SENDE KENDİMİ KAYBETTİM

Yeniden

Hilal'in ağzından

Şu an kendimi gerçekten çok tuhaf hissediyordum. Leon'un sözleri, yaptıkları inanılacak gibi değildi. Nerede eski Leon? Nerede şimdiki Leon? Mahkemenin havası mı çarpmıştı, ne yapmıştı anlamadım ki! Sanki bir odunu almıştım ona bir insan şekli vermişim gibi hissediyordum. Ama şu gerçeği unutmamak lazımdı. Oduna insan şekli de versen odun yine odun!

Hala arabayla ilerliyorduk. İkimiz de sessizdik. Leon bana aşık olduğunu söylüyordu. O kadar dengesiz hareketleri vardı ki ona inanmak, güvenmek çok zordu. En başından beri bugün her şeyin biteceğine kendimi öyle bir şartlamıştım ki şu an boşluğa düşmüştüm. Yolumu kaybetmiştim. Arabaya hala bir sessizlik hakimken Leon bunu bozdu.

"Beni cezalandırma yöntemin bu mu? Konuşmayacak mısın benimle?" Camdan dışarıyı izliyordum. İstifimi bozmadan durmaya devam ettim.

"Gerçekten bana verebileceğin cezalardan en iyisini bulmuşsun." Benimle her konuştuğunda didişen adam şimdi bana bunu mu söylüyordu? Onu cezalandırma yöntemim elbette bu değildi. Daha doğrusu bir yöntemim yoktu. Yani şimdilik! Eğer öyle bir yöntemim olursa bu kadar basit olmayacaktı! Leon yeniden konuşmaya başladı.

"Normalde insanlar önce aşık olurlar, sonra itiraf ederler. Sonra sevgili olurlar. İlerleyen zamanlarda evlenirler. Anlaşamazlarsa da boşanırlar. Ama biz önce evlendik, sonra anlaşamadığımız için aşık olduk ve anlaşınca da boşanmaya karar verdik. Sonra itiraf ettik. Daha doğrusu ben ettim senin daha zamanın var. Neyse. Şimdi ise sevgililikten beter durumdayız. Vay be! Tam ruh eşimi bulmuşum! Sen de benim gibi anormalsin!" Ters ters ona bakmaya başladım.

"Hayır yani Haluk amca ve Veronika teyze de çok iyi insanlar. Seni küçükken çok mu dövdüler diyeceğim ama mümkün değil! Acaba bir kaza mı geçirdin diyeceğim ama bildiğim kadarıyla o da yok. Sanırım doğuştan böylesin. Ne diyeyim? Yazık!"

"Aaa konuştun! Ama Haluk amca, Veronika teyze ne ya?! Baban ve annen onlar senin. Ayıp ayıp!"

"O kadar laf saydım. Taka taka buna mı taktın?"

"Evet."

"Akıllısı beni bulsa şaşardım zaten! Çekiyorum galiba."

"Deli deliyi çekermiş zaten!" Ona en ters bakışlarımı attım. Ama o beni tınlamadı ve devam etti. "Bir yerlerde kahve falan mı içsek? Yanına da kek pasta bir şeyler. Acıktıysan yemek de yiyebiliriz. Söyle. Ne yiyelim?"

"Dayak var. İster misin?" Gülmeye başladı.

"Yani... Aslında olabilirdi ama ben kendimi Cevdet babaya saklıyorum."

"Babama?"

"Eğer bir gün olanları ona anlatırsak beni sanatsal bir şekilde döveceği için." Aklımda babamın Leon'u dövüşünü canlandırdım ve komiğime gitti. Aslında fena fikir değildi. Canım babam benim ya!
Biraz daha sessizlikten sonra eve gelmiştik.

"Ne yani? Hiçbir şey olmamış gibi yine aynı evde mi yaşacağız?"

"Bu sahte evlilik artık gerçek bir evliliğe dönüşmeye başladığı için belki aynı odada bile kalırız."

"Saçmasapan konuşma!" Leon tepkime gülmeye başladı.

"Merak etme. Seni bekleyeceğim dedim."

"Anca beklersin zaten!" deyip arabadan indim. O da inmişti. "Bu saçmalık çok uzadı artık! Babamı arayıp her şeyi anlatacağım. Bir dahaki duruşmaya kadar onlarda kalırım." Telefonu çıkarmış babamı arıyordum ki Leon hemen yanıma gelip telefonu elimden aldı ve yere fırlatıp kırdı! Şokla telefonuma bakıyordum.