Zenuwachtig tik ik met mijn pen op mijn tafel. Ik was veel te vroeg in het lokaal, waardoor ik nu alleen zielig achterin zit. Als eindelijk de bel klinkt door het lokaal, zie ik hoe langzaam de leerlingen naar binnen komen. Ze kijken me even kort aan, maar zeggen niks, gelukkig. Ik zie wat aanhangsels van Ruby binnen komen, en ze vuil naar me kijken. Tot mijn verbazing loopt een van hun naar mij toe, en gaat naast mijn tafel staan. 'Vind je het oké als ik naast je kom zitten?', vraagt ze verlegen. Verbaasd knik ik en leg mijn boeken neer. In mijn ooghoeken zie ik hoe ze plaats neemt, en mij voorzichtig vanonder haar wimpers aankijkt. Zal ze dit moeten doen van Ruby? Of dacht ik nu te laag. Had Ruby mij niet allang genoeg vernederd met Justin. 'Waarom ga je hier zitten?', vraag ik. Mijn stem klinkt bot, ik schrik er zelf van. 'Ik- Sorry, anders ga ik ergens anders zitten', fluistert ze gauw en wil haar boeken pakken. Meteen heb ik spijt en leg mijn hand op haar arm. 'Waarom?', vraag ik nu zacht. 'Je lijkt me aardig', zegt ze voorzichtig. Ik kijk haar raar aan, waardoor ze zacht begint te lachen. 'Diliah', glimlacht ze en kijkt me lief aan. Het wantrouwen borrelt opnieuw in me op, maar ik duw het weg. Vriendinnen worden lag nog ver weg, en dan zou ik wel zien wat ze van plan was. 'Isabelle, maar Isa is goed', glimlach ik terug en recht mijn rug. Samen beginnen we aan wiskunde. Ze helpt me met wat moeilijke vragen, terwijl we ondertussen gezellig praten. Tot een van haar vriendinnen haar naam sist. Ik wil niet kijken, maar ik zie hoe ze naar Diliah gebaard. "Wat doe je?", probeert ze wanhopig duidelijk te maken. Maar Diliah negeert het en vertel verder over haar broer, die s'nachts tijdens zijn slaap rare dingen deed. Onder de douche stappen, naar buiten lopen en in de woonkamer zitten.