Zachtjes loop ik naar beneden toe, en ga zitten aan de eettafel. Afwachtend tot mijn moeder me opmerkt blijf ik haar aankijken, tot ik merk dat ze me niet door heeft. 'Ik heb me ingeschreven mam'. Een trotse glimlach siert haar gezicht, en gelijk legt ze haar tijdschrift opzij. 'Daar ben ik ontzettend blij mee lieverd', glimlacht ze breed en pakt mijn handen vast die ik zonet op tafel neer had gelegd. 'Je gaat het niet makkelijk krijgen, dat weet je?', vraagt ze en kijkt me onderzoekend aan. Instemmend knik ik, en begin nu al te twijfelen aan mijn inzending. 'Oké, nou, weet je ook al wanneer je er iets over te horen krijgt?'. Gelijk schud ik mijn hoofd, en haal wat nonchalant mijn schouders op. 'Misschien krijg ik wel niet eens hulp, kom ik niet in het programma, is mijn probleem niet erg genoeg', zucht ik en steek beide handen hopeloos de lucht in. 'Zo moet je niet denken'. 'Jij hebt makkelijk praten mam, jij had vroeger vriendinnen zat op school, en zelfs nu houd je nog vriendinnen avonden', zucht ik en ga weer staan. 'Ik ben moe, slaap lekker', mompel ik en loop naar de trap. 'We moeten nog eten?', roept mam me verbaasd na. 'Geen honger'. Snel loop ik door naar mijn slaapkamer, en laat mezelf daar op bed vallen. Mijn MacBook ligt op mijn dekens die mooi versiert zijn met een vrolijke bloemen print met wat vlinders. Mijn bed was spierwit, met mooie kronkels in het metaal werk. De muren waren bedekt met wit behang, met een wit printje er op, wat niet te zien was, maar alleen te voelen. Een zacht stofje wat prachtig aansluit bij de rest van mijn kamer. Zachtjes laat ik mijn handen over de dekens glijden, en houd ze naast mijn lichaam, terwijl ik doelloos naar het plafond staar. Mijn ogen worden zwaar, en al gauw val ik in slaap, bang voor de gevolgen die komen zouden. Voor mijn veilige, rustige leven, die misschien binnenkort verwoest zou zijn.