Upadła.

PROLOG

Biegłam ... Dookoła była tylko ciemność...Słyszałam szum wiatru...

Biegłam...Mój oddech stawał się urwany... Nie miałam siły...

Biegłam...bo to była moja ucieczka...

Biegłam...

Czułam się jakbym przebiegła kilkadziesiąt kilometrów. A nigdy nie miałam problemu ze zmęczeniem.

Mój wzrok powoli przyzwyczajał się do mroku.

Nagle odruchowo zatrzymałam się. Nie miałam już gdzie biec. Przede mną nie było nic.

Spojrzałam w dół.. Przepaść! Pochłaniała mnie mroczna czerń.

Julie skacz! Skacz! Skacz!

Nic ci nie zostało! Nie masz nic!

A możesz mieć..Nas!

Damy ci wszystko...tylko przyjdź do nas kochana.....

Stałam jak wmurowana w ziemię. Głosy z każdym odbiciem serca nasilały się.

Moje dotychczasowe życie
....
....Kłamstwo!

Moje dotychczasowe fałszywe życie z jeszcze bardziej fałszywymi ludźmi!

Niemal 17 lat żyłam w jednym wielkim kłamstwie. Kłamstwie który może mnie zabić.

Faktycznie nie miałam nic.

Czułam się zagubiona.

Nie miałam nikogo.

Stanęłam na skraju przepaści .

Poruszyłam się chcąc zrobić krok na przód.

Nagle usłyszałam że ktoś biegnie w moja stronę. Odwróciłam się.

-Julie!

Przede mną stał młody chłopak. Bardzo przystojny na oko w moim wieku, ewentualnie rok starszy. Był bardzo dobrze zbudowany. Ciemne włosy miał w nieładzie. Jego oczy...były niezwykłe. Błękitne niczym ocean...Zatracałam się w nich. Zdecydowanie byłam z nimi bardzo dobrze zaznajomiona.

Nie. Nie. Nie, przecież nie znam tego chłopaka ! Co ja wygaduje !

-Julie! Proszę... Nie rób tego.- skąd znał moje imię?

Stałam oniemiała. Kim był ten młody mężczyzna, który świdrował mnie swoim spojrzeniem...

Patrzyłam na niego nie wiedząc co powiedzieć.

-Julie..to ja Aiden. Proszę cię...

Nie miałam pojęcia jak się zachować. Nie znałam chłopaka.

Zlekceważyłam jego prośby...

Ten chyba wyczuł moje zamiary, bo czym prędzej rzucił się w moją stronę..

Na próżno.

Ostatnia rzeczą jaką usłyszałam był krzyk .

Po chwili nie było już nic. Ciemność mnie pochłonęła.