အခန်း (၇၃၅) : သတ်ဖို့ရာ လှုံ့ဆော်နိုင်လိုက်သည့် ရတနာ
ဝူမိန်က ခေါင်းကို မော့လိုက်သည့်အခါ မျက်လုံးများမှာ နီရဲနေပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံးမှာ မျက်ရည်များနှင့် စိုရွဲနေလေ၏။ သူမက မိုဝူကျိအား ကြေကွဲဝမ်းနည်းစွာ ကြည့်ကာ
“ ဆေးလုံးဆရာမို …. ကျမက ရှင့်အပေါ် မုန်းတီးမှုလည်း မရှိသလို ဘာမှလည်း မလုပ်မိပါဘူး။ ကျမကို ဘာလို့များ စွပ်စွဲအပုတ်ချရတာလဲ ”
မိုဝူကျိက မထူးမခြားနား ပြောလိုက်သည်
“ ကျုပ်လည်း မင်းအပေါ် မကျေနပ်ချက် မရှိတာကို သိသင့်တယ်။ ဒီလိုဆိုမှတော့ ငါက ဘာလို့ မင်းကို ရှုံ့ချနေရမှာလဲ။ လျှောက်ပြောမနေစမ်းပါနဲ့ …. မဟုတ်ရင် အဲတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကို မှတ်တမ်းတင်ထားတဲ့ သလင်းကျောက်ကို အားလုံးရှေ့ ထုတ်ပြလိုက်တော့မယ်။ အရင်တုန်းက အဲဒီထန်းမျိုးနွယ်နဲ့ မင်းက ပူးပေါင်းပြီးတော့ လူလတ်အရွယ် ကျင့်ကြံသူတစ်ယောက်ကို ရှင်းပစ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက်ကျ မင်းက အဆိပ်မိတဲ့ပုံ လုပ်ပြပြီးတော့ ထန်မျိုးနွယ်လေးက မင်းအတွက် ဖြေဆေး သွားရှာပေးနေတုန်း မင်းက နောက်ကနေ ဓားနဲ့ ထိုးလိုက်တာလေ ”
“ ဝူမိန် … ထန်းကျုံးဖူကို မင်း တကယ် သတ်ပစ်လိုက်တာလား ” ချွီကန်က တစ်ခုခု လွဲမှားနေကြောင်း သတိထားမိလိုက်သည်။ သူက ဝူမိန်ဘက် လှည့်ကာ ဒေါသတကြီး မေးလိုက်၏။
“ ကျမ … ကျမ …” ဝူမိန်၏ မျက်ရည်များက မိုးပေါက်အလား တပေါက်ပေါက် ကျဆင်းလာသည်။ သူမက ဘာကိုမှ မပြောနိုင်သော်လည်း သူမ မျက်နှာပေါ်မှ နစ်နာနေဟန် အမူအယာအနေအထားက စကားလုံးများထက် ပိုအားပြင်းလေ၏။
“ ဆေးလုံးဆရာမို …. ခင်ဗျားရဲ့ အဆင့်အတန်းနဲ့ဆိုရင် ဝူမိန်အတွက် စီနီယာတစ်ယောက်ပါ။ ဒီလိုတာဝန်မဲ့တဲ့ စကားမျိုး ပြောတာက လွန်လွန်းမနေဘူးလား ”ချွီကန်က ဝူမိန် မှားယွင်းနေမှန်း ခံစားမိနေသောကြောင့် လေသံက အနည်းငယ် ပြောင်းလဲသွားလေ၏။ သို့သော်လည်း သူ့အသံ၌ သံသယအရိပ်အယောင်တချို့ ပါဝင်နေသေးသည်။
