn namelijk lopend gekomen."

Hij helpt me overeind en dan lopen we rustig door. Ik vraag dan opnieuw "Al onze spullen zijn weg." "Spullen zijn minder belangrijk dan alle levens die misschien zijn verspild deze nacht. En we hebben alles meegenomen."

Hij grijnst naar me en ik kijk hem vragend aan maar hij negeert mij en zegt "Hopen dat alles goed gaat met pa." Ik knik alleen maar en herken al de heuvels. Hier ben ik vroeger vaak overheen gerold met Ginny, en zijn we op avontuur geweest naar allemaal wezens.

We lopen de heuvel op en daar zien we in de verte the Burrow en ik haal opgelucht adem.

We kloppen op de deur en na een tijdje horen we iemand mopperend open doen. Dan zien we het vermoeide gezicht van Molly die we waarschijnlijk net uit bed hebben gehaald en als ze ons ziet is ze eerst wat vrolijker omdat wij het zijn maar dan krijgt ze een ernstige blik op haar gezicht en zegt snel "Kom binnen, kom binnen."

Ze doet de deur open en we gaan naar binnen. Ze vraagt "Waarom zijn jullie..... Ach gossie meisje toch. Je bent gewond." Ze laat me gelijk zitten en pakt haar verbanddoos erbij.

Cedric vertelt het hele verhaal en als hij uitgepraat is kan Molly alleen maar haar hoofd schudden. Dan vraag ik "Mag ik een uil naar papa sturen? Straks is hij naar huis verschijnselt en dan zijn wij er niet en maakt hij nog zorgen over ons."

Ze knikt gelijk en ik schrijf een brief dat Cedric en ik veilig bij the Burrow zijn en dat hij geen zorgen om ons moet maken. Ik geef de brief aan Grey die hier toevallig is en ze vliegt weg.

We zitten nog in de keuken als familie Weasley binnen komt. Iedereen is geshockeerd en als ze ons zien krijg ik gelijk een omhelzing van Hermione en Ginny en zeggen "Wat zijn we blij om jullie hier helemaal veilig te zien."

Arthur vertelt zijn deel van het verhaal aan Molly en ik luister aandachtig mee. Arthur weet het veel uitgebreider en dan hoor ik wat ik liever nooit had willen horen. Het duistere teken was gesignaleerd, dat betekend dat You-Know-Who sterker begint te worden.

Molly lapt iedereen op die een beetje gewond is geworden als we iemand horen verdwijnselen. Ik kijk op en zei dat in de verte papa aan komen lopen. Ik ren gelijk naar buiten en omhels hem stevig. Hij knuffelt terug en kan alleen maar zeggen hoe blij hij is om ons te zien.

Rond 4 uur zegt Molly "Het is genoeg geweest. Jullie hebben een hele, hele zware dag achter de rug en jullie moeten maar eens gaan slapen."

Ginny, Harry, Ron en Hermione zijn al naar bed gegaan alleen ik was veel te actief om nu nog te slapen. Maar toen Molly het zei voelde ik me toch wel aardig moe en zei tegen iedereen welterusten en liep naar boven.

Ik deed de deur van Ginny's kamer open en daar lagen Hermione en Ginny al diep te slapen. Ik kleedde me zo snel en zachtjes mogelijk aan en ging toen ook in mijn bed liggen en viel gelijk in slaap.

=•=•=•=•=•=•=•=•=•=

iets korter hoofdstuk dan de rest maar ik wilde het even mooi afronden. Maar zoals jullie wel hebben gemerkt heb ik vandaag maar liefst 7! Delen online gezet. Waarom? Omdat ik jarig ben!!! Ik ben vandaag 15 geworden en ik wilde daarom jullie belonen. Ik heb deze week lekker veel geschreven. Nou waarom 7 hoofdstukken en niet 6 of 8? Gewoon omdat het nu 7 februari is dus ja XD. Maar ik hoop dat jullie de delen heeel erg leuk vonden! En voortaan zal ik gewoon weer lekker ongeveer 1 tot 2 hoofdstukken per week plaatsen sowieso! Ik probeer me eraan te houden maar sommige dagen schrijf ik gewoon meer dan andere. heb allemaal nog een fijne dag.

Oke, ik kom er nu achter dat ik deze niet heb geupload maar alles geld nog hetzelfde alleen moet je denken dat dit 7 februari is geupload XD. En nog heeel erg bedankt want ik heb de 100 reads op het eerste deel en ik had dat nooit kunnen denken!!!