Sümer
2 Yıl Öncesi Mezuniyet Günü, İstanbul
"Abi, daha bekleyecek miyiz? Beş dakika demiştiniz, yarım saati geçti."
Genç taksicinin sayısız mırıldanmalarından beklemekten usandığını anlamak hiç de zor değil. Ama umurumda değil, taksimetredeki miktarın gerekirse iki katını vereceğim ona. Cevap vermeye yeltenmeden önünde durduğumuz apartmanın ikinci katına bakışlarımı tekrar kaldırıyorum. Uykusuzluktan hafif hafif batsalar da neredeyse hiç gözlerimi kırpmadan ikinci katı izliyorum.
Üzerimde dün geceki mezuniyet partisinden kalma bir beyaz gömlek ve siyah pantolon ile sabahın altı buçuğu için fazlaca şık durduğumun farkındayım. Ceketim Eylül'ün sırtında olsa da kravatımın nerede olduğuna dair hiçbir fikrim yok. Muhtemelen o büyük ilan-ı aşkımdan sonra Kız Kulesi'ni izlediğimiz bankın üzerinde kimsesiz durup yeni sahibini bekliyor şimdi.
Sabaha kadar anlatmıştım ona sevgimi, Kız Kulesini kıskandırana kadar kalbimden geçenleri betimlemiştim. Bu sefer elimden kaçmamıştı, parmaklarımı parmaklarına kenetlememe izin vermişti. Ondan herhangi bir karşılık beklemiyordum.
Yalan...
Tabii ki yalan.
Bekliyorum bir karşılık. Benim onu sevdiğim gibi sevsin istiyorum. Gitmesin istiyorum. Tenimin altında saklamak istiyorum. Ayrılığın ihtimali bile çıldırtıyor beni. Çünkü her sevginin bedelidir kaybetme korkusu.
Eylül, konsolosluktaki vize işlemlerini halletmek için üstündeki abiye kıyafeti değiştirmek istediğini ve gün doğumunu izledikten sonra artık eve gitmesi gerektiğini söyleyerek ayaklanmıştı. Beş saat boyunca yalnızca birkaç cümle etmişti, bugüne kadar ona karşı duyduğum tüm hisleri ayaklarına sererken sakince dinlemiş ve yanıt olarak sadece eve dönmesi gerektiğini söylemişti. Israrla ona eşlik etmek istediğimi söylediğimde itiraz etmemiş, ancak taksi yolculuğumuz boyunca beni adeta yok sayarak dalgın bir şekilde yolu seyretmişti.
Taksici tekrar boğazını temizliyor, lafa girmesine izin vermeden "Ben bir arayayım,". Telefonu kulağıma dayayıp çağrının periyodik sesini ikimiz de dikkatle dinliyoruz. Çağrı yanıtsız kaldığı için sonlandığında tekrar şansımı deniyorum ve bu kez de herhangi bir yanıt alamayınca merakımın endişeye dönüşmesine engelleyemiyorum. Yine mi başa döndük? Yine mi kaçıyor benden?
Parmaklarım benden hızlı davranıp aracın kapısını çoktan açıyor. "Gidip baksam iyi olacak," diye mırıldanıyorum çoktan taksiden ayağımı dışarı atmışken. Pantolonumun cebindeki cüzdandan borcu ödeyip araçtan çıkıyorum.
Zaten açık olan kapısından apartmana girdikten sonra iki kat merdiveni ikişer üçer çıkıyorum, Eylül'ün niçin gecikmiş olabileceğiyle alakalı tüm felaket senaryoları zili delercesine basarken gözümü kör, kulaklarımı sağır ediyor.
Zile belki yedinci basışımda kapı nihayet açılıyor. Eylül kapıyı içeri girmem için açar açmaz arkasını dönüp tekrar odasına girip gözden kaybolmaya çalışıyor, niyetini anlayınca kaçışını durdurmak istiyorum. Arkasından sesleniyorum:
"Her şey yolunda mı, Eylül?"
Eylül önce cevap vermiyor. İki adım daha atıp aramızdaki mesafeyi açıyor. Ona tekrar yaklaşmaya çalıştığımı anlayınca hızla geri dönüp patlıyor:
"Tabii ki değil, Sümer! Tabii ki yolunda değil! Onca yıl neden sustun, Sümer? Neden bugün? Tam da aşkımı kalbime gömmüşken, sensizliğe alışmışken neden şimdi itiraf etmek istedin duygularını? Bilmiyor musun, sen benim hep en zayıf noktamsın? Bilmiyor musun, ben senin için kendimden vazgeçerim? Hem de hiç şüphe etmeden! Tam da yeni bir yola adım atmışken geleceğimi bir kalemde utanmadan silip, seninle geçirdiğimiz beş saate değişirim, bilmiyor musun bunu? Bana nasıl 'gitme' dersin? Nasıl beni öpersin? Haksızlık değil mi bu?"
Sonra ilk defa kalbimi kıracak bir şey söylüyor.
"Senden nefret ediyorum." İncecik ellerini yumruk halinde göğsüme indiriyor. "Neden bugün? Neden daha önce gelmedin? Niye bana hep bu kadar geç kalıyorsun?"
Merhabalar, devamı yazıldı. Bu hikâye bitecek, merak etmeyin. ✌️-Yasemin Ünal Sayalı
