DÜŞLER AĞIDI

☾ BÖLÜM 20 ☽

20. BÖLÜM
❝UYKU❞

Uyku beni terk etmeye yakınken kollarımı doladığım yastığımı iyice sıktığımda aldığım kokunun güzelliği beni rahatlatıyordu. Kokunun tanıdıklığında derin nefesler alarak ciğerlerime gönderirken soluğun gittiği her yolda yaşam vadediyordu sanki. Yüzümü yastığa gömdüğümde sertliği tenimi aşındırırken duyduğum kalp ritimleri bana ait değildi.

Sarıldığım bir yastık değildi!

Bilincim bir şimşek çakması gibi yerine geldiğinde aniden gözlerimi dünyaya araladığımda gördüğüm manzara karşısında nutkum tutulmuştu.

Karan Milan'ın kolları arasında uyuyordum!

Evet, evet onunla yatakta uyuduğum yetmiyormuş gibi onun kollarının arasındaydım...

Buraya kadar her şey normaldi; normal olmayan benimde ona sarılıyor olmamdı! Yanağımı göğsüne yaslamış kollarım kaburgalarının üzerinden sıkıca sarılı bir haldeydi. Bir bacağımı onun bacağının üzerine atmış, resmen adama ağaca yapışan koala gibi yapışmıştım!

Üstelik dün inadına giymiş olduğum geceliklerle onunla bu şekilde uyuyor olmak yanaklarıma sıcaklığın yükselmesine neden oldu.

Düzenli nefes alışverişlerinin arasında kafamı kaldırıp yüzüne baktığımda uyuduğunu gördüm. Sık kirpikleri gardiyan kesilmiş, kaşları hafif çatılıydı. Oldukça masum duruyordu. Saçları alnına doğru dökülmüş, dağınık duruyordu. Uyumasını fırsat bilip ona sarılı olan kolumu teninden ayırdığımda yataktan çıkmayı hedefledim. Fakat Karan, bilerek mi yoksa bilmeyerek mi yaptığını anlayamadığım şekilde bana sarıldı.

Bir süre öylece durdum. Sonra dayanamayıp parmaklarımı koyu renkli saçlarına daldırdım.

Yumuşak saçlarının bana verdiği hisle sabah sabah nereden aldığımı bilmediğim deli cesaretimle şu ana kadar nasıl çığlık atıp da herkesi ayağa kaldırdım bilmiyorum. Bildiğim bir şey varsa kollarının arasında olmak çokta kötü bir duygunun olmadığıydı. Tam aksine beni sakinleştiriyor, huzur veriyordu.

Onu uyandırmamak için çabalarken, bacağımın onun bedeninden çektim. Kalkmak istemiştim ama Karan'ın güçlü kolları ayrılmama izin vermemişti. Beni daha çok kendine çektiğinde bedenini bedenimle bir yapmaya çalışıyor gibiydi.

Uyuduğunu fırsat bildiğimde bana yaptığı her şeyin bir karşılığı olduğu için uzanıp dudaklarımı yanağına bastırdım. Geriye çekildiğim sırada Karan Milan elaya vurgun gözlerini gözlerime sunarken bakışlarım aniden irileşmişti.

"Bir daha yapsana..." diye gözlerini açtığında boğuk bir sesle konuşurken dudakları kenara kıvrılmıştı.

Ona genişleyen harelerimle bakarken yanaklarıma kor bir sıcaklık yükselmişti. "Uyumuyor muydun sen?"

"Uyuyormuş gibi yaptım belki uyuduğumu görürsen bana acır, vurmaya kıyamazsın diye düşündüm. Hiç böyle uyandırılmamıştım...." derken sesi oldukça keyifli çıkıyordu. "Bunu neye borçluyum?"

"Hastalandığım gece yanıma gelip günah çıkartmış sonra saçımdan öpmüştün, bunun karşılığıydı," diye açıkladım. "Sen hatırlamazsın belki sarhoştun."

"Yarım yamalak hatırlıyorum..."

Bakışlarım kısa bir anlığına yatakta gezindi ve sonra ela gözlerine tırmandı. "Ben niye buradayım diye sormayacağım artık. Dün biraz da kendi yüzümden burada olmuş olabilirim. Tabii sen göz damlatma bahanesiyle beni yatağa çağırmasaydın uyuyakalmazdım!"