Orli zryw |Miraculous| (Chwilowo zawieszone)

Schadzka z doniczką Alladyna ( Romantica cz. 3 )

LORINE* 

   Siedziałam zdezorientowana na łóżku. Miałam mętlik w głowie. Czułam, że zraniłam tego dziwnego chłopaka w kocim stroju. Wydawał się być poruszony tym, że go nie pamiętałam. Nie... To nim wstrząsnęło. Niemalże poczułam, jak pękło mu serce i rozbiło się na milion drobnych kawałeczków. Czułam się winna, chociaż wiedziałam, że nie odpowiadałam za własną amnezję.

- Kim on był? - spytałam, rzucając pytanie w pustkę.

- Czarny Kot. Chluba Paryża, super-bohater - mruknął pod nosem mój "współlokator", z którym dzieliłam salę, nie odrywając wzroku od ekranu urządzenia, na którym obstawiał wyścigi. 

- Po co on niby do mnie przyszedł? - zerknęłam na chłopaka. 

- Nie wiem. Sami znani ludzie do ciebie przychodzili, gdy byłaś nieprzytomna. Najwidoczniej masz dzianych znajomych.

- Na przykład kto? - uniosłam do góry brwi.

- Na przykład Adrien Agreste. To taki model, którego pełno jest na reklamach perfum. Był jeszcze projektant mody, Gabriel Agreste, któremu moja schizofrenia przyrżnęła z drzwi toaletowych i złamała nos. 

- Masz na myśli ten wytwór w płowym stroju w czarne kropki? - zaśmiałam się.

- Yhm... Najwidoczniej to zaraźliwe. Też go widzisz?

- Tak, ale lekarz powiedział, że przez kilka dni mogę mieć przewidzenia z powodu urazu głowy. 

- Bardzo dobrze. Przynajmniej nie będziesz oskarżała mnie o wariactwo. 

- Ja nie jestem sprawką choroby psychicznej! - krzyknął wspomniany byt, zeskakując z parapetu, który był jego ulubionym miejscem do przesiadywania i spania - Istnieję naprawdę, a znajdu... Aua! - złapał się za czapkę, która zasłaniała mu połowę lica - Zwariowałaś, Belyy?! - krzyknął do latającej, pierzastej kulki. 

- Za dużo gadasz i strasznie krzyczysz. Wiesz, że to irytująca cecha? - mruknęło stworzonko. 

- Mówiłeś o tym komukolwiek? - zapytałam Dershana, wskazując głową na kłócące się postacie. 

- Nie. Wezwaliby psychiatrę, a nie uśmiecha mi się leżenie na oddziale dla czubków. Ja niedługo stąd wychodzę... - jęknął przeciągle. 

   Nagle usłyszałam dzwonek w telefonie. Było to tak niespodziewane, że aż podskoczyłam. Na szczęście, wysoki mężczyzna w mundurze, który szczególnie lubował się w parapetach, otworzył moją torebkę i rzucił mi komórkę, którą podniosłam i odblokowałam. Zerknęłam na pasek wiadomości. Przyszło tam doniesienie o ataku na Paryż. 

   "Dnia 29.12.2016r. stolica Francji boryka się z problemem nowego złoczyńcy. Tym razem na Paryż nastaje kobieta mianująca się Romanticą. Ludzie opętani jej czarami zakochują się w pierwszej napotkanej przez siebie osobie. Prosimy o pozostanie w domach, dopóki Biedronka i Czarny Kot nie rozwiążą kłopotu." 

- Romantica... - powtórzyłam na głos imię bandyty, o którym napisano w ogłoszeniu.

- Tak się nazywa pizza, którą sprzedają na naszym osiedlu. Thierry szczególnie ją lubi - oznajmił mój współlokator wciąż wpatrując się w pędzące na wizji konie. 

- To twój przyjaciel, prawda? - zagadnęłam. 

- Thierry? Tak. Znam go od kołyski. 

- Jakie on ma zdanie na temat tych wszystkich złoczyńców? - zainteresowałam się.

- Powsadzałby ich do więzienia. On jest sztywny... Moim zdaniem należałoby ukarać Władcę Ciem, a nie cywilów. Trzeba powstrzymać rękę, która trzyma nóż, a nie samo ostrze. Nie da się jednak ukryć, że Biedronka walczy strasznie opieszale. Władca Ciem terroryzuje nas już trzeci rok. Ileż można? Czy to taka filozofia pokonać jednego bossa?