Zachtjes neem ik plaats op de bank. Een oversized shirt bevond zich rond mijn lichaam, en een warme kop chocomel was in mijn handen geklemd. Mijn haren zaten in een slordige paardenstaart, en mijn blik stond op de tv. Mijn moeder en vader waren uit eten, en mijn broer was naar het feest. Hij had voor hij weg ging nog gevraagd of ik niet mee wilde. Maar alles behalve daar zijn, wetend dat Ruby zich daar ook bevond. Zachtjes nip ik aan mijn chocomel, en lik de slagroom van mijn lippen af. Vlug trek ik mijn benen tegen mijn borst aan, en sla er een arm omheen. Klein en ineengedoken zit ik op de grote witte bank. Zo klein en kwetsbaar van een afstand, maar van binnen allang kapot gesloopt. Bang voor alles wat er ook maar kon gebeuren. Een zucht verlaat mijn mond, en voorzichtig zet ik mijn mok neer op tafel. Straks zou Ruby weer zoals vroeger worden. Zou ze weer die dingen doen die mij totaal kapot hebben gemaakt. Ik was zo ongelofelijk bang voor haar dat zelfs mijn achtertuin niet meer veilig voelde. Het gevoel alsof ze me altijd kon zien, waar ik ook was. S'nachts kon ik niet slapen, bang dat zij op zou duiken uit mijn kast. In de douche kon ik niet douchen voor alle kasten te hebben gecontroleerd. Ik was obsessed geworden met binnen blijven, het leek de enige optie. De enige manier om niet opnieuw vernederd te worden, niet opnieuw zo'n pijn te voelen.
Ik schrik op van de deurbel. Gelijk gaat mijn blik naar de klok die aan de muur hangt. Tien uur, mam en pap kunnen het nooit zijn. Die komen na een etentje altijd pas rond een uur of twee thuis. Zachtjes loop ik op mijn tenen naar de deur toe. Met mijn vinger toppen raak ik de lichtknop aan, en druk deze in. Met voorzichtige stappen loop ik naar de grote voordeur, en leg mijn hand neer op de deurklink. Langzaam open ik de deur tot een kier, en kijk ertussendoor. 'Justin?'.