Unicode
အချိန်အတန်ကြာသည်အထိ ကျုံးဝမ်မှာ အိပ်မက်ကနေ ယခုချိန်ထိ နိုးထမလာသေးဟု ထင်နေမိသည်။
ယွီကျစ်ရုန်သည် တော်တော်လေးကို အရပ်ပိုရှည်လာသည်။ သူ့မျက်ခုံးများ၏ ပုံသဏ္ဌာန်နှင့် မျက်လုံးအကြည့်တို့သည်လည်း ပိုမိုစူးရှလာသည်။ ငယ်ရွယ်စဉ်က စိတ်ပူပန်မှုများ၏ ဖိစီးခံရသော သူ့ခံစားချက်များသည် ဒေါသအဖြစ်ပြောင်းလဲပြီး သုန်မှုန်သောအရှိန်အဝါများမှာ သူ၏ခန့်ညားသောမျက်နှာတွင် တည်ရှိသည်။
ကျုံးဝမ် တစ်ယောက်တည်းတွေးနေမိသည်။ ငါနိုးလာတာ ဟုတ်လား၊ မဟုတ်ဘူးလား။ တကယ်လို့ ငါနိုးလာရင်လည်း ယွီကျစ်ရုန်ကို ဘာလို့မြင်ရမှာလဲ။ တကယ်လို့ ငါအိပ်မက်မက်နေတယ်ဆိုရင်လည်း... သူ့ကိုဘာလို့ ပြတ်ပြတ်သားသားကြီး မြင်နေရတာလဲ။
ကျုံးဝမ်သည် အဖျားကြောင့် နားများပင် အူလာသည်။ သူ့ဦးနှောက်သည် အလွန်တရာ ရှုပ်ထွေးနေသည်။ သူ မတ်တပ်ထရပ်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း သူ၏အေးခဲနေသော ခြေလက်များမှာ အလေးတုံးများ ချိတ်ဆွဲခံထားရသကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်။ သူ အသက်ကို မှန်မှန်ရှူလိုက်ပြီး ဝေါယာဉ်ကို အားပြု၍ ထလိုက်သည်။ သို့တိုင်အောင် ခြေထောက်ကို မသုံးနိုင်၍ ဟန်ချက်မညီဖြစ်ကာ ရှေ့သို့ ဟပ်ထိုးလဲကျလေတော့သည်။
ကျုံးဝမ်သည် ယွီကျစ်ရုန်၏ ဖိနပ်မည်းများကို ကြည့်လျက် နှင်းထဲတွင် ဒူးထောက်နေသည်။ သူအိပ်မက် ထပ်မက်နေသည်ဟုသာ တွေးနေမိသည်။
သူ၏အိပ်မက်မှာ လွန်ခဲ့သည့် ဆယ်နှစ်က နန်းတွင်းထဲသို့ စာဖတ်ဖော်အဖြစ် ကျုံးဝမ် ဝင်ရောက်ခဲ့စဉ်ကာလဖြစ်သည်။
ထိုအချိန်က ပုရောဟိတ်ကြီး၏ သင်ကြားမှုအောက်တွင် သက်တူရွယ်တူ လေးယောက်သာရှိသည်။ ကျုံးဝမ်၊ ယွီရှီ၊ စတုတ္တမင်းသားနှင့် ပဉ္စမမင်းသားတို့ ဖြစ်ကြသည်။
သူတို့လေးဦးအနက်တွင် ကျုံးဝမ်သည် စာဖတ်ဖော်သာ ဖြစ်သော်ငြား အရေးအသားနှင့် စာပေအရည်အချင်းတွင်မူ တော်ဝင်မင်းသားများထက် အဆပေါင်းများစွာ သာလွန်ခဲ့သည်။ သူ၏အရေးအသားများကို ပုရောဟိတ်ကြီးသာ သဘောကျသည်မဟုတ်၊ ချုံအန်းမင်းကြီးပင်လျှင် အခါအားလျော်စွာ သူကိုယ်တိုင် စာမေးပွဲစစ်သည့်အခါများတွင် ကျုံးဝမ်ကို ရက်ရက်ရောရော ချီးမွမ်းလေ့ရှိသည်။ ထိုအချိန်က ချုံအန်းမင်းကြီးသည် နောက်ပြောင်၍ပင် ကျုံးဝမ်ကို အတွင်းဝန်ရုံးမှာ အမှုထမ်းရန် စိတ်ဝင်စားသလားဟု မေးဖူးသည်။
မင်းကြီး၏အတွင်းဝန်ဖြစ်လာရန် အတွင်းဝန်ရုံးတွင် အမှုထမ်းခြင်းသည် တော်ဝင်အမိန့်ပြန်တမ်းများကို မူကြမ်းရေးဆွဲရသည့် တာဝန်ဖြစ်သည်။
ကျုံးဝမ်သည် ထိုစဉ်က ငယ်ရွယ်၍ ပေါ့ပေါ့ဆဆရှိသည်။ သူ့အရည်အချင်းများကို ဖုံးကွယ်ထားသင့်သည့် အကျိုးအကြောင်းများကိုလည်း နားမလည်ခဲ့ပေ။ မင်းသားနင်အိမ်တော်ကို အခြားလူများ အထင်အမြင်သေးမည်စိုး၍ မင်းကြီးထံမှ အထူးအခွင့်အရေးကို လက်မခံနိုင်ကြောင်း လျှောက်တင်ခဲ့သည်။ သို့သော် မင်းကြီးအား အတွင်းဝန်ရုံးတွင် သူ့အတွက် နေရာတစ်နေရာ ချန်ထားပေးရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။ စာမေးပွဲဖြေဆိုသည့်နှစ် ရောက်သည်နှင့် သူသည် ကိုယ့်အရည်အချင်းနှင့်ကိုယ် ကျစ်ချိန်ခန်းမသို့ဝင်ရောက်နိုင်လိမ့်မည်။
(T/N - ကျစ်ချိန်ခန်းမ - ထန်မင်းဆက်နဲ့ စုန့်မင်းဆက်ခေတ်က ဘုရင်နဲ့နိုင်ငံခြားသံတမန်တွေ တွေ့ဆုံတဲ့ခန်းမ)
ကျုံးဝမ် စာမေးပွဲကို အမှန်တကယ် အသက်ငယ်ငယ်နှင့် အောင်မြင်နိုင်လိမ့်မည်ဟု ချုံအန်းမင်းကြီးအနေနှင့် မသေချာသော်ငြား စိတ်အားထက်သန်နေသော လူငယ်တစ်ယောက်၏ တက်ကြွနေပုံကို သဘောကျကာ ရယ်မောလျက် သူ၏တောင်းဆိုချက်ကို လက်ခံခဲ့သည်။ ကျုံးဝမ်ကို စောင့်ဆိုင်းသည့်အနေဖြင့် မင်းသားနင်ကို ထိုင်ခုံတစ်လုံးပြုလုပ်စေကာ အတွင်းဝန်ရုံးသို့ မနက်ဖြန်ပို့ဆောင်စေမည်ဟု မင်းကြီးကဆိုသည်။ ဤအခြင်းအရာသည် စတုတ္ထမင်းသားနှင့် ပဉ္စမမင်းသားတို့ကို သွေးများဆူပွက်လာသည်အထိပင် ဒေါသထွက်စေခဲ့သည်။
ပဉ္စမမင်းသားရွှမ်ချုံသည် ကျုံးဝမ်ကို မနာလိုသော်လည်း ကွယ်ရာတွင်သာ အခက်တွေ့အောင် လုပ်လေ့ရှိသည်။ လူချင်းတွေ့လျှင် ကျုံးဝမ်ကို ယဉ်ကျေးစွာသာ ဆက်ဆံသည်။ စတုတ္ထမင်းသားရွှမ်ကျင်းသည် ဒေါသကြီးပြီး တဲ့တိုးဆန်သည်။ သူသဘောမကျလျှင် သိသာအောင် ပြလေ့ရှိသည်။ ထိုနေ့အပြီး ဂုဏ်ပြုစားပွဲတွင် သူပိုသောက်နိုင်မှန်းသိ၍ ကျုံးဝမ်ကို အရက်မူးစေရန်အလို့ငှာ အချိန်ပြည့် အရက်ငှဲ့ပေးနေခဲ့သည်။
ကျုံးဝမ်မှာ အရက်မူးသော်လည်း အမူအရာမပျက်။ သူ အနည်းငယ် ရီဝေလာရုံမျှသာရှိသည်။ နန်းတော်မှပြန်အထွက်တွင်မူ သူလမ်းပျောက်သွားခဲ့သည်။ ခေါင်းမူးနေသောကြောင့် ခေတ္တအနားယူရန် ရှုခင်းကြည့်နားနေဆောင်တွင် သူထိုင်ချလိုက်သည်။
ထိုနေ့တွင် ကျုံးဝမ်သည် ယွီရှီနှင့်တွေ့ခဲ့သည်။ တူများက ဦးရီးတော်နှင့်ဆင်တူသောကြောင့်လားမသိ၊ ယွီရှီသည် မင်းသားနင်နှင့် အနည်းငယ်ဆင်တူနေခဲ့သည်။ ကျုံးဝမ် အသိစိတ်လွတ်လောက်အောင် မူးနေသောကြောင့် မင်းသားနင် သူ့ကိုရှာဖို့ လာခဲ့သည်ဟုသာ တွေးလိုက်တော့သည်။
ယဉ်ကျေးမှုမရှိဖြစ်နေသည်ဟု ကျုံးဝမ် ခံစားရသောကြောင့် ပြုံးလျက်ဖြင့် သေသေချာချာဒူးထောက်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ "မင်းသားနင်"
ယွီရှီလေးမှာ ကျုံးဝမ် မည်သည်ကို ရေရွတ်နေသည်ကို နားမလည်နိုင်၍ ဘာဖြစ်နေသလဲဟုသာ ညင်သာစွာမေးလိုက်သည်။ ကျုံးဝမ်ကမူ မင်းသားနင် သူ့ကို ဆူနေသည်ဟု တွေးခဲ့သည်။ မင်းသားနင် သူ့ကိုအလိုလိုက်မှန်းသိ၍ ဒူးထောက်နေသည့်နေရာမှ "မင်းသားနင်"၏ ဝတ်ရုံစွန်းကို ညင်သာစွာ ကိုင်စွဲ၍ အရှက်မဲ့စွာပင် ဝန်ခံလိုက်သည်။ "ကျွန်တော် နောက်တစ်ခါ ဘယ်တော့မှ မသောက်တော့ပါဘူး။ အဖေ ကျွန်တော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ... ဒီတစ်ခါပါပဲ"
ယွီရှီ : "..."
နေ့လည်ခေါင်ကြီးတွင် ယွီရှီလေးတစ်ယောက်သည် နေရင်းထိုင်ရင်းနှင့်ပင် တော်ဝင်ဥယျာဉ်ထဲတွင် တစ်စုံတစ်ယောက်၏ဖခင် ဖြစ်ခဲ့လေတော့သည်။
ထိုစကားများပြောပြီးနောက်တွင် ကျုံးဝမ်သည် ယွီရှီ၏ ဝတ်ရုံစကို ဆုပ်ကိုင်လျက် ခြေထောက်များကိုမှီ၍ အိပ်ပျော်သွားလေသည်။ ယွီရှီ လှုပ်၍မရပေ။ သူက တုံ့ဆိုင်းနေခဲ့ပြီးနောက်တွင် ကျုံးဝမ်ကို ကူထူပေးခဲ့သည်။ ကျုံးဝမ်မှာ အရက်မူးနေသောကြောင့် ခြေလက်များ၌ အားမရှိ။ ကိုယ်တိုင်မရပ်နိုင်၍ သူ၏တစ်ကိုယ်လုံးအား ယွီရှီကိုပစ်မှီလိုက်တော့သည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့...
ကျုံးဝမ်သည် နှင်းထဲတွင် ဒူးထောက်နေရာမှ ကြက်သီးများထသွားသည်။ သူ့ခေါင်းထဲတွင် သွေးရူးသွေးတန်း တွေးနေမိသည်။ အဲ့အချိန်က နောက်ဆုံးမှာ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ။ ယွီကျစ်ရုန်က သူကိုပွေ့ပြီးတော့ သူ့အိမ်ကို ပို့ပေးလိုက်တာများလား။
ဒါဆို အခုအခြေအနေက ဘာလဲ။ အိပ်မက်ဟုတ်လား၊ မဟုတ်ဘူးလား။
"ကျုံးဝမ်" ယွီရှီသည် ကျုံးဝမ်ကို မလှုပ်မယှက် ကြည့်နေသည်။ ပြီးနောက် ညင်သာစွာ မေးလိုက်သည်။ "ငါ့ရဲ့ပင်လုံးကြိုင်ပန်းကိတ်မုန့် ဘယ်မှာလဲ"
ကျုံးဝမ်မှာမူ တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့၏ရင်ဘတ်ကို ဓားဖြင့်ရုတ်တရက်ထိုးကာ နှလုံးနှင့်ကလီစာများကို လှီးဖြတ်လျှင် ဆိုးရွားစွာနာကျင်သကဲ့လို ခံစားနေရသည်။ သူသည် ချက်ချင်းအသိဉာဏ်ပြန်ကပ်သွားသည်။
ယခုအခြေအနေသည် အိပ်မက်မဟုတ်ခဲ့ပေ။
ထောင်ချောက်ထဲသို့ တည့်တည့်ဝင်သွားပြီဖြစ်ကြောင်း ယခုမှပင် ကျုံးဝမ် နားလည်သွားသည်။
ဤဝေါယာဉ်နှင့် အထမ်းသမားများသည် ယွီရှီပိုင်သည်သာဖြစ်သည်။
ယွီရှီက အချိန်ခဏတော့ စောင့်နေသေးသည်။ ကျုံးဝမ် ပြန်ဖြေလာမည်မဟုတ်မှန်း တွေ့ရသောအခါမှသာ သူမေးလိုက်သည်။ "မင်း ထနိုင်ရဲ့လား"
ယခုသည် လွန်ခဲ့သော ဆယ်နှစ်မဟုတ်တော့ပေ။ မင်းသားနင်သည်လည်း နောက်တစ်ကြိမ် သူ့ကိုလာရှာတော့မည် မဟုတ်ပေ။ ဒီနေ့တွင်မူ ယွီရှီသည် သူ့ကို ကူထူပေးမည့်ပုံလည်း မပေါက်။ ကျုံးဝမ်း အံကိုတင်းတင်းကြိတ်လျက် ခပ်ဖြည်းဖြည်းသာ မတ်တပ်လိုက်သည်။ အဖျားရောဂါသည် သူ့တစ်ကိုယ်လုံးအား နာကျင်စေသည်။ သူ မတ်တပ်ပင် ကောင်းကောင်းမရပ်နိုင်ချေ။ "မင်းသားငယ်ယွီကို ဂါရဝပြုပါတယ်"
ယွီရှီ၏ မျက်နှာသည် မှုန်မှိုင်းခြင်းနှင့် ကြည်လင်ခြင်းတို့ ကြားတွင် ပြောင်းလဲလျက်ရှိသည်။ ခဏအကြာတွင် သူကဆိုသည်။ "ဝင်ခဲ့"
ကျုံးဝမ်သည် သူနှင့်အတူ မည်သူ့ကိုမှ မခေါ်လာခဲ့ပေ။ သူခေါ်လာလျှင်ပင် ယွီရှီ၏ လက်တွင်းမှလွတ်နိုင်မည်မဟုတ်။ ထို့ကြောင့် သူ့နောက်သို့လိုက်၍သာ အထဲသို့ဝင်လိုက်ရတော့သည်။
ကျုံးဝမ် ယွီရှီနောက်မှ လိုက်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်နေသည်။ ဤနေရာသည် မင်းသားယွီ၏ အရံအိမ်တော်ဖြစ်ကြောင်း သူပြောနိုင်သည်။
ယခင်က သူ အစေခံဖြစ်သွားခဲ့ပြီးနောက်တွင် ယွီရှီ၏ ဝယ်ယူခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ ယွီရှီက သူ့အားခေါ်ယူကာ ဤနေရာတွင် နေထိုင်စေခဲ့သည်။
ယွီရှီက သူ့အား အနွေးခန်းထဲသို့ ခေါ်ဆောင်သွားသည်။ ကျုံးဝမ်မှာ ခေါင်းအစခြေအဆုံး အေးခဲနေသည်ဖြစ်ရာ ထိုကဲ့သို့ နွေးထွေးနေသည့်နေရာသို့ ရုတ်တရက်ဝင်လိုက်ရခြင်းသည် သူ့တစ်ကိုယ်လုံးအား အနည်းငယ်တုန်ယင်သွားစေသည်။
ယွီရှီ ထိုင်ချလိုက်သည်။ အစေခံတစ်ယောက်က သူ့အား လက်ဖက်ရည်ပူပူတစ်ခွက် လာချပေးလေသည်။ သူက ခွက်ကိုကိုင်မကာ လက်ဖက်ရည်ကို ဖြည်းညင်းစွာ အရသာခံသောက်နေသည်။
ကျုံးဝမ်မှာ ထိုနေရာတွင် ရပ်လျက်ပင် ယွီရှီအား တိတ်တဆိတ် ငေးကြည့်နေမိသည်။
ယွီရှီ၏အသွင်အပြင်သည် များများစားစားတော့ ပြောင်းလဲမသွားပေ။ သို့သော် ပြောပုံဆိုပုံတို့ သိသိသာသာ ပြောင်းလဲသွားသည်မှာ တခြားလူတစ်ယောက် ဖြစ်သွားသလားဟုပင် ထင်ရသည်။
ယွီရှီက ကျုံးဝမ်ကို ငါးမိနစ်ခန့် လျစ်လျူရှုထားပြီးမှ စကားဆိုသည်။ "မင်း အထပ်တော်တော်များများ ဝတ်ထားတာပဲ။ သားမွေးအင်္ကျီတောင် ပါသေးတယ်။ အချိန်ခဏလေး ဆောင်တွင်းလေအေးထဲမှာ ရပ်နေရုံနဲ့ ဘာလို့ဒီလောက်အေးနေရတာလဲ"
ယွီရှီက သူ၏မျက်လုံးများကို အနည်းငယ်ကျဉ်းမြောင်းစေလိုက်သည်။ "မင်းအရင်က ကျန်းမာရေးကောင်းတယ်ဆိုတာ ငါမှတ်မိပါတယ်"
ကျုံးဝမ်က အတန်ငယ်စဉ်းစားနေပြီးမှ အသံနေအသံထားကို သေချာရွေးပြောလိုက်သည်။ "ချန်အန်းကို သွားပြီးတော့ ပတ်ဝန်းကျင်သစ်မှာ ချက်ချင်းနေသားတကျမဖြစ်ခဲ့ပဲ နေမကောင်းဖြစ်ခဲ့တယ်။ အဲ့အချိန်ကစပြီး ကျွန်တော်က အားနည်းပြီး ဖျားနာလွယ်တော့တာပဲ... မင်းသားငယ်ရှေ့မှာ ပြောစရာဖြစ်စေတဲ့အတွက် တောင်းပန်ပါတယ်"
ယွီရှီသည် သူ၏လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို စားပွဲပေါ်သို့ ပြန်ချလိုက်ပြီး ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။ "အဲ့ဒါအမှန်မဟုတ်ဘူး"
ကျုံးဝမ်မှာ ခေါင်းကိုက်ရာမှ ပြင်းထန်သောနာကျင်မှုကို လျစ်လျူရှုလျက် စကားကို ခက်ခက်ခဲခဲ ပြောလိုက်သည်။ "ကျွန်တော့်ရဲ့ နိမ့်ကျလှတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က မင်းသားငယ် စိတ်ပူဖို့အတွက် မထိုက်တန်ပါဘူး"
ယွီရှီက အချိန်တစ်ခုကြာအောင် တိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် ထပ်မေးသည်။ "အဲ့ဒါ ငါနဲ့ပတ်သတ်နေလား"
ကျုံးဝမ်၏ခေါင်းသည် နာကျင်နေပြီး မြင်ကွင်းမှာလည်း ဝေဝါးနေသည်။ သူ ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။ "မပတ်သက်ပါဘူး"
ယွီရှီက ကျုံးဝမ်လိမ်နေသည်ကို သိသည့်အလား လှောင်ရယ်လိုက်သည်။ သို့သော် ဘာမှတော့မပြောဘဲ လက်ဖက်ရည်ကိုသာ သောက်နေသည်။
ကျုံးဝမ် တစ်ယောက်တည်း တွေးနေမိသည်။ "တကယ်လို့ မင်းမှာ မေးစရာရှိရင်လည်း မြန်မြန်မေးလိုက်တော့။ မဟုတ်ရင် ငါမကြာခင် မေ့လဲပြီး မင်းလည်း ငါ့အလိမ်အညာတွေကို ကြားရမှာ မဟုတ်တော့ဘူး"
ယွီရှီမှာ ရေနွေးသောက်ရာတွင် တစ်ကိုယ်တည်း စီးမျောလျက် ကျုံးဝမ်ရှိနေသည်ကိုပင် မေ့သွားခဲ့သည်။ ကျုံးဝမ် သူ၏လက်ချောင်းများကို ဖြည်းညင်းစွာ လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ ယခုအချိန်တွင် သူ့အာရုံအလုံးစုံကို ယွီရှီထံတွင် ပုံအပ်ထားသင့်သည်ကို သိသော်လည်း သူ့စိတ်မှာမူ ရောက်တတ်ရာရာ တွေးနေမိသည်။
ထင်သည့်အတိုင်းပင် ယွီရှီ အမှန်တကယ် အများကြီးပြောင်းလဲသွားသည်။
ဤနှစ်များအတွင်း သူဘာဖြစ်သွားခဲ့သနည်း။
ငယ်ရွယ်စဉ်တွင် ကျုံးဝမ်သည် နန်းတော်တွင်းသာမက နန်းတော်ပြင်တွင်ပါ အချိန်ကုန်ခဲ့ဖူးသည်။ သူ လျို့ဝှက်ချက်တစ်ခုကို ကြားခဲ့ဖူးသည်။
ကောလာဟလများအရ ယွီရှီသည် မင်းသားယွီ၏ သားအရင်းမဟုတ်ဘဲ ချုံအန်းမင်းကြီး၏ တရားမဝင်သား တစ်ယောက်သာဖြစ်သည်ဟုဆို၏။
သေချာပေါက်ပင် ဤကဲ့သို့ ကောလာဟလမျိုးကို ဖြန့်ဖို့အတွက် အခြေခံအကြောင်း ရှိရသည်။
ဥပမာအားဖြင့် ချုံအန်းမင်းကြီးရဲ့ ယွီရှီအပေါ် တရားလွန်ချစ်မြတ်နိုးမှု။ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်မည်ဆိုပါက သက်တူရွယ်တူများဖြစ်ကြသော စတုတ္ထမင်းသားနှင့် ပဉ္စမမင်းသားတို့သည် ယွီရှီ၏နောက်တွင်သာ ရှိနေခဲ့သည်။
အခြားဥပမာတစ်ခုမှာ ချုံအန်းမင်းကြီးသည် ယခင်က သူ့သားတော်များကို အသက်ရှင်အောင် မဆောင်ရွက်နိုင်ခဲ့ပေ။ သူ၏ ပထမသားတော်နှင့် ဒုတိယသားတော်တို့မှာ ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီး တတိယသားတော်မှာလည်း သေလုမျောပါး နာမကျန်းဖြစ်နေခဲ့သည်။ အကယ်၍ ယွီရှီသည် ချုံအန်းမင်းကြီး၏ သားတော်ဖြစ်ခဲ့လျှင် အသက်အစဉ်အရ စတုတ္ထနေရာတွင် ရှိပေလိမ့်မည်။ မင်းကြီးသည် ရှေ့ဖြစ်ဟောဆရာ၏ စကားများကိုယုံကြည်လျက် သူ၏ထီးနန်းမှာ မူလအရင်းအမြစ် မထင်ရှားဘဲ သူ့ကိုဆက်ခံမည့် သားများနှင့်ပတ်သက်လျှင် ကံခိုက်မည်ဟူသည်ကို လက်ခံသွားသည်လားမသိ။ သူ၏ပထမသားသုံးယောက် သေအံ့ဆဲဆဲဖျားနာနေချိန်တွင် စတုတ္ထသားတော်သည်လည်း အသက်မရှင်ဖြစ်မည်ကိုစိုးရိမ်ပြီး သူ၏သွေးသားရင်းညီမတော် မင်းသမီးကြီးအန်းကောကို ပေးကာ ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်စေခဲ့သည်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။
တူညီသော သက်သေများမှာ အများအပြားပင် ရှိသည်။ သို့သော် ကျုံးဝမ်မှာ ထိုကောလာဟလများကို လွန်ခဲ့သည့်နှစ်များစွာက စကြားရကတည်းကပင် အယုံအကြည်မရှိခဲ့ပေ။
ပထမဆုံးအနေဖြင့် ကျုံးဝမ်သည် ယွီရှီမွေးဖွားသည့်နေ့နှင့် မွေးဖွားချိန်ကို တွက်ကြည့်ခဲ့သည်။ သူသိလိုက်ရသည်မှာ ချုံအန်းမင်းကြီး၏ မည်သည့်ကိုယ်လုပ်တော်ကမှ ထိုနှစ်တွင် ယွီရှီကို မမွေးဖွားခဲ့။
ယွီရှီကို အရေးမပါသော နာမည်မသိ ကိုယ်လုပ်တော်က မွေးဖွားသည်မှာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါ၏။ သို့သော် သူ့အသက်တစ်နှစ်အရွယ်ကပင် ဆက်ခံသူရာထူးကို ပေးအပ်ခြင်းခံခဲ့ရသည်။ အကယ်၍ သူသာ ချုံအန်းမင်းကြီး၏ သားတော်ရင်းဖြစ်နေခဲ့ပြီး မင်းသားယွီအိမ်တော်သို့ ဆက်ခံသူဖြစ်စေရန် ပေးပို့ခံခဲ့ရပါက မင်းကြီးအနေဖြင့် မင်းသားယွီ ပုန်ကန်လာအောင် ဖိအားပေးသကဲ့သို့ ဖြစ်နေလိမ့်မည်။
မင်းသားယွီသည်လည်း ကလေးမရနိုင်သည်မဟုတ်ပေ။ သူ့ထံတွင် တရားမဝင်သားတော်အချို့ ရှိနေပြန်သည်။ သူ့အနေဖြင့် ဘိုးဘေးစဉ်ဆက် ကြိုးကြိုးစားစားနှင့် ထိန်းသိမ်းရရှိလာသည့် ရာထူးဂုဏ်ရှိန်တို့ကို အခြားသူ၏ ကလေးတစ်ယောက်အား အဘယ်ကြောင့် မျက်စိစုံမှိတ်ကာ ပေးရမည်နည်း။
မင်းသားယွီသည် သစ္စာစောင့်သိလွန်း၍ အခြားသူ၏ကလေးကို ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ကာ သူ၏ဘိုးဘေးပိုင်အမွေအနှစ်ကိုပါ လက်ဆောင်ပေးလိမ့်မည်ဟု ကျုံးဝမ်မယုံချေ။
သို့သော်...
ကျုံးဝမ် မျက်မှောင်ကို အသာကြုတ်လိုက်သည်။ ချုံအန်းမင်းကြီးအနေနှင့် ယွီရှီအား မျက်နှာသာပေးလွန်းသည့်တိုင် အဘယ်ကြောင့် မင်းသမီးတစ်ပါးကိုမူ မပေးချင်ရသနည်း။ ဆွေတော်မျိုးတော်တစ်ယောက်ကို လက်ထပ်ခြင်းဖြင့် သွေးသားကို ထိန်းသိမ်းရာရောက်ပြီး တော်ဝင်မိသားစုနှင့် မတူညီသော မျိုးရိုးနာမည်ရှိ ပထမအဆင့်မင်းသားတို့ကြား ဆက်ဆံရေးကိုလည်း ပိုမိုခိုင်မာစေသည်။ မကောင်းသောအချက် မည်သည့်နေရာတွင် ရှိသနည်း။
တကယ်တမ်းတွင် စတုတ္ထမင်းသမီးသည် အလွန်ငယ်သေးသည်။ သို့သော် တတိယမင်းသမီးမှာမူ ယွီရှီအတွက် သင့်တော်သောအရွယ် ရောက်နေလေပြီ။ သို့တိုင်အောင် ချုံအန်းမင်းကြီးသည် သူတို့နှစ်ဦးအတွက် လက်ထပ်ပွဲကို အမိန့်မချပေးချေ။
ပြီးနောက် စတုတ္ထမင်းသမီးကို လက်ထပ်ရန် ယွီရှီတောင်းဆိုချိန်တွင် မင်းကြီးသည် အလွန်ဒေါသထွက်ခဲ့သည်။ ဤကဲ့သို့ဖြစ်သည်မှာ အလွန်ရှားပါးသည်။
ကျုံးဝမ်မှာ ဦးခေါင်းထက်ခြမ်းကွဲမတတ် ခံစားနေရသည်။ ယွီရှီနှင့်ပတ်သက်၍ စိုးရိမ်နေရသောကြောင့် ယခုသူရောက်နေသော အခြေအနေကို စဉ်းစားရန်ပင် အားမရှိတော့ချေ။
မင်းကြီး၏ သားများနှင့်မြေးများသည် ငယ်ရွယ်စဉ်တွင်ပင် သေဆုံးနေကြသည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် ရွှမ်ရွေ့နှင့်ရွှမ်ယွီကို သံသယဖြစ်လာပြီး ကိုယ်တိုင်တွေ့ရန်လိုအပ်မည်ဟု ခံစားရခြင်းဖြစ်မည်။ သူ့မယုံကြည်မှုများကို အခြားလူများက သတိမထားမိဘဲ နေမည်လား။
စတုတ္ထမင်းသားရွှမ်ကျင်းနှင့် ပဉ္စမမင်းသားရွှမ်ချုံတို့သည်လည်း စိုးရိမ်ကြမည်မဟုတ်ပါလား။
သူတို့အနေနှင့် မင်းသားနင်၏ သားနှစ်ယောက်ကိုတောင် စိုးရိမ်နေကြလျှင် ယွီရှီကို မည်ကဲ့သို့ မြင်ကြမည်နည်း။
ယွီရှီ၏ နောက်ကြောင်းအစစ်အမှန်ကို ချုံအန်းမင်းကြီးက သိသော်ငြား ရွှမ်ကျင်းနှင့်ရွှမ်ချုံတို့မှာ မသိကြချေ။
ကျုံးဝမ်မှာ ရုတ်ချည်းဆိုသလို အသက်မရှူနိုင်သကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ ထိုမင်းသားနှစ်ပါးသည် ယွီရှီကို မင်းကြီး၏သားတစ်ယောက်ကဲ့သို့ မြင်ကာ ပြိုင်ဖက်ကဲ့သို့ သဘောထားနှင့်နေပြီလား။
ချုံအန်းမင်းကြီးသည် အမှန်တကယ် ယွီရှီကိုမျက်နှာသာပေးသည်လား သို့မဟုတ် ပစ်မှတ်တစ်ခုကဲ့သို့ သဘောထားနေသည်လား...
ကျုံးဝမ် နားများအူနေပြီး ဆက်လက်၍ မတ်တပ်ရပ်မနေနိုင်လုနီးပါးပင်။ အလွန်တရာနာကျင်နေသောကြောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ဘဲ သူ လှစ်ခနဲ စကားထွက်သွားတော့သည်။ "လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေအတွင်းမှာ မင်းသားငယ်အနေနဲ့ အများကြီးလုပ်ခဲ့ပြီးပြီ။ အဲ့ဒါ မင်းသားငယ်အနေနဲ့ ထီးနန်းလုတဲ့ကိစ္စကို ရှောင်ချင်လို့လုပ်ခဲ့တာလား"
ယွီရှီက ခေတ္တကြက်သေသေသွားပြီး ရုတ်တရက် ထရယ်လိုက်သည်။
ယွီရှီက စားပွဲပေါ်သို့ ရေနွေးကြမ်းခွက်ကို ပြန်တင်လိုက်သည်။ အလွန်ရယ်ရသည့် ဟာသတစ်ပုဒ်ကို ကြားလိုက်ရသည့်နှယ် တစ်ယောက်တည်း ဟားတိုက်ရယ်မောနေသည်။ သူ အချိန်ကြာမြင့်စွာရယ်နေသောကြောင့် ကျုံးဝမ်ပင် အံ့ဩသွားရသည်။ သူ ယခင်ကသိခဲ့သော ယွီရှီသည် ဤကဲ့သို့ မည်သည့်အခါမှ ပြုမူလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။
ယွီရှီမှာ နောက်ဆုံးတွင်တော့ စိတ်ကျေနပ်လောက်အောင် ရယ်မောပြီးသွားလေပြီ။ သူက ခပ်ဖွဖွချောင်းဆိုးကာ ရှုပ်ပွနေသောဝတ်ရုံကိုပြင်လျက် ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။ "မဟုတ်ဘူး။ ငါက အဲ့ထဲကို မပါမှာဘဲ စိုးရိမ်နေတာ"
ထိုအချိန်ထိ ကျုံးဝမ်၏နားများ အူနေဆဲဖြစ်ပြီး ခေါင်းမှာလဲ နာကျင်နေသည်။ အကယ်၍ ယွီရှီ၏အသံနှင့် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်နေခြင်းသာမဟုတ်ခဲ့လျှင် တစ်ဖက်လူဘာပြောနေလဲဆိုသည်ကိုပင် နားလည်နိုင်မည်မဟုတ်ပေ။ သူ့နှလုံးထဲတွင် ဒေါသမီးတောက်လောင်လာသည်။ "မင်းသားငယ်မှာ အခွင့်အရေးတောင် မရှိဘဲနဲ့ ဘာလို့များ..."
ယွီရှီက ကျုံးဝမ်၏စိတ်ထဲတွင် ရှိနေသည့်အရာကို သိသည့်အလား စကားပြောနေသည်ကို ရပ်တန့်စေလိုက်သည်။ သူက နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်၍ ရယ်ပြန်သည်။ ခဏအကြာတွင် သူကမေးသည်။ "မင်း ဘာတွေတွေးနေတာလဲ"
ယွီရှီက သူ့မျက်နှာပေါ်ရှိအပြုံးကို ကွယ်ပျောက်စေလိုက်သည်။ သူက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင် ဆို၏။ "ငါကလူတိုင်းကို ချောချောမွေ့မွေ့ မနေစေချင်ရုံလေးပါ"
နှစ်တော်တော်များများ၌ အသက်ရှင်ဖို့အရေး အကောင်းဆုံးထက် ပိုကောင်းအောင် ကြိုးစားနေထိုင်ခဲ့ရသော ကျုံးဝမ်တစ်ယောက် ထိုစကားကို ကြားသောအခါ မေ့လဲချင်လောက်အောင်ပင် ဒေါသထွက်သွားရသည်။
သူ ရယ်မောလိုက်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ဆင်ခြင်နေမိသည်။ ဤနှစ်များအတွင်း ရုန်းကန်ခဲ့ရမှုများသည် သူ၏ရည်မှန်းချက်အိပ်မက်များကို ပျက်စီးစေခဲ့ခြင်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။ သို့မဟုတ်မူ ထိုစကားများကို ကြားပြီးနောက် ယွီရှီကို သူ့အဖေကိုယ်စား ဆူပူလိုက်ချင်စိတ်များ ဖြစ်ပေါ်နေရမည်နည်း။
အသက်ရှင်နေရတာ မကောင်းဘူးလား။
ကျုံးဝမ်မှာ အလွန်ဒေါသထွက်လာသောကြောင့် သူ၏မျက်ထောင့်များပင် နီလာသည်။
ယွီရှီက သူ့ကိုစူးစမ်းစွာကြည့်နေပြီး သဘောကျသည့်ဟန်ဖြင့် မေးလိုက်သည်။ "ကျုံးဝမ်... မင်းဘာလို့ငါ့ကို ဒီလောက်စိတ်ပူနေရတာလဲ"
ယွီရှီ၏စကားကို ကျုံးဝမ် အဓိပ္ပာယ်မကောက်နိုင်ပေ။ သူက မျက်လွှာကို ပင့်ကြည့်လိုက်ပြီး စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားရသည်။ ယွီရှီက လှောင်သည်။ "ငါနားလည်ပါတယ်... မင်းဒီကနေထွက်သွားချင်ရုံပဲဆိုတာ။ မင်းရဲ့စကားတချို့မှာ စိတ်ပူပြဟန်ဆောင်ရင် ငါက ငါတို့ရဲ့အရင်က ရင်းနှီးခဲ့မှုကို သတိရသွားပြီး မင်းကို လွှတ်ပေးမယ်လို့ထင်နေတာမလား။ ဟုတ်တယ်မလား"
ကျုံးဝမ်မှာ မျက်လုံးကိုဖွင့်ထားရန်ပင် ခက်ခဲနေခဲ့သည်။ ယခုအချိန်တွင် သူဆက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်နေနိုင်ဖို့ ရှိသမျှအားကို သုံးနေရသည်။ ယွီရှီရှေ့တွင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အရူးသဖွယ် မမြင်ချင်၍သာ မဟုတ်ခဲ့လျှင် ထိုင်ခုံပေါ်တွင် သူထိုင်နေမည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ သူအနေနှင့် ယွီရှီတစ်ခုခု ပြောနေသည်ကိုသိသော်လည်း ပြောနေသည့် အသေးစိတ်အကြောင်းအရာကိုတော့ မသိချေ။
ကျုံးဝမ်၏နဖူးသည် ချွေးစေးများဖြင့် စိုရွှဲနေသည်။ သူက မျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကြားနေရာကိုဖိပွတ်ရန် လက်ကိုမြှောက်လိုက်ပြီး အသိစိတ်များ ဝိုးတဝါးဖြစ်လျက် ပြောလိုက်သည်။ "ကျစ်ရုန် ငါ နေရတာအဆင်မပြေဘူး..."
ယွီရှီ တန့်သွားရသည်။ ခေတ္တကြာပြီးနောက်တွင် သူကဆိုသည်။ "ဂျင်းပြုတ်ရည်တစ်ခွက် ပြုတ်ပြီးယူခဲ့"
အစေခံက သူ၏ခေါင်းကိုမော့ကာ နားလည်ကြောင်းပြောပြီး အပြင်သို့ အလျင်အမြန် ထွက်သွားတော့သည်။
ကျုံးဝမ်၏ ကျိုးကြောင်းစဉ်းစားနိုင်မှုသည် အဖျားရောဂါကြောင့် သူ့ထံမှ လုံးဝစွန့်ခွါထွက်ပြေးသွားလေပြီ။ သူက သူ၏ဧည့်သည်ဟူသော နေရာကိုမေ့ကာ အက်ကွဲသောအသံဖြင့် အမိန့်ပေးလိုက်သည်။ "သကြားပိုထည့်ခဲ့"
ယွီရှီ : "..."
အစေခံသည်လည်း လန့်သွားရကာ ယွီရှီကို ကြည့်လိုက်သည်။ ယွီရှီက ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
ကျုံးဝမ်၏အသိဉာဏ်များ ဝေဝါးနေပြီဖြစ်သည်။ သူ အသိစိတ်ပြန်ဝင်လာချိန်၌ ယွီရှီထိုင်နေခဲ့သောနေရာတွင် သူရောက်နေလေပြီ။ အစေခံက သကြားများများနှင့် ဂျင်းစွပ်ပြုတ်ပန်းကန်ကို ယူဆောင်လာသည်။ ကျုံးဝမ်ထံတွင် မည်သည့်အရာကိုမှ စိတ်ပူရန်အားမရှိပေ။ သူက ပန်းကန်ကိုယူလိုက်ပြီး တစ်ကျိုက်တည်း သောက်လိုက်တော့သည်။
ဂျင်းစွပ်ပြုတ်တစ်ပန်းကန် သောက်ပြီးနောက်တွင် ကျုံးဝမ်၏ ဖြူဖျော့နေခဲ့သောမျက်နှာမှာ အရောင်အဝါများပြန်ပြည့်လာသည်။
ယွီရှီက တိတ်တဆိတ်ပင် ကျုံးဝမ်ကို ကြည့်နေသည်။
အစေခံသည် ကျုံးဝမ်အတွက် နောက်ထပ်တစ်ပန်းကန်ယူခဲ့သည်။ ကျုံးဝမ်မှာ ဖြည်းဖြည်းချင်း တစ်ငုံစီသောက်နေသည်။ မင်းသားယွီ၏အိမ်တော်ရှိ အစေခံများမှာ အရိပ်အကဲကို ကောင်းကောင်းသိသည်။ အအေးမိခြင်းကို တိုက်ထုတ်ရန် အရည်အသွေးကောင်းသည့် ဆေးအချို့ကို ဂျင်းစွပ်ပြုတ်ထဲသို့ ထည့်ထားခဲ့ကြသည်။ မိနစ်သုံးဆယ်ကြာပြီးနောက်တွင် သူ ချက်ချင်းပို၍ နေကောင်းသွားလေပြီ။
ခန္ဓာကိုယ်မှ နာကျင်မှုများပျောက်သွားသည့် ယခုအချိန်တွင်မူ သူ၏စိတ်သည်လည်း ကြည်လင်လာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူပို၍ပင် စိုးရိမ်လာမိသည်။
ယွီရှီ သူ့ကိုဤနေရာသို့ခေါ်လာရန် အခက်အခဲများကို ကျော်ဖြတ်ခဲ့သည်။ မည်သည့်အတွက်ကြောင့်နည်း။
ယွီရှီ ဘာစကားမှမဆိုသောကြောင့် ကျုံးဝမ်သည်လည်း စကားမပြောရဲပေ။ သူတို့နှစ်ဦးသည် ပြောစရာစကား ကင်းမဲ့လျက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်နေကြသည်။ တစ်ယောက်က လက်ဖက်ရည်သောက်နေပြီး ကျန်တစ်ယောက်မှာမူ ဆေးသောက်နေခဲ့သည်။
အချိန်အတန်ကြာ ရပ်တန့်နေပြီးနောက်တွင် ယွီရှီက ရုတ်တရက်ပြောသည်။ "ကျုံးဝမ်..."
ကျုံးဝမ်သည် နောက်ဆုံးလက်ကျန်ဂျင်းစွပ်ပြုတ်ကို မြိုချလိုက်ပြီး ပန်းကန်လုံးကို စားပွဲပေါ်သို့တင်လိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတွင်မူ အဓိကအကြောင်းကို ယွီရှီ ပြောတော့မည်ဖြစ်ကြောင်း သူသိလိုက်သည်။
နောက်ထပ် သည်းမခံနိုင်ဖွယ် တိတ်ဆိတ်ခြင်းလှိုင်းတစ်ခု ဖြတ်သန်းသွားသည်။
ယွီရှီက စားပွဲမျက်နှာပြင်ကို ညင်သာစွာ ခေါက်နေသည်။ သူ ခပ်ဖြည်းဖြည်းသာ ပြောလိုက်သည်။ "လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေတုန်းက ငါကိုယ့်ကိုယ်ကို အကြိမ်တွေအများကြီး မေးဖူးတယ်"
ကျုံးဝမ် မြင်လွှာကို ပင့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။
သူ အရင်ကအကြောင်းတွေကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု အဖြေရှာတော့မှာလား။
ယွီရှီသည် သူ၏မှတ်ဉာဏ်ထဲတွင် နစ်မျောနေဟန်ရှိသည်။ သူက လေးလေးပင်ပင်ပြောသည်။ "အမြဲတမ်း ဇဝေဇဝါဖြစ်နေခဲ့တာ၊ အမြဲတမ်း အဖြေရှာမရဖြစ်နေခဲ့တာ။ ငါ... အပြင်းဖျားတော့ ဦးနှောက်ကို အဖျားပိုးဝင်ပြီး ထိခိုက်သွားတာများလား"
ကျုံးဝမ် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားသည်။ "ဟင်"
"ဒါမှမဟုတ် ငါ မတော်တဆ မြင်းပေါ်ကပြုတ်ကျပြီး ခေါင်းကို ထိခိုက်သွားတာလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ"
ဘာဖြစ်နေလဲဆိုသည်ကို ကျုံးဝမ် နည်းနည်းလေးပင် စဉ်းစားမရပေ။ ဒါကဘယ်ဟာနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ။
ယွီရှီက ဖြည်းညင်းစွာပြောသည်။ "မင်းဖန်တီးထားတဲ့ အဲဒီဇာတ်လမ်းတွေကို ငါယုံမယ်လုပ်တိုင်း..."
ကျုံးဝမ် ရုတ်တရက် သီးသွားသည်။
ယွီရှီက ကျုံးဝမ်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး စကားဆက်သည်။ "ငါယုံမယ်လုပ်တိုင်း ငါ့ကိုယ်ငါ မယုံနိုင်ဘူး။ ငါဝေခွဲမရဖြစ်လို့ ငါ ငယ်ငယ်တည်းက ရှိနေခဲ့တဲ့အစေခံတွေကို ငါ့မှတ်ဉာဏ်တွေ ပျောက်သွားသေးလားလို့ မေးဖူးသေးတယ်။ မဟုတ်ရင် ဘယ်လိုလုပ် ငါတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းအကြောင်း ငါတစ်လုံးမှ မမှတ်မိဘဲနေမှာလဲ"
ကျုံးဝမ်မှာ သာမန်ထက်ပို၍ ချောင်းစဆိုးတော့သည်။
ပါးစပ်ကို သူ မြဲမြံစွာအုပ်ထားသည်။ ဤကဲ့သို့အချိန်တွင် သူလုံးဝမရယ်သင့်ပေ။
ယွီရှီ လင်စစ်ကို သတ်နိုင်လျှင် သူ့ကိုလည်း သေချာပေါက် သတ်နိုင်လိမ့်မည်။
သို့သော် ငယ်ရွယ်သော ယွီရှီတစ်ယောက် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သံသယဖြစ်ကာ စိတ်ဓာတ်ပျက်ပြားလျက် သူ့မှတ်ဉာဏ်ပျောက်သွားသလားမေးဖို့ အစေခံအိုကြီးကို တွယ်ကပ်နေမည့်ပုံကို မြင်ယောင်ကြည့်မိသောအခါ ကျုံးဝမ် မိမိကိုယ်မိမိ မတားနိုင်တော့ချေ။
ကျုံးဝမ်က သူ၏ခေါင်းကို ရင်ဘတ်သို့ထိငုံ့ရန် ချောင်းဆိုးခြင်းဟူသော ခေါင်းစဉ်ကို အငှားယူလိုက်သည်။
ယွီကျစ်ရုန်က သူ့ကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင် ကြည့်နေသည်။ "ရယ်လေ။ ထိန်းမထားနဲ့"
ကျုံးဝမ် ခေါင်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ခါယမ်းလိုက်သည်။
ယွီကျစ်ရုန်က သူ၏နှုတ်ခမ်းကို မသတီဖွယ် အပြုံးမျိုးဖြစ်အောင် ပြုံးလိုက်သည်။ "လိမ္မာစမ်းပါ။ အားရပါးရရယ်ချလိုက်...မင်းရယ်လိုက်တဲ့ အကြိမ်တိုင်းအတွက် ငါ မင်းကို အဲ့အကြိမ်ရေအတိုင်း ငိုရအောင်ပြန်လုပ်ပေးမယ်"
ကျုံးဝမ်၏ ခြေထောက်များသည် အကြောင်းတချို့ကြောင့် အားမရှိတော့ပေ။ သူ ပုံမှန်အတိုင်းသာဖြစ်ခဲ့လျှင် ထိန်းထားနိုင်မည်ဖြစ်သော်လည်း ယခုကဲ့သို့ ကြားလိုက်ရသောအခါ သူ့ကိုယ်သူမထိန်းချုပ်နိုင်တော့ပေ။ ရယ်သံတစ်ခုက သူ့ထံမှ ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။
ယွီကျစ်ရုန် ပြုံးလိုက်သည်။ "အရမ်းကောင်းတယ်။ တစ်ကြိမ်"
ကျုံးဝမ် သူ့ကိုယ်သူ အစွမ်းကုန် ဆိတ်လိုက်သည်။ ပို၍နေကောင်းလာသောကြောင့် ဆက်ထိုင်မနေရဲတော့ပေ။ သူ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
ယွီရှီ၏မျက်နှာအမူအရာသည် ကျုံးဝမ်ကို ကြည့်နေရင်း ပြောင်းလဲသွားသည်။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို သူကပြောသည်။ "မင်းသွားလို့ရပြီ"
ကျုံးဝမ် ဆွံ့အသွားရသည်။ သူက... ဒီအတိုင်းပဲ သွားခွင့်ပေးလိုက်တာလား။
ယွီရှီ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ "ငါ ပင်ပန်းနေပြီ။ မင်းသွားလို့ရပြီ"
ကျုံးဝမ်သည်လည်း စိတ်သက်သာရာရကာ သက်မကြီးတစ်ခု ချလိုက်မိသည်။ သူ ပြန်ရန်လှည့်ထွက်လိုက်ချင်းချင်းမှာပင် ယွီရှီ၏ အေးစက်စက်အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။ "မင်းရဲ့ စကားမပြောတတ်တဲ့ခွေးကို လည်ပတ်ခိုင်အောင်ချည်ထား။ ငါ့ကို နောက်တစ်ခါ လာမနှောင့်ယှက်စေနဲ့"
ကျုံးဝမ် ရပ်တန့်သွားသည်။ လင်စစ်ကို ဆိုလိုသည်မှန်း သိသောကြောင့် နားလည်ကြောင်း အသံတစ်ချက်ပြုပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။
သူ၏ မူလအစီအစဉ်တွင် မင်းကြီး၏မွေးနေ့ပြီးသည်နှင့် လင်စစ်ကို ချန်အန်းသို့ခေါ်သွားရန် စီစဉ်ထားခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် နောက်တစ်ကြိမ် ယွီရှီကို သူ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေမည်မဟုတ်ပေ။
ကျုံးဝမ်၏ ကနဦးအစီအစဉ်မှာ စီမံပြီးသားဖြစ်သည်။ ချုံအန်းမင်းကြီး၏ သံသယများကို ရှင်းလင်းစေပြီးသည့်နောက်တွင် လူတိုင်းကို ချန်အန်းသို့ ပြန်ခေါ်သွားပြီး နောက်တစ်ကြိမ်မြို့တော်သို့ ခြေချတော့မည်မဟုတ်။ သို့သော် ယခုအချိန်တွင် ရုတ်တရက်ဆိုသကဲ့သို့ သူတွေဝေနေလေသည်။
ယွီရှီ ယခုတွေ့ကြုံနေရသော အခြေအနေများကို တွေးမိပြီး ကျုံးဝမ် စိတ်မပူဘဲ မနေနိုင်ပေ။
မည်သည့်နည်းနှင့်မဆို ရွှမ်ရွေ့သည် မကြာခင်တွင် သူ့ကိုလိုအပ်တော့မည် မဟုတ်ပေ။ သူ့အနေနှင့် ယွီရှီကို ကူညီပြီး ဤအရှုပ်အထွေးများကြားမှ သူကိုယ်တိုင်နုတ်ထွက်အောင် ဖျောင်းဖျကောင်းဖျောင်းဖျနိုင်သည်...
ကျုံးဝမ် ထိုအကြံကို ချက်ချင်းပယ်ဖျောက်လိုက်သည်။
လာမည့်အခြေအနေမှ ဘေးကင်းစွာ ရှောင်ထွက်နိုင်ရန် ဖြစ်နိုင်၊မဖြစ်နိုင်ဟူသည့် မေးခွန်းကို လျစ်လျူရှုထားလျှင်ပင် ယွီရှီကို သူ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ လှည့်စားခဲ့ဖူးသည်။ ယွီရှီအနေနှင့် သူ့ကို မည့်သည့်အတွက် ယုံကြည်စွာ အကူညီတောင်းခံမည်နည်း။
မြေခွေးမွေးဝတ်ရုံကို ပို၍လုံစေရန် တင်းတင်းဆွဲလျက် ကျုံးဝမ် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သရော်လိုက်သည်။ ထို့အပြင် ဂုဏ်သိက္ခာနှင့်လည်း သူ အလှမ်းဝေးခဲ့လေပြီ။ သူ့ထံတွင် ယွီရှီကို သွားတွေ့ရန် ပြစရာမျက်နှာကောင်းများလည်း မရှိတော့ပေ။
ယနေ့အဖြစ်အပျက်များကို လင်စစ်အားသတိပေးရန်သာ ယွီရှီ စီစဉ်ထားခဲ့ခြင်းဖြစ်နိုင်သည်။ ယခုအချိန်မှစ၍... ယွီရှီ သူ့ကို နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်တွေ့ချင်ဦးမည်ဟု ကျုံးဝမ်မထင်။
သူ့ကို စက်ဆုပ်ရွံရှာသည်ထက်ပင် ပိုဆိုးနေနိုင်သည်။
သုံးလအကြာတွင် ကိုယ့်ဘဝနှင့်ကိုယ်သာ ဆက်ရှိနေကြမည်ဖြစ်သည်။ သူတို့၏ ကျန်ရှိသော ဘဝသက်တမ်းတစ်လျှောက်လုံး နောက်တစ်ဖန် ပြန်လည်တွေ့ဆုံခြင်း မရှိကြတော့မည်မှာလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။
တစ်ချိန်တည်းမှာပင် မင်းသားယွီ၏အိမ်တော်၌ အရံအိမ်တော်၏ အိမ်တော်ထိန်းကြီးသည် ယွီရှီအားအိပ်ရာဝင်ရန် ကူညီပြင်ဆင်ပေးနေသည်။ သူက ညင်သာစွာမေးသည်။ "ဆက်ခံသူ ဒီနေ့ သခင်လေးကျုံးကို တွေ့ခဲ့တာလား"
ယွီရှီက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
"ဒီအစေခံအိုကြီးက တံခါးလိုက်ကာကြားကနေ တစ်ခေါက်နှစ်ခေါက်လောက် ကြည့်လိုက်ပါသေးတယ်။ သခင်လေးကျုံးက အရပ်ပိုရှည်လာပြီး ပိုချောလာတာပဲ"
ယွီရှီက မည်သည့်စကားကိုမှမဆိုချေ။
"ဆက်ခံသူနဲ့ သခင်လေးကျုံးရဲ့ ကောလာဟလတွေက တော်တော်လူသိများကြတယ်။ မင်းမျိုးမင်းနွယ်တွေနဲ့ အထက်တန်းလွှာကလူတွေက ဟာသတစ်ခုလိုပဲမြင်ပြီး တကယ်မယုံကြဘူး။ သူတို့က ကျွန်တော်တို့အိမ်တော်နဲ့ လက်ထပ်ထိမ်းမြားဖို့ ကမ်းလှမ်းတာကိုတော့ မရပ်လိုက်ကြပေမဲ့ ဒီလိုမျိုးကတော့ မဟုတ်သေးပါဘူး။ ဒီနေ့ ညကြီးမိုးချုပ် လူမမြင်ကွယ်ရာမှာ တွေ့တာကတော့ အဆင်ပြေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆက်တိုက်တွေ့နေမယ်ဆိုရင်..."
အိမ်တော်ထိန်းကြီးက တစ်ခုခုကို ပြောချင်ပုံပေါက်သည်။ ယွီရှီမှာ အိမ်တော်ထိန်းကြီး သူ့ကို ပြောချင်နေသည့်အရာကို သိနေသောကြောင့် ခပ်ဖျောဖျော့ပြုံးလိုက်သည်။
"ကျွန်တော့ကို သူနဲ့နောက်တစ်ကြိမ် မတွေ့စေချင်ဘူးလား"
အိမ်တော်ထိန်းကြီးသည် ယွီရှီအား ဤဟာလုပ်၊ ထိုဟာလုပ်ဟူ၍ သွေးတိုးစမ်းကာ မပြောရဲချေ။ သူက အသံကိုနှိမ့်ချလျက် ဆိုသည်။ "တွေ့ဖို့လိုအပ်တယ်လို့ မထင်ရုံပါပဲ"
"မဟုတ်ဘူး။ လိုအပ်တယ်"
ယွီရှီက ရက်စက်စွာ ပြုံးလိုက်သည်။ "ဒီနေ့ သူတစ်ခါပြုံးရင် တစ်ခါငိုစေရမယ်လို့ သူ့ကို ပြောထားတယ်။ နောက်ရက်နည်းနည်းကြာပြီးရင်...သူ့ကိုပြန်ပေးဆပ်ခိုင်းမယ်"
Zawgyi
အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိပင္ က်ဳံးဝမ္သည္ အိပ္မက္ကေန ယခုခ်ိန္ထိ ႏိုးထမလာေသးဟု ထင္ေနမိသည္။
ယြီက်စ္႐ုန္သည္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အရပ္ပိုရွည္လာသည္။ သူ႔မ်က္ခုံးမ်ား၏ ပုံသဏၭာန္ႏွင့္ မ်က္လုံးအၾကည့္တို႔သည္လည္း ပိုမိုစူးရွလာသည္။ ငယ္႐ြယ္စဥ္က စိတ္ပူပန္မႈမ်ား၏ ဖိစီးခံရေသာ သူ႔ခံစားခ်က္မ်ားသည္ ေဒါသအျဖစ္ေျပာင္းလဲၿပီး သုန္မႈန္ေသာအရွိန္အဝါမ်ားမွာ သူ၏ခန႔္ညားေသာမ်က္ႏွာတြင္ တည္ရွိသည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ တစ္ေယာက္တည္းေတြးေနသည္။ ငါက ႏိုးလာတာလား မႏိုးလာတာလား။ တကယ္လို႔ ငါႏိုးလာရင္လည္း ယြီက်စ္႐ုန္ကို ဘာလို႔ျမင္ရမွာလဲ။ တကယ္လို႔ ငါအိပ္မက္မက္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း... သူ႔ကိုဘာလို႔ ျပတ္ျပတ္သားသားႀကီး ျမင္ေနရတာလဲ။
က်ဳံးဝမ္သည္ အဖ်ားေၾကာင့္ နားမ်ားပင္ အူလာသည္။ သူ႔ဉီးေႏွာက္သည္ အလြန္တရာ ရႈပ္ေထြးေနသည္။ သူသည္ ထရန္ႀကိဳးစားေသာ္လည္း သူ၏ေအးခဲေနေသာေျခလက္မ်ားမွာ အေလးတုံးမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲခံထားရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ အသက္ကို မွန္မွန္ရႉလိုက္ၿပီး ေဝါယာဥ္ကို အားျပဳ၍ ထလိုက္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ေျခေထာက္ကို မသုံးႏိုင္၍ ဟန္ခ်က္မညီျဖစ္ကာ ေရွ႕သို႔ ဟပ္ထိုးလဲက်ေလေတာ့သည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ ယြီက်စ္႐ုန္၏ ဖိနပ္မည္းမ်ားကို ၾကည့္လ်က္ ႏွင္းထဲတြင္ ဒူးေထာက္ေနသည္။ သူသည္ ထပ္မံ၍ သူအိပ္မက္မက္ေနသည္ဟုသာ ေတြးေနသည္။
သူ၏အိပ္မက္သည္ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္က က်ဳံးဝမ္နန္းတြင္းထဲသို႔ စာဖတ္ေဖာ္အျဖစ္ ဝင္ေရာက္ခဲ့စဥ္ကာလျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္က မင္းဆရာေတာ္၏ သင္ၾကားမႈေအာက္တြင္ သက္တူ႐ြယ္တူ ေလးေယာက္သာရွိသည္။ က်ဳံးဝမ္၊ ယြီရွီ၊ စတုတၱမင္းသားႏွင့္ ပၪၥမမင္းသားတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။
သူတို႔ေလးဉီးအနက္တြင္ က်ဳံးဝမ္သည္ စာဖတ္ေဖာ္သာျဖစ္ေသာ္လည္း အေရးအသားႏွင့္ စာေပအရည္အခ်င္းတြင္ ေတာ္ဝင္မင္းသားမ်ားထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာလြန္သည္။ သူ၏ အေရးအသားမ်ားကို မင္းဆရာေတာ္က သေဘာက်သည္သာမက ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးပင္လွ်င္ သူကိုယ္တိုင္ အခါအားေလ်ာ္စြာ စာေမးပြဲစစ္သည့္အခါ က်ဳံးဝမ္ကို ရက္ရက္ေရာေရာပင္ ခ်ီးမြမ္းေလသည္။ ထိုအခ်ိန္က ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးသည္ ေနာက္ေျပာင္၍ပင္ က်ဳံးဝမ္ကို အတြင္းဝန္႐ုံးမွာ အမႈထမ္းရန္ စိတ္ဝင္စားသလားဟု ေမးဖူးသည္။
မင္းႀကီး၏အတြင္းဝန္ျဖစ္လာရန္ အတြင္းဝန္႐ုံးတြင္ အမႈထမ္းျခင္းသည္ ေတာ္ဝင္အမိန႔္ျပန္တမ္းမ်ားကို မူၾကမ္းေရးဆြဲရသည့္ တာဝန္ျဖစ္သည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ ထိုစဥ္က ငယ္႐ြယ္၍ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္သည္။ သူ႔အရည္အခ်င္းမ်ားကို ဖုံးကြယ္ထားသင့္သည့္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားကိုလည္း နားမလည္ခဲ့ေပ။ မင္းသားနင္အိမ္ေတာ္ကို အျခားလူမ်ား အထင္အျမင္ေသးမည္စိုး၍ မင္းႀကီးထံမွ အထူးအခြင့္အေရးကို လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မင္းႀကီးအား အတြင္းဝန္႐ုံးတြင္ သူ႔အတြက္ ေနရာတစ္ေနရာခ်န္ထားေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ စာေမးပြဲေျဖဆိုသည့္ႏွစ္ ေရာက္သည္ႏွင့္ သူသည္ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းႏွင့္ကိုယ္ က်စ္ခ်ိန္ခန္းမသို႔ဝင္ေရာက္ႏိုင္လိမ့္မည္။
(က်စ္ခ်ိန္ခန္းမ - ထန္မင္းဆက္ႏွင့္ စုန႔္မင္းဆက္မ်ားတြင္ ဘုရင္ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားတံတမန္မ်ားေတြ႕ဆုံသည့္ ခန္းမ)
အမွန္တကယ္ပင္ က်ဳံးဝမ္သည္ စာေမးပြဲကို အသက္ငယ္ငယ္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးအေနျဖင့္ မေသခ်ာေသာ္လည္း စိတ္အားထက္သန္ေနေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ တက္ႂကြေနပုံကို သေဘာက်ကာ ရယ္ေမာလ်က္ သူ၏ေတာင္းဆိုခ်က္ကို လက္ခံလိုက္သည္။ က်ဳံးဝမ္ကို ေစာင့္ဆိုင္းသည့္အေနျဖင့္ မင္းသားနင္ကို ထိုင္ခုံတစ္လုံးျပဳလုပ္ေစကာ အတြင္းဝန္႐ုံးသို႔ မနက္ျဖန္ပို႔ေဆာင္ေစမည္ဟု မင္းႀကီးကဆိုသည္။ ဤအျခင္းအရာသည္ စတုတၳမင္းသားႏွင့္ ပၪၥမမင္းသားတို႔ကို ေသြးမ်ားဆူပြက္လာသည္အထိပင္ ေဒါသထြက္ေစခဲ့သည္။
ပၪၥမမင္းသား႐ႊမ္ခ်ဳံသည္ က်ဳံးဝမ္ကို မနာလိုေသာ္လည္း ကြယ္ရာတြင္သာ အခက္ေတြ႕ေအာင္ လုပ္ေလ့ရွိသည္။ လူခ်င္းေတြ႕လွ်င္ က်ဳံးဝမ္ကို ယဥ္ေက်းစြာသာ ဆက္ဆံသည္။ စတုတၳမင္းသား႐ႊမ္က်င္းသည္ ေဒါသႀကီးၿပီး တဲ့တိုးဆန္သည္။ သူသေဘာမက်လွ်င္ သိသာေအာင္ ျပေလ့ရွိသည္။ ထိုေန႔အၿပီး ဂုဏ္ျပဳစားပြဲတြင္ သူက ပိုေသာက္ႏိုင္မွန္းသိ၍ က်ဳံးဝမ္ကို အရက္မူးေစရန္အလို႔ငွာ အခ်ိန္ျပည့္ အရက္တိုက္ေနခဲ့သည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ အရက္မူးေသာ္လည္း အမူအရာမပ်က္ပါ။ သူသည္ အနည္းငယ္ ရီေဝလာ႐ုံမွ်သာရွိသည္။ နန္းေတာ္မွျပန္အထြက္တြင္ သူလမ္းေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ သူသည္ ေခါင္းမူးေနေသာေၾကာင့္ ေခတၱအနားယူရန္ ရႈခင္းၾကည့္နားေနေဆာင္တြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
ထိုေန႔တြင္ က်ဳံးဝမ္သည္ ယြီရွီႏွင့္ေတြ႕ခဲ့သည္။ တူမ်ားသည္ ဉီးေလးႏွင့္ဆင္တူေသာေၾကာင့္လားမသိ၊ ယြီရွီသည္ မင္းသားနင္ႏွင့္ အနည္းငယ္ဆင္တူေနခဲ့သည္။ က်ဳံးဝမ္သည္ အသိစိတ္လြတ္ေလာက္ေအာင္ မူးေနေသာေၾကာင့္ မင္းသားနင္က သူ႔ကိုရွာဖို႔ လာခဲ့သည္ဟုသာ ေတြးလိုက္သည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ ယဥ္ေက်းမႈမရွိျဖစ္ေနသည္ဟု ခံစားရေသာေၾကာင့္ ၿပဳံးလ်က္ျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာဒူးေထာက္ကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ "မင္းသားနင္"
ယြီရွီေလးသည္ က်ဳံးဝမ္ မည္သည္ကို ေရ႐ြတ္ေနသည္ကို နားမလည္ႏိုင္၍ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟုသာ ညင္သာစြာေမးလိုက္သည္။ က်ဳံးဝမ္ကမူ မင္းသားနင္ သူ႔ကို ဆူေနသည္ဟု ေတြးခဲ့သည္။ မင္းသားနင္သည္ သူ႔ကိုအလိုလိုက္မွန္းသိ၍ ဒူးေထာက္ေနသည့္ေနရာမွ "မင္းသားနင္"၏ ဝတ္႐ုံစြန္းကို ညင္သာစြာ ကိုင္စြဲ၍ အရွက္မဲ့စြာပင္ ဝန္ခံလိုက္သည္။ "ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့မွ မေသာက္ေတာ့ပါဘူး။ အေဖ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ... ဒီတစ္ခါပါပဲ"
ယြီရွီ : "..."
ေန႔လည္ေခါင္ႀကီးတြင္ ယြီရွီေလးတစ္ေယာက္သည္ ေနရင္းထိုင္ရင္းႏွင့္ပင္ ေတာ္ဝင္ဉယ်ာဥ္ထဲတြင္ တစ္စုံတစ္ဉီး၏ဖခင္ ျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ထိုစကားမ်ားေျပာၿပီးေနာက္တြင္ က်ဳံးဝမ္သည္ ယြီရွီ၏ ဝတ္႐ုံစကို ဆုပ္ကိုင္လ်က္ ေျခေထာက္မ်ားကိုမွီ၍ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ ယြီရွီသည္ လႈပ္၍မရေပ။ သူသည္ တုံ႔ဆိုင္းေနခဲ့ၿပီးေနာက္တြင္ က်ဳံးဝမ္ကို ထူေပးသည္။ က်ဳံးဝမ္သည္ အရက္မူးေနေသာေၾကာင့္ သူ၏ေျခလက္မ်ားမွာ အားမရွိေပ။ သူသည္ ကိုယ္တိုင္မရပ္ႏိုင္၍ သူ၏တစ္ကိုယ္လုံးအား ယြီရွီကိုမွီေနေလသည္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့...
က်ဳံးဝမ္သည္ ႏွင္းထဲတြင္ ဒူးေထာက္ေနရာမွ ၾကက္သီးမ်ားထသြားသည္။ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ေသြး႐ူးေသြးတန္း ေတြးေနသည္။ အဲ့အခ်ိန္က ေနာက္ဆုံးမွာ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။ ယြီက်စ္႐ုန္က သူကိုေပြ႕ၿပီးေတာ့ သူ႔အိမ္ကို ပို႔ေပးလိုက္တာမ်ားလား။
ဒါဆို အခုအေျခအေနက ဘာလဲ။ အိပ္မက္ဟုတ္လား မဟုတ္ဘူးလား။
"က်ဳံးဝမ္" ယြီရွီသည္ က်ဳံးဝမ္ကို မလႈပ္မယွက္ပင္ ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေနာက္ ညင္သာစြာ ေမးလိုက္သည္။ "ငါ့ရဲ႕ပင္လုံးႀကိဳင္ပန္းကိတ္မုန႔္ ဘယ္မွာလဲ"
က်ဳံးဝမ္သည္ တစ္စုံတစ္ေယာက္က သူ႔၏ရင္ဘတ္ကို ဓားျဖင့္႐ုတ္တရက္ထိုးကာ ႏွလုံးႏွင့္ကလီစာမ်ားကို လွီးျဖတ္လွ်င္ ဆိုး႐ြားစြာနာက်င္သကဲ့လို ခံစားေနရသည္။ သူသည္ ခ်က္ခ်င္းအသိဉာဏ္ျပန္ကပ္သြားသည္။
ယခုအေျခအေနသည္ အိပ္မက္မဟုတ္ခဲ့ေပ။
ေထာင္ေခ်ာက္ထဲသို႔ တည့္တည့္ဝင္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ယခုမွပင္ က်ဳံးဝမ္ နားလည္သြားသည္။
ဤေဝါယာဥ္ႏွင့္ အထမ္းသမားမ်ားသည္ ယြီရွီပိုင္သည္သာျဖစ္သည္။
ယြီရွီသည္ အခ်ိန္ခဏေတာ့ ေစာင့္ေနေသးသည္။ က်ဳံးဝမ္ ျပန္ေျဖလာမည္မဟုတ္မွန္း ေတြ႕ရေသာအခါမွသာ ေမးလိုက္သည္။ "မင္း ထႏိုင္ရဲ႕လား"
ယခုသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္မဟုတ္ေတာ့ေပ။ မင္းသားနင္သည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သူ႔ကိုလာရွာေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ဒီေန႔တြင္မူ ယြီရွီသည္ သူ႔ကို ကူထူေပးမည့္ပုံလည္း မေပါက္ေပ။ က်ဳံးဝမ္းသည္ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ ခပ္ျဖည္းျဖည္းသာ မတ္တပ္လိုက္သည္။ အဖ်ားေရာဂါသည္ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးအား နာက်င္ေစသည္။ သူသည္ မတ္တပ္ပင္ ေကာင္းေကာင္းမရပ္ႏိုင္ေခ်။ "မင္းသားငယ္ယြီကို ဂါရဝျပဳပါတယ္"
ယြီရွီ၏ မ်က္ႏွာသည္ မႈန္မႈိင္းျခင္းႏွင့္ ၾကည္လင္ျခင္းတို႔ ၾကားတြင္ ေျပာင္းလဲလ်က္ရွိသည္။ ခဏအၾကာတြင္ သူကဆိုသည္။ "ဝင္ခဲ့"
က်ဳံးဝမ္သည္ သူႏွင့္အတူ မည္သူ႔ကိုမွ မေခၚလာခဲ့ေပ။ သူေခၚလာလွ်င္ပင္ ယြီရွီ၏ လက္တြင္းမွလြတ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ေနာက္သို႔လိုက္၍သာ အထဲသို႔ဝင္လိုက္ရေတာ့သည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ ယြီရွီေနာက္မွ လိုက္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္ေနသည္။ ဤေနရာသည္ မင္းသားယြီ၏ အရံအိမ္ေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း သူေျပာႏိုင္သည္။
ယခင္က သူသည္ ကြၽန္ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီးေနာက္တြင္ ယြီရွီ၏ ဝယ္ယူျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ယြီရွီသည္ သူ႔အားေခၚယူကာ ဤေနရာတြင္ ေနထိုင္ေစခဲ့သည္။
ယြီရွီသည္ သူ႔အား အေႏြးခန္းထဲသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ က်ဳံးဝမ္သည္ ေခါင္းအစေျခအဆုံး ေအးခဲေနသည္ျဖစ္ရာ ထိုကဲ့သို႔ ေႏြးေထြးေနသည့္ေနရာသို႔ ႐ုတ္တရက္ဝင္သြားရျခင္းမွာ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးအား အနည္းငယ္တုန္ယင္သြားေစသည္။
(အေႏြးခန္း - အျခားအခန္းမ်ားထက္ ပိုေသး၍ မီးဖိုျဖင့္ အၿမဲေႏြးေစရန္ စီမံထားေသာေနရာ)
ယြီရွီသည္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အေစခံတစ္ေယာက္က သူ႔အား ေရေႏြးၾကမ္းပူပူတစ္ခြက္ လာခ်ေပးေလသည္။ သူသည္ ခြက္ကိုကိုင္မကာ ေရေႏြးၾကမ္းကို ျဖည္းညင္းစြာ အရသာခံေနသည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ ထိုေနရာတြင္ ရပ္လ်က္ပင္ ယြီရွီအား တိတ္တဆိတ္ ေငးၾကည့္ေနသည္။
ယြီရွီ၏အသြင္အျပင္သည္ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ ေျပာင္းလဲမသြားေပ။ သို႔ေသာ္ ေျပာပုံဆိုပုံမွာမူ သိသိသာသာကို ေျပာင္းလဲသြားသည္မွာ တျခားလူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားသလားဟုပင္ ထင္ရသည္။
ယြီရွီသည္ က်ဳံးဝမ္ကို ငါးမိနစ္ခန႔္ လ်စ္လ်ဴရႈထားၿပီးမွ စကားဆိုသည္။ "မင္းက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဝတ္ထားတာပဲ။ သားေမြးအက်ႌေတာင္ ပါေသးတယ္။ အခ်ိန္ခဏေလး ေဆာင္တြင္းေလေအးထဲမွာ ရပ္ေန႐ုံနဲ႔ ဘာလို႔ဒီေလာက္ေအးေနရတာလဲ"
ယြီရွီသည္ သူ၏မ်က္လုံးမ်ားကို အနည္းငယ္က်ဥ္းေျမာင္းေစလိုက္သည္။ "မင္းအရင္က က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္ဆိုတာ ငါမွတ္မိပါတယ္"
က်ဳံးဝမ္သည္ အတန္ငယ္စဥ္းစားေနၿပီးမွ အသံေနအသံထားကို ေသခ်ာေ႐ြးေျပာသည္။ "ခ်န္အန္းကို သြားၿပီးေနာက္မွာ ပတ္ဝန္းက်င္သစ္မွာ ခ်က္ခ်င္းေနသားတက်မျဖစ္ခဲ့ပဲ ေနမေကာင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ကြၽန္ေတာ္က အားနည္းၿပီး ဖ်ားနာလြယ္ေတာ့တာပဲ... မင္းသားေရွ႕မွာ ေျပာစရာျဖစ္ေစတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ယြီရွီသည္ သူ၏လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို စားပြဲေပၚသို႔ ျပန္ခ်လိုက္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။ "အဲ့ဒါအမွန္မဟုတ္ဘူး"
က်ဳံးဝမ္သည္ ေခါင္းကိုက္ရာမွ ျပင္းထန္ေသာနာက်င္မႈကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး စကားကို ႐ုန္း႐ုန္းကန္ကန္ ေျပာလိုက္သည္။ "ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ နိမ့္က်လွတဲ့ ခႏၶာကိုယ္က မင္းသားစိတ္ပူဖို႔ မထိုက္တန္ပါဘူး"
ယြီရွီသည္ အခ်ိန္တစ္ခုၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားၿပီးေနာက္ ထပ္ေမးသည္။ "အဲ့ဒါ ငါနဲ႔ပတ္သတ္ေနလား"
က်ဳံးဝမ္၏ေခါင္းသည္ နာက်င္ေနၿပီး ျမင္ကြင္းမွာလည္း ေဝဝါးေနသည္။ သူ ေခါင္းရမ္းလိုက္သည္။ "မပတ္သက္ပါဘူး"
ယြီရွီသည္ က်ဳံးဝမ္လိမ္ေနသည္ကို သိသည့္အလား ေလွာင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွေတာ့မေျပာဘဲ ေရေႏြးၾကမ္းကိုသာ ေသာက္ေနသည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးေနသည္။ "တကယ္လို႔ မင္းမွာ ေမးစရာရွိရင္လည္း ျမန္ျမန္ေမးလိုက္ေတာ့။ မဟုတ္ရင္ ငါမၾကာခင္ ေမ့လဲၿပီး မင္းလည္း ငါ့အလိမ္အညာေတြကို ၾကားရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး"
ယြီရွီသည္ တစ္ေယာက္တည္း ေရေႏြးေသာက္ရာတြင္ စီးေမ်ာၿပီး က်ဳံးဝမ္ရွိေနသည္ကိုပင္ ေမ့သြားခဲ့သည္။ က်ဳံးဝမ္သည္ သူ၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ျဖည္းညင္းစြာ လႈပ္ရွားလိုက္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ႔အင္အားအလုံးစုံကို ယြီရွီထံတြင္ ပုံအပ္ထားသင့္သည္ကို သိေသာ္လည္း သူ႔စိတ္မွာမူ ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးေနမိသည္။
ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ယြီရွီ အမွန္တကယ္ အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားသည္။
ဤႏွစ္မ်ားအတြင္း သူဘာျဖစ္သြားသနည္း။
ငယ္႐ြယ္စဥ္တြင္ က်ဳံးဝမ္သည္ နန္းေတာ္တြင္းေရာ နန္းေတာ္ျပင္ေရာတြင္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ဖူးသည္။ သူသည္ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္တစ္ခုကို ၾကားခဲ့ဖူးသည္။
ေကာလဟလမ်ားအရ ယြီရွီသည္ မင္းသားယြီ၏ သားအရင္းမဟုတ္ဘဲ ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီး၏ တရားမဝင္သား တစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္ဟုဆို၏။
ေသခ်ာေပါက္ပင္ ဒီလို ေကာလဟလမ်ိဳးကို ျဖန႔္ဖို႔ဆို အေျခခံအေၾကာင္း ရွိရသည္။
ဉပမာ - ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးရဲ႕ ယြီရွီအေပၚ တရားလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈ။ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မည္ဆိုပါက သက္တူ႐ြယ္တူမ်ားျဖစ္ၾကေသာ စတုတၳမင္းသားႏွင့္ ပၪၥမမင္းသားတို႔သည္ ယြီရွီ၏ေနာက္တြင္သာ ရွိေနခဲ့သည္။
အျခားဉပမာတစ္ခုမွာ ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးသည္ ယခင္က သူ႔သားေတာ္မ်ားကို အသက္ရွင္ေအာင္ မေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ သူ၏ ပထမသားေတာ္ႏွင့္ ဒုတိယသားေတာ္တို႔မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီး တတိယသားေတာ္မွာလည္း ေသလုေမ်ာပါးနာမက်န္းျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အကယ္၍ ယြီရွီသည္ ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီး၏ သားေတာ္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ အသက္အစဥ္အရ စတုတၳေနရာတြင္ ရွိေပလိမ့္မည္။ မင္းႀကီးသည္ ေရွ႕ျဖစ္ေဟာဆရာ၏ စကားမ်ားကိုယုံၾကည္၍ သူ၏ထီးနန္းမွာ မူရင္းဇာတ္ျမစ္မထင္ရွားဘဲ သူ႔ကိုဆက္ခံသူ သားမ်ားႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ကံခိုက္မည္ဟူသည္ကို လက္ခံသြားလားမသိ။ သူ၏ပထမသားသုံးေယာက္ ေသအံ့ဆဲဆဲဖ်ားနာေနခ်ိန္တြင္ စတုတၳသားေတာ္သည္လည္း အသက္မရွင္မည္ကိုစိုးရိမ္ၿပီး သူ၏ေသြးသားရင္းညီမေတာ္ မင္းသမီးႀကီးအန္းေကာကို ေပးကာ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ေစခဲ့သည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
တူညီေသာ သက္ေသမ်ားမွာ အမ်ားအျပားပင္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ က်ဳံးဝမ္သည္ ထိုေကာလဟလမ်ားကို လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္မ်ားစြာက စၾကားရကတည္းကပင္ အယုံအၾကည္မရွိခဲ့ေပ။
ပထမဆုံးအေနျဖင့္ က်ဳံးဝမ္သည္ ယြီရွီေမြးဖြားသည့္ေန႔ႏွင့္ ေမြးဖြားခ်ိန္ကို တြက္ၾကည့္ခဲ့သည္။ သူေတြ႕လိုက္ရသည္မွာ ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီး၏ မည္သည့္ကိုယ္လုပ္ေတာ္ကမွ ထိုႏွစ္တြင္ ယြီရွီကို မေမြးဖြားခဲ့ေပ။
ယြီရွီကို အေရးမပါေသာ နာမည္မသိ ကိုယ္လုပ္ေတာ္က ေမြးဖြားသည္မွာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔အသက္တစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ကပင္ ဆက္ခံသူရာထူးကို ေပးအပ္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။ အကယ္၍ သူသာ ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီး၏ သားေတာ္ရင္းျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး မင္းသားယြီအိမ္ေတာ္သို႔ ဆက္ခံသူျဖစ္ေစရန္ ေပးပို႔ခံခဲ့ရပါက မင္းႀကီးအေနျဖင့္ မင္းသားယြီ ပုန္ကန္လာေအာင္ ဖိအားေပးသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။
မင္းသားယြီသည္လည္း ကေလးမရႏိုင္သည္မဟုတ္ေပ။ သူ႔ထံတြင္ တရားမဝင္သားေတာ္အခ်ိဳ႕ ရွိေနျပန္သည္။ သူ႔အေနျဖင့္ ဘိုးေဘးစဥ္ဆက္ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားႏွင့္ ထိန္းသိမ္းရရွိလာသည့္ ရာထူးဂုဏ္ရွိန္တို႔ကို အျခားသူ၏ ကေလးတစ္ေယာက္အား အဘယ္ေၾကာင့္ မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ ေပးရမည္နည္း။
မင္းသားယြီသည္ သစၥာေစာင့္သိလြန္း၍ အျခားသူ၏ကေလးကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ကာ သူ၏ဘိုးေဘးပိုင္အေမြအႏွစ္ကိုပါ လက္ေဆာင္ေပးလိမ့္မည္ဟု က်ဳံးဝမ္မယုံေခ်။
သို႔ေသာ္...
က်ဳံးဝမ္သည္ မ်က္ေမွာင္ကို အသာၾကဳတ္လိုက္သည္။ ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးသည္ ယြီရွီကို မ်က္ႏွာသာေပးလြန္းေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္မင္းသမီးတစ္ပါးကို မေပးခ်င္ရသနည္း။ ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ျခင္းျဖင့္ ေသြးသားကို ထိန္းသိမ္းရာေရာက္ၿပီး ေတာ္ဝင္မိသားစုႏွင့္ မတူညီေသာ မ်ိဳး႐ိုးနာမည္ႏွင့္ ပထမအဆင့္မင္းသားတို႔ၾကား ဆက္ဆံေရးကိုလည္း ပိုမိုခိုင္မာေစသည္။ မေကာင္းေသာအခ်က္ မည္တြင္ရွိသနည္း။
စတုတၳမင္းသမီးသည္ အမွန္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ အလြန္ငယ္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ တတိယမင္းသမီးမွာမူ ယြီရွီအတြက္ သင့္ေတာ္ေသာအ႐ြယ္ေရာက္ေနေလၿပီ။ သို႔တိုင္ေအာင္ ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးသည္ သူတို႔ႏွစ္ဉီးအတြက္ လက္ထပ္ပြဲကို အမိန႔္မခ်ေပးေပ။
ၿပီးေနာက္ စတုတၳမင္းသမီးကို လက္ထပ္ရန္ ယြီရွီေတာင္းဆိုခ်ိန္တြင္ မင္းႀကီးသည္ အလြန္ေဒါသထြက္ခဲ့သည္။ ဤကဲ့သို႔ျဖစ္သည္မွာ အလြန္ရွားပါးသည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ ဉီးေခါင္းထက္ျခမ္းကြဲသကဲ့သို႔ ခံစားေနရသည္။ ယြီရွီႏွင့္ပတ္သက္၍ စိုးရိမ္ေနရေသာေၾကာင့္ ယခုသူေရာက္ေနေသာ အေျခအေနကို စဥ္းစားရန္ပင္ အားမရွိေတာ့ေခ်။
မင္းႀကီး၏ သားမ်ားႏွင့္ေျမးမ်ားသည္ ငယ္႐ြယ္စဥ္တြင္ပင္ ေသဆုံးေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ႐ႊမ္ေ႐ြ႕ႏွင့္႐ႊမ္ယြီကို သံသယျဖစ္လာၿပီး ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ရန္လိုအပ္မည္ဟု ခံစားရျခင္းျဖစ္မည္။ သူ႔ရဲ႕မယုံၾကည္မႈကို တျခားလူေတြက သတိမထားမိဘဲ ေနမွာတဲ့လား။
စတုတၳမင္းသား႐ႊမ္က်င္းႏွင့္ ပၪၥမမင္းသား႐ႊမ္ခ်ဳံအေနနဲ႔လည္း သိၾကမွာပဲမဟုတ္ပါသလား။
သူတို႔သည္ မင္းသားနင္၏ သားႏွစ္ေယာက္ကိုေတာင္ စိုးရိမ္ေနလွ်င္ ယြီရွီကို မည္ကဲ့သို႔ ျမင္ၾကမည္နည္း။
ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးသည္ ယြီရွီ၏ ဇာတ္ျမစ္အစစ္အမွန္ကို သိေသာ္လည္း ႐ႊမ္က်င္းႏွင့္႐ႊမ္ခ်ဳံတို႔မွာ မသိၾကေခ်။
က်ဳံးဝမ္သည္ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို အသက္မရႉႏိုင္သကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရသည္။ ထိုမင္းသားႏွစ္ပါးသည္ ယြီရွီကို မင္းႀကီး၏သားတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ျမင္ကာ ၿပိဳင္ဖက္ကဲ့သို႔ သေဘာထားႏွင့္ေနၿပီလား။
ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးသည္ အမွန္တကယ္ ယြီရွီကိုမ်က္ႏွာသာေပးသည္လား သို႔မဟုတ္ ပစ္မွတ္တစ္ခုကဲ့သို႔ သေဘာထားေနသည္လား...
က်ဳံးဝမ္သည္ နားမ်ားအူေနၿပီး ဆက္လက္၍ မတ္တပ္ရပ္မေနႏိုင္လုနီးပါးပင္။ သူသည္ အလြန္တရာနာက်င္ေနေသာေၾကာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ လွစ္ခနဲ စကားထြက္သြားသည္။ "လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ မင္းသားအေနနဲ႔ အမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အဲ့ဒါ မင္းသားအေနနဲ႔ ထီးနန္းလုတဲ့ကိစၥကို ေရွာင္ခ်င္လို႔လုပ္ခဲ့တာလား"
ယြီရွီသည္ ေခတၱၾကက္ေသေသသြားၿပီး ႐ုတ္တရက္ထရယ္လိုက္သည္။
ယြီရွီသည္ စားပြဲေပၚသို႔ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကို ျပန္တင္လိုက္သည္။ အလြန္ရယ္ရသည့္ ဟာသတစ္ပုဒ္ကို ၾကားလိုက္ရသည့္ႏွယ္ တစ္ေယာက္တည္း ဟားတိုက္ရယ္ေမာေနသည္။ သူသည္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာရယ္ေနေသာေၾကာင့္ က်ဳံးဝမ္ပင္ အံ့ဩသြားရသည္။ သူယခင္ကသိခဲ့ေသာ ယြီရွီသည္ ဤကဲ့သို႔ မည္သည့္အခါမွ် ျပဳမူလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
ယြီရွီသည္ ေနာက္ဆုံးတြင္မေတာ့ စိတ္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ရယ္ေမာၿပီးသြားေလၿပီ။ သူသည္ ခပ္ဖြဖြေခ်ာင္းဆိုးကာ ရႈပ္ပြေနေသာဝတ္႐ုံကို ျပင္လ်က္ ေခါင္းရမ္းလိုက္သည္။ "မဟုတ္ဘူး။ ငါက အဲ့ထဲကို မပါမွာဘဲ စိုးရိမ္ေနတာ"
ထိုအခ်ိန္ထိ က်ဳံးဝမ္၏နားမ်ားအူေနဆဲျဖစ္ၿပီး ေခါင္းမွာလဲ နာက်င္ေနသည္။ အကယ္၍ ယြီရွီ၏အသံႏွင့္ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေနျခင္းသာမဟုတ္ခဲ့လွ်င္ တစ္ဖက္လူဘာေျပာေနလဲကိုပင္ နားလည္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ သူ႔ႏွလုံးထဲတြင္ ေဒါသမီးေတာက္ေလာင္လာသည္။ "မင္းသားမွာ အခြင့္အေရးေတာင္ မရွိဘဲနဲ႔ ဘာလို႔မ်ား..."
ယြီရွီသည္ က်ဳံးဝမ္၏စိတ္ထဲတြင္ ရွိေနသည့္အရာကို သိသည့္အလား ရပ္တန႔္ေစလိုက္သည္။ သူသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္၍ ရယ္ျပန္သည္။ ခဏအၾကာတြင္ သူကေမးသည္။ "မင္း ဘာေတြေတြးေနတာလဲ"
ယြီရွီသည္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚရွိအၿပဳံးကို ကြယ္ေပ်ာက္ေစလိုက္သည္။ သူက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပင္ ဆို၏။ "ငါကလူတိုင္းကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ မေနေစခ်င္႐ုံေလးပါ"
ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အသက္ရွင္ဖို႔အေရး အေကာင္းဆုံးထက္ပိုေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေနထိုင္ခဲ့ရေသာ က်ဳံးဝမ္တစ္ေယာက္ ထိုစကားကို ၾကားေသာအခါ ေမ့လဲခ်င္ေလာက္ေအာင္ပင္ ေဒါသထြက္သြားရသည္။
သူသည္ ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆင္ျခင္ေနမိသည္။ ဤႏွစ္မ်ားအတြင္း ႐ုန္းကန္ခဲ့ရမႈမ်ားသည္ သူ၏ရည္မွန္းခ်က္အိပ္မက္မ်ားကို ပ်က္စီးေစခဲ့ျခင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔မဟုတ္မူ ထိုစကားမ်ားကို ၾကားၿပီးေနာက္ ယြီရွီကို သူ႔အေဖကိုယ္စား ဆူပူလိုက္ခ်င္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေနရမည္နည္း။
အသက္ရွင္ေနရတာ မေကာင္းဘူးလား။
က်ဳံးဝမ္သည္ အလြန္အၾကဴးကိုပင္ ေဒါသထြက္လာေသာေၾကာင့္ သူ၏မ်က္ေထာင့္မ်ားပင္ နီလာသည္။
ယြီရွီသည္ သူ႔ကိုေလ့လာၾကည့္ရႈေနၿပီး သေဘာက်သည့္ဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။ "က်ဳံးဝမ္... မင္းဘာလို႔ငါ့ကို ဒီေလာက္စိတ္ပူေနရတာလဲ"
က်ဳံးဝမ္သည္ ယြီရွီ၏စကားကို အဓိပၸာယ္မေကာက္ႏိုင္ေပ။ သူသည္ မ်က္လႊာကို ေမာ့ၾကည့္လာၿပီး စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားသည္။ ယြီရွီက ေလွာင္သည္။ "ငါနားလည္ပါတယ္... မင္းဒီကေနထြက္သြားခ်င္႐ုံပဲဆိုတာ။ မင္းရဲ႕စကားတခ်ိဳ႕မွာ စိတ္ပူျပဟန္ေဆာင္ရင္ ငါက ငါတို႔ရဲ႕အရင္က ရင္းႏွီးခဲ့မႈကို သတိရသြားၿပီး မင္းကို လႊတ္ေပးမယ္လို႔ထင္ေနတာမလား။ ဟုတ္တယ္မလား"
က်ဳံးဝမ္သည္ မ်က္လုံးကိုဖြင့္ထားရန္ပင္ ခက္ခဲေနခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူသည္ ဆက္ၿပီးမတ္တပ္ရပ္ေနႏိုင္ဖို႔ ရွိသမွ်အားကိုသုံးေနရသည္။ ယြီရွီေရွ႕တြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အ႐ူးမလုပ္ခ်င္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္သာ မဟုတ္ခဲ့လွ်င္ ထိုင္ခုံေပၚတြင္ ထိုင္ေနမည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ သူအေနႏွင့္ ယြီရွီတစ္ခုခု ေျပာေနသည္ကိုသိေသာ္လည္း ေျပာေနသည့္ အေသးစိတ္အေၾကာင္းအရာကိုေတာ့ မသိေခ်။
က်ဳံးဝမ္၏ႏွဖူးသည္ ေခြၽးေစးမ်ားျဖင့္ စို႐ႊဲေနသည္။ သူသည္ မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ၾကားေနရာကို ဖိညႇစ္ရန္လက္ကိုေျမႇာက္ကာ အသိဉာဏ္မ်ားဝိုးတဝါးျဖစ္ကာ ေျပာေနသည္။ "က်စ္႐ုန္ ငါ ေနရတာအဆင္မေျပဘူး..."
ယြီရွီသည္ ရပ္တန႔္သြားရသည္။ ေခတၱၾကာၿပီးေနာက္တြင္ သူကဆိုသည္။ "ဂ်င္းျပဳတ္ရည္တစ္ခြက္ ျပဳတ္ၿပီးယူခဲ့"
အေစခံသည္ သူ၏ေခါင္းကိုေမာ့ကာ နားလည္ေၾကာင္းေျပာၿပီး အျပင္သို႔ အလ်င္အျမန္ထြက္သြားသည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ က်ိဳးေၾကာင္းစဥ္းစားႏိုင္မႈသည္ အဖ်ားေရာဂါေၾကာင့္ သူ႔ထံမွ လုံးဝစြန႔္ခြာထြက္ေျပးသြားသည္။ သူသည္ သူ၏ဧည့္သည္ဟူေသာ အသြင္ကိုေမ့ကာ အက္ကြဲေသာအသံျဖင့္ အမိန႔္ေပးလိုက္သည္။ "သၾကားပိုထည့္ခဲ့"
ယြီရွီ : "..."
အေစခံသည္လည္း လန႔္သြားရကာ ယြီရွီကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ယြီရွီက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ အသိဉာဏ္မ်ားေဝဝါးေနၿပီျဖစ္သည္။ သူအသိစိတ္ျပန္ဝင္လာခ်ိန္တြင္ ယြီရွီထိုင္ေနခဲ့ေသာေနရာတြင္ သူေရာက္ေနေလၿပီ။ အေစခံသည္ သၾကားမ်ားမ်ားႏွင့္ ဂ်င္းစြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္ကို ယူေဆာင္လာသည္။ က်ဳံးဝမ္သည္ မည္သည့္အရာကိုမွ် စိတ္ပူရန္အားမရွိေပ။ သူသည္ ပန္းကန္ကိုသာ ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး တစ္က်ိဳက္တည္းေသာက္လိုက္သည္။
ဂ်င္းစြပ္ျပဳတ္တစ္ပန္းကန္ေသာက္ၿပီးေနာက္တြင္ က်ဳံးဝမ္၏ ျဖဴေဖ်ာ့ေနခဲ့ေသာမ်က္ႏွာမွာ အေရာင္အဝါမ်ားျပန္ရွိလာသည္။
ယြီရွီသည္ တိတ္တဆိတ္ပင္ က်ဳံးဝမ္ကို ၾကည့္ေနသည္။
အေစခံသည္ က်ဳံးဝမ္အတြက္ ေနာက္ထပ္တစ္ပန္းကန္ယူခဲ့သည္။ က်ဳံးဝမ္သည္ ျဖည္းျဖည္းစီ တစ္ငုံခ်င္းေသာက္ေနသည္။ မင္းသားယြီ၏အိမ္ေတာ္ရွိ အေစခံမ်ားသည္ ဘာလုပ္ရမည္ကို ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ အေအးမိသည္ကိုတိုက္ထုတ္ရန္ အရည္အေသြးေကာင္းသည့္ ေဆးအခ်ိဳ႕ကို ဂ်င္းစြပ္ျပဳတ္ထဲသို႔ ထည့္ထားသည္။ မိနစ္သုံးဆယ္ၾကာၿပီးေနာက္တြင္ သူသည္ ခ်က္ခ်င္းပို၍ ေနေကာင္းသြားသည္။
သူ၏ခႏၶာကိုယ္မွ နာက်င္မႈမ်ားေပ်ာက္သြားသည့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ၏စိတ္သည္လည္း ၾကည္လင္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ပို၍ပင္ စိုးရိမ္လာသည္။
ယြီရွီသည္ သူ႔ကိုဤေနရာသို႔ေခၚလာရန္ အခက္အခဲမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ အဘယ္အတြက္ပါလိမ့္။
ယြီရွီသည္ ဘာစကားမွမဆိုေသာေၾကာင့္ က်ဳံးဝမ္သည္လည္း စကားမေျပာရဲေပ။ သူတို႔ႏွစ္ဉီးသည္ ေျပာစရာစကားကင္းမဲ့လ်က္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္သည္ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေနၿပီး က်န္တစ္ေယာက္မွာမူ ေဆးေသာက္ေနသည္။
အခ်ိန္အတန္ၾကာရပ္တန႔္ေနၿပီးေနာက္တြင္ ယြီရွီက ႐ုတ္တရက္ေျပာသည္။ "က်ဳံးဝမ္..."
က်ဳံးဝမ္သည္ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ဂ်င္းစြပ္ျပဳတ္ကို ၿမိဳခ်လိုက္ၿပီး ပန္းကန္လုံးကို စားပြဲေပၚသို႔တင္လိုက္သည္။ ယြီရွီသည္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဓိကအေၾကာင္းကို ေျပာေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူသိလိုက္သည္။
ေနာက္ထပ္ သည္းမခံႏိုင္ဖြယ္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းလႈိင္းတစ္ခု ျဖတ္သန္းသြားသည္။
ယြီရွီသည္ စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္ကို ညင္သာစြာ ေခါက္ေနသည္။ သူက ခပ္ျဖည္းျဖည္းသာ ေျပာသည္။ "လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြတုန္းက ငါကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အႀကိမ္ေတြအမ်ားႀကီး ေမးဖူးတယ္"
က်ဳံးဝမ္သည္ ျမင္လႊာကို ပင့္ၾကည့္လာသည္။ သူဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။
သူက အရင္ကအေၾကာင္းေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အေျဖရွာေတာ့မွာလား။
ယြီရွီသည္ သူ၏မွတ္ဉာဏ္ထဲတြင္ နစ္ေမ်ာေနဟန္ရွိသည္။ သူက ေလးေလးပင္ပင္ေျပာသည္။ "အၿမဲတမ္း ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနခဲ့တာ၊ အၿမဲတမ္း အေျဖရွာမရျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ငါ... အျပင္းဖ်ားၿပီး ငါ့ဉီးေႏွာက္ကို အဖ်ားပိုးဝင္ၿပီး ထိခိုက္သြားတာမ်ားလား"
က်ဳံးဝမ္သည္ မေရမရာျဖစ္သြားသည္။ "ဟင္"
"ဒါမွမဟုတ္ ငါမေတာ္မတ ျမင္းေပၚကျပဳတ္က်ၿပီး ငါ့ေခါင္းကို ထိခိုက္သြားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ"
က်ဳံးဝမ္သည္ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို နည္းနည္းမွစဥ္းစားမရေပ။ ဒါကဘယ္ဟာနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ။
ယြီရွီက ျဖည္းညင္းစြာေျပာသည္။ "မင္းဖန္တီးတဲ့ အဲဒီဇာတ္လမ္းေတြကို ငါယုံမယ္လုပ္တိုင္း..."
က်ဳံးဝမ္သည္ ႐ုတ္တရက္ သီးသြားသည္။
ယြီရွီသည္ က်ဳံးဝမ္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး စကားဆက္သည္။ "ငါယုံမယ္လုပ္တိုင္း ငါ့ကိုယ္ငါ မယုံႏိုင္ဘူး။ ငါေဝခြဲမရျဖစ္လို႔ ငါငယ္ငယ္တည္းက ရွိေနခဲ့တဲ့အေစခံေတြကို ငါ့မွတ္ဉာဏ္တခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္သြားေသးလားလို႔ ေမးေသးတယ္။ မဟုတ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းအေၾကာင္း တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ မမွတ္မိဘဲေနမွာလဲ"
က်ဳံးဝမ္သည္ သာမန္ထက္ပို၍ ေခ်ာင္းစဆိုးေတာ့သည္။
သူသည္ သူ၏ပါးစပ္ကို ၿမဲၿမံစြာအုပ္ထားသည္။ ဤကဲ့သို႔အခ်ိန္တြင္ သူလုံးဝမရယ္သင့္ေပ။
ယြီရွီသည္ လင္စစ္ကို သတ္ႏိုင္လွ်င္ သူ႔ကိုလည္းေသခ်ာေပါက္သတ္လိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ ငယ္႐ြယ္ေသာယြီရွီတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သံသယျဖစ္ကာ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားလ်က္ သူ႔မွတ္ဉာဏ္ေပ်ာက္သြားသလားေမးရန္ အေစခံအိုႀကီးကို တြယ္ကပ္ေနမည့္ပုံကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိေသာအခါ က်ဳံးဝမ္သည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ မတားႏိုင္ေခ်။
က်ဳံးဝမ္သည္ သူ၏ေခါင္းကို ရင္ဘတ္သို႔ငုံ႔ရန္ ေခ်ာင္းဆိုးျခင္းဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ကို အငွားယူလိုက္သည္။
ယြီက်စ္႐ုန္သည္ သူ႔ကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပင္ ၾကည့္ေနသည္။ "ရယ္ေလ။ ထိန္းမထားနဲ႔"
က်ဳံးဝမ္သည္ ေခါင္းကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခါရမ္းလိုက္သည္။
ယြီက်စ္႐ုန္သည္ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းကို မသတီစရာအၿပဳံးမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ၿပဳံးလိုက္သည္။ "လိမၼာစမ္းပါ။ အားရပါးရရယ္ခ်လိုက္...မင္းရယ္လိုက္တဲ့အႀကိမ္တိုင္းအတြက္ ငါမင္းကို အဲ့အႀကိမ္အတိုင္း ငိုေအာင္ျပန္လုပ္ေပးမယ္"
က်ဳံးဝမ္၏ေျခေထာက္မ်ားသည္ အေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ အားမရွိေတာ့ေပ။ သူသည္ ပုံမွန္အတိုင္းသာျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ထိန္းထားႏိုင္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုကဲ့သို႔ ၾကားလိုက္ရေသာအခါ သူ႔ကိုယ္သူမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ရယ္သံတစ္ခုက သူ႔ထံမွ ထြက္ေပၚလာသည္။
ယြီက်စ္႐ုန္သည္ ၿပဳံးလိုက္သည္။ "အရမ္းေကာင္းတယ္။ တစ္ႀကိမ္"
က်ဳံးဝမ္သည္ သူ႔ကိုယ္သူ အစြမ္းကုန္ဆိတ္လိုက္သည္။ သူသည္ ပို၍ေနေကာင္းသြားေသာေၾကာင့္ ဆက္ထိုင္မေနရဲေတာ့ေပ။ သူမတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
ယြီရွီ၏မ်က္ႏွာအမူအရာသည္ က်ဳံးဝမ္ကို ၾကည့္ေနရင္း ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို သူကေျပာသည္။ "မင္းသြားလို႔ရၿပီ"
က်ဳံးဝမ္ ဆြံ႕အသြားရသည္။ သူက...ဒီအတိုင္းပဲ သြားခြင့္ေပးလိုက္တာလား။
ယြီရွီသည္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ "ငါ ပင္ပန္းေနၿပီ။ မင္းသြားလို႔ရၿပီ"
က်ဳံးဝမ္သည္ စိတ္သက္သာရာရကာ သက္မႀကီးႀကီးတစ္ခုခ်လိုက္သည္။ သူ ျပန္ရန္လွည့္ထြက္လိုက္ခ်င္းမွာပင္ ယြီရွီ၏ ေအးစက္စက္အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ "မင္းရဲ႕ စကားမေျပာတတ္တဲ့ေခြးကို လည္ပတ္ခိုင္ေအာင္ခ်ည္ထား။ ငါ့ကို ေနာက္တစ္ခါ လာမေႏွာင့္ယွက္ေစနဲ႔"
က်ဳံးဝမ္ရပ္တန႔္သြားသည္။ လင္စစ္ကို ဆိုလိုသည္မွန္းသိေသာေၾကာင့္ နားလည္ေၾကာင္း အသံတစ္ခ်က္ျပဳၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။
သူ၏ မူလအစီအစဥ္တြင္ မင္းႀကီး၏ေမြးေန႔ၿပီးသည္ႏွင့္ လင္စစ္ကို ခ်န္အန္းသို႔ေခၚသြားရန္ စီစဥ္ထားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ယြီရွီကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစမည္မဟုတ္ေခ်။
က်ဳံးဝမ္၏ ကနဉီးအစီအစဥ္မွာ သတ္မွတ္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီး၏ သံသယမ်ားကို ရွင္းလင္းေစၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ လူတိုင္းကို ခ်န္အန္းသို႔ ျပန္ေခၚသြားၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ေျခခ်ေတာ့မည္မဟုတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ႐ုတ္တရက္ဆိုသကဲ့သို႔ သူေတြေဝေနေလသည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ ယြီရွီယခုေတြ႕ႀကဳံေနရေသာ အေျခအေနမ်ားကို ေတြးမိၿပီး စိတ္မပူဘဲမေနႏိုင္ေပ။
ဘယ္နည္းႏွင့္မဆို ႐ႊမ္ေ႐ြ႕သည္ မၾကာခင္မွာပင္ သူ႔ကိုလိုအပ္ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ သူ႔အေနႏွင့္ ယြီရွီကို ကူညီၿပီး ဤအရႈပ္အေထြးမ်ားၾကားမွ သူကိုယ္တိုင္ႏုတ္ထြက္ေအာင္ ေဖ်ာင္းဖ်ေကာင္းေဖ်ာင္းဖ်ႏိုင္သည္...
က်ဳံးဝမ္သည္ ထိုအႀကံကို ခ်က္ခ်င္းပယ္ေဖ်ာက္လိုက္သည္။
လာမည့္အေျခအေနမွ ေဘးကင္းစြာ ေရွာင္ထြက္ႏိုင္ရန္ ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္ဟူသည့္ ေမးခြန္းကို လ်စ္လ်ဴရႈထားလွ်င္ပင္ သူသည္ ယြီရွီကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ လွည့္စားခဲ့ဖူးသည္။ ယြီရွီအေနျဖင့္ သူ႔ကို မည့္သည့္အတြက္ႏွင့္ ယုံၾကည္စြာ အကူညီခံမည္နည္း။
က်ဳံးဝမ္သည္ ေျမေခြးေမြးဝတ္႐ုံကို ပို၍လုံေစရန္ဆြဲလိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သေရာ္လိုက္သည္။ ထို႔အျပင္ သူသည္ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္လည္း အလွမ္းေဝးခဲ့ေလၿပီ။ သူ႔ထံတြင္ ယြီရွီကို သြားေတြ႕ရန္ ျပစရာမ်က္ႏွာေကာင္းမ်ားလည္း မရွိေတာ့ေပ။
ယြီရွီသည္ ယေန႔အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို လင္စစ္အားသတိေပးရန္သာ စီစဥ္ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ယခုအခ်ိန္မွစ၍... ယြီရွီသည္ သူ႔ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေတြ႕ခ်င္ဉီးမည္ဟု က်ဳံးဝမ္မထင္ပါ။
သူသည္ စက္ဆုပ္႐ြံရွာသည္ထက္ပင္ ပိုဆိုးေနႏိုင္သည္။
သုံးလအၾကာတြင္ ပိုေနၿမဲက်ားေနၿမဲအတိုင္းသာ ဆက္ရွိေနၾကမည္ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ က်န္ရွိေသာဘဝသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ေနာက္တစ္ဖန္ျပန္လည္မေတြ႕ဆုံၾကေတာ့မည္မွာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ မင္းသားယြီ၏အိမ္ေတာ္၌ အရံအိမ္ေတာ္၏ အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးသည္ ယြီရွီအားအိပ္ရာဝင္ရန္ ကူညီျပင္ဆင္ေပးေနသည္။ သူက ညင္သာစြာေမးသည္။ "ဆက္ခံသူက ဒီေန႔ သခင္ေလးက်ဳံးကို ေတြ႕ခဲ့တာလား"
ယြီရွီက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"ဒီအေစခံအိုႀကီးက တံခါးလိုက္ကာၾကားကေန တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။ သခင္ေလးက်ဳံးက အရပ္ပိုရွည္လာၿပီး ပိုေခ်ာလာတာပဲ"
ယြီရွီသည္ မည္သည့္စကားမွ်မဆိုေခ်။
"ဆက္ခံသူနဲ႔ သခင္ေလးက်ဳံးရဲ႕ ေကာလဟလေတြက ေတာ္ေတာ္လူသိမ်ားတယ္။ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ေတြနဲ႔ အထက္တန္းလႊာကလူေတြက ဟာသတစ္ခုလိုပဲျမင္ၿပီး တကယ္မယုံၾကဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ေတာ္နဲ႔ လက္ထပ္ထိန္းျမားဖို႔ ကမ္းလွမ္းတာကိုေတာ့ သူတို႔မရပ္တန႔္လိုက္ၾကေပမဲ့ ဒီလိုကေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒီေန႔ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ လူမျမင္ကြယ္ရာမွာ ေတြ႕တာကေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆက္တိုက္ေတြ႕ေနမယ္ဆိုရင္..."
အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးသည္ တစ္ခုခုကိုေျပာခ်င္ပုံေပါက္သည္။ ယြီရွီသည္ အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီး သူ႔ကို ေျပာခ်င္ေနသည့္အရာကို သိေနေသာေၾကာင့္ ခပ္ေဖ်ာေဖ်ာ့ၿပဳံးလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ့ကို သူနဲ႔ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မေတြ႕ေစခ်င္ဘူးလား"
အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးသည္ ယြီရွီအား ဟိုဟာလုပ္ဒါလုပ္ဟူ၍ ေသြးတိုးစမ္းကာ မေျပာရဲေခ်။ သူက အသံကိုနိမ့္ခ်လ်က္ ဆိုသည္။ "ေတြ႕ဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ မထင္႐ုံပါပဲ"
"မဟုတ္ဘူး။ လိုအပ္တယ္"
ယြီရွီသည္ ရက္စက္စြာ ၿပဳံးလိုက္သည္။ "ဒီေန႔ သူကို တစ္ခါၿပဳံးရင္ တစ္ခါငိုေစရမယ္လို႔ ေျပာထားတယ္။ ေနာက္ရက္နည္းနည္းၾကာၿပီးရင္...သူ႔ကိုျပန္ေပးဆပ္ခိုင္းမယ္"