Sexy back ft. Justin Bieber [Completed]

11.

Teleurgesteld laat ik mezelf op de bril van de wc zakken. Mijn handen sla ik voor mijn ogen, terwijl de tranen over mijn wangen glijden, geluidloos. Waarom deed hij dit? Uit opdracht van een ander? Was dit een grap? Iemand die wist dat ik ongezien wilde blijven, en dit juist daarom deed. Zachtjes zucht ik, en veeg met de rug van mijn hand de tranen onder mijn ogen vandaan. Straks had iedereen me de aula uit zien rennen, dan zouden ze me gaan zoeken, en me vinden, hier op de wc. Ik zou machteloos zijn, en er met alle geweld eruit gesleurd worden. Zo ging dat nou eenmaal bij ons op school. Van schrik vallen mijn benen van de rand van de wc bril af als de deur opengaat van de wc. Tot mijn verbazing hoor ik geen gekibbel van meiden, die discussiëren over het aula incident, maar bijna geluidloze voetstappen. Een paar felrode gympen blijft stil staan voor mijn hokje, en laten mij mijn adem vasthouden. Onzeker til ik geluidloos mijn voeten van de grond, en sla mijn armen rond mijn benen. 'Isabelle, is het niet?'. Zachtjes en onzeker hoor ik het hem fluisteren. Ik durf niet te antwoorden, bang dat hij me strak belachelijk maakt voor heel de school, zo ver als ik dat zelf nog niet had gedaan in ieder geval. 'Waarom kwam je niet?', hoor ik hem verder vragen. 'Gewoon', mompel ik tegen mijn knieën aan, en kijk naar de gesloten deur die ons gesprek belemmert. 'Kom der gewoon uit, dan kunnen we een normaal gesprek voeren'. Bijna klinkt zijn stem smekend. Ik begrijp het wel, hij staat in de meiden wc, maar ik was niet diegene die hem verteld heeft dat hij hierin moest gaan, dat ik hier was. Hoe wist hij überhaupt dat ik hier zat? Niemand kende mij, dus niemand kon het hem verteld hebben. Zachtjes laat ik mijn benen zakken, en ga recht staan. Mijn hand breng ik naar het slot van de deur toe, en maak hem open. Met een glimlach kijkt hij me aan als ik voorzichtig het hokje opendoe. 'Nou kom, dan gaan we een plek zoeken waar we normaal kunnen praten'. 'Zoals?', vraag ik zacht. 'Aula?'. 'Liever niet', antwoord ik meteen bij het idee dat minstens de helft van de leerlingen daar nog zou zitten. 'Schoolplein?'. 'Achter school?', vraag ik bijna fluisterend. Zijn blik wordt vaag, waarna hij toch knikt. He has no idea...