DÜŞLER AĞIDI

☾ BÖLÜM 24 ☽

24. BÖLÜM
❝EV❞

Açıklama:
Bölümlerin hangi günler, saatler ve günde kaç adet geleceği belli değildir. Anlık atıyorum, belirli bir aralığı yoktur.

Henüz yeni öğrendiğim olayları sindirememişken bana bir seçenek sunulmuştu. Karan, bana beklentiyle bakarken öğrendiğim gerçekler beni boğmayı hedefliyor gibiydi.

Onunla boşanmak istiyor muydum?

Onunla evli kalmaya devam etmek istiyor muydum?

İlk defa karmaşık bir olayın içindeydim ve nasıl çıkacağım hakkımda tek bir fikrim yoktu. Üstelik kimse bana bu konuda yardımcı olmuyordu. Jan bile.

"Karan..." dedim ne diyeceğimi bilemez bir halde. "Şimdi bunun sırası değil."

Kafasını iki yana salladı. Kabullenmedi. "Sırası Marin," dedi. "Şimdi tam sırası. Ben her şeyi düzeltmek, kendimi sana affettirmek istiyorum ama sen beni boşamak için hazırda dururken nasıl yapacağım bunu?"

"O yalnızca bir güvence!" dedim kâğıdı işaret ederek. "En ufak bir şey de gidip boşanacak değilim! Üstelik bu sözleşme sadece benim değil senin de haklarını koruyor! İki taraflı!"

"Evet," dedi rahatsız olduğunu belli eden bir sesle. "Boşanırsak hiçbir hak iddia etmeyeceğine dair bir madde bulunuyor. Mal mülk umurumda mı sence benim?"

Kafamı geriye doğru yasladım ve başımın ağrısını geçirmek için bir yol aradım. Ağladığım için burnum ve genzim tıkanmış durumdaydı. "Bu olayların üstüne konuşmamız gereken konu bu olmamalıydı..."

"Marin," dedi elini yanağıma yerleştirerek. "Şu an nasıl durduğunu keşke benim gözümden kendini görebilsen. Nefret dolusun, herkese ve her şeye karşı. Haklısın da. Evlendiğin adamın sana yapmadığı kalmamışken bir de ailenin gerçekleri yüzüne tokat gibi vurdu. Söylemeyecektim, anlatmayacaktım ama gözlerinin içine baka baka nasıl yapacaktım?"

Eli yavaşça yanağımı okşamaya başladığında kirpiklerimi araladım. Bakışlarımı ona çevirdiğimde bana güven veren elaya vurgun gözlerini gördüm. "Öğrendiğin gibi söyledin..." Kirpiklerimi indirdim. "Emin ol bu benim için çok şey ifade eder, Karan." Boğazımda kör bir düğüm oluştu.

Konuşmaya devam etmek için kuruyan dudaklarımı ıslattım. Öğrendiğim ağır bir gerçekti. "Babamın beni neden uzaklaştırdığını anlamakla geçti hayatım. Burnunun dibine geldim, bana mısın demedi... Onun aslında ne kadar yaralı ve çaresiz olduğunu anlamamışım. Ben annemi kaybettiğim gibi babamı da kaybettim sandım. Asıl hem karısını hem de kızını kaybeden babam olmuş. Uğraşmış, çabalamış diyorsun. Kendi yeğenlerini kızı gibi görerek avunmuş çünkü elinden kızını almışlar..."

"İkiniz için de çok zor," dediğinde sesi üzgün çıktı. Acıma ortaktı. "Bu saatten sonra yapacağınız yaralarınızı sarmak olur, Marin. Giden zamanı getiremezsiniz fakat o zamanları unutturacak yeni anılar yaratabilirsiniz."

"Baksana," dedim dudaklarım titrerken. "Söyle dedin, söyleyemedi bile Karan. Bana bağırıp çağırıp yüzüme gerçekleri vuramadı. Suçum yok, elimi kolumu bağladılar diyemedi!"

"Bir baba için kolay değil, Marin."

"Her neyse..." Yanağımı tutan ellerinin üstüne elimi yerleştirdim. "Sana uzaklaşmak istiyorum derken adliye binasına gitmek istediğimden bahsetmemiştim."