Lachend dans ik op de muziek, die door de zaal heen galmt. Chaz en Ryan kijken van de zijkant toe, terwijl Justin met me mee danst. Overigens staat de camera volop te draaien. Maar het enige wat ik kan doen is lachen op Justin's rare bewegingen. 'Stop!', lach ik en duw tegen zijn schouder aan. Hij schud zijn hoofd, en begint daarna weer opnieuw met zijn rare dans. Zijn armen slaat hij wilt in het rond, terwijl zijn heupen een beweging maken zoals je doet met een hoelahoep. Justin stopt grijnzend als de muziek stopt. 'We moeten serieus oefenen! Nog maar drie dagen Justin!', zeg ik serieus en prik tegen zijn borst aan. Hij haalt zijn schouders op en knikt instemmend. 'Dan misschien wel ja'. Ik zucht, en rol met mijn ogen. Nu al gierde de zenuwen door mijn lichaam bij het idee. Een groot podium, waardoor alle ogen op mij gericht waren. Het idee dat iedereen het kan zien als er wat misgaat geeft me dan ook elke keer weer opnieuw kippenvel. Gelukkig wist ik dat er mensen achter mij stonden, en me hielpen met alles. Mijn ouders zouden in de zaal zitten, en zelfs mijn broer wilde het niet missen, ook al zei hij dat het was om me uit te lachen. Ergens wist ik dat hij gewoon wou kijken naar zijn zusje, maar hij was te "stoer" om zoiets toe te geven. 'Concentratie Isa!', klinkt de lachende stem van Chaz door de zaal. Verbaasd kijk ik zijn kant op, en zie hem en Ryan lachend naar me kijken. Dan pas heb ik door dat ik stil sta. 'Oh', mompel ik zacht en beschaamd en kijk verontschuldigend naar Justin. Maar ook hij schijnt het behoorlijk grappig te vinden, en lacht dan ook hard met Chaz en Ryan mee. 'We hebben nog maar drie dagen hoor Isa', zegt Justin me plagend na waarna een grote grijns zijn gezicht siert. Gauw steek ik mijn tong uit, waarna ik zelf de muziek aandruk, en begin te dansen. Mijn gedachten horen bij de passen te zitten, en het ritme, maar het enige wat ik hoor is gelach uit het publiek. Het bekende gelach wat me al te vaak is voor gekomen. het gelach waar ik me elke keer weer opnieuw voor schaam. Ondanks ik nu hulp krijg van allerlei professionele mensen ben ik ergens alsnog bang om te falen. Om de grootste loser van school te worden, die elke dag huilend van school opgehaald moest worden. Of erger, die thuis les zou moeten krijgen. Ik zucht, en eindig de dans. Tevreden klapt iedereen in zijn handen, terwijl mijn gedachten nog steeds ver weg zijn van alles wat hier gebeurd.