Աղջիկը հարցնում է՝ ձեռքի թեթևակի շարժումով մաքրելով գլորվող աղի կաթիլը.
-Իսկ որտե՞ղ ես կարողանում գտնել ու ճանաչել ինքդ քեզ:
Հնչում է միանգամայն հակիրճ պատասխան.
-Իրականության սահմաններին:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-«Վաղվանից կսկսվի ուսումնական առաջին օրս:Ոչ մեկին չեմ ուզում ճանաչել, բայց չեմ կարող ուսումս կիսատ թողնել:Սովորելը կօգնի չմտածել, չտխրել:Կաշխատեմ...»
Եվ հանկարծ սև թանաքը լղոզում է աղջկա ամբողջ գրածը, սև, գեղեցիկ շապիկի որոշակի հատվածը՝ կեղտոտվում:
-Ամեն ինչ թարս ա:
Դեռ հանգիստ է, չի բարկանում:Նա փակում է տետրը և դնում է անկողնու ծայրին, իսկ գրիչը՝ դարակի վրա:Աղջիկը ոտքի է կանգնում և մոտենում հսկայական զգեստապահարանին:
-Հուսով եմ՝ իմ հագով ինչ-որ բան կգտնեմ:Ներքև իջնելու ցանկություն չկա:
Գայանեն բացում է դուռը՝ կանգնելով դրա դիմաց:Ընդամենը մի քանի կախիչներ են, դրանց վրա կախված են երկար և լայն շապիկներ:Սևահերը հերթով բոլորը դուրս է բերում, զննում:Նա ուղիղ կանգնած է բաց պատուհանների առաջ, որոնք, ինչպես նշվեց, ուղղված են բնակելի առանձնատան սենյակներից մեկի ապակիներին:
***
-Բարև, մա՛մ ջան:
-Բարևներ սիրուն Տիկին Ելենային:
Կապուտաչյան մոտենում է շիկահեր, սպիտակամաշկ և գեղեցիկ կնոջը, համբուրում և նստում խոհանոցի սեղանի շուրջ:Կինը չորացնում է հյութեղ և ախորժելի մրգերը, սրբում ձեռքերը և շրջվում դեպի տղաները:
-Վաղուց ե՞ք էկել:
Արսենը նույնպես մոտենում և համբուրում է, կինը պատասխանում է նույնաբար:
