In love with the wrong |Harry Potter| |fanfiction| |dutch|

12 • Chamber of Secrets

Iedereen zit in de kleedkamer de wedstrijd na te bespreken, en het was niet raar dat het voornamelijk over de rogue bludger gaat en hoe ik Draco even had laten zien wie er de beste vlieger is. Het was raar om wederom het gespreksonderwerp te zijn, en ik vraag me af of ik hier aan moet gaan wennen. Nadat iedereen was omgekleed wil ik me naar Ginny keren om weer samen terug te lopen, maar tot mijn verbazing was ze al weg. 

Ik loop dan maar in mijn eentje terug naar de common room, en als ik mijn dormitory inloop zie ik Ginny op haar bed weer in haar boekje te schrijven. Ik kijk haar verbaasd aan aangezien het lijkt alsof ze in een trans zitten. "Hey Ginny, zullen we naar buiten gaan? Het is lekker weer, en we moeten nog onze potions verslag maken." 

Ik kijk op, wachtend op Ginny haar reactie, maar ze reageert totaal niet. Ik kijk haar vragend aan. "Ginny? Ginny?!"

Wederom vertrekt ze geen spier en ik schud afkeurend mijn hoofd. Hoe kan ze zo gefocussed zijn op het boekje dat ze me gewoon niet hoort schreeuwen. Ik pak dan mijn tas en ga zelf maar naar buiten. Dat potions verslag moet af, dus dan doe ik het maar alleen.

Ik loop naar buiten en ga tegen een boom aan zitten bij het meer. Ik pak mijn potions huiswerk erbij, alleen ik kan er niet aan beginnen. Ik staar wat voor me uit en probeer alles wat er de afgelopen tijd gebeurd is te bezinken. Met mezelf was er al veel gebeurd, het begin met de sorting ceremony, het hele quidditch gebeuren en dat ik nu al de grootste roddel van de school ben. In al deze hectiek was ik helemaal niet meer bezig met het feit dat de Chamber of Secrets is geopend. 

Ik kijk om naar het kasteel met het idee dat er hier ergens een geheime kamer moet zitten, en dat de vijanden van de erfgenamen moeten oppassen. Ik krijg al de rillingen met het idee alleen al en ik kijk snel terug naar mijn lege potions verslag. Ik probeer mijn aandacht erbij te houden, maar mijn gedachtes dwalen te ver af dat ik het maar weer opberg. Dan opeens hoor ik geritsel achter me en ik ben gelijk alert. Ik draai me snel om naar het geluid, bang voor wat er komen gaat met alle omstandigheden. 

Dan komt opeens Draco Malfoy aanlopen met een te grote grijns. Hij komt recht op mijn aflopen en ik rol mijn ogen uit irritatie. Als ik ergens geen zin in heb is het wel zijn gepraat. 

"Als het niet onze nieuwe beroemdheid op school is. Je krijgt het echt niet voor elkaar om een dag eens niet de praat van de school te zijn." Begint hij en ik kijk hem geirriteerd aan.

"Wat moet je Malfoy?" Vraag ik.

"Ik wil je gewoon even duidelijk maken dat je hier niet kan komen, denkende dat je de hele school kan overnemen."

"Wat maakt het jou uit of ik de praat van de school ben?" 

Een stilte van Draco. Ik kan zien aan hem dat hij vind dat alle aandacht naar hem moet, maar hij heeft zelf ook door dat het raar is om te zeggen. En zonder iets te zeggen draait hij zich om en loopt hij weg. Ik kijk hem nog vies na, maar besluit me er niet teveel tijd aan te besteden. Het feit dat hij wegliep zonder iets te zeggen, zegt al genoeg. 

Hoe erg ik het haat, toch merk ik dat hij in mijn hoofd is gaan zitten. Ik begin weer na te denken over alles wat er is gebeurd de afgelopen weken. De paniek slaat me toe en ik staar voor me uit over het meer. Het begint langzaam donker te worden en ik merk dat ik helemaal geen honger heb voor het avondeten. 

Dan komen de gedachtes van de Chamber of Secrets weer naar boven, en ik voel me helemaal niet meer veilig. Ik heb geen idee of het wel een handig idee is voor mij om nu alleen buiten te zijn.

Ik loop snel naar binnen. Ik hoor dat iedereen nog aan het eten is, maar ik heb totaal geen honger dus ik loop direct door naar de common room. De hele ruimte is uitgestorven en het geeft me een vaag gevoel. Ik ga maar zitten bij de grote stoel naast de open haard en ik staar voor me uit in het vuur.

Ik weet niet wat ik met dit rare gevoel moet doen, en gelukkig komen dan de eerste mensen weer terug van het avondeten. De eerste mensen die ik herken zijn Fred en George, en als ze mij zien komen ze direct naar mij toe.

"Waar was jij tijdens het eten?" Vragen ze in koor.

"Ik was buiten, en voelde het niet om naar het eten te gaan." Reageer ik koeltjes.

"Ashley, je moet echt oppassen." Zegt Fred serieus en hij komt naast mij zitten.

"Hoezo?" 

"Hoezo?" Herhaalt George.

"Misschien omdat de Chamber of Secrets is geopend, jouw naam niet op de lijst stond tijdens de sorting ceremony en je vandaag nog aangevallen bent door een rogue bludger. Heb je niet door dat er iemand misschien achter je aan zit?" Vult Fred aan.

Zo had ik er nog helemaal niet over gedacht. Tuurlijk heb ik me afgevraagd waarom deze dingen bij mij gebeuren, maar dat er misschien iemand achter mij aanzit was nog niet in mij opgekomen. En al helemaal niet dat dit kan samenhangen met de Chamber of Secrets. 

"Ashley wil je ons beloven dat je voorzichtig bent, en niet meer 's avonds laat alleen door het kasteel loopt?" Vraagt George bezorgd.

Hier moet ik een tijdje over nadenken. Ik snap dat ze bezorgd zijn over mij, alleen dit klinkt wel heel gecontroleerd en dat bevalt me voor geen meter. Ik ga niet een paar weken op deze school zitten om direct beperkt te worden in mijn acties. Ik kijk de tweeling aan en dan worden ze geroepen door Lee Jordan. We kijken allemaal op en ze lopen naar hem toe voordat ik iets had kunnen reageren.