"Ja, ik geloof dat niet." zei ik terwijl ik Cesar voorbijliep om naar de keuken te gaan. "Op god, ik ben niet aan het liegen!" zei Jayden zuchtend. "Die shit moet echt zijn." mompelde hij. "Stil man." zei ik vanuit de keuken. Hij kwam binnen en pakte een fles water uit de koelkast. "Kerstman is echt." betoogde hij.
"Goed, als hij niet echt is, zeg me eens hoe ik toen ik klein was cadeaus had onder mijn kerstboom." zei hij. "Door je m-". Ik smakte op mijn lippen en liep de keuken uit. Ik zweer, hij doet mijn zenuwen op. "Oké, ik ga weg." hoor ik Christiana zeggen. Ik keek op en zag haar van de trap rennen.
"Wat ga je doen?" Vroeg ik terwijl ze haar spijkerbroek een beetje omhoog trok. "Maak je geen zorgen." zei ze terwijl ze naar de voordeur liep. "Nee, ik maak me zorgen, omdat je de kinderen gisteravond elf uur thuis hebt gebracht en me nog steeds niet verteld hebt waar je was." zei ik terwijl ik naar haar toe liep. Ik trok haar terug voordat ze de deur kon openen en ze rolde met haar ogen naar me.
"Ik zei toch dat we naar Nasser in het ziekenhuis waren." Zei ze kreunend. "Ik ben geen idioot he?" Zei ik. Ze knikte een beetje en ik duwde haar tegen de deur. "Het ziekenhuis sluit om 8 uur voor bezoekers. Waar was je?" Vroeg ik toen ik mijn hand om haar keel wikkelde. Ze keek naar mijn hand en keek me recht aan. Ze duwde me hand weg en wiu ontsnappen, maar het lukde niet.
"Kun je me laten gaan." Waar was je?" Vroeg ik haar toen ik een beetje in haar nek te knijpen.
"Je kunt me net zo goed doden." zei ze terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. Ze test nu echt mijn geduld. Ik liet haar los en ze duwde de deur open en kwam dichter naar me toe. Ze stond op het puntje van haar tenen. "Ik ga nu weg." Zei ze en voor ik het wist liep ze de deur uit.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Christiana:
"We kunnen haar hier niet voor eeuwig houden." zei ik tegen Nasserdine terwijl hij zich op zijn zij draaide. "Nina, je weet dat als ik niet in het ziekenhuis was, ik haar lichaam al heel lang geleden zou hebben gedood en weggegooid." zei hij. Ik zuchtte en ging op zijn stoel naast zijn bed zitten. "Heb je het Jayven verteld?"
"Nee." zei ik. "Je lijkt gefrustreerd als je het hem niet vertelt, waarom?" Vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op en keek naar de muur. "Ik denk dat ik een beetje van hem hou." zei ik zacht, maar hij hoorde me omdat hij naar me keek.
"Je wat?" Vroeg ik. "Ik hou van -" "Jullie doen niks niks, toch?" vroeg hij me af te snijden. "Nee, helaas." zei ik, terwijl ik het laatste deel fluisterde. "Oh." mompelde hij.
"We kunnen haar opgesloten houden in je kelder." Zei ik, de stilte doorbreken en teruggaan op het onderwerp. "Ik weet het, wat kunnen we nog meer doen?" zei hij terwijl hij met zijn hand over zijn gezicht wreef. "Ik heb dit gemist." Zei ik. "Wat gemist?"
"Weet je, we communiceren zonder ruzie." zei ik glimlachend. Hij knikte en het was weer stil. Ik hou van niet stilte. Waarom praat hij niet?
