Sexy back ft. Justin Bieber [Completed]

76.

'Justin, je doet echt kinderachtig, ze begrijpt het best'. 'Jullie weten niet hoe het zit'. 'Oh echt wel, je bent gewoon te laf'. Verbaasd luister ik mee naar het gesprek aan de andere kant van de deur. De jongens waren naar boven gegaan om te gamen toen we thuis kwamen. Ik zelf was op de bank geploft, en was doodop. Nu ik wilde vragen of ze iets te drinken wilden, bleef ik ademloos naar het gesprek luisteren. 'Laf? Je noemt mij laf?! Jij bent hier diegene die zijn vriendin dumpt omdat ze geen seks met hem wilde'. Verbaasd kijk ik voor me uit. 'Jongens, Justin moet zelf weten wanneer hij het zegt'. Angstig doe ik een stap achteruit. Ze hadden het duidelijk over mij. Tranen branden achter mijn ogen, zonder echt te weten waarvoor. Want wat moest Justin mij vertellen? Wat had hij gedaan of ging hij doen dat zo erg was? 'Ik probeer alles af te handelen Ryan, dan hoef ik haar nooit te kwetsen'. Angstig worden mijn ogen groot, alsof hij een moord zou plegen. De woorden die hij uitsprak lieten mijn lichaam trillen van angst en zenuwen. Gauw ging ik naar beneden, en keek om me heen. Ik kon hier niet langer blijven. In het huis van een moordenaar. Hij zou mij net zo goed kunnen vermoorden in mijn slaap. Elk moment van de dag was hij dicht bij me, en als ik dit niet had gehoord, zou het zo door blijven gaan. Nog steeds vol onbegrip begin ik mijn spullen bij elkaar te zoeken. Mijn ogen glijden door de woonkamer, terwijl ik voetstappen op de trap hoor. Ik mocht me hoe dan ook niet zwak vertonen. Ik zou laten zien dat ik niet bang was, nooit niet. 'Hey beautiful', glimlacht Justin breed en komt naar me toegelopen. Een zwakke glimlach siert mijn gezicht. Angstig zet ik een stap achteruit, als hij vlak voor me staat. 'Wat is er?', vraagt hij verrast en zijn blik staat verward. 'Ik moet naar huis. Nu'. Mijn woorden lijken tot hem door te dringen, maar hij lijkt ze net te willen horen. 'Maar we hadden afgesproken dat je hier zou blijven logeren?'. 'Ja, maar ik moet naar huis, mijn vader is ziek', fluister ik angstig en loop langs hem heen naar boven. Daar pak ik mijn koffer onder zijn bed vandaan, en gooi mijn spullen erin. 'Je moet niet naar huis he?', hoor ik een stem zacht en breekbaar vragen. Mijn blik blijft strak op mijn koffer gericht, terwijl kippenvel zicht vormt op mijn huid. 'Jawel, ik meen het'. Mijn woorden klinken onzeker en klein. Gauw pak ik mijn koffer van bed af, en zonder hem nog een blik waardig te gunnen strompel ik de trap af. Beneden doe ik mijn slippers aan, en vlucht het huis uit. Ik zou niet langer willen blijven in het huis van een moordenaar.