DÜŞLER AĞIDI

☾ BÖLÜM 63 ☽

63. BÖLÜM
❝GÖNÜLÇELEN❞

"Karan." diye fısıldadığımda avucumun arasında yüzünü yavaşça okşadım. Bakışlarım arasında dikkat kesildiğim yüzünde her bir santimetre karesini ezbere biliyordum. Simsiyah kirpikleri yüzüne gölge düşürürken derin bir şekilde uyuyordu. Dudakları düz bir çizgi de duruyordu. Hafif kirli sakalı çenesini kaplarken esmer tenine oldukça yakışıyordu.

Beni sıkıca kollarının arasında sardığı için bir milim dahi hareket edemiyordum. Kolları belimden dolanmış, yüzümü kendi göğsüne bastırmıştı. Uyandığım an gözlerimi farklı bir odaya açtığım için ilk başta korkmuş, onun varlığını fark etmemle hızlıca silinmişti. Güneş tepe duruyor, saatin kaç olduğundan habersizdim. "Sevgilim." dedim, sayısız kere çağırmama ek olarak dudaklarımı çenesine bastırıp küçük bir öpücük kondurdum.

Yüzü terlemeye başlıyor, kirpikleri ara ara titriyordu. Beni saran bedeni kaskatı kesilmişti. Hem üşüyor gibi hem de sıcaktan yanıyor gibiydi. Kabus görüyordu. "Karan... kabus görüyorsun uyan!"

Duyamayacağım kadar kısık bir şeyler mırıldanıyordu, nefes alış verişleri sıklaşmıştı. Belimde dolanan parmaklarını biraz daha sıktı. Beni kendine daha çok çektiğinde başını boynuma gömmüş öylece durmuştu. Nefesi boynumu işgal ediyordu. Birkaç saniye sonra nefes alış verişleri düzenli bir hale gelmişti. Elimi saçıma yerleştirip okşadığımda yumuşak saçlarının arasında dolaştırdım.

"Hava kararacak neredeyse uyansana!" derken elimle kollarını sıktım ve hafifçe sarstım. Uyanalı çok olmamıştı ama derin ve güzel bir uyku çektiğim için uykum hiç yoktu. Alt bölgemde hafif bir sızı varken boynumda ve bazı yerlerimde keskin bir acı vardı.

"Saat kaç oldu onu bile bilmiyorum." diye devam ettiğimde kendi kendime konuşuyordum. Diğer tarafa dönmek için hareket ettiğimde çabam boşuna olmuştu. "Beni bırakacak mısın?"

"Karan çok ağırsın kalkamıyorum!"

"Hı?" diye belli belirsiz bir ses çıkardı.

"Sevgilim uyansana..." dedim daha ılımlı bir sesle çemkirmeyi bırakıp onun beni uyandırdığı gibi öpücüklere boğmaya başladım. Dudaklarım yüzünün her tarafında gezerken Karan bundan hiç rahatsız değildi. "Bak ilk defa senden önce kalktım."

Sık kirpiklerini kaldırdığında elaya vurgun bakışları beni buldu. "Niye uyandın sen?" dediğinde sesi oldukça pürüzlü çıkmıştı. 

"Uyanmamam mı gerekiyordu?"

"Ağrın mı var bebeğim, bir şey mi oldu?" dedi uykusundan yeni uyanmış olmasına rağmen ilk olarak beni düşünmüştü.

"Hayır bir şey olmadı, az bir şey ağrım var. Tahmin ettiğimden daha az acıyor ben gözümü açamam sanmıştım. Ağrı kesici içerim birazdan." dedim, bakışlarım dediklerimi doğrular nitelikteydi. Beni uyandıran şey karnımdaki boşluğun hissiydi. "Acıktım ben..."

"Birileri doymamış anlaşılan." derken dudakları kenara kıvrıldı. Belimdeki parmakları yukarıda tırmandığında geceliğimin içine sızmıştı.

"Karan!" dedim uyarır bir tonda. "İkimizde doyumsuzun en önde gideniyiz de o kadar da değil sevgilim."

"İçimde filler tepişiyor o derece açım." diye fısıldadığımda kollarımı boynuna doladım. "Akşam olacak neredeyse, kahvaltı yapalım hadi."

"Evde kahvaltılık bir şey yok dün sadece akşam yemeği için bir şeyler almıştım." dedi Karan. "Telefonum nerede benim gördün mü?"

"Bilmiyorum, gözümü açınca korktum zaten yabancı bir yerde uyanmaya alışık değilim."