Kanker zooi. Wat moet ik doen? Ik draaide de auto om en reed terug naar mijn huis. Ik hoop niet dat ze flauwviel omdat ik haar zonder eten thuis heb gehouden.
"Waarom viel ze flauw?" Vroeg Amine. Ze keek naar haar telefoon en toen gebeurde het ineens." Schreeuwde ik naar hem. "Weet je het zeker?" Vroeg Kevin. "Noem je me een leugenaar?" Vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd.
"Dat zei ik niet." Zei hij. "Mond op mond?" Vroeg Jayden. "Waarom doe jij het niet?" Vroeg Amine. "Ik? Het is JZ's meisje, waarom gaat hij het niet doen!" Zei Jayden. "Ze is niet mijn m- "G, houd je mond, we hebben niet gevraagd of ze jouw meisje is." Ga eens boven kijken." Zei Amine, terwijl hij me van de bank duwde. Ik zuchtte en ging naar boven.
Ik wou op de kamerdeur kloppen, maar hield mezelf tegen. Voor wat? Dit is mijn huis en mijn kamer. Ik opende de deur en keek op en zag haar op het bed zitten met haar ogen gezwollen. Ik ben niet goed in troosten en shit.
"Gaar het?" Vroeg ik terwijl ik naar haar toe liep. Ze nam niet de moeite om naar me op te kijken. Haar ogen waren vastgelijmd aan haar telefoon, met traandruppels die van haar wang naar het scherm liepen. "Nina?" "Kun je me ergens heen brengen?" Vroeg ze. "Uhm, natuurlijk." zei ik terwijl ik op mijn hoofd krabde. Ze stond op van het bed en we liepen naar beneden.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Chrisriana:
2 Uur later:
Ik zat met een kleine glimlach naast het graf van mijn moeder. "Hé mama." zei ik snuivend. "Ik weet dat je zei dat als je ooit zou sterven je niet wou dat ik als een pusy bij je grafsteen ging janken. maar hier ben ik." Zei ik glimlachend.
"Mam, je hebt geleerd hoe je sterk moet zijn, maar het spijt me, ik kan dit niet meer, ik ben verdwaald en ik kan niet accepteren dat je niet meer hier bent. Ik mis je zo erg." Zei ik terwijl ik probeerde mijn tranen in te houden. "Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik ben jou kwijt, ik ben pap kwijt. Ik denk dat ik Nasser ook kwijt ga raken. Ik probeer zo hard mijn leventje goed te leiden maar ik kan het niet meer."
Ik ging rechtop zitten en greep mijn knie vast, starend naar haar grafsteen. Ik zou elk moment kunnen barsten, maar ik houd me in. "Alles is veranderd zonder jou in mijn leven. Ik heb veel ruzie gehad sinds je weg bent en ik ben geen maagd meer. Het was nogal een verkrachtingssituatie, maar het maakt niet meer uit. Wat gedaan is, is gedaan. Nasser mag me niet meer en Inay is een neppe teef. Ik wou dat ik gewoon bij je kon komen liggen en in vrede kon zijn. Weg van de drama en deze wereld."
Een enkele traan gleed langs mijn wang, maar ik veegde het weg. "Ik wil dood, maar iets zegt me om het bij elkaar te houden, er zal iets goeds uit dit alles komen. Ik wil je zo graag trots maken, het enige dat ik doormaak is pijn, lijden en verdriet."
"Je bent al 8 jaar weg, dit is mijn breekpunt. Dit is het punt in mijn leven waar ik dit niet meer kan doen, ik kan niet verder leven. Den Haag is me aan het doden, ik kan hier niet meer blijven, ik kan dit niet steeds opnieuw doen. Waarom gingen we hier heen?! Als we in België zouden blijven, zou je nog steeds leven. Papa zou niet vast komen en Nasser zou waarschijnlijk niet in het ziekenhuis vechten voor zijn leven."
Op dit punt was ik zo hard aan het huilen. "Ik mis je mama, mis onze familie."
