Unicode
"မင်းကြီးရဲ့ မွေးနေ့ပွဲပြီးရင် ငါနဲ့အတူ ချန်အန်းကို ပြန်လိုက်ခဲ့ပါလား" ကျုံးဝမ်က ဆိုသည်။
သူတို့သည် မြို့တော်သို့ အချိန်မလင့်ခင် ဝင်ရောက်ရမည်ဖြစ်သည်။ "တကယ်လို့ မင်းမှာ မပြီးပြတ်သေးတဲ့ ကိစ္စတွေရှိရင် မြန်မြန်အပြီးသတ်ထားလိုက်တော့"
လင်စစ်သည် ထိုနေရာ၌ပင် အံ့ဩစွာ ရပ်နေမိသည်။ သူက လက်ဟန်ဖြင့် ပြောသည်။ "ကျွန်တော် မလိုက်ချင်ဘူး။ ကျွန်တော် မြို့တော်မှာပဲ ကျန်နေရစ်ပြီး သခင်လေးကို ကူညီပေးချင်တယ်"
"မလိုဘူး" ကျုံးဝမ် ခေါင်းခါလိုက်သည်။ "မင်းကြီးက ရွှမ်ရွေ့နဲ့ ရွှမ်ယွီကိုတွေ့ပြီးသွားရင် လုံးဝစိတ်ချသွားမှာပဲ။ မင်းဒီမှာနေလို့လည်း အကျိုးမထူးဘူး။ ဘာလို့ ငါနဲ့အတူတူ နန်ကျန်းကို ပြန်မလိုက်ခဲ့ဘဲနေမှာလဲ။ အဲ့မှာဆို ဘာမှဂရုစိုက်စရာမလိုဘူး။ မင်းရဲ့နေ့ရက်တွေကို ငါနဲ့ပဲ အေးအေးချမ်းချမ်း ဖြတ်သန်းရုံပဲ"
လင်စစ်၏ အဖြေစကားကို မစောင့်ဆိုင်းဘဲ ကျုံးဝမ်က စကားဆက်သည်။ "မင်းခုနကပြောတော့ ယွီရှီက အရင်တုန်းက ခင်မင်ခဲ့တာတွေကို ထည့်စဉ်းစားမှာ မဟုတ်တော့ဘူးဆို။ အရင်တစ်ခေါက်က သူ မင်းကိုလွှတ်ပေးလိုက်တယ်ဆိုတာ မင်းကို သူ့စိတ်ထဲမထည့်ထားလို့ပဲ။ ပြီးတော့ အခုအချိန်မှာ စတုတ္ထမင်းသားနဲ့ ပဉ္စမမင်းသားတို့က အိမ်ရှေ့စံနေရာအတွက် ပြိုင်ဆိုင်နေတာ။ ပဉ္စမမင်းသားရဲ့နောက်မှာ မင်းသားယွီအိမ်တော်ကလည်း ကျောထောက်နောက်ခံအဖြစ် ရှိနေသေးတယ်။ စတုတ္ထမင်းသားက မအောင်မြင်တာ ဖြစ်နိုင်တယ်။ မင်း သူ့အိမ်တော်မှာ လုံခြုံဖို့မသေချာဘူး။ ငါ မင်းကို အဲ့မှာ ဒီတိုင်းဆက်နေခွင့်မပြုနိုင်ဘူး"
လင်စစ်က ခေတ္တမျှ စဉ်းစားနေပြီးနောက် ထပ်မံ၍ ငြင်းဆိုခြင်း မပြုတော့ပဲ ခေါင်းသာ ညိတ်လိုက်လေသည်။ သူ၏ အမူအရာကမူ တုံ့ဆိုင်းမှုကို ပြသနေသေးသည်။
ကျုံးဝမ်က လင်စစ်၏ ပုခုံးကို ပုတ်လိုက်သည်။ "မင်းသွားလို့ရပြီ"
လင်စစ်က ဒူးထောက်၍ ကျုံးဝမ်ကို အရိုအသေပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူလာခဲ့သည့် ပုံစံအတိုင်း တိတ်ဆိတ်စွာ ထွက်ခွာသွားသည်။ ကျုံးဝမ်သည် လိုက်ကာကို မတင်လျက် မဝေးတော့သည့် မြို့ဝင်တံခါးများကို လှမ်းမျှော်ကြည့်နေသည်။ သူ၏အင်္ကျီနှင့် ခေါင်းဆောင်းကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြန်ပြင်လိုက်သည်။ စစ်မေးခံရမှာကို ကြောက်ရွံ့မှုသည် ကျုံးဝမ်ကို စိတ်ဖိစီးစေသည်။ ထို့အခြင်းအရာများကြောင့် သူ လှည်းပေါ်မှ မဆင်းပေ။ အပြင်ဘက်တွင်မူ ယန်ပင်းရှန်သည် ပွဲကျင်းပရေးဌာနမှ အဆင့်နိမ့်အရာရှိများနှင့် မြို့တော်မှ အခြားအရာရှိများထံသို့သွားကာ ချန်အန်းမင်းသားအိမ်တော်မှ တရားဝင်စာရွက်များကို ပေးလိုက်လေသည်။ ထိုအရာရှိများမှာ မြို့တော်သို့ ချန်အန်းမင်းသားအိမ်တော်လည်း လာရောက်မည့်အကြောင်းကို လွန်ခဲ့သော လဝက်ကတည်းက သိရှိပြီးဖြစ်သည်။ သူတို့က ကျုံးဝမ်နှင့်အဖွဲ့ကို ခက်ခဲအောင် မလုပ်ကြချေ။ ရွှမ်ရွေ့၏လှည်းအား အဝေးမှပင်လှမ်း၍ ဂါဝရပြုလိုက်ကြကာ မြင်းလှည်းများနှင့်အတူပါလာသည့် အစေခံများအား လူမည်မျှပါကြောင်း အနည်းငယ်သာမေးပြီး ဆက်သွားရန် ခွင့်ပြုလိုက်လေသည်။
မင်းကြီးသည် မင်းသားနင်၏ အိမ်တော်နေရာကို သိမ်းယူခဲ့သည်။ ထိုနေရာကို ပြန်လည်ပြင်ဆင်ပြီးနောက်တွင်မူ ပဉ္စမမင်းသားရွှမ်ချုံ၏ အိမ်တော်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ မင်းသားနင်၏ ယခင်အိမ်တော်ရှေ့မှ ဖြတ်သွားချိန်တွင် ကျုံးဝမ် လိုက်ကာကို မတင်လိုက်မိသည်။
ယခုနန်းစံနေသော မင်းကြီးနန်းတက်စတွင် အနည်းဆုံးတော့ သူ၏ညီတော်ကို ပထမအဆင့်မင်းသားအဖြစ် ချီးမြှောက်၍ ကိုယ်ပိုင်အိမ်တော်လည်း ပေးအပ်ခဲ့ကာ ရက်ရက်ရောရောပင် ဆက်ဆံခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ဖခင်တစ်ယောက်ကဲ့သို့ပင် မင်းမျိုးမင်းနွယ်အထက်တန်းလွှာမှ မိန်းမပျိုလေးများကိုလည်း မင်းကြီးကိုယ်တော်တိုင် ရွေးချယ်ပေးခဲ့သည်။
ထိုစဉ်က မင်းသားနင်မိခင်၏ မိသားစုဖြစ်သော ကျုံးမိသားစုသည် ပြစ်မှုကို ကျူးလွန်ပြီး ဖြစ်သည်။ ကျုံးမိသားစုတွင် သမီးများစွာရှိ၍ သားအနည်းငယ်မျှသာ ရှိသည်။ သူတို့အနေဖြင့် မောင်းမဆောင်အတွက် ကိုယ်လုပ်တော်နှစ်ပါးကို မွေးထုတ်ပေးနိုင်ခဲ့သည်။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ သားယောက်ျားလေး အရေအတွက်မှာမူ နည်းပါးလျက်ပင် ရှိသေးသည်။ အားကိုးမှီခိုနိုင်မည့် သူများမှာလည်း မိသားစု၏ ပြစ်မှုတွင် ပါဝင်ငြိစွန်းခဲ့ကြသည်။ သူတို့မိသားစုတွင် ကျန်ရှိသည့် တစ်ဦးတည်းသော သားယောက်ျားလေးမှာ အမျိုးနီးစပ်ထဲမှဖြစ်ပြီး အလွန်ငယ်သေးသည်။ ထို့ကြောင့် ပြစ်မှုတွင် ပါဝင်မှုမှ ပွတ်ကာသီကာ ကင်းလွတ်ခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် မင်းသားနင်သည် ထိုကလေးကို သူ၏အိမ်တော်သို့ ခေါ်ယူကာ သားအဖြစ် သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ ထိုသို့ပြုမူလိုက်ခြင်းဖြင့် နန်းတွင်းအကဲဖြတ်များကို နှုတ်ပိတ်စေခဲ့သည်။
မင်းသားနင်၏ ကာကွယ်မှုအောက်တွင် ကျုံးဝမ်သည် သာမန်လူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ပင် ကြီးပြင်းခဲ့ရသည်။
မင်းသားနင်ထံမှ ကောင်းချီးအဖြာဖြာကို ရရှိပြီးနောက်တွင် မင်းသားနင်၏ ကျဆုံးချိန်ရောက်ရှိလာပြီး ကျုံးဝမ်သည်လည်း ရွှမ်ရွေ့ကို ကာကွယ်ရန် ကျရှုံးလုနီးပါးဖြစ်ခဲ့သည်။ ထိုသို့သောအခြေအနေတွင် သူ့အနေဖြင့် သူကြီးပြင်းခဲ့ရာနေရာကို မည့်သည့်မျက်နှာဖြင့် ဆက်ကြည့်ရမည်နည်း။ သက်ပြင်းကြီးတစ်ခု ရှိုက်ထုတ်လိုက်ပြီးနောက်တွင် သူက လိုက်ကာကို ပြန်ချလိုက်တော့သည်။
သူတို့သည် အခြားအိမ်တော်သို့ ပို့ဆောင်ခံရသည်။ ထိုအိမ်တော်သည် မကျယ်ဝန်းသော်လည်း သန့်ရှင်းသပ်ရပ်သည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ ယန်ပင်းရှန်မှာ အဆင့်နိမ့်အရာရှိများနှင့် ဆက်ဆံစကားပြောနေကျမဟုတ်ပေ။ ကျုံးဝမ်သည် သူ၏ အင်္ကျီလက်အိတ်ထဲသို့ ပိုက်ဆံပါသည့် စာအိတ်အနည်းငယ်ထည့်ကာ လှည်းပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ပြီး အရာရှိများရှိရာသို့ နှုတ်ဆက်ရန် ချဉ်းကပ်သွားသည်။ သူ့ကြောင့် ပွဲကျင်းပရေးဌာနမှ အရာရှိများကို ပြုံးရွှင်သွားစေသည်။
"အရှင့်သား ဒီမှာ နေရတာ သက်တောင့်သက်သာရှိမယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။ ကိုယ်လက်မြန်မြန်သန့်စင်လိုက်ရင် အကောင်းဆုံးပါပဲ" အဆင့်နိမ့်အရာရှိတစ်ဦးက ပြုံးလျက်ဆိုသည်။ "ရှန်းရှီချိန်ကျော်ရင် နန်းတော်က အစေခံတွေက ဖိတ်ခေါ်ဖို့လာပါလိမ့်မယ်"
(T/N - ရှန်းရှီချိန် - ညနေ သုံးနာရီမှ ငါးနာရီအတွင်း)
ကျုံးဝမ်က သူ့ကို စာအိတ်တစ်အိတ် လက်ဆောင်ပေးလိုက်သည်။ "ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
ပွဲကျင်းပရေးဌာနမှလူများကို ယဉ်ကျေးပျူငှာစွာ ပြန်ပို့ပြီးသည့်နောက်တွင်လည်း ကျုံးဝမ်ထံတွင် နားရန်အချိန်မရှိသေး။ သူ၏နာကျင်နေသော လည်ပင်းနှင့် ပုခုံးကိုနှိပ်ကာ အတွင်းခြံဝင်းထဲသို့ဝင်၍ သခင်မလေးအတွက် အတွင်းခန်းကို အရင်ပြင်ဆင်ပေးရန် အစေခံများအားညွှန်ကြားရသည်။ ကျုံးဝမ်က တံခါးဝရှိိ လိုက်ကာနောက်တွင် ရပ်လျက် မေးလိုက်သည်။ "သခင်မလေး အခန်းအပြင်အဆင်ကို ကြိုက်ပါရဲ့လား"
ရွှမ်စုန်ရှင်းသည် ကျုံးဝမ်၏ မျက်စိအောက်တွင် ကြီးပြင်းခဲ့သည်ဖြစ်ရာ သူ၏အမူအရာများ မသင့်တော်မည်ကို စိတ်မပူပေ။ သူက မြေခွေးမွေးဖြင့် ပြုလုပ်ထားသော ခြုံထည်ကို ကိုင်လျက် အခန်းတွင်းမှ ထွက်လာသည်။ "ဒါကို လမ်းတစ်လျှောက်လုံးလုပ်လာတာ။ အခု အကုန်ပြီးသွားပြီ။ ဝတ်လို့တော်ရဲ့လားလို့ ကြည့်ကြည့်ပါဦး"
ကျုံးဝမ်က ချက်ချင်းပင် ယူလိုက်ပြီး တင့်တယ်စွာ ပြုံးလိုက်သည်။ "ဆိုတော့ ဒီရက်တွေအတွင်း ဒါကို လုပ်နေတာ ကျွန်တော့်ကို ပေးဖို့လား။ ကျွန်တော်က သခင်မလေးရဲ့ အစ်ကိုတော်အတွက် လုပ်တယ်ထင်နေခဲ့တာ"
"ကျုံးဝမ်က အအေးဒဏ်ကို သူ့လောက်မခံနိုင်ဘူးလေ" သူ၏ ရိုးအကာကလေးဆိုးဆိုးသော မောင်လေးထက် ရွှမ်စုံရှင်းသည် စောစီးစွာရင့်ကျက်ခဲ့သည်။ သူက သွေးအေးသည်။ တစ်ယောက်ယောက်ကို မည်မျှပင် စိတ်ပူနေစေကာမူ သူ၏အသံမှာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပင်ဖြစ်သည်။ "မြို့တော်က တကယ်ကို အေးစိမ့်စိမ့်ရှိတာပဲ။ ကျုံးဝမ် အထဲကို မြန်မြန်သွားသင့်တယ်၊ မဟုတ်ရင် အိမ်ပြန်တဲ့လမ်းမှာ ဖျားနေလိမ့်မယ်"
"ဟုတ်ပြီ၊ ဟုတ်ပြီ" ကျုံးဝမ်သည် ပြုံးလျက်ပင် ခြုံထည်ကို ပုခုံးပေါ်တွင်လွှားလိုက်သည်။ "ဒါဆို သွားကြရအောင်လေ"
ရွှမ်စုန်ရှင်းသည် ခြုံထည်ကို ထောင့်ပေါင်းစုံမှကြည့်၍ စကားတစ်ခွန်းမှမဆိုဘဲ ကျုံးဝမ်၏ကိုယ်တိုင်းကို မှတ်သားနေသည်။ "ဒါကို ပြန်ပြင်ဖို့ အချိန်မရှိသေးဘူး။ လောလောဆယ်တော့ ဒီအတိုင်းပဲ ဝတ်ထားလိုက်ဦး။ ညကျရင် တစ်ယောက်ယောက်ကို ပို့ခိုင်းလိုက်၊ ကော်လာကိုပြန်ပြင်ပေးမယ်"
ကျုံးဝမ်သည် ရယ်ရမလား၊ ငိုရမလားပင် မသိတော့ပေ။ "သခင်မလေးကြောင့် ကျွန်တော့်ကတော့ သေပျော်ပါပြီ"
သူတို့နှစ်ဦးအတူရှိနေစဉ်တွက် ရွှမ်စုန်ရှင်းသည် စကားသိပ်မပြော။ ပြီးနောက်တွင်မူ သူက သူ၏အတွင်းဆောင်ကို ပြန်ရန် လှည့်ထွက်သွားလေသည်။
ကျုံးဝမ်မှာမူ အနားယူရန် အချိန်မအားသေး။ ရွှမ်ရွေ့၏ ခြံဝန်းရှိရာသို့ ခြေဦးလှည့်လိုက်တော့သည်။
ရွှမ်ရွေ့၏ မျက်နှာမှာ အတော်ပင် ပျက်ယွင်းနေလေသည်။
မြို့တော်တွင် ယခင်ကဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အဖြစ်အပျက်များကို ပြန်လည်တွေးတောနေစဉ် ကျုံးဝမ်ကို မြင်လိုက်ရသည့်အခိုက် သူထိတ်လန့်သွားရသည်။
ကလေးအရွယ်မဟုတ်တော့သော ရွှမ်ရွေ့မှာ ဤကဲ့သို့ လွယ်လွယ်နှင့် ထိတ်လန့်တတ်လိမ့်မည်ဟု ကျုံးဝမ်အနေဖြင့် မည်သည့်အခါမျှ တွေးမထားခဲ့ပေ။ အနည်းငယ်ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် သူကတံခါးဘောင်ကို မှီလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းထက်တွင် အပြုံးတစ်ပွင့်ကို ချိတ်ဆွဲလိုက်သည်။ "အရှင့်သားအနေနဲ့ မင်းကြီးကို ဘယ်လိုတွေ့ချင်လဲ။ ကျွန်တော်တို့ ချန်အန်းမင်းသားအိမ်တော်က လူတွေက ဆင်းရဲမွဲတေလွန်းလို့ အရှင့်သားကိုတောင် ထမင်းဟင်းကောင်းကောင်း မကျွေးနိုင်ဘူးလို့ မင်းကြီးကတွေးနေတော့မယ်"
ရွှမ်ရွေ့မှာ ကျုံးဝမ်က သူ့ကိုစနေမှန်းသိနေသည့်တိုင် မပြုံးနိုင်ပေ။ သူက သူ၏ခြောက်သွေ့သွေ့ နှုတ်ခမ်းများကို စုကျုံ့လိုက်ပြီး မျက်ဝန်းများမှာလည်း ပူပန်မှုများကြောင့် အရောင်မှိုင်းနေသည်။ "မြို့တော်ကို စဝင်ကတည်းက ကျွန်တော်စိတ်ပူနေတာ။ ကျွန်တော့်ရဲ့စိတ်ထဲမှာ လွန်ခဲ့တဲ့ ခုနှစ်နှစ်က အကြောင်းအရာတွေကိုပဲ မှတ်မိနေတယ်။ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း အရင်အိမ်တော်မှာ အကျယ်ချုပ်အဖမ်းခံရတာ။ အဖေက ထွက်သွားပြီး ကျုံးဝမ်ကိုတော့ တခြားနေရာခေါ်သွားကြတယ်။ ကျွန်တော်..."
ကျုံးဝမ် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
ခပ်ဖျော့ဖျော့အသံဖြင့် သူကဆိုသည်။ "ကျွန်တော်ကသာ အသုံးမကျခဲ့တာပါ။ အဲ့အချိန်က ကျွန်တော် မင်းသားကို တကယ်ရှာချင်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ မင်းသားယွီရဲ့အိမ်တော်ကို သတင်းဝင်ထွက်ဖို့ကလည်း အရမ်းခက်ခဲတယ်။ ကျွန်တော်... တော်ပြီ။ ဒါတွေက ပြီးခဲ့ပြီ"
ရွှမ်ရွေ့မှာ အသွေးထဲအသားထဲကပင် စိုးရိမ်ပူပန်နေဆဲဖြစ်သည်။ "သူ ကျွန်တော့်ကို မေးရင်... မေးရင်..."
"အရှင့်သားကို အခက်တွေ့စေမဲ့ ဘယ်မေးခွန်းကိုမှ သူမေးမှာမဟုတ်ဘူး။ သူက အရင်က အကြောင်းအရာတွေကို အရှင့်သားမပြောချင်တာထက်တောင် ပိုပြီးမပြောချင်သေးတယ်" ထို့နောက် ကျုံးဝမ်၏မျက်နှာထားသည် တင်းမာသွားတော့သည်။ "သူက စိတ်အေးချင်တာ။ ဒါကြောင့် သူ့ကို စိတ်ချလက်ချပေးနေလိုက်ပါ။ သူ အရှင့်သားကိုသာ သတ်ချင်တယ်ဆိုရင် ချန်အန်းမင်းသားအိမ်တော်ကို အဆိပ်ပါတဲ့ဝိုင်အရက်ပုလင်း ပို့လိုက်မှာပေါ့။ ဘာလို့ မြို့တော်ကို တကူးတက ဖိတ်နေမလဲ။ အရှင့်သားက သမိုင်းစာအုပ်တွေမှာ ရေးစရာရှားနေတယ် ထင်နေလို့လား"
ထိုစကားများကို ကြားသောအခါ ရွှမ်ရွေ့၏မျက်နှာမှာ ပေါ့ပါးသွားတော့သည်။ "ဒါတွေက အတိတ်မှာ ကျန်ခဲ့ပြီ" ကျုံးဝမ်က စကားသံနူးနူးညံ့ညံ့ဖြင့်ဆိုသည်။ "ပြန်ရောက်ရင်... ထားပါတော့။ ကျွန်တော် အရှင့်သားနဲ့အတူ နန်းတော်ကို လိုက်ခဲ့မယ်"
"တကယ်လား" ရွှမ်ရွေ့၏ မျက်ဝန်းများမှာ ဝင်းလက်သွားရသည်။ "ကျွန်တော့်ကို အဖော်လိုက်ခဲ့ပေးမှာလား"
"သေချာပေါက်မလိုက်ဘူးပေါ့" ကျုံးဝမ် ပြုံးလိုက်သည်။ "ကျွန်တော် လိုက်ပေးချင်ပေမဲ့ တကယ်တမ်းလိုက်လို့ရမှာမှ မဟုတ်ပဲ။ ကျွန်တော် အပြင်မှာပဲရပ်စောင့်နေမယ်"
ရွှမ်ရွေ့က ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ပြုံးလိုက်သည်။ သို့သော် သူ၏ပူပန်မှုများမှာတော့ လျော့ကျသွားတော့သည်။
ရှန်းရှီချိန်ရောက်သည်နှင့် တော်ဝင်နန်းတော်သည် လူတချို့အား အမှန်ပင် စေလွှတ်လိုက်သည်။ သို့သော် သူတို့က ရွှမ်ရွေ့နှင့်ရွှမ်ယွီကိုသာ ဖိတ်ခေါ်သွားကြသည်။
ကျုံးဝမ်သည်လည်း အစေခံတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ဟန်ဆောင်ကာ လိုက်သွားခဲ့သည်။ သို့သော် သူဝင်ပေါက်ကို မဝင်ရသေးခင်မှာပင် တံခါးစောင့်များ၏ တားဆီးခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။ ရွှမ်ရွေ့နှင့် ရွှမ်ယွီတို့ မြင်းလှည်းပေါ်မှ ဆင်းလာကြပြီးနောက်တွင် နန်းတွင်းမှအစေခံများက သူတို့အား အထဲသို့ ခေါ်ဆောင်သွားတော့သည်။
သူတို့နှစ်ဦးသည် မိန်းမစိုးများနောက်မှ သတိကြီးကြီးဖြင့် လိုက်ပါကြသည်။ ထောင့်ချိုးများစွာကွေ့၍ တမေ့တမြော လမ်းလျှောက်ပြီးနောက်တွင်တော့ မင်းကြီးကို တွေ့ရလေပြီ။ တွေ့လျှင်တွေ့ချင်းဆိုသလို သူတို့သည် မင်းကြီးအား အရိုအသေပေးလိုက်ကြသည်။
ရွှမ်ရွေ့မှာ သူ၏ ခေါင်းကိုပင် မော်၍မကြည့်ရဲပေ။ သူက သူ့ကို မေးလာသည့် မေးခွန်းများကို ခြင်တစ်ကောင်၏အသံထက် အနည်းငယ်မျှ ပိုကျယ်သောအသံဖြင့်သာ ပြန်လည်ဖြေကြားခဲ့သည်။ သူပြောသမျှကို အသက်ကြီးကြီး မိန်းမစိုးတစ်ဦးက အသံခပ်ကျယ်ကျယ်ဖြင့် ပြန်ပြောပေးရလေသည်။
နှိုင်းယှဉ်ကြည့်လျှင် ငယ်ရွယ်သေးသော ရွှမ်ယွီကပင် ပို၍ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဖြေနိုင်သည်။ မင်းသားနင်၏ ကျဆုံးချိန်တွင် သူက နှစ်နှစ်၊ သုံးနှစ်မျှသာ ရှိသေးသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုအကြောင်းအရာများကို သိပ်မမှတ်မိဘဲ လွန်ခဲ့သည့် နှစ်များအတွင်းတွင် သာမန်အတိုင်းသာ ကြီးပြင်းခဲ့သည်။ သူသည် သူ၏အစ်ကိုတော်ထက် အဆပေါင်းများစွာ သာ၍ရဲရင့်သည်။ မင်းကြီးက တစ်ခုခုမေးလျှင် သူက ခေါင်းကိုမော့လျက် မင်းကြီးကိုကြည့်ကာ ဖြေဆိုလေသည်။ မင်းကြီးကို တွေ့လိုက်ရချိန်တွင်မူ သူအနည်းငယ် အံ့အားသင့်သွားရသည်။
ဤ'ဦးရီးတော်မင်းကြီး'သည် သူထင်ထားသည်ထက် ပိုကြီးနေခဲ့သည်။ သူသည် သက်တော်ခြောက်ဆယ်ခန့်ရှိပြီဟု ခန့်မှန်းရပြီး ရွှမ်ယွီ၏အဘိုးထက်ပင် အသက်ပိုကြီးနိုင်သည်။
ဤနှစ်များအတွင်း ချုံအန်းမင်းကြီး၏ ပုံပန်းသွင်ပြင်နှင့် ဟန်ပန်အမူအရာတို့၌ အသက်ကြီးခြင်း၏ လက္ခဏာများမှာ တဖြည်းဖြည်းနှင့် နေရာယူလာသည်။ သူစကားပြောလျှင် သူ၏အဆုတ်သည် လေလုံလောက်စွာရရှိသည့် ပုံမပေါက်။ သူက ရွှမ်ယွီလေးကို အကဲခတ်ပြီး ဖော်ရွေကြင်နာစွာ ပြုံးပြကာ ပညာသင်ယူနေမှုအကြောင်းကို မေးလေသည်။
ရွှမ်ယွီမဖြေရသေးခင်မှာပင် ရွှမ်ရွေ့မှာ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ချွေးစေးများပြန်လာတော့သည်။
ယခင်က ချုံအန်းမင်းကြီးသည် ရွှမ်ရွေ့အား တူညီသော မေးခွန်းကို မေးခဲ့ဖူးသည်။ နောက်တစ်နေ့တွင် သူနှင့် ကျုံးဝမ်ကို နန်းတော်သို့ပို့ဆောင်ခဲ့သည်။
ချုံအန်းမင်းကြီးက... ဒီအကြောင်းအရာကိုသုံးပြီး မြို့တော်မှာ ရွှမ်ယွီကို ခေါ်ထားချင်လို့များလား။
ရွှမ်ရွေ့တစ်ယောက် အတွေးများကာ စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသည်စဉ် ချုံအန်းမင်းကြီးမှာ ရွှမ်ယွီအား မေးခွန်းတချို့မေး၍ ရွှမ်ယွီမှာလည်း အကုန်ဖြေကြားပြီးဖြစ်လေသည်။
စိတ်ကျေနပ်သွားသော ချုံအန်းမင်းကြီးက ခေါင်းညိတ်လျက် ချိုသာသောအသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ "အရမ်းကောင်းတယ်။ မင်းအစ်ကိုတော် မင်းအတွက် ငှားပေးထားတဲ့ဆရာက ကောင်းရဲ့လား။ သူက ကျွမ်ကျွမ်းကျင်ကျင်ရော ရှိရဲ့လား။ စည်းကမ်းရောကြီးလား"
ရွှမ်ယွီက ခေါင်းငုံ့လျက် ဖြေကြားသည်။ "ကျွန်တော်မျိုးတို့ ဆရာကို ငှားထားတာမဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်သင်ယူတာက..."
ရွှမ်ယွီသည် ငယ်ရွယ်သေးသော်လည်း ကျုံးဝမ်ဟု နာမည်တပ်မပြောသင့်မှန်း အလိုလိုသိသေးသည်။ ခေတ္တရပ်လိုက်ပြီး သူဆက်ပြောသည်။ "ကျွန်တော် သင်ယူတာက ပညာတတ်အိမ်တော်ထိန်းတစ်ဦးဆီကပါ"
ချုံအန်းမင်းကြီးက စကားတစ်ခွန်းမှ မမိန့်ဆိုဘဲ အတန်ကြာနေပြီးမှ မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။ "မင်းကို သင်ပေးတာ ကွေ့ယွမ်လား"
ကွေ့ယွမ်သည် ကျုံးဝမ်၏ လောကသိနာမည်ဖြစ်သည်။
စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာဖြင့် ရွှမ်ယွီသည် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိသည်။ သူဘယ်လိုသိသွားတာပါလိမ့်။
ချုံအန်းမင်းကြီးက ဖြည်းညင်းစွာ ပြောသည်။ "သူက မင်းကို သင်ပေးနေတာဆိုရင်တော့ အမှားရှိမှာ မဟုတ်ပါဘူး"
တကယ့်ကိုပင် ချုံအန်းမင်းကြီး၏ စကားလုံးများသည် သူ၏အတွေးများ အခြားတစ်နေရာ ရောက်နေသကဲ့သို့ ဖြည်းညင်းလွန်းသည်။ ခဏအကြာတွင် သူကဆိုသည်။ "အရင်တုန်းက သူသာနန်းတွင်းစာမေးပွဲ ဝင်ဖြေခဲ့ရင်..."
ရွှမ်ယွီလေးသည် စကားတစ်ခွန်းမျှမဆိုဘဲ နားထောင်နေသည်။ သူ မည်သည့်အရာကိုမှ မပြောရဲချေ။ ချုံအန်းမင်းကြီးမှာ အချိန်အတော်ကြာသည့်တိုင် မည်သည့်စကားကိုမှ မဆက်ချေ။ သူက လက်ကိုဝှေ့ယမ်းလိုက်ပြီး ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်၏ စာသင်ကြားမှုနှင့်ပတ်သက်၍ မည်သည့်မေးခွန်းကိုမှ ဆက်မမေးတော့ပေ။ ရွှမ်ရွေ့သည်လည်း စိတ်သက်သာရာရလျက် တိတ်တခိုးသာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
အနည်းငယ်မျှ စကားပြောပြီးနောက်တွင် ကောင်းကင်သည် မှောင်မည်းလာပြီး ချုံအန်းမင်းကြီးသည်လည်း ပင်ပန်းလာတော့သည်။ သူက အစားအသောက်ကောင်းများကို စားပွဲနှစ်လုံးနှင့်အပြည့် ချီးမြှောက်၍ မိန်းမစိုးကြီးအား ပို့ဆောင်စေသည်။
မိန်းမစိုးကြီးသည် ရွှမ်ရွေ့နှင့်ရွှမ်ယွီကို သေးငယ်သော်လည်း နွေးထွေးသည့် တဲနန်းတစ်ခုသို့ ပို့ဆောင်ပေးပြီး အပြင်သို့ ပြန်လည်ထွက်ခွာသွားလေသည်။ ရွှမ်ရွေ့က လေသံတိုးတိုးဖြင့်မေးသည်။ "မင်းကြီးက ကျုံးဝမ်အကြောင်းကို ကြားလိုက်တာနဲ့ ဘာလို့—"
ထိုအချိန်မှာပင် မင်းကြီးကို ခစားနေကြဖြစ်သော မိန်းမစိုးကြီးသည် အစားအသောက်များ သယ်ဆောင်လာသည့် အစေခံများအား ဦးဆောင်၍ တဲနန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။ သူ၏နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းများသည် အပေါ်သို့ အနည်းငယ်ကွေးညွှတ်နေသည်။ သူက မည်သည့်အရာကိုမှ မကြားဟန်ဆောင်ကာ အစားအသောက်များကို ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်၏ ပန်းကန်ထဲသို့ ထည့်ပေးလေသည်။
"မင်းကြီးရှေ့မှာ ပြောနေတာကို ဒီအစေခံအိုကြီး ကြားမိတယ်" မိန်းမစိုးကြီးက နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ပြုံးလိုက်သည်။ "သခင်လေးကျုံးက အရှင့်သားတို့နှစ်ယောက်ကို ပညာသင်ပေးနေတာလား"
ရွှမ်ယွီက အံ့ဩသွားရသည်။ "ခင်ဗျားက ကျုံးဝမ်ကို သိတယ်လား"
မိန်မစိုးကြီး၏နောက်မှ မိန်းမစိုးငယ်လေးသည် လက်ကိုကာ၍ ပြုံးနေသည်။
ကျုံးဝမ်ရဲ့ချစ်ဇာတ်လမ်းကို ဘယ်သူက မသိလို့လဲ။
သေချာပေါက် ရွှမ်ယွီလေးသည်လည်း ထိုကောလာဟလများကို ကြားဖူးပါသည်။ ဤလူများသည် ကျုံးဝမ်ကို လှောင်နေကြောင်း သူနားလည်သည်ဖြစ်ရာ အလွန်အမင်း ဒေါသထွက်သွားတော့သည်။
သို့သော် ရွှမ်ရွေ့က ရွှမ်ယွီအားကြည့်၍ အရိပ်အခြည်ပြလိုက်သည်။ ချုံအန်းမင်းကြီးကို ခစားနေရသည့် မိန်းမစိုးကြီးကို သူတို့အနေဖြင့် မရိုမသေပြုရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။
ရွှမ်ရွေ့က ခေါင်းကိုငုံ့ချလိုက်ပြီး ထမင်းဖြူကိုသာ ပါးစပ်ထဲ သွတ်လိုက်သည်။
မိန်းမစိုးကြီးသည် နောက်သို့လှည့်ကာ မိန်းမစိုးငယ်လေးကို စူးစူးဝါးဝါး စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကို ခစားနေချိန်တွင် သူက မနှေးလွန်း မမြန်လွန်းစွာ ပြောသည်။ "ဟုတ်တာပေါ့၊ ဒီအစေခံအိုကြီးက သူ့အကြောင်းကြားဖူးတာပေါ့။ သူက ဒီမင်းဆက်ရဲ့အငယ်ဆုံး ကျူးရိန်ပဲကို။ ဘယ်သူက သူ့ကို မသိဘဲရှိမှာလဲ"
(T/N - ကျူးရိန် - မြို့တော်တွင်းစာမေးပွဲအောင်မြင်သူများကို ကျူးရိန်လို့ခေါ်ပါတယ်။ နိုင်ငံတော်စာမေးပွဲအောက် တစ်ဆင့်နိမ့်ပါတယ်)
ရွှမ်ယွီက ခေါင်ထောင်လာသည်။ ကျုံးဝမ်မှာ မယုံနိုင်စရာကောင်းလောက်အောင် တော်သည်ကို သူမသိခဲ့၍ မိန်းမောတွေဝေသွားရသည်။ "အိုး"
မိန်းမစိုးကြီးက ပြုံးလျက် ခပ်ဖြည်းဖြည်းဆိုသည်။ "ကျုံးမိသားစုက ပျက်စီးသွားပေမဲ့ မင်းသားနင်က သူ့ကိုသားတစ်ယောက်လို သဘောထားပြီး ပျိုးထောင်ခဲ့တာ။ ဒီလိုနာမည်ကြီးတဲ့ မိသားစုကသားမျိုး၊ ဒီလိုကျောထောက်နောက်ခံမျိုး၊ ဒီလိုစာပေထူးချွန်မှုမျိုးနဲ့ဆို အနာဂတ်မှာ ရုံးသုံးရုံးနဲ့ ဝန်ကြီးဌာနခြောက်ခုထဲကို သူ မဝင်ရောက်နိုင်တာရှိပါ့မလား။ ဒါပေမဲ့ သခင်လေးကျုံးက ရည်မှန်းချက်ကြီးပြီးတော့ မာနရှိရှိနဲ့ပဲ စာမေးပွဲဖြေဆိုတဲ့နည်းလမ်းကို ရွေးချယ်ခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ ထိပ်ပိုင်းရာထူးတွေကို တစ်ခါတည်းရောက်ခဲ့တယ်... နွေဦးစာမေးပွဲမှာ သူက ကျယ်ယွမ်နေရာကို ရခဲ့တယ်။ ဆောင်းဦးစာမေးပွဲမှာ ဟွေရန်နေရာကို ရခဲ့တယ်။ တကယ်လို့သာ..."
(T/N - ကျယ်ယွမ် - စီရင်စုစာမေးပွဲရဲ့ ထိပ်တန်းရာထူး
ဟွေရန် - မြို့တော်စာမေးပွဲရဲ့ ထိပ်တန်းရာထူး။ စီရင်စုစာမေးပွဲထက် တစ်ဆင့်မြင့်ပါတယ်)
မိန်းမစိုးကြီးက မပြောသင့်သည့် စကားများကို ထိန်းချုပ်လိုက်သည်။ "အငယ်ဆုံးကျွမ်ယွမ်က ဆယ့်ရှစ်နှစ်လို့ ဒီအစေခံအိုကြီး ကြားဖူးပါတယ်။ တကယ်လို့ အဲ့အချိန်ကများ သခင်လေးကျုံးသာ နန်းတွင်းစာမေးပွဲကို ဝင်ဖြေနိုင်ခဲ့ရင်...
(T/N - ကျွမ်ယွမ် - နိုင်ငံတော်စာမေးပွဲရဲ့ ထိပ်တန်းနေရာ။ နန်းတွင်းစာမေးပွဲအောက် တစ်ဆင့်နိမ့်ပါတယ်)
"တကယ်လို့ အဲ့ဒီအတွက်ကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် မင်းဆက်အဆက်ဆက်ရဲ့ အငယ်ဆုံးကျွမ်ယွမ်ဖြစ်လာမှာ" မိန်းမစိုးကြီးသည် ခါးမှသားမြီးယပ်ကို ထုတ်၍ နောက်လှည့်ကာ မိန်းမစိုးငယ်လေးကို ရိုက်လိုက်သည်။ "အဆင့်အတန်းမရှိ မိုက်လိုက်တဲ့အစေခံ။ သွားစမ်း"
နန်းတော်ရှေ့တွင်မူ စာမေးပွဲအဆင့်သုံးဆင့်လုံးတွင် ထိပ်တန်းရရှိလုနီးပါးဖြစ်ခဲ့သော ပါရမီပါသည့် ပညာရှင်ကျုံးသည် မတ်တပ်ရပ်လျက် အအေးဒဏ်ကြားတွင် စောင့်ဆိုင်းနေသည်။ သူ နှာချေလိုက်သည်။
"အရမ်းအေးတာပဲ..."
ကျုံးဝမ်မှာ လေးနာရီကြာအောင် စောင့်ဆိုင်းခဲ့ရသည်။ သူ၏လက်ကိုင်မီးလင်းဖိုထဲရှိ မီးသွေးများ ကုန်ဆုံးတောက်လောင်သွားခဲ့သည်မှာ ကြာမြင့်ခဲ့လေပြီ။ သူ၏ခြေထောက်များ အေးခဲမည်ကို စိုးရိမ်၍ မြင်းလှည်းပေါ်မှဆင်းကာ သူ၏ခြေလက်များကို အလုပ်ပေးရန် လမ်းလျှောက်နေသည်။
ဝူရှီချိန်သို့ရောက်လာသည်နှင့်အမျှ ကောင်းကင်ယံသည်လည်း မှောင်မိုက်၍ လာသည်။ ကျုံးဝမ်သည် အဝေးရှိ နန်းတော်တံခါးပေါက်သို့ ငေးမျှော်ကြည့်နေသော်လည်း တကယ်တမ်းတွင် စိုးရိမ်မနေ။
အဆိုးရွားဆုံး အခြေအနေဖြစ်ခဲ့လျှင်ပင် မင်းကြီးသည် ရွှမ်ယွီအား ဓားစာခံအဖြစ် ခေါ်ထားရုံမျှသာ ဖြစ်နိုင်သည်။ သို့သော် ဤအရာကပင် ဖြစ်နိုင်ချေနည်းလွန်းသည်။
ပို၍အဓိပ္ပာယ်ရှိမည်မှာ ဤကဲ့သို့ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ပိုင်နယ်မြေနှင့် စစ်တပ်ပိုင်ဆိုင်သော မင်းသားတစ်ပါး၏ ဆက်ခံသူကို မြို့တော်တွင် ခေါ်ထား၍ ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်ထားခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ရွှမ်ယွီကို ခေါ်ထား၍ မည်သည့်အကျိုးရှိပါအံ့နည်း။ သူတို့အနေနှင့် မည်သည့်အရာကို ကာကွယ်တားဆီးချင်သနည်း။ ချန်အန်းတွင် ရွှမ်ရွေ့စုဆောင်းထားသော ဆယ်ဂဏန်းသာရှိသည့် လူများပုန်ကန်မည်ကိုလော။
ချန်အန်းသည် ကျယ်ဝန်းသော်လည်း ဆင်းရဲသည်။ သူတို့သည် မကြာခဏဆိုသလိုပင် မြို့တော်မှ ကပ်ဘေးထောက်ပံ့ငွေကို လိုအပ်လေ့ရှိကြသည်။ အကယ်၍များ ကျုံးဝမ်သာ မင်းကြီးဖြစ်ခဲ့လျှင် ချန်အန်းတွင် ပုန်ကန်သူများရှိသည်ဟု ကြားသိရပါက အရင်ဆုံးသဘောကျမည့်သူသာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ သူအမျှော်လင့်ဆုံးအရာမှာ ဤနွမ်းပါးသောသူများ နိုင်ငံအတွင်းမှ ခွဲထွက်သွားဖို့ ဖြစ်သည်။ သို့မှာသာ သူ့အနေနှင့် ကပ်ဘေးထောက်ပံ့ငွေကို နှစ်စဉ်ထောက်ပံ့ရန်လိုမည် မဟုတ်တော့ပေ။
ကျုံးဝမ်သည် သူ၏လက်များကို အားဖြင့် ပွတ်နေမိသည်။ လက်များမှာ အေးလွန်း၍ ထုံနေလေပြီ။ လက်ရှိအချိန်တွင် သူရှူထုတ်လိုက်သော လေနွေးကြောင့်သာ တောင့်ခံထားနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။
အဝေးမှနေ၍ ပျံ့လွင့်လာသော မြင်းလှည်းသံကို ကြားလိုက်ရချိန်တွင် ကျုံးဝမ်မှာ နိုးနိုးကြားကြားဖြစ်သွားပြီး အသံလာရာသို့ ရုတ်ချည်းခေါင်းလှည့်လိုက်သည်။
မြင်းလှည်းသည် တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာသည်။ လှည်းတွင် ချိတ်ဆွဲထားသော မီးအိမ်များမှာ လှုပ်ရမ်းနေကြသည်။ "ယွီ"ဟူသော စာလုံးကို မီးအိမ်များထက်တွင် ရေးထားသည်။
ကျုံးဝမ်၏နှလုံးမှာ ရင်ဘတ်ထဲမှ ပေါက်ထွက်လာတော့မတတ် ခံစားနေရသည်။
မင်းသားယွီ၏မြင်းလှည်း တဖြည်းဖြည်းနှင့် နီးလာသည်နှင့်အမျှ သူ၏ရင်ထဲတွင် အတွေးများစွာသည် ဂယက်ရိုက်လျက်ရှိသည်။
မင်းသားယွီအိမ်တော်၏ အမျိုးနီးစပ်များသည် ဤအချိန်တွင် နန်းတော်အပြင်သို့ သေချာပေါက် ထွက်မည်မဟုတ်ချေ။
မြင်းလှည်းထဲတွင် ထိုင်နေသူမှာ မင်းသားယွီတစ်ဦးတည်းသာ ဖြစ်နိုင်သည်။ သို့မဟုတ်လျှင် ထိုပုဂ္ဂိုလ်။
ကျုံးဝမ်သည် လေကို အသက်ပြင်းပြင်း ရှူထုတ်လိုက်သည်။ သူ၏ရင်ထဲတွင်မူ ကြွေးကြော်အော်ဟစ်နေသည်။ မင်းသားယွီ၊ မင်းသားယွီ၊ မင်းသားယွီ...
ကျုံးဝမ်ရပ်နေသော ဘေးရှိ မြင်းလှည်းတွင် ချိတ်ဆွဲထားသည်မှာ မီးအိမ်များနှင့်တကွ "ချန်အန်းမင်းသားအိမ်တော်"ဟူသည့် စကားလုံးများဖြစ်သည်။
တစ်ဖက်လူအနေဖြင့် ထိုစကားလုံးများကို မည်သည့်နည်းနှင့်မှ မမြင်ဘဲမနေပေ။ လှည်းအတွင်းထိုင်နေသူမှာ မင်းသားယွီသာဖြစ်ပါမူ သူ့တို့အား အာရုံမထားဘဲ ဖြတ်သွားမည်သာ။ သို့သော် ယွီရှီသာ ဖြစ်ခဲ့လျှင်...
ယွီရှီသည် မည်မျှပင် မျက်နှာသာပေးခံရသည်ဟုဆိုဆို သူ့ဖခင်၏ အရိုက်အရာကို ဆက်ခံရန်လိုသေးသည်။ ချန်အန်းမင်းသား၏ မြင်းလှည်းကိုမြင်လျှင် သူ့မြင်းလှည်းကိုရပ်ကာ လမ်းဖယ်ပေးရမည်ဖြစ်သည်။
မင်းသားယွီ၏ မြင်းလှည်းသည် နီးသထက်နီးလာသည်။ အေးခဲနေသော ရာသီဥတုမှာပင် ကျုံးဝမ်၏ကျောထက် ချွေးစေးများပြန်လာတော့သည်။
ခဏအကြာတွင် မြင်းလှည်းက ရပ်သွားတော့သည်။
ကျုံးဝမ်သည် မျက်လုံးကိုမှိတ်လျက် ယွီရှီ၏မယ်တော်ကို ကျိန်ဆဲနေမိသည်။
ယွီရှီ၏မြင်းလှည်းသည် လမ်းဘေးရှိ ရပ်ရန်နေရာသို့ အရှိန်မှန်မှန်ဖြင့် သွား၍ရပ်နှင့်လေပြီ။ အိမ်တော်ထိန်းတစ်ဦးသည် လှည်းပေါ်မှဆင်း၍ အဝေးမှ အရိုအသေပေးလာသည်။ ထို့နောက် မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ကျုံးဝမ်ထံသို့ လမ်းလျှောက်လာလေတော့သည်။
သူ၏ရင်ထဲတွင် အပြုံးပန်းများ ပွင့်လန်းသွားသည်။ ဤကဲ့သို့ အေးခဲသော ရာသီဥတုတွင် ယွီရှီသည် သူ၏မြင်းလှည်းပေါ်မှ ဆင်းချင်မည်မဟုတ်။ ချန်အန်းမင်းသား၏လှည်း အဘယ်ကြောင့် ထိုနေရာတွင် ရပ်ထားသလဲဟု မေးရန်သာ အိမ်တော်ထိန်းတစ်ဦးကို စေလွှတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်မည်။ လှည်းပေါ်တွင် မည်သူမှမရှိကြောင်း သိသွားလျှင် သေချာပေါက်ကို သူထွက်သွားလိမ့်မည်။
အိမ်တော်ထိန်းသည် ကျုံးဝမ်ရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။ သူ၏ခေါင်းကို မော့လျှင်မော့ချင်း သူအံ့အားသင့်သွားရသည်။
သူက ကျုံးဝမ်ကို ချက်ချင်းပင် မှတ်မိသွားပြီး အော်ပြောလိုက်လေသည်။ "သ-သခင်လေးကျုံး"
ကျုံးဝမ်မှာ မြေကြီးပေါ်သို့ ခွေယိုင်လဲကျလုနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။ နည်းနည်းလောက် တိုးတိုးလေး ပြောပါတော့လား။
သူသည် အေးခဲထုံကျင်နေသော လက်တစ်စုံကိုပွတ်၍ နောက်တစ်ကြိမ် အသက်ပြင်းပြင်း ရှူသွင်းလိုက်သည်။ အနည်းငယ်ပြုံးလျက် သူကဆိုသည်။ "ကျွန်တော်ပါ။ အရှင့်သားက နန်းတော်ကို ဝင်သွားပြီး ပြန်ထွက်မလာသေးဘူး။ မင်းသားငယ်ယွီကို အရင်ပို့လိုက်ပါ"
"သခင်လေးကျုံးမှန်း ကျွန်တော်မျိုးခန့်မှန်းမိပါတယ်" အိမ်တော်ထိန်းက ကျုံးဝမ်ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်ကာ စိတ်လှုပ်ရှားလာဟန်ပေါ်သည်။ "အရင်ဆုံး ကျွန်တော်မျိုးရဲ့အရှင်ကို အကြောင်းသွားကြားလိုက်ပါဦးမယ်။ သခင်လေးကျုံးကတော့ ဒီမှာပဲစောင့်နေနိုင်ပါတယ်"
"မလုပ်နဲ့ မလုပ်နဲ့ မလုပ်နဲ့— "စကားပြောရန် ကြိုးစားနေသည်နှင့်အမျှ လေအေးများသည် ကျုံးဝမ်ကို အသက်ရှူကျပ်ပြီး ချောင်းဆိုးသွားစေသည်။ "မလုပ်နဲ့ မလုပ်နဲ့—"
သို့သော် အိမ်တော်ထိန်းမှာ ထွက်သွားနှင့်ပြီဖြစ်သည်။
ကျုံးဝမ် သူ၏ကော်လာကိုဆွဲလိုက်မိသည်။ အသက်ရှူရန်ခက်ခဲသည်အထိ သူ ချောင်းဆိုးနေသည်။ သူ တကယ်ပင် ထိုအိမ်တော်ထိန်းကို အစိမ်းလိုက် ဝါးစားချင်နေခဲ့သည်။
အဝေးမှနေ၍ ထိုအိမ်တော်ထိန်း မင်းသားယွီ၏ မြင်းလှည်းနားသို့ သွက်လက်စွာချဉ်းကပ်သွားကာ အရိုအသေပေးလျက် သူမကြားနိုင်သော စကားများပြောနေသည်ကို သူ စောင့်ကြည့်နေမိသည်။
သွားပြီ၊ သွားပြီ၊ သွားပြီ...
ဒီတစ်ခါ တကယ်ကို အဆုံးသတ်ပြီ။
ကျုံးဝမ်၏ နှလုံးသားသည် သူ၏ရင်ဘတ်ကို အလင်း၏အလျင်ကဲ့သို့ ရိုက်ခတ်နေသည်။ ယွီရှီကို မည်သို့ဖြေရှင်းရမည်ကို သူတွေးနေသည်။
ထိုအိမ်တော်ထိန်းသည် ယွီရှီ၏လှည်းရှေ့တွင် အချိန်တော်တော်ကြာ ရပ်နေသည်။ ယွီရှီက သူ့ကိုအသေပစ်သတ်ရန် ယွီလင်တပ်ဖွဲ့ဝင်များအား စီစဉ်ပြီးပြီဟု ကျုံးဝမ်တွေးရလောက်အောင်ထိ ကြာနေခဲ့သည်။
(T/N - ယွီလင်တပ်ဖွဲ့ - နန်းတော်နဲ့မင်းကြီးကို စောင့်ရှောက်ရတဲ့ တော်ဝင်တပ်ဖွဲ့)
"သူ...ဘာလုပ်နေတာလဲ"
ကျုံးဝမ်မှာ အေးလွန်း၍ စကားပင် သေချာမပြောနိုင်ပေ။ မျက်စိကိုမှေးလျက် ယွီရှီ၏လှည်းကို သူစိုက်ကြည့်နေသည်။
ငါးမိနစ်ခန့်ကြာသောအခါ ထိုအိမ်တော်ထိန်းသည် အဝေးမှနေ၍ နှုတ်ဆက်စကားပြောလာသည်။ ထို့နောက် မင်းသားယွီ၏လှည်းသည် စတင်ရွေ့လျားပြီး သူ့လမ်းကြောင်းအတိုင်း ဖြည်ညင်းစွာသွားနေတော့သည်။
သူတို့က ဒီလိုပဲ ထွက်သွားကြတော့မှာလား။
စကားတစ်ခွန်းမှမဆိုဘဲ မြင်းလှည်သွားရာနောက်ကို ကျုံးဝမ်လိုက်ကြည့်နေသည်။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို သူ၏အဆုတ်များထဲသို့ လေအေးများဝင်လာပြီး မရပ်မနားချောင်းဆိုးတော့သည်။
ချန်အန်းမင်းသား၏ မြင်းလှည်းနှင့် ပါလာသော အစေခံတစ်ဦးက ကျုံးဝမ်ထံသို့ အပြေးလာ၍ ကူညီပေးသည်။ "သခင်လေး အရင်ပြန်ချင်ပါသလား။ အဲ့-အဲ့လိုဆို—"
"ငါ-ငါအဆင်ပြေပါတယ်..." သူချောင်းဆိုးနေသည်ကို အစေခံက တည်ငြိမ်စေပြီးနောက်တွင် ကျုံးဝမ်နေရပိုကောင်းသွားသည်။ သူက သူ့ကိုယ်သူ မနှစ်မြို့စွာ ပြုံးလိုက်သည်။ "ငါ့ကိုယ်ငါ ကြောက်လန့်စေတာ ငါကိုယ်တိုင်ပဲ။ ငါ-ငါ အများကြီးတွေးနေခဲ့တာ"
အဝေးသို့ရောက်ကာ ပျောက်ကွယ်သွားသည့် မြင်းလှည်းကိုကြည့်လျက် ကျုံးဝမ်၏ နှုတ်ခမ်းထက်တွင် အပြုံးတစ်ခုက ထွန်းတောက်နေခဲ့သည်။
ယွီရှီ၏စိတ်များ ပြောင်းလဲသွားသည်မှာ ဟုတ်ဟုတ်မဟုတ်ဟုတ် သူနှင့်ဘာမှမသက်ဆိုင်ချေ။
ကျုံးဝမ် ဤနေရာတွင်ရှိနေမှန်း သူသိသွားလျှင်ပင် သူဘာလုပ်နိုင်ဦးမည်နည်း။
သူ့လှည်းပေါ်က ဆင်းလာပြီး အတိတ်ကို အတူတူ တမ်းတကြမည်လား။
သို့ဆိုလျှင် မနက်ဖြန်ရောက်သည်နှင့် သူတို့နှစ်ဦး နန်းတော်အပြင်တွင် တွေ့ဆုံခဲ့ကြောင်းကို မြို့တော်က လူတိုင်းလိုလို သိသွားကြလိမ့်မည်။
ကျုံးဝမ် မပြုံးဘဲ မနေနိုင်တော့ပေ။ အကယ်၍ ဤသို့သာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့လျှင် သူ့အနေနှင့် ကောလာဟလများကို ကွယ်ပျောက်စေနိုင်တော့မည် မဟုတ်ပေ။
ကျုံးဝမ်မှာ လေအေးများကို အမှတ်တမဲ့ မျိုချလိုက်မိပြီး သူ၏ရင်ဘတ်တွင် အေးခဲသွားသည်ဟုပင် ခံစားလိုက်ရသည်။ အေးလွန်း၍ သူ၏ခန္ဓာကိုယ်ပူလာသည်အထိ သူအေးနေခဲ့သည်။ ဤကဲ့သို့ အရေးကြီးနေချိန်တွင် ကျုံးဝမ်နေမကောင်းဖြစ်၍ မရပေ။ သူဖျားခဲ့လျှင် ကလေးများကို ထောက်ပံ့ကူညီကာ စီမံဆောင်ရွက်ပေးမည့်လူတစ်ယောက်မှ မရှိချေ။
သူ မစွန့်စားရဲပေ။ အစေခံ၏ စကားကို ကြားပြီးနောက်တွင် သူတို့ရှိနေရာသို့ ဝေါယာဉ်ကို ပြန်လည်ခေါ်ဆောင်လိုက်သည်။
ကျုံးဝမ်ထံတွင် အဖော်ပြုပေးမည့် အစေခံများလည်း မရှိပေ။ သူ သေးငယ်သောဝေါယာဉ်ပေါ်သို့ တက်လိုက်သည်။
သူထိုင်လိုက်သည်နှင့် သက်ပြင်းသဲ့သဲ့က သူ့နှုတ်ခမ်းမှ ပွင့်ထွက်လာသည်။
ခုနစ်နှစ်။ ယခင်က စာပေထူးချွန်ပြီး ရည်မှန်းချက်ကြီးမားခဲ့သော လူငယ်လေးသည် ပြဇာတ်စာအုပ်များတွင် ဝတ်ရုံလက်ပြတ်ဖြစ်လာခဲ့လေပြီ။
သူတို့အနေဖြင့် မည်သည့်နည်းလမ်းနှင့်မှ တွေ့ဆုံရန် အကြောင်းမရှိပေ။
ကျုံးဝမ် အလွန်ပင် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ သူက အိပ်ပျော်သွားသကဲ့သို့ ဖြစ်နေသော်လည်း အသိနိုးကြားလျက်ပင် အိမ်မက်ကမ္ဘာထဲသို့ ရောက်ရှိသွားလေတော့သည်။
သူ့အိပ်မက်ထဲတွင် ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည် ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်ပင် ရှိသေးသည်။ စကားနည်းကာ ပြတင်းပေါက်ဘေးတွင်ထိုင်၍ တိတ်တဆိတ် စာရေးနေသည့် သူတစ်ယောက်။ မက်မွန်ပင်အမြောက်အများသည် အပြင်ဘက်တွင်ရှိနေပြီး ၎င်းတို့၏ ပန်းရောင်ပွင့်ဖတ်များသည် လေအဝှေ့တွင် သူ့ပုခုံးပေါ်သို့ သက်ဆင်းလျက်ရှိသည်။
ဝေါယာဉ်သည် အချိန်အတော်ကြာ လှုပ်ခါနေပြီး နောက်ဆုံးတွင်တော့ မြေကြီးပေါ်သို့ အချခံလိုက်ရသည်။
ရုတ်တရက် လှုပ်ရှားသွားမှုသည် ကျုံးဝမ်ကို နိုးကြားသွားစေသည်။
သူက မျက်လုံးများကို ပွတ်ကာ ကြောင်အစွာ ငေးမောနေမိသည်။ ဤကဲ့သို့ စကားနည်း၍ စည်းကမ်းလိုက်နာတတ်သူတစ်ဦးသည် လင်စစ်ပြောပြခဲ့သည့် အရာများအား အဘယ်ကြောင့် လုပ်မည်နည်း။
ကျုံးဝမ်သည် ခန္ဓာကိုယ်အေးခဲထုံကျင်သည်အထိ အအေးဓာတ်ကို ခံစားနေရသည်။ သူ့ထံတွင် ရှိသမျှအားကုန်သုံး၍ မတ်တပ်ရပ်တော့မည့်အချိန်တွင် တစ်စုံတစ်ယောက်သည် ဝေါယာဉ်၏ တံခါးလိုက်ကာကို ဆွဲမလိုက်သည်။
အရပ်ရှည်၍ ကိုယ်ပေါ်တွင် အမည်းရောင် မြေခွေးမွေးဝတ်ရုံကို ခြုံထားသည်။ အပြင်တွင်ရပ်နေသူမှာ ယွီကျစ်ရုန်ဖြစ်သည်။ သူ၏မျက်နှာမှာ ခံစားချက်ကင်းမဲ့နေခဲ့သည်။
"ကျုံး။ ကွေ့။ ယွမ်။"
31.10.2020
Thanks for reading
Zawgyi
"မင္းႀကီးရဲ႕ ေမြးေန႔ပြဲၿပီးရင္ ငါနဲ႔အတူ ခ်န္အန္းကို ျပန္လိုက္ခဲ့ပါလား" က်ဳံးဝမ္က ဆိုသည္။
သူတို႔သည္ ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ အခ်ိန္မလင့္ခင္ ဝင္ေရာက္ရမည္ျဖစ္သည္။ "တကယ္လို႔ မင္းမွာ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ ကိစၥေတြရွိရင္ ျမန္ျမန္အၿပီးသတ္ထားလိုက္ေတာ့"
လင္စစ္သည္ ထိုေနရာ၌ပင္ အံ့ဩစြာ ရပ္ေနမိသည္။ သူက လက္သေကၤတျဖင့္ ေျပာသည္။ "ကြၽန္ေတာ္ မလိုက္ခ်င္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာပဲ က်န္ေနရစ္ၿပီး သခင္ေလးကို ကူညီေပးခ်င္တယ္"
"မလိုဘူး" က်ဳံးဝမ္ ေခါင္းခါလိုက္သည္။ "မင္းႀကီးက ႐ႊမ္ေ႐ြ႕နဲ႔ ႐ႊမ္ယြီကိုေတြ႕ၿပီးသြားရင္ သူလုံးဝစိတ္ခ်သြားမွာပဲ။ မင္းဒီမွာေနလို႔လည္း အက်ိဳးမထူးဘူး။ ငါနဲ႔အတူတူ နန္က်င္းကို ဘာလို႔ျပန္မလိုက္ခဲ့မွာလဲ။ အဲ့မွာ ဘာမွဂ႐ုစိုက္စရာမလိုဘူး။ မင္းရဲ႕ေန႔ရက္ေတြကို ငါနဲ႔ပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ျဖတ္သန္း႐ုံပဲ"
လင္စစ္၏ အေျဖစကားကို မေစာင့္ဆိုင္းဘဲ က်ဳံးဝမ္က စကားဆက္သည္။ "မင္းခုနကေျပာေတာ့ ယြီရွီက အရင္တုန္းက ခင္မင္ခဲ့တာေတြကိုထည့္စဥ္းစားမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆို။ အရင္တစ္ေခါက္က သူ မင္းကိုလႊတ္ေပးလိုက္တယ္ဆိုတာ မင္းကို စိတ္ထဲမထည့္လို႔ပဲ။ ၿပီးေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ စတုတၳမင္းသားနဲ႔ ပၪၥမမင္းသားတို႔က အိမ္ေရွ႕စံေနရာအတြက္ ၿပိဳင္ဆိုင္ေနတာ။ ပၪၥမမင္းသားရဲ႕ေနာက္မွာ မင္းသားယြီအိမ္ေတာ္ကလည္း ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံအျဖစ္ ရွိေသးတယ္။ စတုတၳမင္းသားက မေအာင္ျမင္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ မင္း သူတို႔ရဲ႕ အိမ္ေတာ္မွာ လုံၿခဳံဖို႔မေသခ်ာဘူး။ ငါ မင္းကို အဲ့မွာ ဒီတိုင္း ဆက္ေနခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး"
လင္စစ္သည္ ေခတၱမွ် စဥ္းစားေနၿပီးေနာက္ ထပ္မံ၍ ျငင္းဆိုျခင္း မျပဳေတာ့ပဲ ေခါင္းသာညိတ္လိုက္ေလသည္။ သူ၏ အမူအရာကမူ တုံ႔ဆိုင္းမႈကို ျပသေနသည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ လင္စစ္၏ ပုခုံးကို ပုတ္လိုက္သည္။ "မင္းသြားလို႔ရၿပီ"
လင္စစ္သည္ ဒူးေထာက္၍ က်ဳံးဝမ္ကို အ႐ိုအေသေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူလာခဲ့သည့္ ပုံစံအတိုင္း တိတ္ဆိတ္စြာ ထြက္ခြာသြားသည္။ က်ဳံးဝမ္သည္ လိုက္ကာကို မတင္ကာ မေဝးေတာ့သည့္ ၿမိဳ႕ဝင္တံခါးမ်ားကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။ သူ၏ အက်ႌႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္းကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ျပင္လိုက္သည္။ စစ္ေမးခံရမွာကို ေၾကာက္႐ြံ႕မႈသည္ က်ဳံးဝမ္ကို စိတ္ဖိစီးေစသည္။ ထို႔အျခင္းအရာမ်ားေၾကာင့္ သူသည္ လွည္းေပၚမွ မဆင္းေပ။ အျပင္ဘက္တြင္မူ ယန္ပင္းရွန္သည္ ပြဲက်င္းပေရးဌာနမွ ရာထူးနိမ့္အရာရွိမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္မွ အျခားအရာရွိမ်ား ထံသို႔ သြားကာ ခ်န္အန္းမင္းသားအိမ္ေတာ္မွ တရားဝင္စာ႐ြက္မ်ားကို ေပးလိုက္ေလသည္။ ထိုအရာရွိမ်ားမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ခ်န္အန္းမင္းသားအိမ္ေတာ္သည္လည္း လာေရာက္မည့္အေၾကာင္းကို လြန္ခဲ့ေသာ လဝက္ကတည္းက သိရွိၿပီးျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ က်ဳံးဝမ္ႏွင့္အဖြဲ႕ကို ခက္ခဲေအာင္ မလုပ္ၾကေခ်။ ႐ႊမ္ေ႐ြ႕၏လွည္းအား အေဝးမွပင္ လွမ္း၍ ဂါဝရျပဳလိုက္ၾကကာ ျမင္းလွည္းမ်ားႏွင့္အတူပါလာသည့္ အေစခံမ်ားအား သူတို႔ႏွင့္အတူ လူမည္မွ်ပါေၾကာင္း အနည္းငယ္သာ ေမးၿပီးဆက္သြားရန္ ခြင့္ျပဳလိုက္ေလသည္။
မင္းႀကီးသည္ မင္းသားနင္၏ အိမ္ေတာ္ေနရာကို သိမ္းယူခဲ့သည္။ ထိုေနရာကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ၿပီးေနာက္ ပၪၥမမင္းသား႐ႊမ္ခ်ဳံ၏ အိမ္ေတာ္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ မင္းသားနင္၏ အရင္အိမ္ေတာ္ေရွ႕မွ ျဖတ္သန္းသြားခ်ိန္တြင္ က်ဳံးဝမ္သည္ လိုက္ကာကို မတင္လိုက္သည္။
ယခုနန္းစံေနေသာ မင္းႀကီးနန္းတက္စတြင္ အနည္းဆုံးေတာ့ သူ၏ညီေတာ္ကို ပထမအဆင့္မင္းသားအျဖစ္ ခ်ီးေျမႇာက္၍ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေတာ္လည္း ေပးအပ္ခဲ့ကာ ရက္ရက္ေရာေရာပင္ ဆက္ဆံခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ဖခင္တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ပင္ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္အထက္တန္းလႊာမွ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားကို မင္းႀကီးကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ေပးခဲ့သည္။
ထိုစဥ္က မင္းသားနင္မိခင္၏ မိသားစုျဖစ္ေသာ က်ဳံးမိသားစုသည္ ျပစ္မႈကို က်ဴးလြန္ၿပီး ျဖစ္သည္။ က်ဳံးမိသားစုတြင္ သမီးမ်ားစြာရွိ၍ သားအနည္းငယ္မွ်သာ ရွိသည္။ သူတို႔အေနျဖင့္ ေမာင္းမေဆာင္အတြက္ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ႏွစ္ပါးကို ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ သားေယာက္်ားေလး အေရအတြက္မွာမူ နည္းပါးလ်က္ပင္ ရွိေသးသည္။ အားကိုးမွီခိုႏိုင္မည့္ သူမ်ားမွာလည္း မိသားစု၏ ျပစ္မႈတြင္ ပါဝင္ၿငိစြန္းခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔မိသားစုတြင္ က်န္ရွိသည့္ တစ္ဉီးတည္းေသာ သားေယာက္်ားေလးမွာ အမ်ိဳးနီးစပ္ထဲမွျဖစ္ၿပီး အလြန္ငယ္ေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပစ္မႈတြင္ ပါဝင္မႈမွ ပြတ္ကာသီကာ ကင္းလြတ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မင္းသားနင္သည္ ထိုကေလးကို သူ၏အိမ္ေတာ္သို႔ ေခၚယူကာ သားအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ျပဳမူလိုက္ျခင္းျဖင့္ နန္းတြင္းစိစစ္ေရးသမားမ်ားကို ႏႈတ္ပိတ္ေစခဲ့သည္။
မင္းသားနင္၏ ကာကြယ္မႈေအာက္တြင္ က်ဳံးဝမ္သည္ သာမန္လူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ပင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္။
မင္းသားနင္ထံမွ ေကာင္းခ်ီးအျဖာျဖာကို ရရွိၿပီးေနာက္တြင္ မင္းသားနင္၏ က်ဆုံးခ်ိန္ေရာက္ရွိလာၿပီး က်ဳံးဝမ္သည္ ႐ႊမ္ေ႐ြ႕ကို ကာကြယ္ရန္ က်ရႈံးလုနီးပါးျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အေနျဖင့္ သူႀကီးျပင္းခဲ့ရာေနရာကို မည့္သည့္မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆက္ၾကည့္ရမည္နည္း။ သက္မႀကီးႀကီးတစ္ခု ရႈိက္ထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္တြင္ သူသည္ လိုက္ကာကို ျပန္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။
သူတို႔သည္ အျခားအိမ္ေတာ္သို႔ ပို႔ေဆာင္ခံရသည္။ ထိုအိမ္ေတာ္သည္ မက်ယ္ဝန္းေသာ္လည္း သန႔္ရွင္းသပ္ရပ္သည္ဟု ယူဆႏိုင္သည္။ ယန္ပင္းရွန္သည္ ရာထူးနိမ့္အရာရွိမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံစကားေျပာေနက်မဟုတ္ေပ။ က်ဳံးဝမ္သည္ သူ၏ အက်ႌလက္အိတ္ထဲသို႔ ပိုက္ဆံပါသည့္ စာအိတ္အနည္းငယ္ထည့္ကာ လွည္းေပၚမွ ဆင္းလိုက္ၿပီး အရာရွိမ်ားရွိရာသို႔ ႏႈတ္ဆက္ရန္ ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။ သူသည္ ပြဲက်င္းပေရးဌာနမွ အရာရွိမ်ားကို ၿပဳံး႐ႊင္သြားေစသည္။
"အရွင့္သားက ဒီမွာ နားေနရတာ သက္ေတာင့္သက္သာရွိမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကိုယ္လက္ျမန္ျမန္သန႔္စင္ရင္ အေကာင္းဆုံးပါပဲ" အဆင့္နိမ့္အရာရွိတစ္ဉီးက ၿပဳံးလ်က္ဆိုသည္။ "ရွန္းရွီခ်ိန္ေက်ာ္ရင္ နန္းေတာ္က အေစခံေတြက ဖိတ္ေခၚဖို႔လာပါလိမ့္မယ္"
(ရွန္းရွီခ်ိန္ - ညေန သုံးနာရီမွ ငါးနာရီအတြင္း)
က်ဳံးဝမ္သည္ သူ႔ကို စာအိတ္တစ္အိတ္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္သည္။ "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ပြဲက်င္းပေရးဌာနမွလူမ်ားကို ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာစြာ ျပန္ပို႔ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္လည္း က်ဳံးဝမ္ထံတြင္ နားရန္ အခ်ိန္ပင္မရွိေခ်။ သူ၏နာက်င္ေနေသာ လည္ပင္းႏွင့္ ပုခုံးကိုႏွိပ္ကာ အတြင္းၿခံဝင္းထဲသို႔ဝင္၍ သခင္မေလးအတြက္ အတြင္းခန္းကို အရင္ျပင္ဆင္ေပးရန္ အေစခံမ်ားအားၫႊန္ၾကားရသည္။ က်ဳံးဝမ္သည္ တံခါးဝရွိိ လိုက္ကာေနာက္တြင္ ရပ္လ်က္ ေမးလိုက္သည္။ "သခင္မေလး အခန္းအျပင္အဆင္ကို ႀကိဳက္ပါရဲ႕လား"
႐ႊမ္စုန္ရွင္းသည္ က်ဳံးဝမ္၏ မ်က္စိေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့သည္ျဖစ္ရာ သူ၏အမူအရာမ်ား မသင့္ေတာ္မည္ကို စိတ္မပူေပ။ သူသည္ ေျမေခြးေမြးျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ၿခဳံထည္ကို ကိုင္လ်က္ အခန္းတြင္းမွ ထြက္လာသည္။ "ဒါကို လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးလုပ္လာတာ။ အခု အကုန္ၿပီးသြားၿပီ။ ဝတ္လို႔ေတာ္ရဲ႕လားလို႔ ၾကည့္ၾကည့္ပါဉီး"
က်ဳံးဝမ္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ယူလိုက္ၿပီး တင့္တယ္စြာ ၿပဳံးလိုက္သည္။ "ဆိုေတာ့ ဒီရက္ေတြအတြင္း ဒါကို လုပ္ေနတာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပးဖို႔လား။ ကြၽန္ေတာ္က သခင္မေလးရဲ႕ အစ္ကိုေတာ္အတြက္ လုပ္တယ္ထင္ေနခဲ့တာ"
"က်ဳံးဝမ္က အေအးဒဏ္ကို သူ႔ေလာက္မခံႏိုင္ဘူးေလ" သူ၏ ႐ိုးအကာကေလးဆိုးဆိုးေသာ ေမာင္ေလးထက္ ႐ႊမ္စုံရွင္းသည္ ေစာစြာရင့္က်က္ခဲ့သည္။ သူသည္ ေသြးေအးသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မည္မွ်ပင္ စိတ္ပူေနေစကာမူ သူ၏အသံမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ျဖစ္သည္။ "ၿမိဳ႕ေတာ္က တကယ္ကို ေအးစိမ့္စိမ့္ရွိတာပဲ။ က်ဳံးဝမ္ အထဲကို ျမန္ျမန္သြားသင့္တယ္၊ မဟုတ္ရင္ အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းမွာ ဖ်ားေနလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ" က်ဳံးဝမ္သည္ ၿပဳံးလ်က္ပင္ ၿခဳံထည္ကို ပုခုံးေပၚတြင္လႊားလိုက္သည္။ "ဒါဆို သြားၾကရေအာင္ေလ"
႐ႊမ္စုန္ရွင္းသည္ ၿခဳံထည္ကို ေထာင့္ေပါင္းစုံမွၾကည့္၍ စကားတစ္ခြန္းမွမဆိုဘဲ က်ဳံးဝမ္၏ကိုယ္တိုင္းကို မွတ္သားေနသည္။ "ဒါကို ျပန္ျပင္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိေသးဘူး။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ဝတ္ထားလိုက္ဉီး။ ညက်ရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ပို႔ခိုင္းလိုက္၊ ေကာ္လာကိုျပန္ျပင္ေပးမယ္"
က်ဳံးဝမ္သည္ ရယ္ရမလား၊ ငိုရမလားပင္ မသိေတာ့ေပ။ "သခင္မေလးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေသသတ္ေနသလိုပါပဲ"
သူတို႔ႏွစ္ဉီးအတူရွိေနစဥ္ ႐ႊမ္စုန္ရွင္းသည္ စကားသိပ္မေျပာေပ။ ၿပီးေနာက္တြင္မူ သူသည္ သူ၏အတြင္းေဆာင္ကို ျပန္ရန္ လွည့္ထြက္သြားေလသည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ အနားယူရန္အခ်ိန္မအားေသး။ ႐ႊမ္ေ႐ြ႕၏ ၿခံဝင္းရွိရာသို႔ ေျခဉီးလွည့္လိုက္သည္။
႐ႊမ္ေ႐ြ႕၏ မ်က္ႏွာမွာ အေတာ္ပင္ ပ်က္ယြင္းေနေလသည္။
ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ယခင္ကျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ေတြးေတာေနစဥ္ က်ဳံးဝမ္ကို ျမင္လိုက္ရသည့္အခိုက္အတန႔္တြင္ သူထိတ္လန႔္သြားရသည္။
ကေလးအ႐ြယ္မဟုတ္ေတာ့ေသာ ႐ႊမ္ေ႐ြ႕သည္ ဤကဲ့သို႔ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ထိတ္လန႔္တတ္လိမ့္မည္ဟု က်ဳံးဝမ္အေနျဖင့္ မည္သည့္အခါမွ်ေတြးမထားခဲ့ေပ။ အနည္းငယ္ရွက္႐ြံ႕စြာျဖင့္ သူသည္တံခါးေဘာင္ကို မွီလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းထက္တြင္ အၿပဳံးတစ္ပြင့္ကို ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ "အရွင့္သားအေနနဲ႔ မင္းႀကီးကို ဘယ္လိုေတြ႕ခ်င္လဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခ်န္အန္းမင္းသားအိမ္ေတာ္က လူေတြက ဆင္းရဲမြဲေတလြန္းလို႔ အရွင့္သားကိုေတာင္ ထမင္းဟင္းေကာင္းေကာင္း မေကြၽးႏိုင္ဘူးလို႔ မင္းႀကီးကေတြးေနတာ"
႐ႊမ္ေ႐ြ႕သည္ က်ဳံးဝမ္က သူ႔ကိုစေနမွန္းသိသည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ မၿပဳံးႏိုင္ေပ။ သူသည္ သူ၏ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို စုက်ဳံ႕လိုက္ၿပီး မ်က္ဝန္းမ်ားမွာမူ ပူပန္မႈမ်ားေၾကာင့္ အေရာင္မႈိင္းေနသည္။ "ၿမိဳ႕ေတာ္ကို စဝင္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္စိတ္ပူေနတာ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ခုႏွစ္ႏွစ္က အေၾကာင္းအရာေတြကိုပဲ မွတ္မိေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အရင္အိမ္ေတာ္မွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္အဖမ္းခံရတာ။ အေဖက ထြက္သြားၿပီး မင္းကိုေတာ့ တျခားေနရာေခၚသြားၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္..."
က်ဳံးဝမ္ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အသံျဖင့္ သူကဆိုသည္။ "ကြၽန္ေတာ္ကသာ အသုံးမက်ခဲ့တာပါ။ အဲ့အခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္ မင္းသားကို တကယ္ရွာခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းသားယြီရဲ႕ အိမ္ေတာ္ကို သတင္းဝင္ထြက္ဖို႔ကလည္း အရမ္းခက္ခဲတယ္။ ကြၽန္ေတာ္... ေတာ္ၿပီ။ ဒါေတြက ၿပီးခဲ့ၿပီ"
႐ႊမ္ေ႐ြ႕သည္ အေသြးထဲအသားထဲကပင္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနဆဲျဖစ္သည္။ "သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမးရင္... ေမးရင္..."
"အရွင့္သားကို အခက္ေတြ႕ေစမဲ့ ဘယ္ေမးခြန္းကိုမွ သူေမးမွာမဟုတ္ဘူး။ သူက အရင္က အေၾကာင္းအရာေတြကို အရွင့္သားမေျပာခ်င္တာထက္ေတာင္ ပိုၿပီးမေျပာခ်င္ေသးတယ္" ထို႔ေနာက္ သူ၏မ်က္ႏွာထားသည္ တင္းမာသြားသည္။ "သူက စိတ္ေအးတာပဲလိုခ်င္တာ။ ဒါေၾကာင့္ သူလိုခ်င္တာေပးလိုက္ပါ။ သူက အရွင့္သားကိုသာ သတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ခ်န္အန္းမင္းသားအိမ္ေတာ္ကို အဆိပ္ပါတဲ့ဝိုင္အရက္ပုလင္း ပို႔လိုက္မွာေပါ့။ ဘာလို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို တကူးတက ဖိတ္ေနမလဲ။ အရွင့္သားက သမိုင္းစာအုပ္ေတြမွာ ေရးစရာရွားေနတယ္ ထင္ေနလို႔လား"
႐ႊမ္ေ႐ြ႕သည္ ထိုစကားမ်ားကို ၾကားေသာအခါ မ်က္ႏွာမွာ ေပါ့ပါးသြားသည္။ "ဒါေတြက အတိတ္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ" က်ဳံးဝမ္က စကားသံႏူးႏူးညံ့ညံ့ျဖင့္ဆိုသည္။ "ျပန္ေရာက္ရင္... ကိစၥမရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ အရွင့္သားနဲ႔အတူ နန္းေတာ္ကို လိုက္ခဲ့မယ္"
"တကယ္လား" ႐ႊမ္ေ႐ြ႕၏ မ်က္ဝန္းမ်ားမွာ ဝင္းလက္သြားရသည္။ "ကြၽန္ေတာ္ကို အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပးမွာလား"
"ေသခ်ာေပါက္မလိုက္ဘူးေပါ့" က်ဳံးဝမ္ ၿပဳံးလိုက္သည္။ "ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ခ်င္ေပမဲ့ တကယ္တမ္းလိုက္လို႔ရမွာတဲ့လား။ ကြၽန္ေတာ္ အျပင္မွာပဲရပ္ေစာင့္ေနမယ္"
႐ႊမ္ေ႐ြ႕သည္ ကူကယ္ရာမဲ့စြာ ၿပဳံးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ပူပန္မႈမ်ားမွာေတာ့ ေလ်ာ့က်သြားသည္။
ရွန္းရွီခ်ိန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေတာ္ဝင္နန္းေတာ္သည္ တကယ္ပင္ လူတခ်ိဳ႕အားလႊတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ ႐ႊမ္ေ႐ြ႕ႏွင့္ ႐ႊမ္ယြီကိုသာ ဖိတ္ေခၚၾကသည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ အေစခံတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ဟန္ေဆာင္ကာ လိုက္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူဝင္ေပါက္ကို မဝင္ရေသးခင္မွာပင္ တံခါးေစာင့္မ်ား၏ တားဆီးျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္။ ႐ႊမ္ေ႐ြ႕ႏွင့္ ႐ႊမ္ယြီသည္ ျမင္းလွည္းေပၚမွ ဆင္းလာၾကၿပီးေနာက္တြင္ နန္းတြင္းမွ အေစခံမ်ားက သူတို႔အား အထဲသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။
သူတို႔ႏွစ္ဉီးသည္ မိန္းမစိုးမ်ားေနာက္မွ သတိႀကီးႀကီးျဖင့္ လိုက္ပါၾကသည္။ ေထာင့္ခ်ိဳးမ်ားစြာေကြ႕၍ တေမ့တေျမာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ မင္းႀကီးကို ေတြ႕ရေလသည္။ ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္းဆိုသလို သူတို႔သည္ မင္းႀကီးအား အ႐ိုအေသေပးလိုက္ၾကသည္။
႐ႊမ္ေ႐ြ႕သည္ သူ၏ ဉီးေခါင္းကိုပင္ ေမာ္၍မၾကည့္ရဲေပ။ သူသည္ သူ႔ကို ေမးလာသည့္ ေမးခြန္းမ်ားကို ျခင္တစ္ေကာင္၏ အသံထက္ အနည္းငယ္မွ် ပိုက်ယ္ေသာအသံျဖင့္သာ ျပန္လည္ေျဖၾကားသည္။ သူေျပာသမွ်ကို အသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမစိုးတစ္ဉီးက အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ျပန္ေျပာေပးရေလသည္။
ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ငယ္႐ြယ္ေသးေသာ ႐ႊမ္ယြီကပင္ ပို၍ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျဖႏိုင္သည္။ သူသည္ မင္းသားနင္၏ က်ဆုံးခ်ိန္တြင္ ႏွစ္ႏွစ္၊ သုံးႏွစ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို သိပ္မမွတ္မိဘဲ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္မ်ားအတြင္းတြင္ သာမန္အတိုင္းသာ ႀကီးျပင္းခဲ့သည္။ သူသည္ သူ၏ အစ္ကိုေတာ္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာ၍ရဲရင့္သည္။ မင္းႀကီးက တစ္ခုခုေမးသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူသည္ ေခါင္းကိုေမာ့၍ မင္းႀကီးကိုၾကည့္ကာ ေျဖဆိုေလသည္။ မင္းႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္တြင္ သူအနည္းငယ္ အံ့အားသင့္သြားရသည္။
ဤ'ဉီးရီးေတာ္မင္းႀကီး'သည္ သူထင္ထားသည္ထက္ ပိုႀကီးေနခဲ့သည္။ သူသည္ သက္ေတာ္ေျခာက္ဆယ္ခန႔္ရွိၿပီဟု ခန႔္မွန္းရၿပီး ႐ႊမ္ယြီ၏အဘိုးထက္ပင္ အသက္ပိုႀကီးႏိုင္သည္။
ဤႏွစ္မ်ားအတြင္းတြင္ ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီး၏ပုံပန္းသြင္ျပင္ႏွင့္ ဟန္ပန္အမူအရာတို႔၌ အသက္ႀကီးျခင္း၏ လကၡဏာမ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေနရာယူလာသည္။ သူစကားေျပာသည္ႏွင့္အမွ် သူ၏အဆုတ္သည္ ေလလုံေလာက္စြာရရွိသည့္ ပုံမေပါက္ေပ။ သူသည္ ႐ႊမ္ယြီေလးကို အကဲခတ္ၿပီး ေဖာ္ေ႐ြၾကင္နာစြာ ၿပဳံးျပကာ ပညာသင္ယူေနမႈအေၾကာင္းကို ေမးေလသည္။
႐ႊမ္ယြီမေျဖရေသးခင္မွာပင္ ႐ႊမ္ေ႐ြ႕မွာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ကိုယ္လုံး ေခြၽးေစးမ်ားျပန္လာသည္။
ယခင္က ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးသည္ ႐ႊမ္ေ႐ြ႕အား တူညီေသာ ေမးခြန္းကို ေမးခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ သူႏွင့္ က်ဳံးဝမ္ကို နန္းေတာ္သို႔ပို႔ေဆာင္ခဲ့သည္။
ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးက... ဒီအေၾကာင္းအရာကိုသုံးၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ႐ႊမ္ယြီကို ေခၚထားခ်င္လို႔မ်ားလား။
႐ႊမ္ေ႐ြ႕သည္ အေတြးမ်ားကာ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနသည္ႏွင့္အမွ် ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးသည္ ႐ႊမ္ယြီအား ေမးခြန္းတခ်ိဳ႕ေမး၍ ႐ႊမ္ယြီမွာလည္း အကုန္ေျဖၾကားၿပီးျဖစ္ေလသည္။
စိတ္ေက်နပ္သြားေသာ ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးသည္ ေခါင္းညိတ္လ်က္ ညင္သာေသာအသံျဖင့္ ဆိုသည္။ "အရမ္းေကာင္းတယ္။ မင္းအစ္ကိုေတာ္ မင္းအတြက္ ငွားေပးထားတဲ့ဆရာက ေကာင္းရဲ႕လား။ သူက ကြၽမ္ကြၽမ္းက်င္က်င္ရွိရဲ႕လား။ စည္းကမ္းေရာႀကီးလား"
႐ႊမ္ယြီသည္ ေခါင္းငုံ႔လ်က္ ေျဖၾကားသည္။ "ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ ဆရာကို ငွားထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္သင္ယူတာက..."
႐ႊမ္ယြီသည္ ငယ္႐ြယ္ေသးေသာ္လည္း က်ဳံးဝမ္ဟု နာမည္တပ္မေျပာသင့္မွန္း အလိုလိုသိေသးသည္။ ေခတၱရပ္လိုက္ၿပီး သူဆက္ေျပာသည္။ "ကြၽန္ေတာ္ သင္ယူတာက ပညာတတ္အိမ္ေတာ္ထိန္းတစ္ဉီးဆီကပါ"
ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးသည္ စကားတစ္ခြန္းမွ မမိန႔္ဆိုဘဲ အတန္ၾကာေနၿပီးမွ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။ "မင္းကို သင္ေပးတာ ေကြ႕ရန္လား"
ေကြ႕ရန္သည္ က်ဳံးဝမ္၏ ေလာကဝတ္နာမည္ျဖစ္သည္။
စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာျဖင့္ ႐ႊမ္ယြီသည္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္သည္။ သူဘယ္လိုသိသြားတာပါလိမ့္။
ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးသည္ ျဖည္းညင္းစြာ ေျပာသည္။ "သူက မင္းကို သင္ေပးေနတာဆိုရင္ေတာ့ အမွားရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး"
တကယ့္ကိုပင္ ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီး၏ စကားလုံးမ်ားသည္ သူ၏အေတြးမ်ား အျခားတစ္ေနရာေရာက္ေနသကဲ့သို႔ ျဖည္းညင္းလြန္းသည္။ ခဏအၾကာတြင္ သူကဆိုသည္။ "အရင္တုန္းက သူသာနန္းတြင္းစာေမးပြဲ ဝင္ေျဖခဲ့ရင္..."
႐ႊမ္ယြီေလးသည္ စကားတစ္ခြန္းမွ်မဆိုဘဲ နားေထာင္ေနသည္။ သူသည္ မည္သည့္အရာကိုမွ် မေျပာရဲေခ်။ ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးသည္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည့္တိုင္ မည္သည့္စကားကိုမွ် မဆက္ေခ်။ သူသည္ လက္ကို ေဝွ႔ယမ္းကာ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္၏ စာသင္ၾကားမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္သည့္ေမးခြန္းကိုမွ ဆက္မေမးေတာ့ေပ။ ႐ႊမ္ေ႐ြ႕သည္ စိတ္သက္သာရာရကာ တိတ္တခိုးသာ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
အနည္းငယ္မွ်စကားေျပာၿပီးေနာက္ ေကာင္းကင္သည္ ေမွာင္လာကာ ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးသည္လည္း ပင္ပန္းလာသည္။ သူသည္ အစားအေသာက္ေကာင္းမ်ားကို စားပြဲႏွစ္လုံးႏွင့္အျပည့္ ခ်ီးေျမႇာက္၍ မိန္းမစိုးႀကီးအား ပို႔ေဆာင္ေစသည္။
မိန္းမစိုးႀကီးသည္ ႐ႊမ္ေ႐ြ႕ႏွင့္ ႐ႊမ္ယြီကို ေသးငယ္ေသာ္လည္း ေႏြးေထြးသည့္ တဲနန္းတစ္ခုသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးၿပီး အျပင္သို႔ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေလသည္။ ႐ႊမ္ေ႐ြ႕က ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ေမးသည္။ မင္းႀကီးက က်ဳံးဝမ္အေၾကာင္းကို ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ဘာလို႔—"
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ မင္းႀကီးကို ခစားေနၾကျဖစ္ေသာ မိန္းမစိုးႀကီးသည္ အစားအေသာက္မ်ားကို သယ္ေဆာင္လာသည့္ အေစခံမ်ားအား ဉီးေဆာင္၍ တဲနန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္။ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းမ်ားသည္ အေပၚသို႔ အနည္းငယ္ေကြးၫႊတ္ေနသည္။ သူသည္ မည္သည့္အရာကိုမွ် မၾကားဟန္ေဆာင္ကာ အစားအေသာက္မ်ားကို ညီအစ္ကိုႏွစ္ဉီး၏ ပန္းကန္ထဲသို႔ ထည့္ေပးေလသည္။
"ဒီအေစခံအိုႀကီးက မင္းႀကီးေရွ႕မွာ ေျပာေနတာကို ၾကားမိတယ္" မိန္းမစိုးႀကီးသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပဳံးလိုက္သည္။ "သခင္ေလးက်ဳံးက အရွင့္သားတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ပညာသင္ေပးတာလား"
႐ႊမ္ယြီသည္ အံ့ဩသြားရသည္။ "ခင္ဗ်ားက က်ဳံးဝမ္ကို သိတယ္လား"
မိန္မစိုးႀကီး၏ေနာက္မွ မိန္းမစိုးငယ္ေလးသည္ လက္ကိုကာ၍ ၿပဳံးေနသည္။
က်ဳံးဝမ္ရဲ႕ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို ဘယ္သူက မသိလို႔လဲ။
ေသခ်ာေပါက္ ႐ႊမ္ယြီေလးသည္လည္း ထိုေကာလဟလမ်ားကို ၾကားဖူးပါသည္။ ဤလူမ်ားသည္ က်ဳံးဝမ္ကို ေလွာင္ေနေၾကာင္း သူနားလည္သည္ျဖစ္ရာ အလြန္အမင္း ေဒါသထြက္သြားသည္။
သို႔ေသာ္ ႐ႊမ္ေ႐ြ႕သည္ ႐ႊမ္ယြီအား ၾကည့္၍ အရိပ္အျခည္ျပလိုက္သည္။ ခ်ဳံအန္းမင္းႀကီးကို ခစားေနရသည့္ မိန္းမစိုးႀကီးကို သူတို႔အေနျဖင့္ ေတာ္လွန္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။
႐ႊမ္ေ႐ြ႕သည္ ေခါင္းကိုငုံ႔ခ်လိုက္ကာ ထမင္းျဖဴကိုသာ ပါးစပ္ထဲ သြတ္လိုက္သည္။
မိန္းမစိုးႀကီးသည္ ေနာက္သို႔လွည့္ကာ မိန္းမစိုးငယ္ေလးကို စူးစူးဝါးဝါးၾကည့္လိုက္သည္။ သူသည္ ညီအစ္ကိုႏွစ္ဉီးအား ခစားေနခ်ိန္တြင္ မေႏွးလြန္း မျမန္လြန္းစြာ ေျပာသည္။ "ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒီအေစခံအိုႀကီးက သူ႔အေၾကာင္းၾကားဖူးတာေပါ့။ သူက ဒီမင္းဆက္ရဲ႕ အငယ္ဆုံး က်ဴးရိန္ပဲကို။ ဘယ္သူက သူ႔ကို မသိဘဲရွိမွာလဲ"
(က်ဴးရိန္ - ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္းစာေမးပြဲေအာင္ျမင္သူမ်ားကို က်ဴးရိန္ဟုေခၚသည္။ ႏိုင္ငံစာေမးပြဲေအာက္ တစ္ဆင့္နိမ့္သည္။)
႐ႊမ္ယြီသည္ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လာသည္။ က်ဳံးဝမ္သည္ မယုံႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေတာ္သည္ဟု သူမသိခဲ့၍ မိန္းေမာေတြေဝသြားရသည္။ "အိုး"
မိန္းမစိုးႀကီးသည္ ၿပဳံးလ်က္ ခပ္ျဖည္းျဖည္းသာ ဆိုသည္။ "က်ဳံးမိသားစုက ပ်က္စီးသြားေပမဲ့ မင္းသားနင္က သူ႔ကိုသားတစ္ေယာက္လို သေဘာထားၿပီး ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တာ။ ဒီလိုနာမည္ႀကီးတဲ့ မိသားစုကသားမ်ိဳး၊ ဒီလိုေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမ်ိဳး၊ ဒီလိုစာေပထူးခြၽန္မႈမ်ိဳးနဲ႔ဆို အနာဂါတ္မွာ ႐ုံးသုံး႐ုံးနဲ႔ ဝန္ႀကီးဌာနေျခာက္ခုထဲမွာ သူမဝင္ေရာက္ႏိုင္တာရွိပါ့မလား။ ဒါေပမဲ့ သခင္ေလးက်ဳံးက ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးၿပီးေတာ့ မာနရွိရွိနဲ႔ စာေမးပြဲေျဖဆိုတဲ့နည္းလမ္းကိုပဲ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိပ္ပိုင္းရာထူးေတြကို တစ္ခါတည္းေရာက္ခဲ့တယ္... ေႏြဉီးစာေမးပြဲမွာ သူက က်ယ္ယြမ္ေနရာကို ရရွိခဲ့တယ္။ ေဆာင္းဉီးစာေမးပြဲမွာ ေဟြရန္ေနရာကို ရခဲ့တယ္။ တကယ္လို႔သာ..."
(က်ယ္ယြမ္ - စီရင္စုစာေမးပြဲ၏ ထိပ္တန္းရာထူး
ေဟြရန္ - ၿမိဳ႕ေတာ္စာေမးပြဲ၏ ထိပ္တန္းရာထူး။ စီရင္စုစာေမးပြဲထက္ တစ္ဆင့္ျမင့္သည္။)
မိန္းမစိုးႀကီးသည္ မေျပာသင့္သည့္ စကားမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္သည္။ "အငယ္ဆုံးကြၽမ္ယြမ္က ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္လို႔ ဒီအေစခံအိုႀကီးၾကားဖူးပါတယ္။ တကယ္လို႔ အဲ့အခ်ိန္ကမ်ား သခင္ေလးက်ဳံးသာ နန္းတြင္းစာေမးပြဲကို ဝင္ေျဖႏိုင္ခဲ့ရင္...
(ကြၽမ္ယြမ္ - ႏိုင္ငံစာေမးပြဲ၏ ထိပ္တန္းေနရာ။ နန္းတြင္းစာေမးပြဲေအာက္ တစ္ဆင့္နိမ့္သည္။)
"တကယ္လို႔ အဲ့ဒီအတြက္ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ မင္းဆက္အဆက္ဆက္ရဲ႕ အငယ္ဆုံးကြၽမ္ယြမ္ျဖစ္လာမွာ" မိန္းမစိုးႀကီးသည္ ခါးမွ သားၿမီးယပ္ကို ထုတ္၍ ေနာက္လွည့္ကာ မိန္းမစိုးငယ္ေလးကို ႐ိုက္လိုက္သည္။ "အဆင့္အတန္းမရွိ မိုက္မဲလိုက္တဲ့ကြၽန္။ သြားစမ္း"
နန္းေတာ္ေရွ႕တြင္မူ စာေမးပြဲအဆင့္သုံးဆင့္လုံးတြင္ ထိပ္တန္းရရွိလုနီးပါးျဖစ္ခဲ့ေသာ ပါရမီပါသည့္ ပညာရွင္က်ဳံးသည္ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ အေအးဒဏ္ၾကားတြင္ ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္။ သူ ႏွာေခ်လိုက္သည္။
"အရမ္းေအးတာပဲ..."
က်ဳံးဝမ္သည္ ေလးနာရီၾကာေအာင္ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ သူ၏လက္ကိုင္မီးလင္းဖိုထဲရွိ ေက်ာက္မီးေသြးမ်ားသည္လည္း ကုန္ဆုံးေတာက္ေလာင္သြားခဲ့သည္မွာ ၾကာျမင့္ခဲ့ေလၿပီ။ သူ၏ေျခေထာက္မ်ား ေအးခဲမည္ကို စိုးရိမ္၍ ျမင္းလွည္းေပၚမွဆင္းကာ သူ၏ေျခလက္မ်ားကို အလုပ္ေပးရန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။
ဝူရွီခ်ိန္သို႔ေရာက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ေကာင္းကင္ယံသည္လည္း ေမွာင္မိုက္၍ လာသည္။ က်ဳံးဝမ္သည္ အေဝးရွိ နန္းေတာ္တံခါးေပါက္သို႔ ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေနေသာ္လည္း တကယ္တမ္းတြင္ စိုးရိမ္မေနပါ။
အဆိုး႐ြားဆုံး အေျခအေနျဖစ္ခဲ့လွ်င္ပင္ မင္းႀကီးသည္ ႐ႊမ္ယြီအား ဓားစာခံအျဖစ္ ေခၚထား႐ုံမွ်သာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤအရာသည္ပင္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်နည္းလြန္းသည္။
ပို၍ အဓိပၸာယ္ရွိမည္မွာ ဤကဲ့သို႔ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္နယ္ေျမႏွင့္ စစ္တပ္ပိုင္ဆိုင္ေသာ မင္းသားတစ္ပါး၏ ဆက္ခံသူကို ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ေခၚထား၍ ေကြၽးေမြးေစာင့္ေရွာက္ထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ႐ႊမ္ယြီကို ေခၚထား၍ မည္သည့္အက်ိဳးရွိပါအံ့နည္း။ သူတို႔သည္ မည္သည့္အရာကို ကာကြယ္တားဆီးခ်င္သနည္း။ ခ်န္အန္းတြင္ ႐ႊမ္ေ႐ြ႕စုေဆာင္းထားေသာ ဆယ္ဂဏန္းသာရွိသည့္ လူမ်ားပုန္ကန္မည္ကိုေလာ။
ခ်န္အန္းသည္ က်ယ္ဝန္းေသာ္လည္း ဆင္းရဲသည္။ သူတို႔သည္ မၾကာခဏဆိုသလိုပင္ ၿမိဳ႕ေတာ္မွ ကပ္ေဘးေထာက္ပံ့ေငြကို လိုအပ္ေလ့ရွိၾကသည္။ အကယ္၍မ်ား က်ဳံးဝမ္သာ မင္းႀကီးျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ခ်န္အန္းတြင္ ပုန္ကန္သူမ်ားရွိသည္ဟု ၾကားသိရပါက အရင္ဆုံးသေဘာက်မည့္သူမွာ သူသာျဖစ္လိမ့္မည္။ သူအေမွ်ာ္လင့္ဆုံးအရာမွာ ဤႏြမ္းပါးေသာသူမ်ား ၿမိဳ႕ေတာ္မွ ခြဲထြက္သြားဖို႔ ျဖစ္သည္။ သို႔မွာသာ သူ႔အေနျဖင့္ ကပ္ေဘးေထာက္ပံ့ေငြကို ႏွစ္စဥ္ေထာက္ပံ့ရန္ လိုမည္မဟုတ္ေတာ့ေပ။
က်ဳံးဝမ္သည္ သူ၏လက္မ်ားကို အားျဖင့္ ပြတ္ေနသည္။ လက္မ်ားမွာ ေအးလြန္း၍ ထုံေနေလၿပီ။ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ သူရႉထုတ္လိုက္ေသာ ေလေႏြးေၾကာင့္သာ ေတာင့္ခံထားႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။
အေဝးမွေန၍ ပ်ံ႕လြင့္လာေသာ ျမင္းလွည္းသံကို ၾကားလိုက္ရစဥ္ က်ဳံးဝမ္သည္ ႏိုးႏိုးၾကားၾကားျဖစ္သြားၿပီး အသံလာရာသို႔ ေခါင္းကို ႐ုတ္ခ်ည္းလွည့္လိုက္သည္။
ျမင္းလွည္းသည္ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာသည္။ လွည္းတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ မီးအိမ္မ်ားမွာ လႈပ္ရမ္းေနၾကသည္။ "ယြီ"ဟူေသာ စာလုံးကို မီးအိမ္မ်ားထက္တြင္ ေရးထားသည္။
က်ဳံးဝမ္၏ ႏွလုံးသည္ ရင္ဘတ္ကို ေပါက္ထြက္လာေတာ့မည္ကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရသည္။
မင္းသားယြီ၏ျမင္းလွည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နီးလာသည္ႏွင့္အမွ် သူ၏ရင္ထဲတြင္ အေတြးမ်ားစြာသည္ ဂယက္႐ိုက္လ်က္ရွိသည္။
မင္းသားယြီအိမ္ေတာ္၏ အမ်ိဳးနီးစပ္မ်ားသည္ ဤအခ်ိန္တြင္ နန္းေတာ္အျပင္သို႔ ေသခ်ာေပါက္ ထြက္မည္မဟုတ္ေခ်။
ျမင္းလွည္းထဲတြင္ ထိုင္ေနသူမွာ မင္းသားယြီတစ္ဉီးသာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ထိုပုဂၢိဳလ္။
က်ဳံးဝမ္သည္ ေလကို အသက္ျပင္းျပင္း ရႉထုတ္လိုက္သည္။ သူ၏ရင္ထဲတြင္မူ ေႂကြးေၾကာ္ေအာ္ဟစ္ေနသည္။ မင္းသားယြီ၊ မင္းသားယြီ၊ မင္းသားယြီ...
က်ဳံးဝမ္ရပ္ေနေသာ ေဘးရွိ ျမင္းလွည္းတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္မွာ မီးအိမ္မ်ားႏွင့္တကြ "ခ်န္အန္းမင္းသားအိမ္ေတာ္"ဟူသည့္ စကားလုံးမ်ားျဖစ္သည္။
တစ္ဖက္လူအေနျဖင့္ ထိုစကားလုံးမ်ားကို မည္သည့္နည္းလမ္းႏွင့္မွ မျမင္ဘဲမေနေပ။ လွည္းအတြင္းထိုင္ေနသူမွာ မင္းသားယြီသာျဖစ္ပါမူ သူ႔တို႔အား အာ႐ုံမထားဘဲ ျဖတ္သြားမည္သာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယြီရွီသာ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္...
ယြီရွီသည္ မည္မွ်ပင္ မ်က္ႏွာသာေပးခံရသည္ဟုဆိုဆို သူ႔ဖခင္၏ အ႐ိုက္အရာကို ဆက္ခံရန္လိုေသးသည္။ ခ်န္အန္းမင္းသား၏ ျမင္းလွည္းကိုျမင္လွ်င္ သူ႔ျမင္းလွည္းကိုရပ္ကာ လမ္းဖယ္ေပးရမည္ျဖစ္သည္။
မင္းသားယြီ၏ ျမင္းလွည္းသည္ နီးသထက္နီးလာသည္။ ေအးခဲေနေသာ ရာသီဉတုမွာပင္ က်ဳံးဝမ္၏ ေက်ာတြင္ ေခြၽးေစးမ်ားျပန္လာသည္။
ခဏအၾကာတြင္ ျမင္းလွည္းသည္ ရပ္သြားေလသည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ မ်က္လုံးကို မွိတ္ကာ ယြီရွီ၏မယ္ေတာ္ကို က်ိန္ဆဲေနသည္။
ယြီရွီ၏ျမင္းလွည္းသည္ လမ္းေဘးရွိ ရပ္ရန္ေနရာသို႔ အရွိန္မွန္မွန္ျဖင့္ သြား၍ရပ္ႏွင့္ေလၿပီ။ အိမ္ေတာ္ထိန္းတစ္ဉီးသည္ လွည္းေပၚမွဆင္း၍ အေဝးမွ အ႐ိုအေသေပးလာသည္။ ထို႔ေနာက္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး က်ဳံးဝမ္ထံသို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာေလေတာ့သည္။
သူ၏ရင္ထဲတြင္ အၿပဳံးပန္းမ်ား ပြင့္လန္းသြားသည္။ ဤကဲ့သို႔ ေအးခဲေသာ ရာသီဉတုတြင္ ယြီရွီသည္ သူ၏ျမင္းလွည္းေပၚမွ ဆင္းခ်င္မည္မဟုတ္ေပ။ ခ်န္အန္းမင္းသား၏လွည္း အဘယ္ေၾကာင့္ထိုေနရာတြင္ ရပ္ထားသလဲဟုေမးရန္သာ အိမ္ေတာ္ထိန္းတစ္ဉီးကို ေစလႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္မည္။ လွည္းေပၚတြင္ မည္သူမွ်မရွိေၾကာင္း သိသြားလွ်င္ ေသခ်ာေပါက္ကို သူထြက္သြားလိမ့္မည္။
အိမ္ေတာ္ထိန္းသည္ က်ဳံးဝမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည္။ သူ၏ေခါင္းကို ေမာ့လွ်င္ေမာ့ခ်င္း သူအံ့အားသင့္သြားရသည္။
သူသည္ က်ဳံးဝမ္ကို ခ်က္ခ်င္းပင္ မွတ္မိသြားၿပီး ေအာ္ေျပာလိုက္ေလသည္။ "သ-သခင္ေလးက်ဳံး"
က်ဳံးဝမ္သည္ ေျမႀကီးေပၚသို႔ ေခြယိုင္လဲက်လုနီးပါး ျဖစ္သြားသည္။ နည္းနည္းေလာက္ တိုးတိုးေလး ေျပာလို႔မရဘူးလား။
သူသည္ ေအးခဲထုံက်င္ေနေသာ လက္တစ္စုံကိုပြတ္၍ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အသက္ျပင္းျပင္း ရႉသြင္းလိုက္သည္။ အနည္းငယ္ၿပဳံးလ်က္ သူကဆိုသည္။ "ကြၽန္ေတာ္ပါ။ အရွင့္သားက နန္းေတာ္ကို ဝင္သြားၿပီး ျပန္ထြက္မလာေသးဘူး။ အရွင့္သားမင္းသားငယ္ယြီကို အရင္ပို႔လိုက္ပါ"
"သခင္ေလးက်ဳံးမွန္း ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးခန႔္မွန္းမိပါတယ္" အိမ္ေတာ္ထိန္းသည္ က်ဳံးဝမ္ကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ကာ စိတ္လႈပ္ရွားလာဟန္ေပၚသည္။ "အရင္ဆုံး ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးရဲ႕သခင္ကို အေၾကာင္းသြားၾကားလိုက္ပါဉီးမယ္။ သခင္ေလးက်ဳံးကေတာ့ ဒီမွာပဲေစာင့္ေနႏိုင္ပါတယ္"
"မလုပ္နဲ႔မလုပ္နဲ႔မလုပ္နဲ႔— "စကားေျပာရန္ ႀကိဳးစားေနသည္ႏွင့္အမွ် ေလေအးမ်ားသည္ က်ဳံးဝမ္ကို အသက္ရႉက်ပ္ၿပီး ေခ်ာင္းဆိုးသြားေစသည္။ "မလုပ္နဲ႔မလုပ္နဲ႔—"
သို႔ေသာ္ အိမ္ေတာ္ထိန္းသည္ ထြက္သြားႏွင့္ၿပီျဖစ္သည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ သူ၏ေကာ္လာကိုဆြဲလိုက္သည္။ သူသည္ အသက္ရႉရန္ခက္ခဲသည္အထိ ေခ်ာင္းဆိုးေနသည္။ သူသည္ တကယ္ပင္ ထိုအိမ္ေတာ္ထိန္းကို အစိမ္းလိုက္ ဝါးစားခ်င္ေနခဲ့သည္။
အေဝးမွေန၍ သူသည္ ထိုအိမ္ေတာ္ထိန္း မင္းသားယြီ၏ျမင္းလွည္းနားသို႔ သြက္လက္စြာခ်ဥ္းကပ္သြားကာ အ႐ိုအေသေပးလ်က္ သူမၾကားႏိုင္ေသာ စကားမ်ားေျပာေနသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။
သြားၿပီ၊ သြားၿပီ၊ သြားၿပီ...
ဒီတစ္ခါ တကယ္ကို အဆုံးသတ္ၿပီ။
က်ဳံးဝမ္၏ ႏွလုံးသားသည္ သူ၏ရင္ဘတ္ကို အလင္း၏အလ်င္ကဲ့သို႔ ႐ိုက္ခတ္ေနသည္။ ယြီရွီကို မည္သို႔ေျဖရွင္းရမည္ကို သူေတြးေနသည္။
ထိုအိမ္ေတာ္ထိန္းသည္ ယြီရွီ၏လွည္းေရွ႕တြင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ရပ္ေနသည္။ ယြီရွီသည္ သူ႔ကိုအေသပစ္သတ္ရန္ ယြီလင္တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားအား စီစဥ္ၿပီးၿပီဟု က်ဳံးဝမ္ေတြးရေလာက္ေအာင္ထိ ၾကာေနခဲ့သည္။
(ယြီလင္တပ္ဖြဲ႕မ်ားသည္ နန္းေတာ္ႏွင့္ မင္းႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္သည့္ ေတာ္ဝင္တပ္ဖြဲ႕ျဖစ္သည္။)
"သူ...ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
က်ဳံးဝမ္သည္ ေအးလြန္း၍ စကားပင္ေသခ်ာမေျပာႏိုင္ေပ။ သူသည္ မ်က္စိကိုေမွးလ်က္ ယြီရွီ၏လွည္းကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
ငါးမိနစ္ခန႔္ၾကာေသာအခါ ထိုအိမ္ေတာ္ထိန္းသည္ အေဝးမွေန၍ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ မင္းသားယြီ၏လွည္းသည္ စတင္ေ႐ြ႕လ်ားၿပီး သူ႔လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ျဖည္ျဖည္းခ်င္းသြားေနသည္။
သူတို႔က ဒီလိုပဲ ထြက္သြားၾကေတာ့မွာလား။
စကားတစ္ခြန္းမွမဆိုဘဲ ျမင္းလွည္သြားရာေနာက္ကို က်ဳံးဝမ္လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို သူ၏အဆုတ္မ်ားထဲသို႔ ေလေအးမ်ားဝင္လာၿပီး မရပ္မနားေခ်ာင္းဆိုးေတာ့သည္။
ခ်န္အန္းမင္းသား၏ ျမင္းလွည္းႏွင့္ ပါလာေသာ အေစခံတစ္ဉီးသည္ က်ဳံးဝမ္ထံသို႔ အေျပးလာ၍ ကူညီေပးသည္။ "သခင္ေလး အရင္ျပန္ခ်င္ပါသလား။ အဲ့-အဲ့လိုဆို—"
"ငါ-ငါအဆင္ေျပပါတယ္..." အေစခံက သူေခ်ာင္းဆိုးေနသည္ကို တည္ၿငိမ္ေစၿပီးေနာက္တြင္ က်ဳံးဝမ္ေနရပိုေကာင္းသြားသည္။ သူက သူ႔ကိုယ္သူမႏွစ္ၿမိဳ႕စြာ ၿပဳံးလိုက္သည္။ "ငါ့ကိုငါ ေၾကာက္လန႔္ေစတာ ငါကိုယ္တိုင္ပဲ။ ငါ-ငါ အမ်ားႀကီးေတြးေနခဲ့တာ"
ျမင္းလွည္းသည္ အေဝးသို႔ေရာက္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ကို ၾကည့္လ်က္ က်ဳံးဝမ္၏ ႏႈတ္ခမ္းထက္တြင္ အၿပဳံးတစ္ခုမွာ ကခုန္ေနသည္။
ယြီရွီ၏ စိတ္ေနသေဘာထားမ်ား ေျပာင္းလဲသြားသည္မွာ ဟုတ္ဟုတ္မဟုတ္ဟုတ္ သူႏွင့္ ဘာမွမသက္ဆိုင္ေခ်။
က်ဳံးဝမ္ ဤေနရာတြင္ရွိေနမွန္ သူသိသြားလွ်င္ေတာင္ သူဘာလုပ္ႏိုင္မည္နည္း။
သူ႔လွည္းေပၚက ဆင္းလာၿပီး အတိတ္ကို အတူတူ တမ္းတၾကမည္လား။
သို႔ဆိုလွ်င္ မနက္ျဖန္ေရာက္သည္ႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ဉီး နန္းေတာ္အျပင္တြင္ ေတြ႕ဆုံခဲ့ေၾကာင္းကို ၿမိဳ႕ေတာ္က လူတိုင္းလိုလို သိရွိသြားလိမ့္မည္။
က်ဳံးဝမ္သည္ မၿပဳံးဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။ အကယ္၍ ဤသို႔သာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့လွ်င္ သူ႔အေနႏွင့္ ေကာလဟလမ်ားကို ကြယ္ေပ်ာက္ေစႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။
က်ဳံးဝမ္သည္ ေလေအးမ်ားကို အမွတ္တမဲ့ မ်ိဳခ်လိုက္မိၿပီး သူ၏ရင္ဘတ္သည္ ေအးခဲသြားသည္ဟုပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေအးလြန္း၍ သူ၏ခႏၶာကိုယ္ပူလာသည္အထိ သူေအးေနခဲ့သည္။ ဤကဲ့သို႔ အေရးႀကီးေနခ်ိန္တြင္ က်ဳံးဝမ္ေနမေကာင္းျဖစ္၍ မရေပ။ သူဖ်ားခဲ့လွ်င္ ကေလးမ်ားကို ေထာက္ပံ့ကူညီကာ စီမံေဆာင္႐ြက္ေပးမည့္လူသည္ အမွန္တကယ္ပင္ မရွိေခ်။
သူသည္ မစြန႔္စားရဲေပ။ အေစခံ၏ စကားကို ၾကားၿပီးေနာက္တြင္ သူတို႔ရွိေနရာသို႔ ေဝါယာဥ္ကို ျပန္လည္ေခၚေဆာင္လိုက္သည္။
က်ဳံးဝမ္ထံတြင္ အေဖာ္ျပဳေပးမည့္ အေစခံမ်ားလည္း မရွိေပ။ သူသည္ ေသးငယ္ေသာေဝါယာဥ္ေပၚသို႔ တက္လိုက္သည္။
သူထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ သက္ျပင္းသဲ့သဲ့က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွ ပြင့္ထြက္လာသည္။
ခုနစ္ႏွစ္။ အရင္က စာေပထူးခြၽန္ၿပီး ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးမားခဲ့တဲ့ လူငယ္ေလးက ျပဇာတ္စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဝတ္႐ုံလက္ျပတ္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။
သူတို႔အေနျဖင့္ မည္သည့္နည္းလမ္းႏွင့္မွ ေတြ႕ဆုံရန္ အေၾကာင္းမရွိေပ။
က်ဳံးဝမ္သည္ အလြန္ပင္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ သူသည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အသိႏိုးၾကားလ်က္ပင္ အိမ္မက္ကမာၻထဲသို႔ ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့သည္။
သူ႔အိပ္မက္ထဲတြင္ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ပင္ ရွိေသးသည္။ စကားနည္းကာ ျပတင္းေပါက္ေဘးတြင္ထိုင္၍ တိတ္တဆိတ္ စာေရးေနသည့္ သူတစ္ေယာက္။ မက္မြန္ပင္အေျမာက္အမ်ားသည္ အျပင္ဘက္တြင္ရွိေနၿပီး ၎တို႔၏ ပန္းေရာင္ပြင့္ဖတ္မ်ားသည္ ေလအေဝွ႔တြင္ သူ႔ပုခုံးေပၚသို႔ သက္ဆင္းလ်က္ရွိသည္။
ေဝါယာဥ္သည္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ လႈပ္ခါေနၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ ေျမႀကီးေပၚသို႔ အခ်ခံလိုက္ရသည္။
႐ုတ္တရက္ လႈပ္ရွားသြားမႈသည္ က်ဳံးဝမ္ကို ႏိုးၾကားသြားေစသည္။
သူသည္ မ်က္လုံးမ်ားကို ပြတ္ကာ ေၾကာင္အစြာ ေငးေမာေနသည္။ ဤကဲ့သို႔ စကားနည္း၍ စည္းကမ္းလိုက္နာတတ္သူတစ္ဉီးသည္ လင္စစ္ေျပာျပခဲ့သည့္ အရာမ်ားအား အဘယ္ေၾကာင့္လုပ္မည္နည္း။
က်ဳံးဝမ္သည္ ခႏၶာကိုယ္ေအးခဲထုံက်င္သည္အထိ အေအးဓာတ္ကို ခံစားေနရသည္။ သူ႔ထံတြင္ ရွိသမွ်အားကုန္သုံး၍ မတ္တပ္ရပ္ေတာ့မည့္အခ်ိန္တြင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ ေဝါယာဥ္၏ တံခါးလိုက္ကာကို ဆြဲမလိုက္သည္။
အရပ္ရွည္၍ သူ၏ကိုယ္ေပၚတြင္ အမည္းေရာင္ ေျမေခြးေမြးဝတ္႐ုံကို ၿခဳံထားသည္။ အျပင္တြင္ရပ္ေနသူမွာ ယြီက်စ္႐ုန္ျဖစ္သည္။ သူ၏မ်က္ႏွာမွာ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ေနသည္။
"က်ဳံး။ ေကြ႕။ ရန္။"
A/N
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အားလုံးေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ ယြီရွီတစ္ေယာက္ ေပၚလာပါၿပီ။
ေနာက္တစ္ပိုင္းကစၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ တလြဲအေတြးေတြနဲ႔ နားလည္မႈလြဲတဲ့ ရယ္စရာအျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ဖတ္ၾကရေတာ့မွာပါ။
Happy Halloween နဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ သီတင္းကြၽတ္ညေလးျဖစ္ပါေစ။