MER | Paranormal Roman

93. Bölüm: Madalyonun Tamamlayıcı Yüzü

Kimberly'nin zifiri karanlık vurgusunda canlanan vizyonlar kelimelere dökülememiş, tüm ekip cümlelerine başlangıç yapamayacak kadar afallamıştı. Scherzo'nun sevgiyle beslenen atmosferinde ise garipsedikleri bir değişim hissediyorlardı; doğaüstü, ürkünç, iç ürperten bir etki...  

"Sizce zifiri tam olarak nedir?" diye sordu Kimberly işaret parmağıyla Raphael'in sağ omzuna dokunup hepsini yerinden sıçratacak kadar ani bir girişle, ışıltılı defterinin karanlık sayfalarını çevirerek. Kimberly'nin yüzündeki manidar tebessüm, başta değişimini öngöremeyen Ophelia olmak üzere hepsini derinden etkilemişti.  

"Yalnızlık." diye yanıtladı Raphael fısıltıya yakın, ürkek sesiyle, "Umut melodilerinin son bulduğu seyircisiz bir orkestrada çıkış kapısını bulamamak; zamanın her zerresinde hüküm süren korkunç bilinmezliğin ruhumu hiçliğe çekmesi..." Karmaşık duygularının her biri zirveden inmek bilmeyen bir dağcının kararlılığı ile özünü tetikliyordu; Celestia'nın gözlerinde kaybolurken yaşadığı sonsuz deneyimin ve zifiri korkuyu tanımlamasıyla birlikte içinde bulunduğu hiçliğin madalyonun iki yüzünü kusursuzca tamamlaması, ona yüzleşme için ihtiyaç duyduğu parolayı vermişti: Denge.

"Yalnızlığı hissettiğinde tatlım," diyerek kaşlarını neredeyse şeytani olarak tanımlayacakları bir gülümsemeyle çattı Kimberly, "yüzleşmenin merkezinde olduğunu hatırla; yaşam çizginin geri dönüşü olmayacak bir şekilde değişeceğini..."

Beyninin tüm kıvrımlarına kazırcasına heceleyişi, noktaladığı sözleri ile yepyeni bir ufka açılmalarına yol açmıştı. Her biri yetişkinliğin tadını seneler boyu yaşarken, çocukluklarında dahi yaşamadıkları Kimberly Teyze korkusunu iliklerinde hissetmişti. Bu korkunun asıl sebebi neydi? Bilinmezlik, ürkünç sözler, bir anda ortamı bürüyen paranormal atmosfer ya da tuhaf gülümseyiş? Kimberly, afallamış Ophelia'nın yanından geçerken topuklarını sertçe zemine vurarak kükredi:

"Sen hiç ne yapman gerektiğini bilmediğin bir yolculuğa çıktın mı Ophelia?" Gözleri gözlerine neredeyse değecekti; yaşamındaki en ciddi bakışı ona saklarcasına güçlü bir adım attı, "Yaşamın pahasına bir yolculuğa... bu hikayenin sonunu getirmek istiyorsan tüm yaşamlarınla biriken saf yeteneğini kucakla. Farkındalığın farkına var!"

Dikkat ustası Ophelia'nın nefesi ciğerlerini tamamen terk etmiş, Kimberly'nin sözlerine adeta dokunmuş ve kendini tüm yaşamları boyunca unutamayacağı bir dersin içinde bulmuştu. Bu deneyim, ruhuna işleyen çok güçlü bir ürpertinin oluşmasını sağladı: Kimberly, sevgi ve korkuyu ustalıkla kullanarak herkese kendi içinde dersler yaşatan bir yaşam ustasıydı ve geçen çeyrek asra rağmen her birinin en zayıf noktalarını bilmesi, aynı zamanda ilk kez rastladıkları tüyler ürpertici tavrıyla göstermesi ona karşı çok daha güçlü bir hayranlık beslemesini sağlamış, Batı Orman konusundaki ciddiyetini on yedi yaşındaki tecrübesiz, fakat bilinçli halinden de yoğun bir şekilde ele almıştı. Tıpkı diğerleri gibi bedenini titreten şoku atlatmaya çalışırken terk eden nefesini ciğerlerine geri aldı ve Kimberly'nin Celestia ile yapmak üzere olduğu konuşmaya odaklandı.

"Benim güzel Celestia'm." dedi Kimberly tüyleri diken diken eden bakışlarını korurken hareketlerini hızlandırarak, "İçindeki zıpır çocuğa her zamankinden de çok ihtiyacın olduğunu unutma."

"Ama ben..."

"Sen tüm aksiliklere rağmen hayallerini gerçekleştirmenin dileğiyle kimsenin cesaret dahi edemeyeceği kararlara vardın. İçindeki çocuğu dinledin ve yaşamın kusursuz planlarına güvenerek yolunun ucundaki ışığa ulaştın." Gözlerini kapatarak yüzündeki dikkat çeken tebessümü bir anda yok etti, "Bu doğru mu Celestia? Yoksa karşında yaşamlarının tamamını kapsayan, en ince planlarla yerleştirilmiş engebelerin bulunduğu zifiri bir yol mu görüyorsun?"