DÜŞLER AĞIDI

☾ BÖLÜM 57 ☽

"Dur kalkma ben bakayım etrafına." dedi Karan. Benimle beraber etrafı kontrol ettiğinde olduğu tarafta bir şey bulamamıştı. Diğer tarafa geçip baktığında gözlerini aradığını bulamayıp bakışlarını bana kaldırdı.

"Yok mu?"

"Yok," dedi, anlamaz bir ifadeyle bana baktı. "Yazmadım ben öyle bir şey."

"Elimi yüzümü yıkayacağımı söyleyip yanından iki dakikalığına ayrıldım, nereye gidebilirim?"

"Duymadım... ne zaman dedin?" diye sorduğumda harelerim şaşkınlıkla genişlemişti, bana böyle bir şey dediğini hatırlamıyordum. Gözümü kapattım, birkaç dakikalığına nefesimi düzene sokmak istemiştim. Duyduğum kapı sesiyle birlikte hızla aralamış Karan'ı aramıştım. Bulamayışımla kalkmak isterken notu görmüştüm.

"Biraz önce, Zahir çıktıktan sonra." dediğinde bana olan endişesi daha çok artmıştı. "Gözlerin kapalıydı kafanı salladın hatta."

"İyi değilim ben..." dedim kısık bir sesle mırıldandığımda kafamı iki yanıma salladım. Açık saçlarım iki yanıma dökülürken beni takip etti. "Kafayı yedim! En sonunda bu da oldu işte kafayı yedim! Bejna beni delirteceğini söylemişti bu da oldu işte!"

"Hayır..." dedi Karan, gözlerimden yaşlar akıp yanaklarımı ıslatırken beni tuttu. "Hayır öyle bir şey olmadı,"

"Sakin ol sevgilim. Titriyorsun, titreme."

"Nefes al..." dediğinde beni tutarken kendime getirmeye çalışıyordu. Onun konuşmasıyla nefesimi tuttuğumun farkında bile değildim. Göğüs kafesim sıkışıyor, soluğum boğazımda kesiliyordu. Çenemden tutup kafamı yukarıya kaldırdığında saçlarımı geriye iteledi. "Hadi güzelim, gözlerime bak. Bana bak. Kapatma o güzel gözlerini hadi."

Titreyen kirpiklerimi araladığımda elaya vurgun gözlerini odağıma aldım. "İşte böyle, sakin ol." diye fısıldadığında yanağımdaki elleri tenimi okşadı.

"Sakin ol..." dedi rahatlatıcı bir sesle. "Delirmedin tamam mı? Başka bir şey olmuştur. Uyumaman gerekiyordu uyumuş rüya görmüş olabilir misin?"

"Uyumadım!" derken sesimin yüksek çıkmasına engel olamamıştım. Rüya değildi, emindim elimde aldım hissettim notu. Dokundum, okudum, sonra ağlamaya başladım ama uyanmadım uyanıktım çünkü. "Gerçekti, oldu az önce oldu rüya değildi!"

"Kahretsin!" diye dişlerinin arasında tısladı. "Yanından ayrılmamam gerekiyordu!"

"Özür diledin... beni affetme ben hiç affetmeyeceğim yazmışsın!" dedim, notta yazılanları söylediğimde Karan'ın gözlerinde acı belirdi.

"Bak bunu defalarca söyledim Marin, evet kendimi affetmeyeceğim." dedi Karan biçimli kaşları sertçe çatılmıştı. "Ama sen uyuyordun o sıra, bunları sana uyurken söylüyordum beni affetmeni istemediğimi dile getirdim. Uyutulduğunda beni duyabildiğini söyledin, bilinç altında kalmış olabilir o şekilde aklında kalmıştır. Seni notla falan terk etmedim!"

"Beni terk ettin sen, senin el yazındı senin sözlerindi!"

"Bak," dedi Karan. "Buradayım, gitmedim. Senden gidemem Marin." Titreyen parmaklarımı avuçladığında elimi yüzüne yerleştirdi. "Dokun bana, hissediyorsun beni değil mi? Buradayım, yanındayım güzelim. Delirmedin kafayı falan yemedin, seninleyim." dediğinde beni kollarının arasına aldığında sıkıca sardı. Dudaklarını saçlarımın üzerinde hissederken kalbimin hızı biraz olsun yavaşlamıştı. Burnuma dolan sert kokusunu içime çekerken rahatlamaya çalıştım.