Impossible is nothing.

-103-

Merhaba başta söylemeliyim ki bölümün kısalığı için üzgünüm. Bu aralar biraz stresliyim biliyorsunuz. Bu bölüm için beni affedin ya olur mu? Sizi de bekletmemek için yazdım.  Umarım beğenirsiniz iyi okumalar. Sizleri çok seviyorum Xxx

Sabah bilmediğim bir nedenden dolayı huzursuz kalktım. Ama gözlerimi tamamen açıp, etrafa göz gezdirdiğimde bunun nedeninin gece görmüş olduğum rüya olduğunu düşündüm. Ki, kesinlikle öyleydi. Sabah tamamen ayıldığımda bunu fark etmiştim. Üzerimde bir ağırlık varmış gibi hissediyordum. Bu sefer ki ağırlık, Louis falan değildi. Sadece öyle hissediyordum işte.

Aklıma Louis geldiğinde, elimi yan tarafıma uzattım. Yoktu. Neredeydi? Başımı hafifçe kaldırıp, başucumda duran saate baktım. 10.50

İşe gitmiş olabileceğini düşündüm. Ama gitmiş olamazdı. Çünkü her sabah işe gittiğinde bana mutlaka not bırakırdı. Her sabah mutlu bir şekilde uyanmamı sağlardı. Bir kez daha böyle bir kocaya sahip olduğum için, kendi kendime gülümsedim.

Yatakta zorlukla doğruldum. Karnım gerçekten, beni böyle anlarda zorlamaya yetiyordu. Ayaklarımı yatağın kenarından sarkıttığımda derin bir nefes aldım. Ardından bu halime kıkırdadım. Yataktan kalkana kadar çeşitli hallere girmiştim. Üstelik daha üçüncü ayımdaydım. Yedinci ve sekizinci aylarda ne olacaktım? O hallerimi düşününce kıkırdamam, kahkahaya dönüşmüştü. Kendimi aptal gibi hissediyordum.

Yataktan kalkıp, banyoya doğru ilerledim. Elimi yüzümü yıkayıp, kendime geldiğimde Lou'yu bulma umuduyla aşağı indim.

"Louis?"

Bağırdım ama ses gelmemişti. İlk önce salona baktım. Yoktu. Ardından alışverişe gitmiş olabileceğini düşündüm. Yinede içimde oluşan mutfağa bakma isteğimi de yerine getirdim. Burada da olmadığını düşünürken, onu gördüm. Bahçeye açılan mutfak kapısının önündeydi. Hava soğuk olduğu için bir ileri bir geri sallanarak kendini ısıtmaya çalışıyordu. Bu soğukta orada ne yapıyordu? Üzerine sadece gri hırkasını almıştı. Orada donacaktı.

Bir an gördüklerim karşısında şaşkınlığımı engelleyememiştim. Siktir! Dalga mı geçiyordu? Ben ağzından çıkan dumanının soğuktan olduğunu düşünürken o elinde tuttuğu siktiğimin sigarasını içiyordu. Bu benim tamamiyle şoka girmemi sağlamıştı. Beraber olduğumuz süre boyunca bir kez olsun böyle bir manzarayla karşılaşmamıştım. Nereden çıkmıştı bu şimdi? Ne zamandan beri kullanıyordu? Tanrım. Ve benden saklıyor muydu?

Sigarasını yere atıp, bir kaç kez ayağını üzerinde döndürdü ve onu ezdi. Sonra kollarını kendine sararak ısınmaya çalıştı. Elini kapıya uzattı ve hızla kendini içeriye attı. Benim burada olduğumu hala fark etmediği için, kapıyı yavaşca arkasından kapattı. Aptal herif.

Önünü dönüp, başını kaldırdığı an karşısında beni gördü. Bunu beklemediği açıkca ortadaydı. Gözleri irileşti ve titremesi bir anda yok oldu.

"N-ne zamandan beri?" Kekelememi engelleyemediğim için kendime küfrettim.

"Alicia-"

"Sadece sorduğum sorulara cevap ver!"

"Doncaster'a gittiğim gün."

"Yani beni terk ettiğin gün."

"Bunun hakkında konuştuğumuzu sanıyordum."

"Beni bırakıp giden sensin bir de bu yetmezmiş gibi sigaraya mı başladın?"

"O an ihtiyacım olan tek şeyin o olduğunu düşündüm."