Աղջիկը հարցնում է՝ ձեռքի թեթևակի շարժումով մաքրելով գլորվող աղի կաթիլը.
-Իսկ որտե՞ղ ես կարողանում գտնել ու ճանաչել ինքդ քեզ:
Հնչում է միանգամայն հակիրճ պատասխան.
-Իրականության սահմաններին:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ընկերուհիների եռյակն իջնում է երթուղային տաքսուց, կանգնում քաղաքի մեծ ճանաչում ունեցող գեղեցկության սրահներից մեկի առաջ:Նրանք նայում են ցուցանակին և ժպտում:
-Աշխարհին զարմացնելու ժամանակն ա:
-Թե՞ տղաներին:
-Մեր տղաներին:
Ավելացնում է կանաչաչյան, ինչից հետո աղջիկները քմծիծաղ են տալիս:
-Դե էկեք, թե չէ չենք հասցնի ոչ մի բան:
Գայանեն բռնում է Վիլյայի և Արմինեի ձեռքերը, տանում դեպի կառույցի մուտքը:
***
Մաթեմատիկայի երիտասարդ դասախոսն արդեն պատրաստվում է դուրս գալ լսարանից, քանի որ մի քանի րոպե առաջ հնչել է զանգը, և այժմ ընդմիջում է:Նա տեղավորում է վերջին շտեմարանը սև պայուսակում, բայց դանդաղեցնում է փակելու ընթացքը, երբ վերջին նստարանից լսում է Ժաննայի ձայնը:
-Էսօր պետք ա շուտ գնամ տուն:Մի քանի ժամից Արմինի ծննդյան խնջույքն ա, ես դեռ ոչինչ չեմ արել:
Աղջիկը խոսում է նյարդային կերպով և արագ հավաքում իրերը:
-Մի՛ մտածի Ժան, ամեն ինչ կհասցնես:Համոզված եմ, որ լինելու ես երեկոյի գեղեցկուհիներից մեկը:
Նրան փորձում է մխիթարել կողքին կանգնած բաց շագանակագույն մազերով և նույն երանգ ունեցող աչքերով, նուրբ և սպիտակամաշկ օրիորդը:Ժաննան խորը շունչ է քաշում և ձեռքին վերցնում պայուսակը:Աշոտը վարվում է նույնկերպ:
-Սպասելու եմ նոր նկարներիդ:
-Անպայման։
Ընկերուհին հետաքրքրությամբ հարցնում է.
-Որտե՞ղ ա անցկացվելու խնջույքը:
Ընկեր Ներսեսյանը գտնվում է լսարանի դռան մոտ:Տղան կանգ է առնում, լսում իրեն հուզող հարցի պատասխանը և ինքնագոհ քմծիծաղ տալիս:
-Հարկավոր ա Արմինեին նվեր առնել:
Երիտասարդը խոսում է քթի տակ և վերջնականապես հեռանում:
