အခန်း (၈၅၂) : ပညာရှိ တာအိုအဆောင်ကို သန့်စင်ခြင်း
မိုချင်းချယ်က ရှီးဟယ် တက္ကသိုလ်ရှေ့မှာ ရပ်လိုက်ပြီးတော့ အားလုံးနည်းတူ ဖြည်းဖြည်းချင်း ကြည်လင်လာသည့် ကောင်းကင်ကြီးကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် စက္ကန့်နှင့်အမျှ သန့်စင်လာသည့် လေအေးများကို ရှူရှိုက်လိုက်သည်။
လူများစွာကလည်း ပြုံးပျော်နေကြပြီး တချို့လူများက ဒူးထောက်ကာ ဟစ်ကြွေးနေကြသည်။ သူတို့ကြောင့် ပျက်စီးခဲ့ရသော အမိကမ္ဘာမြေကြီးက နောက်ဆုံးတော့ ပြန်လည် ကောင်းမွန်လာလေပြီ။ အခု သူတို့သည်လည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် အသက်ပြန်ရှုနိုင်လေပြီ။
မိုချင်းချယ်၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း တူညီသော ခံစားချက်မျိုး ရှိနေ၏။ မိုချင်းချယ်က အပြာရောင် ကောင်းကင်ကြီးကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ သူမွေးဖွားလာစဉ်ကတည်းက ကမ္ဘာမြေ၏ အနေအထားမှာ ဆိုးရွားသည့် အခြေအနေအတွင်းသို့ ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်ကာ သူမ၏ ဖခင်က သူမအား ချင်းချယ်ဟု အမည်ပေးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခု သူမက ကြည်ကြည်လင်လင် ကောင်းကင်ပြာကြီးနှင့် ၀၀လင်လင် အသက်ရှူနိုင်လေပြီ။
သူမက မိုဝူကျိကို မမြင်မိသော်လည်း သူမ စိတ်အတွင်း၌ သူမ၏ အဖိုးသာ ဤသို့ကိစ္စရပ်မျိုး လုပ်နိုင်လိမ့်မည်ဟု သေချာသိနေသည်။ ထိုစဉ် သူမက သူမအဖိုးဖြစ်သူ လုပ်ခဲ့သည့် ကိစ္စအတွက် ဂုဏ်ယူမိသွားသည်။
ဤကမ္ဘာမြေမှ ထွက်မသွားခင် နှုတ်ဆက်လက်ဆောင်အဖြစ် ချန်ထားပေးနိုင်ခဲ့သည်။
သူမ၏ စိတ်အတွင်းမှ မှတ်ဉာဏ်ဆိုးများလည်း အကုန်ပျောက်ပျက်သွားကာ ဝမ်ရုန်ကို တွေ့ချင်စိတ်လည်း ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ သူမက ဝမ်ရုန်ကို နောက်ထပ် မရှာတော့ပေ။ သူမ၏ အတိတ်ကို ချိုးနှိမ်လိုက်ပြီး ဖြတ်ကျော်သွားပြီ ဖြစ်သည့် ရေကဲ့သို့သာ သဘောထားလိုက်သည်။
“ ချင်းချယ် နောက်ဆုံးတော့ မင်းငါ့ကို လာရှာပြီပဲ ...."
တအံ့တသြအသံ ထွက်ပေါ်လာပြီး အဝါရောင် ဝတ်စုံနှင့် အမျိုးသားက တက္ကသိုလ်ထဲမှ ပြေးထွက်လာသည်။ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်ဖြင့် သူက မိုချင်းချယ်ရှေ့သို့ ရောက်ရှိလာပြီး တက်တက်ကြွကြွ ပြောလိုက်သည်။
