DÜŞLER AĞIDI

☾ BÖLÜM 79 ☽

79. BÖLÜM
❝İZ❞

Elektrikler gitmişti. Etraf zifiri karanlıktı, hiçbir şey göremiyordum. "Karan!" diye bağırdım. Birinin çoktan jeneratörü devreye sokması gerekiyordu. O kadar çalışandan kimse mi fark etmemişti.

"Zahir!" diye tekrar bağırırken sesim bana geri çarpmıştı. Evde kimse yoktu. "Mert! Demir!" diye onlara da seslenirken kimseden geri dönüş alamayışımla korku dalga dalga bedenime yayıldı. "Melek! Oda da mısın?" diye seslenirken en azından o sesimi duyup gelirdi diye düşünüyordum ama Rojda'da ortalıkta gözükmüyordu.

"Hepiniz nereye kayboldunuz ki..." demeye kalmadan dudağımın üzerine bir el kapanıp eş zamanlı olarak gözümü de kapatırken kalbim arşa çıkmış gibi atmaya başlamıştı. Avazım çıktığı kadar bağırmış ama sesim ağzıma kapanan elle birlikte boğuk çıkmıştı.

Dudaklarımın üzerine kapanan eli dişlerimin arasına alıp acımadan ısırdığımda neredeyse kan tadı dişimden dilime gelmişti. Ağzımdaki eller kendini çekmeye çalışmış ama benim kuvvetli dişlerimin baskısıyla geriye çekememişti.

"Ah!" diye Karan'ın sesini işittiğimde beni tutan elleri kendini hızlıca benden çekmişti. "Isırma Marin!"

"Karan?" dedim şaşkınlıkla duyduğum sesle birlikte arkamı döndüğümde karanlıktan dolayı hiçbir şey göremiyordum. Bir şeye çarpmamak için duvara yaslandığımda olduğum yerde kaldım.

"Sikeyim elim." dedi Karan, acı içerisinde inlerken harelerim keskinleşip genişlemişti ama karanlıktan dolayı nerede olduğunu seçemiyordum. "O dişlerini var ya Marin! O nasıl ısırmak bebeğim etimi kopardın!"

"Sen miydin?" derken elimi duvara yaslayıp kalp atışlarımın normale dönmesini bekledim. "Niye sessiz sessiz yaklaşıyorsun! Madem yaklaşıyorsun niye ağzımı kapatıyorsun Karan!"

"Seninde dediğin gibi gece görüşlü gözlerim yok güzelim! Sesine geldim seni tutup kendime çekeyim derken nereden tuttuğumu göremedim ama ağzın olduğunu anlayınca elimi çekmeme izin vermeden dişlerinle elimi parçaladın!" derken sesindeki acı tonu geçmemiş, hâlâ dinçti.

"İyi misin? Çok acıttım mı?" diye kısık bir sesle mırıldandığımda, dudaklarımı dilimle ıslattım. Aldığım demir tadıyla tükürme isteğiyle taşıp dolmuştum. "Dilimde kan tadı var elini mi kanattım..."

"Tamam bir şey yok," dedi sert bir mırıldanmayla ses tonundaki acı inlemesini gömmeye çalıştı. Karanlığın içerisinde sadece sesini duyabiliyordum. "Sen iyi misin? Niye bağırıyordun bir şey mi oldu?"

"Neredesin? Tutacağım seni bu sefer sakın ısırma Marin!" dedi Karan, sesinin yakınlığında yasladığım duvardan ayırılıp ona doğru attım.

"Tuttum ben seni." dedim, dokunduğum bedeninde yüzümü göğsüne yasladığımda nabzımı düşürmeye çalışıyordum ama yaşadığım kısa çaplı şoktan dolayı sırtımdan aşağıya sicim sicim terler akıyordu.

"Elektrikler gidince mi korktun başka bir şey mi oldu?" dedi Karan, endişeli bir halde bu denli bağırmamın nedenini anlamaya çalışır gibiydi. Çünkü ağzımı kapatınca çığlık çığlık bağırmıştım.

"Sen gelene kadar bir şey olmamıştı..." dedim, karanlığın içerisinde beni sarmasına izin verirken parmaklarını sırtıma sardı. "Sadece önümü göremedim telefonu arıyordum çağırdım kimse ses vermedi. Sonra sen gelip beni tutunca biraz ödüm bokuma karıştı sevgilim bir şey olduğu yok."