MER | Paranormal Roman

94. Bölüm: Kasabanın Yaşlı Kurdu

Kimberly'nin sözleri güçlü bir sessizliğe dönüştü. Kalbinden kollarına yansıyan saf ışıltısını önce Raphael'e, ardından sırayla Celestia, Sirius, Ophelia ve Anthony'e tek tek sarılarak aktardı:

"Artık bu kısa, fakat yüzyıllara sığamayacak kadar derin yolculukta sorularınızın yanıtını deneyimlerinizle bulacaksınız." Başını Scherzo'nun alt sokaklarına doğru çevirerek devam etti, "Kasabaya olan hasretiniz dahi ışığınızı henüz değmemiş karanlık noktalara eriştirecek güçte. Olana kendinizi kaptırmayın, kasabanın karamsar ruhu geçici. Onu nasıl görürseniz o size aynı şekilde görünmek için tüm atomlarını değiştirecek. Bunu asla unutmayın; kasabada da, Batı Orman'da da...

Duygusal karmaşanın boğazlarını adeta kilitlediği ekipten ilk önce Celestia söze girdi:

"Söz veriyorum. Burada... tam burada, hep birlikte..."

Kimberly'nin yanıtı duygu yüklü bir tebessümle geldi. Vedalaşmak için sağ elini kaldırdı:

"Görüşmek üzere çocuklar. Sizleri koşulsuz seviyorum!"

Kimberly Scherzo'ya yeniden girdiğinde Sirius adımlarını Kimberly'nin az önce başını çevirdiği yere doğru yöneltti:

"Allemande'ye gitmeye hazır mısınız? Büyükbabam bizi bekliyor!" 

Sirius'un haykırırcasına güçlü çıkışı içlerini ürpertti. Çocukluk kahramanlarını görmek için hazırlar mıydı? Hazır olmalılardı; Kimberly ile görüşmelerinden çıkardıkları ardı arkası kesilmeyen sonuçlar Stephen'in de onlara şefkatle kucak açtığı yönündeydi. Tüm bu bilgi ve deneyim birikimlerine rağmen mahcup hissetmelerinin doğal olduklarının farkında olmaları ise kasabaya girdikleri ilk adımdan çok daha cesaret dolu olduklarını gösteriyordu.

Dudakları sessizdi; her birinin farklı bir enstrümana sahip olduğu zihinleri ise kasabanın nihai orkestrasını oluşturuyordu. Özellikle sohbetin sonlarına doğru Kimberly'nin Batı Orman sınırlarını kaldırırcasına yaptığı ürpertici çıkış ve hepsiyle özel olarak konuşmasının her harfi kulaklarından hücrelerine işlemişti. Aynı zamanda reenkarnasyon... Yarım asra dayanan bu birliktelik gerçekte zamanın kifayetsiz kaldığı boyutlar arası bir bağa mı dayanıyordu? Batı Orman lanetiyle gerçekleştirecekleri kaçınılmaz yüzleşme onların ruhlarında gerçekleştirdikleri bir plan mıydı? Hayat oyununun kurallarıyla bağlantılı olan... Raphael, birbirleriyle telepati kurduklarını hissettirircesine çıkıştı:

"Yaşam kuralsız olmamalı. En basit bir oyunun dahi kuralları mevcutken..."

"Haklısın." diye karşıladı Ophelia, "Bulunduğumuz her an ve her saniye zihnimizin algılayamayacağı bir plana sahipse kurallar da olmalı."

"Peki bu kurallardan neden haberdar değiliz?" diye sordu Celestia, "En basit bir oyunun dahi kurallarından haberdarken..."

"Belki de kurallar gözümüzün önündedir." diye mırıldandı Sirius. 

"Eğer hayatın bir kuralı varsa," dedi Anthony adımlarını durdurarak, "Bu kural yalnızca özgür irade olmalı."

Diğerleri de Anthony ile birlikte duraksadığında, birbirlerini donuk yüz ifadesiyle seyretmeye başladılar. Kasabanın ıssız, fakat tek bir noktasının dahi değişmediği hassas sokaklarında işittikleri tek ses, rüzgarın koşulsuz dansının ritmiydi. Sürdürdükleri adımları ise bu kez çok daha hassastı; bulundukları sokağın sonuna vardıklarında yıldız tetrahedron heykeli ve Allemande ile karşılaşacaklardı. Adımları hızlandı ve o an yaşamlarında gerçekleşen en büyük hayal kırıklıklarından biri yüzlerine tokat gibi çarptı: Kasabanın meydanı adeta ölü gibiydi; Allemande Restoran ve yıldız tetrahedron heykeli hariç her yer kapanmış, insanlar Sarabande'nin kalbini terk etmişti. Hissettikleri şiddetli düş kırıklığı ile Kimberly'nin kulaklarından atmaları mümkün olmayan sözünü işittiler: