လူစားထိုးသရုပ္ေဆာင္ (Completed)

Chapter 2 ခ်ိဳင့္ေဝႏွင့္ ျပန္လည္ေတြ႔ဆုံျခင္း

For Zawgyi

ေဆးရံုႏွစ္ရက္ဆက္တက္ျပီးေတာ့ က်ိဳရွန္း ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအေျခအေနက အေတာ္ေကာင္းလာျပီျဖစ္သည္။ ေဆးရံုမွာ တကယ္ကုိ ထပ္မေနခ်င္ေတာ့။ ခ်န္ယင္းကို သူေဆးရံုကဆင္းခ်င္ေၾကာင္း ေနာက္တစ္ခါထပ္ေျပာသည္။

ခ်န္ယင္းက သူေဆးရံုက ဆင္းလို႔ ရမရ ဆရာ၀န္ကို သြားေမးေသာေၾကာင့္ သူ့အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေစာင့္ရင္း က်န္ခဲ့သည္။ သူ႔ေဘးကုတင္က အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ အဘိုးအိုက ဘယ္ေတာ့မွ ႏိုးမလာေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူညဘက္ အိပ္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း သူ႔ေဘးကုတင္က လူနာအေၾကာင္းကို ျငိမ္ျငိမ္ေလး စဥ္းစားမိသည္။ တကဟ္ေတာ့ အဘိုးအိုက တကယ္သနားဖို့ေကာင္းပါသည္။

ထိုအခ်ိန္မွပဲ အခန္းတံခါးပြင့္လာသည္။ ခ်န္ယင္းျပန္လာတာလို႔ သူထင္လိုက္ေပမယ့္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ အသက္ ေလးဆယ္အရြယ္ လူတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္ကုိ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုလူကို ျမင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ိဳရွန္းတစ္ကိုယ္လံုး ေအးခဲသြားသည္။

ခ်ိဳင့္ေဝ

ခ်ိဳင့္ေဝက သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ မင္သက္သြားသည္။ ျပီးေတာ့ အံ့ၾသသြားသည္။
"မင္း... မင္း၊ မင္း သတိရျပီလား"

က်ိဳရွန္း မ်က္ေတာင္ ျမန္ျမန္ခတ္လိုက္သည္။ သူက ခ်ိဳင့္ေ၀ထက္ေတာင္ ပိုအံ့ၾသေနေသးသည္။ သတိရျပီး ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပင္ အရင္က သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ျပန္ေတြ႔မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ထားမိ။

ခ်ိဳင့္ေ၀က ေျခလွမ္းအနည္းငဟ္လွမ္းကာ သူ႔ဆီေလွ်ာက္လာသည္။ သူ့ခမ်ာ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ႏွာေတြ ရဲေနသည္။ သူက က်ိဳရွန္း ပုခံုးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရာ သူ႔လက္က အားမ်ားလြန္းလို႔ က်ိဳရွန္း ပုခံုးအနည္းငယ္ နာေနသည္။ သူက ၀မ္းသာအားရ ေျပာသည္။
"ညီေလး မင္းကေတာ့ အစ္ကို႔ကိုသိမွာမဟုတ္ဘူး…  အစ္ကိုက မင္းကို သိတယ္"

သူက ကုတင္ေဘးရွိ အဘိုးကို ညႊန္ျပကာ
"ဒါက အကို႔အေဖေလ…အေဖ ဒီမွာ လဲေနတာ ေျခာက္လေတာင္ေက်ာ္ျပီ… အကို ညီေလးကို အျမဲေတြ႔တယ္.  အကို႔အေဖက ဒီအရြယ္ေတာင္ ေရာက္ေနျပီမို႔ သတိလစ္ျပီး လဲေနတာ ထားပါေတာ့. ငါ့ညီက အရမ္းကို ငယ္ေသးတယ္ေလ… မင္းသာ တစ္သက္လံုး ဒီလိုပဲ လဲေနေတာ့မယ္ဆိုရင္ မင္းအေမ ဘ၀ကေတာ့ သြားျပီ… မင္း ျပန္ သတိရလာမယ္လို႔ မထင္ထားဘူး… ေကာင္းတယ္… ေကာင္းတယ္…"
သူ ၀မ္းသာအားရ ျပံဳးကာ က်ိဳရွန္းရဲ႕ ပုခံုးကိုရိုက္ရင္း ေျပာသည္။