Impossible is nothing.

-69-

Bölüm kısalığı için üzgünüm, yarım saatlik bir zaman bulup birşeyler yazdım. Sadece ayrılık sonrası yaşananlar olarak adlandırabiliriz bu bölümü. 

Voteler pek hoşuma gitmedi ama yinede yazmak istedim. Yorumlarda azaldı. Ben daha bişey demiyorum...

Multimedyada ki şarkıyla..

Büyük bir aşkı bitirmek ne kadar kolay olabilirdi ki? Yani biz karşımıza çıkan her engele karşı beraber gelmiş, hatta birbirimiz için ailelerimize bile karşı gelmiştik. Peki, şimdi ne oluyordu? Açık açık artık benimle uğraşmak istemediğini söylüyordu. Yani herşey bu kadar basitti. Şuan onun gözlerine bakıp hıçkırıklarla ağlamamı saymazsak, sanırım iyiydim. Lou'da ağlıyordu. Benim gibi değildi ama gözleri kızarmış ve yanaklarından damlalar süzülüyordu. Daha fazla akmaması için elimi yüzüne götürüp gözyaşlarını silmek istiyordum ama yapamıyordum. Her türlü şeyde güçlü durup hiç ayrılmayan biz, en boktan şey yüzünden ayrılmıştık. Yani sanırım. Dediğinden başka birşey çıkaramıyordum. 

come notice me
gel beni fark et 

and take my hand
ve elimi tut 

so, why are we strangers
öyleyse, neden biz yabancıyız 

when our love is strong.
sevgimiz güçlüyken. 

why carry on without me?
niye bensiz devam ediyorsun? 

“Ve sanırım, ben bu ilişki için artık yıprandım. Artık bana güvenmeyen biri için elimden gelen hiçbir şey yok.”

Evet, kesinlikle benden ayrılmıştı. Onur kırmıştım. Beni kırmıştı. Ondan özür dilemek için odamdan çıkmamalıydım. Çıkmasaydım, ayrılmayacaktık. Ben ona güvenmek için elimden geleni yapmıştım. Aslında güveniyordum da, ama eve sarhoş gelince.. 

Aptalım, biliyorum. Hemde koca bir aptal. Lanet çenemi yine tutamamıştım. Ama benimde kendimce nedenlerim vardı işte. Her seferinde bana aynı şeyleri yaşatan biri için başka şey düşünememiştim. 

i guess i need you baby
sanırım sana ihtiyacım var bebeğim. 

Oda bana kızmakta haklıydı. Her seferinde yüzüne vuruyordum. Değiştini söylese de ona inanmıyordum. Yani onun gözünde en azından öyleydim.. 

Şimdi de bitmişti işte.. 

Annemin dediği olmuştu. 

Ayrılmıştık.

"Bi-bit-bitti mi?"

Hıçkırıklarımı bastırmaya çalıştığımda, ağzımdan çıkan tek söz bu olmuştu. Cevabı biliyordum, ondan duymak canımı yaksa da kendi ağzıyla o kelimeyi söylemesini istiyordum. 

Birşey demedi. Öylece duruyordu. Gözlerimiz bir an olsun birbirimizden ayrılmıyordu. Madem bu kadar zordu neden böyle birşey yapıyordu? Sonuçta birbirimizi seviyoruz ve..