Աղջիկը հարցնում է՝ ձեռքի թեթևակի շարժումով մաքրելով գլորվող աղի կաթիլը.
-Իսկ որտե՞ղ ես կարողանում գտնել ու ճանաչել ինքդ քեզ:
Հնչում է միանգամայն հակիրճ պատասխան.
-Իրականության սահմաններին:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Երիտասարդները նստած են հյուրասենյակում:Նրանք դեռ սպասում են պատվերին, որը կատարել են մոտ կես ժամ առաջ:Արսենի կատակներից կարելի է դժոխք ընկնել՝ միայն դրանց վրա ծիծաղելով:Նա շրջապատի ուրախությունն է, առանց ում տեղի չի ունենում ոչ մի հավաքույթ:Նույնիսկ Վիլյայի և Արմինեի սառը վերաբերմունքները փոխվում են շիկահերի և Նարեկի քրոջ հանդեպ:Նրանք իսկապես կարող են լեզու գտնել, միայն ցանկությունը պետք է մեծ լինի: Շիկահերը տարածում է ձեռքերը և նայելով Արմինեին՝ ոգևորված խոսում.
-Հա, իմիջիայլոց, ես չեմ մոռացել, որ դու էրեկ ինձ ասել ես «հիմար»:Նայի իմ վեհությանը, հասկացի, թե ինչքա՜ն սիրված եմ մոլորակի մարդկության կողմից:
-Արսեն Բալանյանը վեհ ա՞:
Մտածմունքով հարցնում է օրիորդը, իսկ մնացածը սպասում են շիկահերի արձագանքին:Սակայն, փոխարենը, նա սառը և թարս հայացք է նետում աղջկա վրա:
-Կարող ա, բայց ու՞մ ա պետք քո վեհությունը, եթե օդում ես:
Մի փոքր արհամարհանքով և քմծիծաղով հարցնում է Արմինեն, նայում ուղիղ շիկահերի՝ դեղին երանգով պատված աչքերի մեջ:
-Այսի՞նքն:
Նա չի հասկանում, իսկ աղջիկը ստիպված է բացատրել.
-Այսինքն, եթե դու վեհ ես, ուրեմն օդում կախված ես քո բարձրության մեջ:Ոչ մի բան չունես բռնվելու, ու մի շատ գեղեցիկ ու արևոտ օր կընկնես ներքև:Իսկ ընկնելը շա՜տ ցավոտ ա:
Կեղծ խղճահարությամբ պատասխանում Արմինեն, ինչից հետո կորչում է Արսենի ժպիտը, թարս նայվածքը, ինքնագովքը. այն ամենը, ինչը ներկայացնում էր երիտասարդը:Բոլորը լրջանում են, իսկ նա հասկանում է, որ անցավ իրեն հատկացված սահմանի գիծը:Վիլյան դիմում է ընկերուհուն.
-Լավ, Արմի՛ն, պետք չէր էսքան դաժան վարվել քեզ փրկած տղայի հետ:
-Չէ, ամեն ինչ նորմալ ա:
Արտաբերում է շիկահերը, ոտքի կանգնում, քայլում դեպի դուռը:
