Աղջիկը հարցնում է՝ ձեռքի թեթևակի շարժումով մաքրելով գլորվող աղի կաթիլը.
-Իսկ որտե՞ղ ես կարողանում գտնել ու ճանաչել ինքդ քեզ:
Հնչում է միանգամայն հակիրճ պատասխան.
-Իրականության սահմաններին:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-Մանրամասները չեմ ցանկանում հայտնել:Մնացածն ինքդ կարդացիր:
Գայանեն վերջացնում է խոսքը՝ խորը շունչ քաշելով:Կապուտաչյան ուղղակի ապշում է իրադարձությունների կտրուկ փոփոխումից:Միգուցե նա չէր պատկերացնում, որ այս երիտասարդ օրիորդը կարող է ունենալ կյանքի սեփական մութ սենյակը:Այն էլ այդ աստիճան մութ և խավար, որտեղ մտնելիս կարելի է մոլորվել և այլևս երբեք չգտնել հետ դարձի ճանապարհը: Նրա հայացքը հառած է Գայանեի վրա, ով նստած է խոհանոցի աթոռին, որն իր հերթին կպած է պատին: Աղջիկը հետ է տարել գլուխը, նայում է առաստաղի լույսին, երեսին չորացած արցունքները փայլփլում են:Նա կոտրված է:Ոչ...Սա առաջին անգամը չէ:Աղջիկն արդեն սովոր է և պատրաստ կոտրված լինելուն:Ուղղակի ցավը և հիշողությունները հանգիստ չեն տալիս: Անհարմար լռությունը խախտում է Հայկը.
-Կարիք չկար պատմելու, եթե քեզ ավելի վատ պետք ա զգայիր:
-Իսկ ինձ կարիք լինելն ու չլինելը չէր հետաքրքրում:Սիրտս թելադրեց, որ կիսվեմ:
Կոպիտ պատասխան, դող առաջացնող տոն:
-Սրտի թելադրանքով ե՞ս առաջնորդվում:
-Չեմ էլ մոռանում ժամանակին ուղեղս օգտագործել:
Ավելացնում է և հայացքը նետում տղայի վրա, ով ամոթից կախում է գլուխը:
-Դրա համար ե՞ս էկել Հայաստան:Ուրիշ պատճառ չկա՞:
Հանկարծակի հարցը կասկած է առաջացնում Գայանեի ներսում:Նա վայրկյաններ շարունակ մտածում է, հորինում համարժեք պատասխան.
-Հա, ուրիշ պատճառ չկա:
Կտրուկ և խելացի:Նա չի պատրաստվում ողջ կյանքը պատմել այս անծանոթին, թեև մի քանի րոպե առաջ գտնվում էր կապուտաչյայի ամուր գրկում և հեկեկում:
-Ուզում եմ մենակ մնալ:
Հնչեցնում է սևահերը և սպասում երիտասարդի ոտքի կանգնելուն:Բայց սպասելիքները չեն արդարացվում:
-Ես ոչ մի տեղ չեմ գնալու:Առավել ևս, երբ դու էս վիճակում ես:Քեզ հանգիստ ա պետք:
