31.

2.9K 99 0
                                    

'Wat wilde je gaan doen?', glimlach ik als ik met twee glazen terug de woonkamer inloop. 'Ik heb een deal geregeld. Over precies 4 weken ga jij groots uitpakken'. 'Groots uitpakken?', herhaal ik hem spottend en kijk hem aan alsof hij niet helemaal goed is. Hij lacht en haalt zijn schouders op. 'Precies zoals ik zeg'. 'En wat moet ik me daarbij inbeelden dan?', grinnik ik en rijk hem een glas aan terwijl ik naast hem ga zitten. 'Jij, in je eentje, vooraan de aula'. Met grote ogen kijk ik hem aan. Een zenuwachtige giechel verlaat mijn mond. 'Dat is best een goede grap', mompel ik sarcastisch en frons naar hem. 'Was geen grap'. 'Maar ik-... nee gewoon nooit niet, never echt niet!', zeg ik vastbesloten en kijk hem verbaasd aan. 'Ik ga niet in mijn eentje voor de aula staan terwijl al die blikken van die mensen op mijn lichaam branden'. 'Oh, maar dat is niet het enige', grijnst hij. Denkt hij nog steeds grappig te zijn? Want ik zie hier de grap niet van in. Mijn lach is ver te zoeken. 'Je gaat verkleed en gaat dansen'. 'Verkleed? Dansen?', mompel ik en voel de tranen achter mijn ogen branden. Even sluit ik mijn ogen, en gelijk flitsen de beelden van een paar jaar terug voor mijn ogen.

Ik voelde me klein, ontzettend klein ook al keek ik boven iedereen uit. Ik stond hier, angstig en alleen op een groot podium. Mijn kostuum was gescheurd voor de voorstelling ook maar begonnen was, en het enige wat ze nog hadden liggen was een piraten kostuum. Mijn lichaam trilde, terwijl alle ogen op mij gericht waren. Iedereen leek me opeens aan te staren. De ogen brandde op mijn lichaam. Mijn ogen stonden vol tranen. Mijn lip begon te trillen, en voor even hield ik het niet meer. Het kleine meisje, heel alleen op het podium, zo zwak, brak in tranen uit. Ik voelde me machteloos. De muziek die nog maar net een paar seconden aan was gegaan, wat bedoeld was voor de ballet voorstelling, was weer gestopt. Het was angstig stil in de zaal, terwijl ik me opkroop tot een klein hoopje. Een klein meisje op een groot podium, kapot. Door mijn tranen heen probeerde ik te zoeken naar mijn ouders. Maar mijn ogen vonden alleen die van Ruby. Mijn vriendin die aan de zijlijn toe stond te kijken. En meteen werd alles voor mij duidelijk. De blik in haar ogen, de schaar in haar handen. Het was niet mij fout, nooit geweest ook.

'We kunnen best het kostuum laten zitten hoor?', vraagt Justin voorzichtig. Zachtjes snik ik en laat me in zijn armen vallen. 'Shht, ik beloof dat je het goed zal doen. Ik beloof dat iedereen trots op je zal zijn'. Beloftes die mooi klonken, prachtig zelfs. Maar mijn geloof er in was zwak. Het waren dromen, en dromen waren om aan te denken, niets meer. Dromen waren maar dingen, dingen die je wilde, maar nooit echt zouden gebeuren.

Sexy back ft. Justin Bieber [Completed]Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu