Աղջիկը հարցնում է՝ ձեռքի թեթևակի շարժումով մաքրելով գլորվող աղի կաթիլը.
-Իսկ որտե՞ղ ես կարողանում գտնել ու ճանաչել ինքդ քեզ:
Հնչում է միանգամայն հակիրճ պատասխան.
-Իրականության սահմաններին:
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
-Բա՛ց թող, Նարե՛կ, ամոթ ա:Բոլորը մեզ են նայում:
Նարեկն առաջանում է ռեստորանի շքեղ երկարությամբ՝ Վիլյային պահելով ամուր ձեռքերում:Աղջիկը երեսը թաքցրել է նրա թիկնեղ ուսի ներքո և ծիծաղում է:Սևահեր երիտասարդը, հասնելով շիկահեր ընկերոջը, կարճ համբույր թողնելով սիրելիի այտին, նրան կանգնեցնելով հատակին և ինքնագոհ ժպտալով, ասում է.
-Սիրուն զույգ չեն տեսել:
-Ինչպիսի՜ աղունիկներ:
Արսենը բացականչում է և գրկախառնվում Նարեկի հետ:Կանաչաչյան նայում է շուրջը, սակայն չի տեսնում ընկերուհուն և որոշում է հարցնել.
-Գայուշը դեռ չի հասե՞լ:
Լսվում է սևահեր օրիորդի ձայնը.
-Գայուշն էստեղ ա:
Նա լայն ժպիտով և գեղեցիկ քայլվածքով մոտենում է երիտասարդներին:Նարեկը, որքան էլ բարկացած և վիրավորված է, չի կարողանում զսպել ժպիտը:Վիլյան շրջվում է և ամուր փաթաթվում աղջկան:Զարմանալի է, բայց նրա ձեռքերն ազատ են:Միայն ինչ-որ փոքր պայուսակ է, և վերջ:
-Զգում ե՞ս, որ ոչ ոք իր աչքը չի կտրում մեզնից:
-Արմինեին տեսնելուց հետո կկորցնեն խոսելու կարողությունը:
Գայանեն ինքնավստահ ժպիտով պատասխանում է Վիլյային, շուտով նրանք առանձնանում են տղաներից:
-Որտե՞ղ ա Հկեն:
Արսենը բացատրում է բավականին մանրամասնորեն.
-Գնացել ա ուղիղ, հետո աջ:
Նարեկը պտտվում և նայում ընկերոջ ցույց տված ուղղությամբ:Նա տեսնում է լոգարանի դուռը, կրկին շրջվում դեպի ընկերը:
-Տեսել ա՞ Գայուշին:
Շիկահերը թոթվում է ուսերը և ստում.
-Չեմ կարծում:
Երիտասարդները լռում են, կուլ տալիս խմիչքը, ուսումնասիրում հյուրերին, երբ նրանց մոտենում է կանաչաչյան՝ ասելով.
