Stil lopen we verder. 'Waarom opeens zo stil?', vraag ik maar, als hij niks blijft zeggen. De stilte was om te snijden, dat wisten we beiden evengoed. Alleen hij deed er niks aan. 'Gewoon', mompelt hij zacht. Ik zucht geïrriteerd en maak mijn hand los. 'Ik heb geen zin in jouw gedrag zo, dan ga ik wel naar huis'. 'Dan heb jij je mobiel niet terug', zegt hij eigenwijs, maar kijkt me niet aan. Hij kijkt naar mijn hand, die de zijne heeft verlaten. 'Doe niet zo kinderachtig! Net alsof mij dat op dit moment interesseert!'. Hij kijkt eindelijk op, en kijkt me vragend aan. 'Waarom ben je hier dan?'. Gauw bedenk ik me dat hij dacht dat ik alleen maar voor mijn telefoon kwam. Dat was immers ook wat ik tegen Ryan had verteld. 'Gewoon, gewoon. Ja, gewoon'. Kon het nog slechter overkomen. Net alsof hij hier genoegen mee neemt. 'Oh'. Wát? Oh Justin, soms ben je echt een idioot weet je dat? Zachtjes zucht ik en kijk de andere kant op. 'Voor jou'. De woorden zijn niet hoorbaar bij hem, vooral door de wind. Maar het voelde goed om ze uit te spreken. Ook al had hij er geen idee van.
Weer valt opnieuw die stilte. Die stilte die verschrikkelijk klinkt, alsof we beiden nieuw voor elkaar zijn. 'Is die jongen leuk?'. Veranderd hij plots van onderwerp. Vragend kijk ik hem aan. Heeft hij het nou over die jongen die ik leuk vind? Beseft hij dan niet dat hij momenteel over zichzelf praat? 'Ja, hij heeft bruin haar en bruine ogen'. 'Dat vroeg ik toch niet', bromt hij terug en slaat zijn armen over elkaar. 'Mopper vooral door Justin, maar dan wel zonder mij!', grom ik kwaad en stap weg, in de richting waar we vandaan kwamen. Stik der in, dan niet hoor.