DÜŞLER AĞIDI

☾ BÖLÜM 14 ☽

14. BÖLÜM
❝GEÇMEYEN GEÇMİŞ❞

"Karan Ağa vuruldu!"

"Hemen arabayı hazırlayın, Karan Ağa vuruldu!"

"Oğlum!" diye bir feryat koptu. "Kurban olduğum oğlum! Aç gözünü! Oğlum!"

"Hanımım," dedi tiz ses. "Hanımım, n'olur kendinize gelin! Hanımım! Ben Mervan Ağa'ya ne diyeceğim? Hanımım!"

"Her yer kan, kim vuruldu? İkisi de mi vuruldu?!"

"İki kurşun," dedi tanıyamadığım bir ses. "İki kurşun sıkılmış. Sadece biri vurulmuş."

Birbirimizin yüzüne baktığımız ilk an, bir kurşun, iki vurgundan ibarettik. Tekrar birbirimizin yüzüne baktığımızda ise iki kurşun, bir vurgundan ibaret olduk.

Ruhumdan tenime bir yangın akıyor gibiydi. Hissettiğim sıcaklık, zihnimi canlandırmama yardımcı olurken gözlerimi açmak istesem de başarılı olamamıştım. Gözlerime bir mühür damlatılmıştı gibiydi. Etrafımdaki sesleri algılamaya başladığımda kendime gelmeye başlıyordum. Başımda keskin bir ağrı varken olduğum yerde kıpırdandım.

"Baba..."

"Kendine geliyor."

"Baba..."

"Abim," dedi tanıdık bir sesle. "Marin, benim Mahir. Kendinde misin güzel kardeşim?"

Dilimden tekrar, "Babam," döküldü.

"Babam yok Marin..." Sesi çekingen geliyordu. "Aç gözünü, ben varım yanında."

''Hanımım, iyi misiniz?'' diyen kadının endişeli sesini işittim. Mardin'e geldiğimden beri bütün nazımı çeken, düşmediği hal kalmadığı hanımının bir an olsun yanından ayrılmayan Rojda'ydı.. Onun bana seslenmesiyle gözlerimi açtığımda, bakışlarıma ilk olarak titreyen gözleri girmişti.

Sıcak elleri yüzümde geziyor, bana korku dolu gözlerle bakıyordu. Bakışlarımı ondan çekip etrafımda gezdirdiğimde tanıdık birkaç sima gördüm. Uzandığım yerden kendimi kaldırmaya çalışsam da izin vermemişlerdi. Başım Rojda'nın dizlerinin üzerinde, bilmediğim bir yerdeydim. Abim, Berivan ve Rojda... Hepsi bana korku dolu gözlerle bakıyordu.

"Ne oldu?" diye sordum alık bir ifadeyle. "Niye başımda duruyorsunuz?"

"Bu kız cidden iyi değil. Doktora falan mı gitseydik, Berivan?" Abimin endişeyle konuşması, bilincimi yerine getirmeye yetmişti.

"Bütün Midyat şu an çalkalanıyor..." Berivan yavaşça yutkundu. "Marin'in şu an ortalıkta gözükmemesi en mantıklısı. Hem doktorlara ne diyeceğiz?"

"Kocası vurulduğu için kriz geçirdi?" İkisi birbirine baktı. "Kanları da açıklardık bir şekilde..."

Berivan derin bir nefes aldı. "Kocası vurulduğu için değil de kocasını vurduğu için bayıldı desek önce psikiyatriye sevk edilir sonra tutuklanır... Kocayı bence hiç karıştırmayalım."

Kendi aralarında bir türlü anlaşmazlığa varamadıkları için dudaklarımı araladım. "Kim kocasını vurmuş?"

"Yok yok," dedi abim. Yanımdan kalkıp odanın içinde volta atmaya başladı. "Bu kızı en sonunda delirttiler! Ne yaptığını bile hatırlamıyor."

"Daha kendine gelmedi bile..." Berivan'ın endişesi arttı. "Mervan babamı çağırsa mıydık? Belki ona iyi gelirdi?"

"Bu olay babamın kulağına giderse o Karan Ağa'yı öldürür Berivan!" diyerek gürledi Mahir abim. "Barış için yapılan evlilik kanla biter! Babam, Marin'in silah kullandığını duyarsa sadece abini değil, bütün Milan aşiretinin kökünü yok eder!"