တစ်နေ့တာရဲ့ နေ့လည်ခင်းချိန်တိုင်းမှာ ပိုင်ရှီရှန်းက ယုပေါ်ယွင်ရဲ့ ကျန်းမာရေးအခြေအနေကို မပျက်မကွက်
လာစစ်ဆေးလေ့ရှိတယ် ။ ဒီနေ့လည်း ထုံးစံအတိုင်း ပိုင်ရှီရှန်းရောက်လာတာကြောင့် ယုပေါ်ယွင်က ကုတင်ပေါ်မှာလှဲပြီး အစစ်ဆေးခံနေတယ် ။
စစ်ဆေးပြီးနောက် ပိုင်ရှီရှန်း ကျေနပ်အားရစွာ ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ် ။
ယုပေါ်ယွင်ရဲ့ ကျန်းမာရေးက လုံးဝ စိတ်ချရပြီ ။ ဆေးရုံမှာဆက်နေဖို့တောင် မလိုလောက်တော့ဘူး ။ တဆက်တည်း သူက ကုဖုန်းကိုပါ ကျေးဇူးတင်စွာ ကြည့်လိုက်တယ် ။
ခွဲစိတ်မှုပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းမှာ သေလုမျောပါးဖြစ်သွားတဲ့ ယုပေါ်ယွင်ကို အသက်ပြန်ကယ်နိုင်ခဲ့တာ ကုဖုန်းကြောင့် ။
အဲ့ဒီချမ်းသာကြွယ်ဝတဲ့လူက ယုပေါ်ယွင်သာ အသက်ရှင်မယ်ဆိုရင် ဘာပဲရင်းရ ရင်းရ ။
အဆိုးဆုံးကို မျှော်တွေးတာမဟုတ်ပေမယ့် ယုပေါ်ယွင်ကိုယ်ဝန်ရှိနေကြောင်း စသိစဥ်တည်းက ဖြစ်လာနိုင်ချေတွေကို အဖက်ဖက်က ထည့်သွင်းစဥ်းစားပြီး လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းကိရိယာ ၊ ဆေးဝါး နဲ့ အတော်ဆုံး အထက်မြက်ဆုံး ပါရဂူတွေကို ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားရှိစေတယ် ။ ငွေနဲ့လမ်းခင်းခဲ့ရတယ်လို့ဆိုရလောက်အောင်ကို ပိုက်ဆံကတော့ သောက်သောက်လဲ ကုန်တာပေါ့ ။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီလူက မျက်တောင်တစ်ချက်တောင်မခတ်ဘဲ ငွေတွေကို လွှင့်ပစ်လိုက်သလို အကုန်အကျခံခဲ့တယ် ။ နှမြောတွန့်တိုခြင်း တစ်စက်လေးတောင်မရှိခဲ့ဘူး ။
အဲ့ဒီလို ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားတာကြောင့်လည်း သေမင်းလက်ထဲကနေ ယုပေါ်ယွင်ကို ပြန်လုနိုင်ခဲ့တာ ။
ကုဖုန်းက ယုပေါ်ယွင်ကုတင်ဘေးမှာထိုင်ပြီး တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် ထူထူထောင်ထောင်ဖြစ်လာတဲ့ ယုပေါ်ယွင်ကို ကြည့်နေတယ် ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာ ပုခက်ထဲက ငိုသံလေး ထွက်လာတယ် ။
အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ လေ့ကျင့်မှုတွေလုပ်ထားပြီးတဲ့ ကုဖုန်းက ခုတော့လည်း ကလေးကို ပရိုကျကျ ချီတတ်နေပြီ ။ သူက သူ့ရဲ့လက်တံရှည်တွေကို ဆန့်ထုတ်ပြီး ပုခက်ထဲက ကုကျားယွဲ့လေးကို ကောက်ချီလိုက်တယ် ။ ကုဖုန်းကိုကြည့်ရတာ တောင်ပံတွေဖြန့်ကားထားတဲ့ ပင်လယ်ငှက်ကြီးတစ်ကောင်လိုပဲ ။
"ဒက်ဒီ့ပေါက်စနလေးက နိုးလာတာနဲ့ တန်းငိုတော့တာပါလား! "
ယုပေါ်ယွင်က ဘေဘီကုလေးကို ပြုံးကြည့်နေရင်း ပိုင်ရှီရှန်းကို မေးလိုက်တယ် ။
"သူ ဘယ်အချိန်လောက်ဆို လေးဘက်သွားမှာလဲ"
"စိတ်တွေမစောပါနဲ့ကွာ "
ပိုင်ရှီရှန်းက ဂျူတီကုတ်ပြန်ဝတ်နေတယ်။
"သူ့ အသက်အလိုက်ပေါ့...အရင်ဦးဆုံးတော့ ထိုင်တာကနေ စတယ်..အဲ့ဒီကနေမှတဆင့် တဖြည်းဖြည်း လေးဘက်စမ်းလာမယ်...အနည်းဆုံး ရှစ်လလောက်ဆိုရင်တော့ မပီမသစကားလေးတွေ တစ်ခွန်းစ နှစ်ခွန်းစဆိုလာမယ်..တစ်နှစ်လောက်ဆိုရင်တော့ မတ်တတ်စမ်းစပြုပြီ.."
"ရှစ်လ ? ...တစ်နှစ် ?.."
ကုဖုန်း မျက်မှောင်ကုပ်ပြီး သူ့လက်ထဲမှာငိုနေတဲ့ ကုကျားယွဲ့လေးကို နူးညံ့စွာ ကြည့်လိုက်တယ် ။ သူ့ရဲ့စိုစွတ်စွတ်မျက်ဝန်းတွေကတော့
ကုကျားယွဲ့လေးကို မေးခွန်းတွေမေးနေဟန် ။
"မင်း ဘာလို့ အရမ်း တုံးအ,ရတာလဲ "
ပိုင်ရှီရှန်လေး စိတ်လေသွားတယ် ။
အေး ဒီအဖေနဲ့ ဒီသားနဲ့ ဟုတ်တော့ဟုတ်နေပြီ !
"ကလေးတွေက သူတို့ ကြီးထွားမှုဖြစ်စဥ်နဲ့ သူတို့ပဲလေ..ဒါက ပုံမှန်ပဲကို..ခင်ဗျားက ကလေးကို မွေးပြီးတစ်ပတ်အတွင်းမှာပဲ သင်္ချာပုစ္ဆာတွေ ထတွက်ခိုင်းမယ်လို့များ တွေးနေတာလား...အိပ်မက်မက်နေတာတွေ ရပ်လိုက်စမ်းပါ..ကလေးတစ်ယောက် အရွယ်ရောက်လာအောင် ပြုစုပျိုးထောင်ရတာ လွယ်တဲ့အလုပ်မဟုတ်ဘူး..ဖြေးဖြေးချင်းသွားရမှာ...ခုရေတွင်းတူး ခုရေကြည်သောက်ချင်လို့မရဘူးလေဗျာ"
ယုပေါ်ယွင်က ပိုင်ရှီရှန်းပြောတာ အရမ်းကို သဘာဝကျတယ်လို့ ခံစားလိုက်ရတယ် ။
ကုဖုန်းကတော့ ငိုလို့ဝပြီး ပြန်အိပ်ပျော်သွားပြီဖြစ်တဲ့ ကုကျားယွဲ့လေးကိုကြည့်နေတုန်း ။
ဘယ်လိုပဲကြည့်ကြည့် သူ့ရဲ့ကုပေါက်လေးက
နုံနုံအအလေးလို့ပဲ သူ မြင်မိတယ် ။
ထိုအချိန်မှာ ညင်သာတဲ့ တံခါးခေါက်သံ ထွက်လို့လာတယ် ။
တံခါးက ချပ်ခနဲ ပွင့်သွားပြီး မြင့်မားတောင့်ဖြောင့်တဲ့ ပုံရိပ်က သူတို့မြင်ကွင်းထဲကို ဝင်လာတယ် ။
ထိုသူက ကျန်းဟောင် ။
ကျန်းဟောင်က လက်ထဲမှာ သစ်သီးခြင်းလေးဆွဲပြီး အပြုံးရေးရေးလေးနဲ့ ။ ယုပေါ်ယွင်ဘေးမှာထိုင်နေပြီး သူ့ကို လှည့်ကြည့်တဲ့ ကုဖုန်းကိုတော့ ကျိန်းသေပေါက်ကို မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာပေါ့ ။ သူက ယုပေါ်ယွင်ကုတင်ရှိရာကိုသာ တန်းတန်းမတ်မတ်သွားလိုက်တယ် ။
"ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း မင်းကို လာမကြည့်နိုင်တဲ့အတွက် တောင်းပန်ပါတယ် ပေါ်ယွင် "
"ရပါတယ် "
ယုပေါ်ယွင်က အပြုံးလေးနဲ့ ခေါင်းခါပြလိုက်တယ် ။
"ငါလည်း ကောင်းနေပါပြီကွာ "
ကျန်းဟောင်က ယုပေါ်ယွင်ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ကုဖုန်းကို စွေကြည့်လိုက်တယ် ။
ပြီးမှ ခါးသက်သက်ပြုံးရင်း
"အပူတပြင်းဖြေရှင်းရမယ့်ကိစ္စတွေ ကုမ္ပဏီမှာ ပေါ်လာလို့လေ...ငါ့အဖေက ငါ့ကို မျက်ခြေမပြတ်ကြည့်ပြီး အဲ့ဒါတွေဖြေရှင်းခိုင်းနေတာ..နေ့မအား ညမအားပဲ..ငါ့မှာ အပြင်ထွက်လာဖို့အချိန်ကို မရှိဘူး...ဒီနေ့ထိပဲ ဆိုပါတော့ကွာ..ခုမှသာ ရတုန်းလေး လစ်ထွက်ပြီး မင်းကို လာကြည့်နိုင်တာ "
ယုပေါ်ယွင်က ကျန်းဟောင်းကို ကြည့်နေရင်း သူ့အကြည့်က ကုဖုန်းဘက်ကို ရွေ့သွားတယ် ။
ဒီပြဿနာရဲ့နောက်ကွယ်ကလူကို ပြေးမကြည့်ဘဲ တွေးကြည့်ရုံနဲ့တင် သူ သိလိုက်ပြီ ။
အဲဒါ ကုဖုန်းဆိုတဲ့ တစ္ဆေသရဲလို လူပေါ့ !
ဒီမြို့တော်မှာ ကျန်းမိသားစုလို အိမ်တော်ကြီးကို ခုလို ပြဿနာကြီးကြီးပေးနိုင်တာ ကုဖုန်းကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ မရှိနိုင်ဘူးလေ ။
ကုဖုန်းက ခေါင်းငုံ့ပြီး မျက်လွှာချထားတယ် ။
သူ တကယ်ကို အဲ့ဒီနှစ်ယောက်ရဲ့ အပြုံးတွေကို မကြည့်နိုင်ဘူး !
ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲ ?!
Oh !
သူ့သားတစ်ယောက်လုံး ရှိနေတာပဲ !
ကုဖုန်း သူ့လက်ထဲမှာ အိပ်ပျော်နေတဲ့ ကုကျားယွဲ့လေးမျက်နှာကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်တယ် ။
ငိုလိုက်စမ်းပါ ကလေးဆိုးလေးရာ !
ဆေးရုံကြီးပွင့်ထွက်သွားတဲ့အထိ ငိုလိုက်စမ်းပါ !
ကျန်းဟောင် သစ်သီးခြင်းလေးကို ယုပေါ်ယွင်ကုတင်ဘေးက စားပွဲပေါ်တင်ပြီး ပြုံးရင်းမေးလိုက်တယ် ။
"မင်း ဆေးရုံရောက်တာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ...ဘယ်တော့လောက် ဆေးရုံကဆင်းရမှာလဲ"
"အင်း သိပ်တော့မကြာသေးဘူးထင်တယ်.."
ယုပေါ်ယွင်လည်း ရေရေရာရာ မရှင်းပြနိုင်ဘူး ။
"ဆယ့်ငါးရက်လောက်တော့ရှိပြီထင်တယ် "
ကျန်းဟောင် ခေါင်းညိတ်တယ် ။
"ငါ မင်းအတွက် ပန်းသီး ခွဲပေးမယ် "
"မလုပ်နဲ့..မလုပ်နဲ့ "
ယုပေါ်ယွင် ပျာပျာသလဲ ငြင်းလိုက်တယ် ။
"ငါ ခုလေးတင် စားထားတာ..ဗိုက်ပြည့်နေပြီ...ထပ်မစားနိုင်တော့ဘူး "
"ခွဲထားလိုက်မယ်လေ..ခဏနေရင် ဗိုက်ချောင်သွားမှာပါ "
ကျန်းဟောင်ပြောပြီး အပြုံးမပျက်ဘဲ
သစ်သီးခြင်းထဲက နီရဲပြီးလှပနေတဲ့ ပန်းသီးကြီးတစ်လုံးကို ထုတ်ယူလိုက်တယ် ။ ဘေစင်မှာ ပန်းသီးကို ရေစင်စင်ဆေးပြီး ခြင်းထဲက ဓားတစ်လက်ပါ ထုတ်လိုက်သေးတယ် ။
သူ့မျက်နှာက တကယ့် ဝါရင့်မစ္စတာကြီးတစ်ယောက်လို ဓားတစ်လက် ပန်းသီးတစ်လုံးနဲ့ စတင်အလုပ်ရှုပ်တော့တယ် ။
ဒါပေမယ့် အချိန်တွေကြာပြီး လူသာ ချွေးဒီးဒီးကျလာတယ် ။ ပန်းသီးခွာလို့တောင် မပြီးသေးဘူး ။ ကြိုးစားပမ်းစား ခွာ,ရှာပေမယ့် အခွံနဲ့အတူပါသွားတဲ့ အသားတွေက အမှိုက်ပုံထဲမှာ အခန့်သား ။ သူ့လက်ထဲက ပန်းသီးကလည်း အရည်တောင်လည်နေပြီ ။
ကုဖုန်းက ကလေးချီထားရင်း နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်တယ် ။
"ဒီပန်းသီးလေးတောင် အဖြစ်ရှိအောင် မခွာနိုင်ဘူး "
ကျန်းဟောင် ရှက်လို့သွားတယ် ။ သူ့အိမ်မှာဆိုရင် ပန်းသီးစားချင်တဲ့အခါ အဒေါ်ကြီးကို စားချင်ကြောင်း ပြောလိုက်ရုံပဲ ။ အဒေါ်ကြီးက သေချာဆေးကြော လှလှပပစိပ်ပြီး ပန်းကန်ထဲ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ထည့်ကာ သူ့အခန်းထဲအရောက် လာပို့ပေးနေကျလေ ။ စစ်တပ်ထဲရောက်တော့လည်း သူ့အထက်လူကြီးတွေ နဲ့ တုံးတိုက်တိုက် ကျားကိုက်ကိုက် စစ်သားတွေကြားမှာ ဖြစ်သလိုပဲ ရေဆေးပြီး ဒီတိုင်းကိုက်စားလိုက်တာပဲလေ ။ မင်းသမီးလေးလို တယုတယ အခွံနွှာစားရင် တပ်ထဲက ရဲဘော်တွေက သူ့ကို လှောင်လိုက်မယ့်ဖြစ်ခြင်း ။
ကုဖုန်း နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်တွန့်ရုံ ပြုံးလိုက်တယ် ။ ပြီးတော့ ကျန်းဟောင်နားလျှောက်သွားပြီး ပန်းသီး နဲ့ ဓားကို လက်လွှဲယူကာ ကလေးကိုလည်း ပရိုကျကျ ချီရင်း
ပန်းသီးကိုလည်း ကျွမ်းကျွမ်းကျွင်ကျွင်
ခွာပြလိုက်တယ် ။
အချိန်အနည်းငယ်ကြာချိန်မှာ ခုနက မြင်ရက်စရာမရှိ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်နေတဲ့ ပန်းသီးလေးက ကုဖုန်းလက်ထဲမှာ လှလှပပ
နေရာယူလို့ ။
(ကုဖုန်း - ၁ ၊ ကျန်းဟောင် - ၀)
ကုဖုန်း ဂုဏ်ယူဝံ့ကြွားစွာ ပြုံးလိုက်တယ် ။
ဒါက အမြော်အမြင်ရှိစွာနဲ့ လေ့ကျင့်သင်ကြားထားတဲ့ အကျိုးတွေ ။ ကုမ္ပဏီတစ်ဘက်နဲ့ အားရင်အားသလို လေ့လာတယ် ၊ သင်ကြားတယ် ၊ လေ့ကျင့်တယ် ။ ယုပေါ်ယွင်ကို သူ တလှည့်ပြန်ပြီး လုပ်ကိုင်ပေးချင်တဲ့ ရည်ရွယ်ချက်လေးနဲ့ ။ ခုတော့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ ။ ကြိုးစားထားသမျှ အရာထင်သွားပြီလေ ။
ပိုင်ရှီရှန်းက ယုပေါ်ယွင်ကို တောင်းဆိုစကားလေး ဆိုလိုက်တယ် ။
"မင်း ပြောတော့ ဥက္ကဌ ကု က လက်ကြောမတင်းဘူး...သူဌေးသား လူပေါ်ကျော့ဆို...ကြည့်ပါဦး..ဖြစ်နိုင်သမျှအမြန်ဆုံးနည်းနဲ့ သူ့ကို ချည်ထိုးပန်းထိုးလေး သင်ခိုင်းလိုက်ပါလား...
ငါတို့ မိသားစုက ဆင်းရဲချို့တဲ့တော့ စောင်တစ်ထည်တည်းကို နှစ်ယောက်ခြုံနေရတယ်ကွာ...ငါ့အတွက် ပင်လယ်ထဲက အပြာရောင်နဂါးပုံနဲ့ စောင်လေးတစ်ထည်လောက် ချုပ်ပေးပါလို့ ကုဖုန်းကို ပြောမပေးချင်ဘူးလား "
ယုပေါ်ယွင် တဟားဟားထရယ်ပြီး ပိုင်ရှီရှန်းကို အတင်းပြန်ခိုင်းလိုက်ရတယ် ။
သူ့မျက်လုံးထဲမှာလည်း အပ်ကြီးတကိုင်ကိုင်နဲ့ ချည်ထိုးပန်းထိုးနေတဲ့ ကုဖုန်းပုံကြီးကို မြင်ယောင်လို့ !
ကုဖုန်းသာ အပ် နဲ့ အပ်ချည်ကိုင်ပြီး အဲ့ဒီလိုချုပ်နေရင် သူ့အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ပြီး လေသာဆောင်မှာရပ်ကာ သုံးကြိမ်တိတိ အော်ရယ်ပစ်လိုက်မှာ ဟား ဟား ဟား !!!!!
အဲ့ဒါက လုံးဝမဖြစ်နိုင်တာကြီးကို !
ကုဖုန်းက အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာပဲ အခွံခွာပြသွားတာ ။ ပြီးတော့ အခွံအားလုံးပြောင်စင်ပြီး လှပနေတဲ့ပန်းသီးကိုကိုင်ကာ ကျန်းဟောင်မျက်နှာရှေ့မှာ တမင်သက်သက် လှည့်ပတ်ပြလိုက်ပြီး ယုပေါ်ယွင်ဆီ ယူလာခဲ့တယ် ။
"စားလို့ရပါပြီဗျာ "
ယုပေါ်ယွင်လေး အကူအညီမဲ့စွာပဲ ပန်းသီးကိုယူကာ တစ်ကိုက်ကိုက်လိုက်တယ် ။ ပန်းသီးက အရည်ရွှမ်းလွန်းတာကြောင့် သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ချိုမြနေတဲ့ ပန်းသီးရည်တွေ ပြည့်လို့သွားလေတယ် ။
ကျန်းဟောင်က ယုပေါ်ယွင်ကို
ပန်းသီးခွာကျွေးပြီး မျက်နှာရချင်ခဲ့တာ ။ ကံမကောင်းစွာပဲ ကျွမ်းကျင်မှုမရှိတဲ့ သူ့ အရည်အချင်းကြောင့် မရှုမလှု
ရှုံးနိမ့်သွားရရှာတယ် ။
ဒါပေမယ့် သူက မျက်နှာမှာ ဘာအမူအရာမှမဖော်ပြဘဲ ကုဖုန်းလက်ထဲမှာ အိပ်မောကျနေတဲ့ ကျားယွဲ့လေးကို့ ငုံ့ကြည့်ပြီး ယုပေါ်ယွင်ကို မေးလိုက်တယ် ။
"ငါ ကလေးချီကြည့်လို့ရလား "
ယုပေါ်ယွင် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ် ။
ကျန်းဟောင်က ပုလဲသွယ်တန်းပမာ သွားဖွေးဖွေးလေးတွေပေါ်အောင် ပြုံးတယ် ။ ထိုအပြုံးကြောင့် သူ့ပုံစံက ပိုမိုတောက်ပသွားပြီး ပိုပြီးလည်းချောမောသွားတယ် ။
ပြီးတော့ သူ့ကို သတ်မတတ်ဖြတ်မတတ် မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ကုဖုန်းကို လျစ်လျူရှုပြီး ကလေးလေးကို လက်လှမ်းယူလိုက်တယ် ။ ကံအားလျော်စွာပဲ ပိုင်ရှီရှန်းက ထွက်မသွားသေးတာကြောင့် ကလေးကို အနေအထားမှန်မှန် ချီနိုင်အောင်လို့ သင်ပြပေးတယ် ။ မဟုတ်ရင် ကုကျားယွဲ့လေးက ငိုတော့မှာ ။
"ကလေးလေးက ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ "
ကျန်းဟောင်က မျက်လုံးတောက်တောက်တွေနဲ့ ကျားယွဲ့လေးကို ကြည့်ပြီး ဆိုလိုက်တယ် ။
"ချောမောခန့်ညားတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ပဲ ...."
ယုပေါ်ယွင် သူ့သားလေးကို လူချောလေးလို့ပြောတော့ သဘောတွေကျနေရော ။
အဲ့ဒါကြောင့် ပြုံးရွှင်စွာနဲ့ ဆိုလိုက်တယ် ။
"မင်းက ငယ်သေးပေမယ့် အမြင်စူးရှသားပဲ "
ကျန်းဟောင်က ရေးရေးလေးပြုံးနေရင်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံလုံး ကွေးတက်သွားတယ် ။
"ကျွန်တော် ကြားဖူးတာတော့ ကလေးတစ်ယောက်မှာ ခေါင်းကိုင်မိခင် ၊ ခေါင်းကိုင်ဖခင်ဆိုတာမျိုး ရှိကြတယ်တဲ့...ကျွန်တော်ရော ခေါင်းကိုင်ဖခင် ဖြစ်လို့ရမလား "
(ဒီကမ္ဘာကြီး ရူးသွားပြီကို အေးဆေး ဘာသာပြန်မှာပါ...အဲ့ဒါကြောင့်လည်း တစ်ပတ် တစ်ပိုင်းလောက်ပဲလို့ ကြိုတင်ပြီး စကားပလ္လင်ခံထားပါတယ်ရှင်..ကုဖုန်းတို့ကိုလည်း အရင်အတိုင်းပဲ ဦးစားပေးပြီး အားရင်အားသလို ပြန်ပေးသွားမှာပါ..ကိုယ့် ဘေးဘေတို့ ...စိတ်မပူကြပါနဲ့ကွယ်)
***************************************
တစ္ေန႕တာရဲ႕ ေန႕လည္ခင္းခ်ိန္တိုင္းမွာ ပိုင္ရွီရွန္းက ယုေပၚယြင္ရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေနကို မပ်က္မကြက္
လာစစ္ေဆးေလ့ရွိတယ္ ။ ဒီေန႕လည္း ထုံးစံအတိုင္း ပိုင္ရွီရွန္းေရာက္လာတာေၾကာင့္ ယုေပၚယြင္က ကုတင္ေပၚမွာလွဲၿပီး အစစ္ေဆးခံေနတယ္ ။
စစ္ေဆးၿပီးေနာက္ ပိုင္ရွီရွန္း ေက်နပ္အားရစြာ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္ ။
ယုေပၚယြင္ရဲ႕ က်န္းမာေရးက လုံးဝ စိတ္ခ်ရၿပီ ။ ေဆး႐ုံမွာဆက္ေနဖို႔ေတာင္ မလိုေလာက္ေတာ့ဘူး ။ တဆက္တည္း သူက ကုဖုန္းကိုပါ ေက်းဇူးတင္စြာ ၾကည့္လိုက္တယ္ ။
ခြဲစိတ္မႈၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္သြားတဲ့ ယုေပၚယြင္ကို အသက္ျပန္ကယ္နိုင္ခဲ့တာ ကုဖုန္းေၾကာင့္ ။
အဲ့ဒီခ်မ္းသာႂကြယ္ဝတဲ့လူက ယုေပၚယြင္သာ အသက္ရွင္မယ္ဆိုရင္ ဘာပဲရင္းရ ရင္းရ ။
အဆိုးဆုံးကို ေမွ်ာ္ေတြးတာမဟုတ္ေပမယ့္ ယုေပၚယြင္ကိုယ္ဝန္ရွိေနေၾကာင္း စသိစဥ္တည္းက ျဖစ္လာနိုင္ေခ်ေတြကို အဖက္ဖက္က ထည့္သြင္းစဥ္းစားၿပီး လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းကိရိယာ ၊ ေဆးဝါး နဲ႕ အေတာ္ဆုံး အထက္ျမက္ဆုံး ပါရဂူေတြကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားရွိေစတယ္ ။ ေငြနဲ႕လမ္းခင္းခဲ့ရတယ္လို႔ဆိုရေလာက္ေအာင္ကို ပိုက္ဆံကေတာ့ ေသာက္ေသာက္လဲ ကုန္တာေပါ့ ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလူက မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ေငြေတြကို လႊင့္ပစ္လိုက္သလို အကုန္အက်ခံခဲ့တယ္ ။ ႏွေျမာတြန့္တိုျခင္း တစ္စက္ေလးေတာင္မရွိခဲ့ဘူး ။
အဲ့ဒီလို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတာေၾကာင့္လည္း ေသမင္းလက္ထဲကေန ယုေပၚယြင္ကို ျပန္လုနိုင္ခဲ့တာ ။
ကုဖုန္းက ယုေပၚယြင္ကုတင္ေဘးမွာထိုင္ၿပီး တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာတဲ့ ယုေပၚယြင္ကို ၾကည့္ေနတယ္ ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ပုခက္ထဲက ငိုသံေလး ထြက္လာတယ္ ။
အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေလ့က်င့္မႈေတြလုပ္ထားၿပီးတဲ့ ကုဖုန္းက ခုေတာ့လည္း ကေလးကို ပရိုက်က် ခ်ီတတ္ေနၿပီ ။ သူက သူ႕ရဲ႕လက္တံရွည္ေတြကို ဆန့္ထုတ္ၿပီး ပုခက္ထဲက ကုက်ားယြဲ႕ေလးကို ေကာက္ခ်ီလိုက္တယ္ ။ ကုဖုန္းကိုၾကည့္ရတာ ေတာင္ပံေတြျဖန့္ကားထားတဲ့ ပင္လယ္ငွက္ႀကီးတစ္ေကာင္လိုပဲ ။
"ဒက္ဒီ့ေပါက္စနေလးက နိုးလာတာနဲ႕ တန္းငိုေတာ့တာပါလား! "
ယုေပၚယြင္က ေဘဘီကုေလးကို ၿပဳံးၾကည့္ေနရင္း ပိုင္ရွီရွန္းကို ေမးလိုက္တယ္ ။
"သူ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ဆို ေလးဘက္သြားမွာလဲ"
"စိတ္ေတြမေစာပါနဲ႕ကြာ "
ပိုင္ရွီရွန္းက ဂ်ဴတီကုတ္ျပန္ဝတ္ေနတယ္။
"သူ႕ အသက္အလိုက္ေပါ့...အရင္ဦးဆုံးေတာ့ ထိုင္တာကေန စတယ္..အဲ့ဒီကေနမွတဆင့္ တျဖည္းျဖည္း ေလးဘက္စမ္းလာမယ္...အနည္းဆုံး ရွစ္လေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ မပီမသစကားေလးေတြ တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစဆိုလာမယ္..တစ္ႏွစ္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ မတ္တတ္စမ္းစျပဳၿပီ.."
"ရွစ္လ ? ...တစ္ႏွစ္ ?.."
ကုဖုန္း မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၿပီး သူ႕လက္ထဲမွာငိုေနတဲ့ ကုက်ားယြဲ႕ေလးကို ႏူးညံ့စြာ ၾကည့္လိုက္တယ္ ။ သူ႕ရဲ႕စိုစြတ္စြတ္မ်က္ဝန္းေတြကေတာ့
ကုက်ားယြဲ႕ေလးကို ေမးခြန္းေတြေမးေနဟန္ ။
"မင္း ဘာလို႔ အရမ္း တုံးအ,ရတာလဲ "
ပိုင္ရွီရွန္ေလး စိတ္ေလသြားတယ္ ။
ေအး ဒီအေဖနဲ႕ ဒီသားနဲ႕ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေနၿပီ !
"ကေလးေတြက သူတို႔ ႀကီးထြားမႈျဖစ္စဥ္နဲ႕ သူတို႔ပဲေလ..ဒါက ပုံမွန္ပဲကို..ခင္ဗ်ားက ကေလးကို ေမြးၿပီးတစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ သခၤ်ာပုစ္ဆာေတြ ထတြက္ခိုင္းမယ္လို႔မ်ား ေတြးေနတာလား...အိပ္မက္မက္ေနတာေတြ ရပ္လိုက္စမ္းပါ..ကေလးတစ္ေယာက္ အ႐ြယ္ေရာက္လာေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရတာ လြယ္တဲ့အလုပ္မဟုတ္ဘူး..ေျဖးေျဖးခ်င္းသြားရမွာ...ခုေရတြင္းတူး ခုေရၾကည္ေသာက္ခ်င္လို႔မရဘူးေလဗ်ာ"
ယုေပၚယြင္က ပိုင္ရွီရွန္းေျပာတာ အရမ္းကို သဘာဝက်တယ္လို႔ ခံစားလိုက္ရတယ္ ။
ကုဖုန္းကေတာ့ ငိုလို႔ဝၿပီး ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ကုက်ားယြဲ႕ေလးကိုၾကည့္ေနတုန္း ။
ဘယ္လိုပဲၾကည့္ၾကည့္ သူ႕ရဲ႕ကုေပါက္ေလးက
ႏုံႏုံအအေလးလို႔ပဲ သူ ျမင္မိတယ္ ။
ထိုအခ်ိန္မွာ ညင္သာတဲ့ တံခါးေခါက္သံ ထြက္လို႔လာတယ္ ။
တံခါးက ခ်ပ္ခနဲ ပြင့္သြားၿပီး ျမင့္မားေတာင့္ေျဖာင့္တဲ့ ပုံရိပ္က သူတို႔ျမင္ကြင္းထဲကို ဝင္လာတယ္ ။
ထိုသူက က်န္းေဟာင္ ။
က်န္းေဟာင္က လက္ထဲမွာ သစ္သီးျခင္းေလးဆြဲၿပီး အၿပဳံးေရးေရးေလးနဲ႕ ။ ယုေပၚယြင္ေဘးမွာထိုင္ေနၿပီး သူ႕ကို လွည့္ၾကည့္တဲ့ ကုဖုန္းကိုေတာ့ က်ိန္းေသေပါက္ကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာေပါ့ ။ သူက ယုေပၚယြင္ကုတင္ရွိရာကိုသာ တန္းတန္းမတ္မတ္သြားလိုက္တယ္ ။
"ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း မင္းကို လာမၾကည့္နိုင္တဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေပၚယြင္ "
"ရပါတယ္ "
ယုေပၚယြင္က အၿပဳံးေလးနဲ႕ ေခါင္းခါျပလိုက္တယ္ ။
"ငါလည္း ေကာင္းေနပါၿပီကြာ "
က်န္းေဟာင္က ယုေပၚယြင္ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ကုဖုန္းကို ေစြၾကည့္လိုက္တယ္ ။
ၿပီးမွ ခါးသက္သက္ၿပဳံးရင္း
"အပူတျပင္းေျဖရွင္းရမယ့္ကိစၥေတြ ကုမၸဏီမွာ ေပၚလာလို႔ေလ...ငါ့အေဖက ငါ့ကို မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္ၿပီး အဲ့ဒါေတြေျဖရွင္းခိုင္းေနတာ..ေန႕မအား ညမအားပဲ..ငါ့မွာ အျပင္ထြက္လာဖို႔အခ်ိန္ကို မရွိဘူး...ဒီေန႕ထိပဲ ဆိုပါေတာ့ကြာ..ခုမွသာ ရတုန္းေလး လစ္ထြက္ၿပီး မင္းကို လာၾကည့္နိုင္တာ "
ယုေပၚယြင္က က်န္းေဟာင္းကို ၾကည့္ေနရင္း သူ႕အၾကည့္က ကုဖုန္းဘက္ကို ေ႐ြ႕သြားတယ္ ။
ဒီျပႆနာရဲ႕ေနာက္ကြယ္ကလူကို ေျပးမၾကည့္ဘဲ ေတြးၾကည့္႐ုံနဲ႕တင္ သူ သိလိုက္ၿပီ ။
အဲဒါ ကုဖုန္းဆိုတဲ့ တစ္ေဆသရဲလို လူေပါ့ !
ဒီၿမိဳ႕ေတာ္မွာ က်န္းမိသားစုလို အိမ္ေတာ္ႀကီးကို ခုလို ျပႆနာႀကီးႀကီးေပးနိုင္တာ ကုဖုန္းကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မရွိနိုင္ဘူးေလ ။
ကုဖုန္းက ေခါင္းငုံ႕ၿပီး မ်က္လႊာခ်ထားတယ္ ။
သူ တကယ္ကို အဲ့ဒီႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အၿပဳံးေတြကို မၾကည့္နိုင္ဘူး !
ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ ?!
Oh !
သူ႕သားတစ္ေယာက္လုံး ရွိေနတာပဲ !
ကုဖုန္း သူ႕လက္ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကုက်ားယြဲ႕ေလးမ်က္ႏွာကို ဖ်စ္ညွစ္လိုက္တယ္ ။
ငိုလိုက္စမ္းပါ ကေလးဆိုးေလးရာ !
ေဆး႐ုံႀကီးပြင့္ထြက္သြားတဲ့အထိ ငိုလိုက္စမ္းပါ !
က်န္းေဟာင္ သစ္သီးျခင္းေလးကို ယုေပၚယြင္ကုတင္ေဘးက စားပြဲေပၚတင္ၿပီး ၿပဳံးရင္းေမးလိုက္တယ္ ။
"မင္း ေဆး႐ုံေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ...ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ေဆး႐ုံကဆင္းရမွာလဲ"
"အင္း သိပ္ေတာ့မၾကာေသးဘူးထင္တယ္.."
ယုေပၚယြင္လည္း ေရေရရာရာ မရွင္းျပနိုင္ဘူး ။
"ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ေတာ့ရွိၿပီထင္တယ္ "
က်န္းေဟာင္ ေခါင္းညိတ္တယ္ ။
"ငါ မင္းအတြက္ ပန္းသီး ခြဲေပးမယ္ "
"မလုပ္နဲ႕..မလုပ္နဲ႕ "
ယုေပၚယြင္ ပ်ာပ်ာသလဲ ျငင္းလိုက္တယ္ ။
"ငါ ခုေလးတင္ စားထားတာ..ဗိုက္ျပည့္ေနၿပီ...ထပ္မစားနိုင္ေတာ့ဘူး "
"ခြဲထားလိုက္မယ္ေလ..ခဏေနရင္ ဗိုက္ေခ်ာင္သြားမွာပါ "
က်န္းေဟာင္ေျပာၿပီး အၿပဳံးမပ်က္ဘဲ
သစ္သီးျခင္းထဲက နီရဲၿပီးလွပေနတဲ့ ပန္းသီးႀကီးတစ္လုံးကို ထုတ္ယူလိုက္တယ္ ။ ေဘစင္မွာ ပန္းသီးကို ေရစင္စင္ေဆးၿပီး ျခင္းထဲက ဓားတစ္လက္ပါ ထုတ္လိုက္ေသးတယ္ ။
သူ႕မ်က္ႏွာက တကယ့္ ဝါရင့္မစၥတာႀကီးတစ္ေယာက္လို ဓားတစ္လက္ ပန္းသီးတစ္လုံးနဲ႕ စတင္အလုပ္ရႈပ္ေတာ့တယ္ ။
ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြၾကာၿပီး လူသာ ေခြၽးဒီးဒီးက်လာတယ္ ။ ပန္းသီးခြာလို႔ေတာင္ မၿပီးေသးဘူး ။ ႀကိဳးစားပမ္းစား ခြာ,ရွာေပမယ့္ အခြံနဲ႕အတူပါသြားတဲ့ အသားေတြက အမွိုက္ပုံထဲမွာ အခန့္သား ။ သူ႕လက္ထဲက ပန္းသီးကလည္း အရည္ေတာင္လည္ေနၿပီ ။
ကုဖုန္းက ကေလးခ်ီထားရင္း ႏွာေခါင္းရႈံ႕လိုက္တယ္ ။
"ဒီပန္းသီးေလးေတာင္ အျဖစ္ရွိေအာင္ မခြာနိုင္ဘူး "
က်န္းေဟာင္ ရွက္လို႔သြားတယ္ ။ သူ႕အိမ္မွာဆိုရင္ ပန္းသီးစားခ်င္တဲ့အခါ အေဒၚႀကီးကို စားခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္႐ုံပဲ ။ အေဒၚႀကီးက ေသခ်ာေဆးေၾကာ လွလွပပစိပ္ၿပီး ပန္းကန္ထဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ထည့္ကာ သူ႕အခန္းထဲအေရာက္ လာပို႔ေပးေနက်ေလ ။ စစ္တပ္ထဲေရာက္ေတာ့လည္း သူ႕အထက္လူႀကီးေတြ နဲ႕ တုံးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ စစ္သားေတြၾကားမွာ ျဖစ္သလိုပဲ ေရေဆးၿပီး ဒီတိုင္းကိုက္စားလိုက္တာပဲေလ ။ မင္းသမီးေလးလို တယုတယ အခြံႏႊာစားရင္ တပ္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြက သူ႕ကို ေလွာင္လိုက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း ။
ကုဖုန္း ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္တြန့္႐ုံ ၿပဳံးလိုက္တယ္ ။ ၿပီးေတာ့ က်န္းေဟာင္နားေလွ်ာက္သြားၿပီး ပန္းသီး နဲ႕ ဓားကို လက္လႊဲယူကာ ကေလးကိုလည္း ပရိုက်က် ခ်ီရင္း
ပန္းသီးကိုလည္း ကြၽမ္းကြၽမ္းကြၽင္ကြၽင္
ခြာျပလိုက္တယ္ ။
အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာခ်ိန္မွာ ခုနက ျမင္ရက္စရာမရွိ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ ပန္းသီးေလးက ကုဖုန္းလက္ထဲမွာ လွလွပပ
ေနရာယူလို႔ ။
(ကုဖုန္း - ၁ ၊ က်န္းေဟာင္ - ၀)
ကုဖုန္း ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားစြာ ၿပဳံးလိုက္တယ္ ။
ဒါက အေျမာ္အျမင္ရွိစြာနဲ႕ ေလ့က်င့္သင္ၾကားထားတဲ့ အက်ိဳးေတြ ။ ကုမၸဏီတစ္ဘက္နဲ႕ အားရင္အားသလို ေလ့လာတယ္ ၊ သင္ၾကားတယ္ ၊ ေလ့က်င့္တယ္ ။ ယုေပၚယြင္ကို သူ တလွည့္ျပန္ၿပီး လုပ္ကိုင္ေပးခ်င္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေလးနဲ႕ ။ ခုေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ။ ႀကိဳးစားထားသမွ် အရာထင္သြားၿပီေလ ။
ပိုင္ရွီရွန္းက ယုေပၚယြင္ကို ေတာင္းဆိုစကားေလး ဆိုလိုက္တယ္ ။
"မင္း ေျပာေတာ့ ဥကၠဌ ကု က လက္ေၾကာမတင္းဘူး...သူေဌးသား လူေပၚေက်ာ့ဆို...ၾကည့္ပါဦး..ျဖစ္နိုင္သမွ်အျမန္ဆုံးနည္းနဲ႕ သူ႕ကို ခ်ည္ထိုးပန္းထိုးေလး သင္ခိုင္းလိုက္ပါလား...
ငါတို႔ မိသားစုက ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့ေတာ့ ေစာင္တစ္ထည္တည္းကို ႏွစ္ေယာက္ၿခဳံေနရတယ္ကြာ...ငါ့အတြက္ ပင္လယ္ထဲက အျပာေရာင္နဂါးပုံနဲ႕ ေစာင္ေလးတစ္ထည္ေလာက္ ခ်ဳပ္ေပးပါလို႔ ကုဖုန္းကို ေျပာမေပးခ်င္ဘူးလား "
ယုေပၚယြင္ တဟားဟားထရယ္ၿပီး ပိုင္ရွီရွန္းကို အတင္းျပန္ခိုင္းလိုက္ရတယ္ ။
သူ႕မ်က္လုံးထဲမွာလည္း အပ္ႀကီးတကိုင္ကိုင္နဲ႕ ခ်ည္ထိုးပန္းထိုးေနတဲ့ ကုဖုန္းပုံႀကီးကို ျမင္ေယာင္လို႔ !
ကုဖုန္းသာ အပ္ နဲ႕ အပ္ခ်ည္ကိုင္ၿပီး အဲ့ဒီလိုခ်ဳပ္ေနရင္ သူ႕အဝတ္ေတြ အကုန္ခြၽတ္ၿပီး ေလသာေဆာင္မွာရပ္ကာ သုံးႀကိမ္တိတိ ေအာ္ရယ္ပစ္လိုက္မွာ ဟား ဟား ဟား !!!!!
အဲ့ဒါက လုံးဝမျဖစ္နိုင္တာႀကီးကို !
ကုဖုန္းက ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာပဲ အခြံခြာျပသြားတာ ။ ၿပီးေတာ့ အခြံအားလုံးေျပာင္စင္ၿပီး လွပေနတဲ့ပန္းသီးကိုကိုင္ကာ က်န္းေဟာင္မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ တမင္သက္သက္ လွည့္ပတ္ျပလိုက္ၿပီး ယုေပၚယြင္ဆီ ယူလာခဲ့တယ္ ။
"စားလို႔ရပါၿပီဗ်ာ "
ယုေပၚယြင္ေလး အကူအညီမဲ့စြာပဲ ပန္းသီးကိုယူကာ တစ္ကိုက္ကိုက္လိုက္တယ္ ။ ပန္းသီးက အရည္႐ႊမ္းလြန္းတာေၾကာင့္ သူ႕ပါးစပ္ထဲမွာ ခ်ိဳျမေနတဲ့ ပန္းသီးရည္ေတြ ျပည့္လို႔သြားေလတယ္ ။
က်န္းေဟာင္က ယုေပၚယြင္ကို
ပန္းသီးခြာေကြၽးၿပီး မ်က္ႏွာရခ်င္ခဲ့တာ ။ ကံမေကာင္းစြာပဲ ကြၽမ္းက်င္မႈမရွိတဲ့ သူ႕ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ မရႈမလႈ
ရႈံးနိမ့္သြားရရွာတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ သူက မ်က္ႏွာမွာ ဘာအမူအရာမွမေဖာ္ျပဘဲ ကုဖုန္းလက္ထဲမွာ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ က်ားယြဲ႕ေလးကို႔ ငုံ႕ၾကည့္ၿပီး ယုေပၚယြင္ကို ေမးလိုက္တယ္ ။
"ငါ ကေလးခ်ီၾကည့္လို႔ရလား "
ယုေပၚယြင္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္ ။
က်န္းေဟာင္က ပုလဲသြယ္တန္းပမာ သြားေဖြးေဖြးေလးေတြေပၚေအာင္ ၿပဳံးတယ္ ။ ထိုအၿပဳံးေၾကာင့္ သူ႕ပုံစံက ပိုမိုေတာက္ပသြားၿပီး ပိုၿပီးလည္းေခ်ာေမာသြားတယ္ ။
ၿပီးေတာ့ သူ႕ကို သတ္မတတ္ျဖတ္မတတ္ မ်က္လုံးေတြနဲ႕ ၾကည့္ေနတဲ့ ကုဖုန္းကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး ကေလးေလးကို လက္လွမ္းယူလိုက္တယ္ ။ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ ပိုင္ရွီရွန္းက ထြက္မသြားေသးတာေၾကာင့္ ကေလးကို အေနအထားမွန္မွန္ ခ်ီနိုင္ေအာင္လို႔ သင္ျပေပးတယ္ ။ မဟုတ္ရင္ ကုက်ားယြဲ႕ေလးက ငိုေတာ့မွာ ။
"ကေလးေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ "
က်န္းေဟာင္က မ်က္လုံးေတာက္ေတာက္ေတြနဲ႕ က်ားယြဲ႕ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ဆိုလိုက္တယ္ ။
"ေခ်ာေမာခန့္ညားတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပဲ ...."
ယုေပၚယြင္ သူ႕သားေလးကို လူေခ်ာေလးလို႔ေျပာေတာ့ သေဘာေတြက်ေနေရာ ။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ ၿပဳံး႐ႊင္စြာနဲ႕ ဆိုလိုက္တယ္ ။
"မင္းက ငယ္ေသးေပမယ့္ အျမင္စူးရွသားပဲ "
က်န္းေဟာင္က ေရးေရးေလးၿပဳံးေနရင္းနဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံလုံး ေကြးတက္သြားတယ္ ။
"ကြၽန္ေတာ္ ၾကားဖူးတာေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္မွာ ေခါင္းကိုင္မိခင္ ၊ ေခါင္းကိုင္ဖခင္ဆိုတာမ်ိဳး ရွိၾကတယ္တဲ့...ကြၽန္ေတာ္ေရာ ေခါင္းကိုင္ဖခင္ ျဖစ္လို႔ရမလား "
(ဒီကမၻာႀကီး ႐ူးသြားၿပီကို ေအးေဆး ဘာသာျပန္မွာပါ...အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း တစ္ပတ္ တစ္ပိုင္းေလာက္ပဲလို႔ ႀကိဳတင္ၿပီး စကားပလႅင္ခံထားပါတယ္ရွင္..ကုဖုန္းတို႔ကိုလည္း အရင္အတိုင္းပဲ ဦးစားေပးၿပီး အားရင္အားသလို ျပန္ေပးသြားမွာပါ..ကိုယ့္ ေဘးေဘတို႔ ...စိတ္မပူၾကပါနဲ႕ကြယ္)