MER | Paranormal Roman

88. Bölüm: Ortak Karar

Sirius'un travmatik eşikten atlamaları için geçmeleri gereken ilk kapıyı gösteren sorusu odada sessiz, fakat yoğun bir etki yarattı. Celestia'nın içi heyecan, neşe ve korkuyu aynı anda hissederken kıpır kıpırken Raphael'in ise travmayla yüzleşme gerçeği onu olduğu yere mıhlamış, nefesini kesmişti. Anthony'nin odasını Sarabande'deki kamelyalardan farksız hissediyordu. Bu sezgi, onu ve tüm ekibi geçmişe götürmüş, Sirius'un yanında getirdiği defterin önemini kat be kat daha yoğun hissetmelerini sağlamıştı. 

Ophelia, 3 Ekim gecesi ile gafil avlanarak yaşadığı çaresizliğin benzerini hayatının geri kalanında deneyimlememek adına kendini eğitmiş, zihninde hükmü altına aldığı tüm detayları sımsıkı kavramak yerine gevşeyerek karşısına çıkan sürprizlere karşı sakin tepkiler vermeye çaba göstermiş, hedefinde istediği düzeye ulaşmıştı. Başta Anthony olmak üzere gün boyu karşısına çıkan mutlak sürprizler onu bilinçsizce uzay boşluğuna kapılan bir astronot gibi hissettirse de Sirius ile birlikte çeyrek asırlık gizemlerin yanıt bulmaya başlaması, gerçekleştirdiği eğitimi uygulamasına yol açmıştı. Büründüğü sükunet hissi ile Sirius'un teklifini henüz yanıtlamasa da çevresini gözlemlemeyi ve elindeki verileri dikkatle analiz etmeyi sürdürüyordu. 

Anthony'nin bakışları Celestia'da kalmıştı. Kardeşinin ürpertici sürprizi ile birlikte yıllar boyu arzuladığı hayatın peşinden giderek kariyerini hiçe saydığını öğrenmesi onda bambaşka etkiler barındırmıştı. Celestia'ya gerçekleşmesi en imkansız gelen beklentinin gerçekleşmeye bir adım yakın olduğunu bilmesi ise Sirius'un teklifini bambaşka açılardan sorgulama ihtiyacı gütmesine sebep oluyordu. Fakat asıl sorun bu değildi; yaşadıkları travma yaşamlarına öylesine derin nüfuz etmişti ki, ışıkları açık olmadan uykuya bile geçiş yapmaları mümkün değildi. Zihni kilitlenmişti, bu duygu onu yıpratsa da yaşadıklarının doğal olduğunu idrak edebilecek sükunetteydi. "Herhangi bir adım." diye mırıldandı. Bu, Celestia'nın harekete geçmesine yol açtı:

"Gözlerin her şeyi en çıplak şekilde anlatıyor, bunun farkında olduğunu umut ediyorum. O duyguları yaşamama rağmen hep birlikte harekete geçmeyi nasıl arzuladığımı sana ne kadar içten anlatırsam anlatayım sözlerimin eksik kalacağını bil. Cesaretimizi yitirdiğimiz ve belki de henüz keşfedemediğimiz onlarca durum varken içinde bulunduğumuz bozguna son vermeliyiz."

"Bozgun... hücrelerimizdeki ışıltıyı söndüren karanlık... her ne olursa olsun hikayenin sonunu getirmeye kararlısın, değil mi?" diye karşıladı Anthony duygusal bir tebessümle.

"Dilersen reddedebilirsin. Sonuç kaçınılmaz. Beşimiz o gecenin sabahıyla birlikte yaşamımıza sayısız sayıda hikaye ekleyip sonsuzluğa koşacak kadar yoldan geçtik. Notlardaki kehanetler ve kendi seçimlerimizle imkansızlıklarla dolu tesadüfler sonucu burada bulunmamız gerçekten anlamsız mı? Sanmıyorum. Sonu her ne olursa olsun yüzleşmemiz gereken bir gerçek var Anthony."

Celestia'nın cevabı Anthony'nin karşılık verememesine sebep oldu. 

"Başlangıcı olan her şeyin bir sonu vardır." dedi Raphael ürkek ve karamsar ses tonuyla araya girerek, "Uyanmak ve yirmi beş sene önceki hafta sonu tatilinin başlangıcında kendimi bulmak istiyorum, bu konuları hiç konuşmadığımız anda. İmkansızı istiyorum, biliyorum. Kendime itiraf etmekte zorlanıyorum, ama bu son istediğimiz şekilde gerçekleşirse, hayatımızın sonuna dek harikalar diyarında yaşayabiliriz. Bunu yüzleşmeden yapabilmekse az önceki dileğim kadar güçlü."

"Maalesef tatlım," diye ekledi Ophelia, kardeşi ve dostlarının karamsarlığını sonlandıracak açıklamasına hazırlanarak, "Bu teklifi şimdi reddettiğini ve hepimizin seni destekleyerek rutin hayatlarımızı sürdürdüğümüzü varsayalım. Bu karar bize ne hissettirirdi?"

"Pişmanlık." diye karşılık verdi Raphael, "Korkmama, geceleri uykumu kılıç gibi kesen kabusları yaşamama ve kadim notlarda halen inanmakta zorlandığım açıklamalar yazılmasına rağmen Sirius'un çağrısını reddetmem bende acı ve hayatımın sonuna dek sürecek bir pişmanlık hissi oluştururdu. Ophelia, sorduğun basit soru kararımı netleştirdi. Teşekkür ederim."

Raphael belirsizlik yükünü omuzlarından atmış görünüyordu. Kendini Raphael ile birlikte yeniden sorgulayan Anthony söze girdi:

"Pişmanlık duygusunun travmalardan dahi güçlü olduğunu fark ettim. Çünkü çocuklar, o geceden çok daha ağır bir süreçte kendimizi bulma ihtimalimiz varken bir gece içinde edindiğimiz bilgilerle gözümüzü karartıyoruz. Düzenli bir yaşamın içindeyken Celestia ile Sirius tüm birikimlerinden vazgeçecek bir duruma bürünüyor ve ölümden dönmemize rağmen Kimberly Teyze lanetli ormanla mücadele etmemiz gerektiğini söylüyor. O bizi kurtardı, Stephen Amca'yı ise iki kez... bizi engellemeleri gerekirken yüzleşme zamanının geldiğini ve adım atmamız gerektiğini söylemeleri son derece garip. Bunun asıl sebebinin ilerleyen yaşımız olmadığı aşikar. Kısacası, ucunu göremediğim bu yola çıkmaya hazırım."

 Anthony'nin kararı ile tüm ekip tek bir düşüncede birleşti. 

"Kimberly Teyze halen kasabada mı yaşıyor?" diye sordu Celestia. Sirius onu başıyla onaylarken Anthony acele ile doğrulup odanın kapısına doğru yöneldi.

"Nereye gidiyorsun?"  

"Her ihtimale karşın Celestia," diye yanıtladı Anthony, "yanıma birkaç eşya almamda fayda var." 

"Ben de Sirius gibi çoktan hazırım." diye kıkırdadı Celestia. Gözler Ophelia ve Raphael'e çevrildi.

"Bu gece mi çıkıyoruz?" diye sordu Raphael heyecan içinde. 

"Dilediğiniz zaman çıkabiliriz. İşlerinizin aksamasını asla istemem." diye cevap verdi Sirius.

Ophelia ve Raphael birbirlerine gözlerini kırpmaksızın bakarken ikisi de ellerini cep telefonlarına attı. Celestia ve Sirius bir açıklama ihtiyacı duymadan onları izliyordu. Ophelia ve Raphael içinde bulundukları durumu yüzeysel bir şekilde konuştukları kişilere aktarmaya başlayıp birkaç gün boyunca şehir dışında olmaları gerektiğini belirttiler. Şanslılardı ki ikisi de işlerinin rahat olduğu bir haftanın içindeydi. Hayatlarında gerçekleştirdikleri en kolay görüşmelerden birini yaşamalarının doğurduğu şaşkınlıkla telefonu kapadılar. Ophelia Sirius'u daha iyi algıladığını idrak edercesine başını öne doğru sallayıp söze girdi:

"Bizim kasabada bulunmamız için yaşam önümüzdeki tüm engelleri birer birer kaldırıyor olmalı."

"Her zamanki gibi çıkarımların muhteşem." diye karşılık verdi Sirius. Raphael ise Ophelia'ya bakarak devam etti:

"Kasabaya ulaşmamız oldukça zaman alacak. Gece yola çıkmamız bana da mantıklı geliyor."

"Kesinlikle tatlım."

"Yine de tüm gelişmeler ve arkasında durduğum kararlar ayaklarımın geri geri gitmediği anlamına gelmiyor."

Ophelia, Raphael'e yaklaşıp onu tıpkı çocukluklarında olduğu gibi şefkatle kucaklarken konuşmaya başladı:

"Bu cümleleri kurarken göz pınarlarının duygusallıkla yüklü olduğunu fark ettim. En değerlin olan kasabaya gitmenin getirdiği yükler, değil mi?" Raphael onu onaylarken Celestia, Raphael'in hislerini sözlere döktü:

"Upuzun yıllardır tek arzumu gerçekleştiriyorum. Ama korkuyorum. Orada nelerle karşılaşacağız? Çocukluğumuz boyunca yaşadığımız evler yerinde mi? Kimberly Teyze ve Stephen Amca kasabanın değişmesine engel olabildi mi? Yirmi beş seneyle birlikte özümüze dönmenin verdiği duygusal yük hiç de hafif değil. Tekrar ediyorum, bu her ne kadar en büyük arzum da olsa..."

Celestia'nın sözleri sonlanırken Anthony tüm kararlılığıyla içeri girdi. Sırtına geçirdiği koyu kahve tonundaki geniş sırt çantası, koyu yeşil ve odunsu tonun birbiriyle uyumlandığı ve önünü kapatmadığı yağmurluğu, içine giydiği siyah kazağı ve çantasıyla aynı tondaki pantolonu onu bir anda cesaret ateşiyle kavrulan bir başrol oyuncusu kıvamına getirmişti.

"Sizi duydum. Herkesin hazır olduğunu biliyorum. O halde çıkabiliriz."