Աղջիկը հարցնում է՝ ձեռքի թեթևակի շարժումով մաքրելով գլորվող աղի կաթիլը.
-Իսկ որտե՞ղ ես կարողանում գտնել ու ճանաչել ինքդ քեզ:
Հնչում է միանգամայն հակիրճ պատասխան.
-Իրականության սահմաններին:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Սևահերը մտնում է իր ննջասենյակ, վառում լույսը և անցնում առաջ:Կապուտաչյան հետևում է նրան, փակում դուռը, ձեռքերը դնելով գրպաններում, կանգնում:Երիտասարդը նայում է, թե ինչպես է Գայանեն բացում զգեստապահարանը և սկսում դուրս բերել կախիչները:Հայկը քմծիծաղ է տալիս և հարցնում.
-Պատրաստվում ես հանվե՞լ իմ աչքի առաջ:
Աղջիկն անտարբեր և լուռ հայացք է նետում նրա վրա, ապա շարունակում իր գործը:
-Մենք էկել ենք խոսելու, ոչ թե կախիչներ դասավորելու:
Տղան հիշեցնում է և վերցնում պարագաները սևահերի ձեռքից, դնում անկողնուն:
-Ես պետք ա ինչ-որ բանով զբաղվեմ:
Նա փորձում է չնայել կապույտ աչքերի մեջ և չխորտակվել՝ կորցնելով խոսելու ունակությունը և այն բոլորը մտքերը, որոնք հավաքվել են մի քանի ժամում:
-Որ ինձ չնայե՞ս:
Կապուտաչյան բավական մոտ է գտնվում Գայանեին, ձեռքով շոյում է այտը, բայց աղջիկը թեքում է գլուխը՝ կծելով ստորին շուրթը:
-Ուզում էիր՝ խոսեինք:Սկսի, լսում եմ:
-Մեզ ոչ մի բան չի շտապեցնում, մենք շատ ժամանակ ունենք:
-Արմինեն ու Վիլյան ներքևում նստած են:Երևի արդեն ֆիլմի սցենար են գրում իմ ու քո մասին:Էնպես որ արագ ասա ու գնա ընկերներիդ մոտ:Դու հիմա Արսենին ավելի շատ ես պետք, ինչպես՝ Նարեկը:
Այս նախադասություններն ասելով՝ աղջիկը քայլում է դեպի անկողինը և նստում՝ ծալելով ծնկներն իր առաջ:Այժմ նա ավելի կոպիտ և լուռ տեսք ունի, քան առավոտյան. փորձում է իրեն կտրուկ դրսևորել:Հայկը վերցնում է հայելու առաջ դրված սև աթոռը, նստում:Անցնում է մի քանի վայրկյան, տղան նայում է հատակին, ապա սկսում խոսել.
-Ես քեզ նեղացնելու ցանկություն չունեի:
Դադար:
-Ես չգիտեմ՝ ինչն ինձ դրդեց, որ էդպիսի բառեր ասեմ, բայց ես ոչ մի վատ բան նկատի չունեի:
