Limon Çiçekleriii

Limon Çiçekleri 97. Bölüm

İrem'in gözleri yuvalarından fırlayacak gibi oldu. 'Doğru mu duydum?' dercesine bakıyordu Lale'nin kızarmış yüzüne. Fakat ondaki bu şaşkınlık Lale'nin kararını biraz daha pekiştirmekten öteye gidemedi. Büyük bir kararlılıkla omuzlarını dikleştirirken başını usulca geriye attı Lale.

"Evet." dedi. "Ben bu akşam Timuçin'le birlikte olacağım."

İrem'in neye uğradığını şaşırmış bakışları hemen önünde durdukları beyaz kapıyla Lale'nin arasında gidip geliyordu. Lale'ye doğru eğildi.

"Batu Abi duysun diye böyle konuşuyorsun değil mi?" diye fısıldadı.

Lale'nin yüzünü bir öfke alevi yalayıp geçti, kaşları çatıldı. "Saçmalama, ne alakası var!" dedi kızgınlıkla. "Onun ne duyduğu duymadığı benim umrumda bile değil! Zaten eminim şu an hiçbir şey duyamayacak kadar kendinden geçmiştir o! Duyabildiği tek şey o Portekiz kaşarının çıkardığı seslerdir herhalde!"

Bunları söylerken hırsından gözlerine biriken yaşlar olmasa belki inanabilirdi İrem ona. Yavaşça uzanıp Lale'nin elini tuttu.

"Gel hadi gidelim buradan." dedi. "Biraz hava alalım. Dışarı çıkalım. Sinirlerin yatışsın, sakinleş biraz."

Lale sertçe elini çekerken ters ters baktı İrem'e. "Ben zaten sakinim!" dedi bir hışımla. "Ruh hastası muamelesi yapma bana İrem!"

İrem hiç alınmadı Lale'nin bu çıkışlarına. Nasıl berbat bir durumda olduğunu, sakin olduğunu iddia ederken bile tir tir titrediğini görebiliyordu çünkü. Devamlı sakin olmasının söylenmesinin de ne kadar sinir bozucu olduğunu tahmin edebiliyordu. Bu yüzden ısrar etmektense çocuk gibi Lale'nin suyuna gitmeyi tercih etti.

"Zaten öyle bir şey yapmıyorum ama tamam, bir daha bir şey söylemeyeceğim. Ama gerçekten dışarı çıksak iyi olmaz mı? Çok sıcak burası baksana."

Lale arkasını dönüp önünde durdukları o beyaz kapıya şöyle bir baktı. Şu an bu kapının arkasında yaşananlar onun için her şeyin sonu demekti. Kurduğu hayallerin. Bunca zamandır içinde büyüttüğü sevginin. Gözünün içine baka baka "bitti!" dese de hala içten içe onun aşkına duyduğu güvenin. Ve bütün bu yaşananlara rağmen bir gün, er ya da geç sahip olacakları Defne'nin, limon çiçeklerinin altında çektirmeyi hayal ettikleri o aile fotoğraflarının, hepsinin sonu demekti. Batu o kapıdan içeri girdiği anda her şey bitmişti. Kendini bomboş hissediyordu. O kadınla daha önce de beraber olduğunu biliyordu oysa. Batu resmen kendi ağzıyla söylemişti bunu. Ama buna kendi gözleriyle şahit olmak, o midesini bulandıran flörtleşmelerini izlemek, o kadının arkasından bu odaya girdiğini görmek kaldırabileceği türden şeyler değildi. Bitmişti. Batu'ya işte şimdi hak veriyordu. Aralarındaki bu her neyse artık bitmişti. Tükenmişti. Aralarındaki o her geçen gün biraz daha harlanan ateş şimdi öyle bir sönmüştü ki külü bile kalmamıştı geriye. Her şeye rağmen onu her gördüğünde hissettiği o heyecan, içinde uçuşan o kelebekler yoktu artık. Hepsi ölüydü. Bir zamanlar karnında taşıdığı sevdiği adamın çocuğu gibi o kelebekler de ölüydü artık. Şimdi karnında ölü kelebekler taşıyordu o çok istediği bebeği yerine. Hissettiği tek şey koca bir boşluktu. Zamanında bıkmadan usanmadan büyük bir azimle içindeki her bir kaleyi fetheden o duygu şimdi yavaş yavaş geri çekiliyor, arkasında da kocaman bir boşluk bırakıyordu. Sanki o sadece Batu'ya karşı hissettiklerinden ibaretti ve o duyguyla beraber içi boşalmış, içinde hiçbir şey kalmamıştı.

İrem'in elini çekiştirdiğini hissedince gözlerinde yaşlarla ona doğru döndü.

"Hadi gidelim buradan." dedi İrem yumuşak bir sesle. "Burada daha fazla kalmayalım."

Lale boğazındaki yutamadığı o düğümlerle beraber yavaşça başını salladı. Ve kendini İrem'e bıraktı. Daha fazla ayak diretmeden İrem'in elinden tutup götürmesine izin verdi. Otelin ıssız koridorunda çınlayan ayak sesleriyle merdivenlere doğru İrem önde, Lale arkada yürüdüler sessizce. Lale'nin biraz önce Batu ve Ela'nın peşinden tırmandığı merdivenlerden telaşsız adımlarla indiler bu defa. Resepsiyonun önüne geldiklerinde Lale'nin Garaj'a dönmek için tutturmasına engel olmak amacıyla onu hemen lobiye doğru sürükledi İrem.