DÜŞLER AĞIDI

☾ BÖLÜM 67 ☽

67. BÖLÜM
❝CEZA❞

"Sana demiştim sarhoşken yapmak istediğin ne varsa ayıkken yapacaksın iyi mi kötü sen karar verirsin sevgilim." dediğinde dudakları kenara kıvrılmış hayran olduğum gülümsemesini gözler önüne sermişti. "Uçağı iki günden önce uçurtamıyorum zaten İstanbul'dayız her türlü."

"İstesen şimdi bile uçurursun da bilerek uçurtmuyorsan bana da Marin demesinler."

"Demesinler." dedi, sıcak sesiyle. "Karan Milan'ın güzel, zeki, cesur karısı desinler."

"Yaptıklarının bir bedeli olmalı ki yapacaklarına teminat olsun bebeğim." diye devam ettiğinde yavaşça yutkundum. Güzel bir ceza beni bekliyordu, kocam beni tanımıyordu asıl ona ceza olacaktı.

"Sana hep karşı çıktığım için bu sefer karşı çıkmayacağım bir kere de şaşırtayım seni hayatım." dedim, yüzümde beliren gülümsemeyle gözlerinin içine baktım. Aklımda dolanmaya başlayan tilkiler binbir türlü senaryo yazarken cezanın ona gerçekten ceza olacağını biliyordum. Eğer cezasını çekerse ödülü bile olacaktı. "Cezam neyse çekeceğim."

Tuncay dikkatle araba kullanırken bizim hiçbir konuşmamıza şahit olmamasını uydum. Kulağında kulaklık takılıydı ve müzik sesi geliyordu. Karan'a olan saygısını görmemek elde değildi. Adama ne eziyet ettim bilmiyorum ama kafasını kaldırıp bakmaya korkar bir hali vardı. Bu tavırlarıyla yengesi olmamı hak etmişti.

"İki adamı nasıl alt ettin Marin?" dedi Karan. Soran gözlerle baktığında aklına yatmayan bir şeyler var gibiydi. Çok geçmeden dudaklarını tekrar araladı. "Bana anlatmadığın bir geçmişin mi var? Birini bağlayıp boğazını kesmişsin, diğerini bayıltmışsın. Nasıl yaptın bunu?"

O anları bir ben bir Allah biliyordu. Her şey saniyeler içerisinde olurken düşünme yetimi yok etmiş tamamen içgüdüsel hareket etmiştim. Üstelik karşımdakiler kötü adamlardı ve hiç yanlış yapmamam gerekiyordu. Anlık bir cesaretle insanın yapamayacağı bir şeyin olmadığını bir kere daha görmüş olmuştum.

"Sen gelene kadar işini hafifletmek istedim sevgilim." dedim daha fazla detaya girmeden. Karısının az kala katil olacağından haberi olmasa iyi olacaktı. Karan o an gelmeseydi neler olacaktı düşünmek bile istemiyordum. Çünkü tam olarak sıkışmıştım ve o kadar kişiyi tek başıma alt etmemin imkanı yoktu.

"Bak sen... Aferin benim bebeğime." dedi ve uzanıp yanağımdan öptü. Dudaklarını çok çekmediği için sıcak nefesi tenime dokunuyordu. Beni iyice kendine çekip kollarının arasına aldığında sırtımı göğsüne yasladı. "Aferin benim güzel karıma senden de bu beklenirdi zaten. Senden her şeyden önce Marin'sin."

Onu onaylamak adına kafamı salladım. Kollarını karnıma doladığında omuzumun üzerine çenesini yerleştirdi. İkimizde temas bağımlısı olduğumuz için bir saniye bile teni tenimize değmeden yapamıyorduk. Onun sıcaklığını hissetmeyi seviyordum. Bakışlarım arabanın dışından yolu izlediğinde onun bakışlarının bende olduğunu hissedebiliyordum.

"Bazen bu şekilde çok güçlü görünce eski hayatıma seninle dönsem mi diye düşünmeden edemiyorum." diye konuştuğunda dikkatle dinlemeye başladım. Bana neredeyse hiç eski hayatını açmıyor bir şeyler anlatmıyordu. Onun için kapanmış bir defter olduğu için sayfalarını karıştırmamı istemediğini açıkça belli etmişti. Sadece bilmem gerekenleri söylemiş, fazla hiçbir şey anlatmamıştı.

"Biliyorsun ailem için, aile kurmak için bıraktığımı söylemiştim. Ama sonra diyorum ki yanımda güzel karım olduktan sonra bırakmama gerek bile yokmuş. O başlı başına bir patroniçe." dedi Karan, hayran bir şekilde konuştuğunda kalbimin hızı artmaya başlamıştı.