Isabelle Rosemarie Luinqon.
Nieuwsgierig kijk ik Ryan aan als hij zijn handen achter zich houd. 'Laat zien dan!', lach ik vrolijk. Ik grijp af en toe langs zijn lichaam heen, om het af te pakken. Niet dat ik weet wat hét is. 'Eerst moet je iets voor mij doen', grijnst hij. 'Dan wil ik weten wat je hebt', antwoord ik eigenwijs terug. Een echte Ryan-glimlach komt tevoorschijn. Hij wist dat ik alles zou doen voor wat hij in zijn handen had blijkbaar. Langzaam komt zijn hand naar voren en houd hij met een brede glimlach mijn mobiel omhoog. 'Ryan!', roep ik verbaasd en spring wat omhoog, uit wanhoop om hem terug te pakken. Hij houd hem veel te hoog, zo kom ik er nooit bij. 'Wat moet ik doen?', zucht ik geïrriteerd na een aantal mislukte pogingen met springen. Even lijkt hij na te denken, maar dan ontstaat weer die enge grijns op zijn gezicht. 'Op date met Justin'. Met grote ogen kijk ik hem aan, terwijl ik stil blijf staan. Zenuwachtig begin ik te stotteren. 'Hoezo da-dat? Just-tin en i-ik komen toch ni-iet meer samen'. Hij lacht en zwaait wat heen en weer met mijn telefoon. 'Ryan, ik ben serieus', weet ik er na een stilte uit te krijgen. 'Oja?', klinkt Ayden plots vrolijk achter me. Zonder om te kijken geef ik hem een harde stoot met mijn elleboog. Hij kreunt, en krimpt in elkaar. 'Dus dat is een ja?', grijnst Ryan en laat mijn telefoon een klein stukje naar beneden zakken. Met een moeilijk gezicht kijk ik rond het klaslokaal, dat op ons na totaal leeg was. Uhg, dit was verschrikkelijk, ik ga echt niet toegeven, dan denkt iedereen dat ik Justin nog steeds het einde vind. Het mag dan wel zo zijn, maar niet iedereen hoeft dat te weten! 'En wat schiet ik daarmee op? Een date met Justin?'. Ryan en Ayden beginnen beiden te lachen. 'Dat jullie weer samen komen en niet meer zo zeuren beiden'. Boos kijk ik Ayden aan. 'Ik zeur niet, en klagen ook niet. Ik ben het béste zusje ooit'. Hij begint te lachen, maar knikt instemmend. 'Maar even over dat zeuren en klagen, dát doe je dus wel'. Ik duw hem en kijk dan naar Ryan. 'Oké, een date. Maar het wordt een dubbel-date, en jij neemt Marsha mee'. Met grote ogen kijkt hij me aan. 'Nee echt niet'. 'Anders geen deal'. 'Maar Marsha is echt... iel gewoon'. Ik grijns breed, en haal onschuldig mijn schouders op. 'Er zit vast iets goeds diep vanbinnen bij haar, net zoals we bij jou dat moesten opgraven'. Hij begint beledigd te hoesten, en zucht dan. 'Ik laat het je voor het einde van deze dag weten', zegt hij terug en loopt weg.