Աղջիկը հարցնում է՝ ձեռքի թեթևակի շարժումով մաքրելով գլորվող աղի կաթիլը.
-Իսկ որտե՞ղ ես կարողանում գտնել ու ճանաչել ինքդ քեզ:
Հնչում է միանգամայն հակիրճ պատասխան.
-Իրականության սահմաններին:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Լսվում է լսարանի դռան թակոցը, հայտնվում է բարձրահասակ և գեղեցիկ երիտասարդը:Բոլորը շրջվում են: Դասախոսը հարցնում է.
-Ինչ-որ բան ա՞ հարկավոր, Պետրոսյա՛ն:
Աղջիկները հիացմունքով նայում են Նարեկին:Վիլյան իր կանաչ աչքերը չի կտրում ուսանողուհիներից, իսկ Գայանեն քմծիծաղ է տալիս:Արմինեն ավելի է նյարդայնանում:
-Ոչ թե ինչ-որ բան, այլ ինչ-որ մեկը:Գայանեին կարելի ա՞:
-Գայանե՞:
Տղամարդը զարմացած կրկնում է անունը և փորձում որոնել մատյանում:
-Ես եմ:
Ձեռքը բարձրացնելով՝ արտաբերում է օրիորդը և ոտքի կանգնում:
-Էրեկ եմ ընդունվել համալսարան, էսօր ուսմանս առաջին օրն ա:
-Բարի:
Պատասխանում է դասախոսը և ձեռքով ցույց տալիս, որ կարող է դուրս գալ:
-Շնորհակալություն:
Սևահերը քայլում է դեպի եղբայրը:Նարեկն ընթացքում հայացքը գցում է Վիլյայի վրա, ով նյարդայնացած է:Տղան խորամանկորեն ժպտում է և աչքով տալիս:Աղջիկն անմիջապես կարմրում է, ձեռքերը հպում այրվող այտերին:Սևահեր երիտասարդը ծիծաղում է, քույրը հասնում է նրան:Միասին դուրս են գալիս՝ իրենց հետևից փակելով դուռը:Արմինեն բացականչում է.
-Ես տեսա:
Կանաչաչյան խորը շունչ է քաշում՝ պտտվելով և նայելով ընկերուհուն:
-Ի՞նչ ա էղել, Արմի՛ն:
-Ոչ մի բան:
-Գայուշը լավ աղջիկ ա, պետք չի ծանր տանել էն փաստը, որ կյանքումս առաջին անգամ քո հետ չեմ նստել:
Արմինեն ձայն չի հանում:
-Օրիո՛րդ Պողոսյան...
Դասախոսի նկատողությունից հետո Վիլյան շրջվում է դեպի տղամարդը և կտրում ձայնը:
***
-Ինչ-որ բան ա՞ պատահել, Նա՛ր:
Սևահեր երիտասարդը բարձրացնում է հոնքը վեր և ժպիտով հարցնում.
