Zijn zachte gelach doet me opkijken van de spannende film. 'Wát?', vraag ik zachtjes, zodat ik de rest niet zou storen. Ze keken vol spanning naar de thriller die bezig was. Zo was het voor beiden leuk, want alleen maar vieze moorden met veel bloed was gewoonweg smerig. 'Dat je dit zo leuk vindt', fluistert hij zacht tegen mijn oor aan. Zijn warme adem maakt me nog steeds ligt in mijn hoofd. Ontkennen is niet nodig, het was zo. Een onzekere glimlach siert mijn gezicht, waarna ik me weer op het tv scherm richt. Ryan en Chaz vermaakte zich zeker met deze film. Ze zaten beiden naast Diliah. Diliah vond het overigens niet erg, dat was duidelijk aan haar nonchalante houding te zien. Naast mij zat Justin. Zijn hand lag tussen ons in. Ergens wist ik niet of hij er meer bedoelingen mee had, of hij zijn hand daar neer had gelegd, op hoop dat ik de mijne daarop zou plaats nemen. Of dat zijn hand daar gewoon lag. Al de hele film kan ik me niet goed concentreren. Mijn aandacht gaat elke keer weer opnieuw naar zijn hand. Hij beweegt hem af en toe uitdagend, of speelt dan met zijn vingers. Dan raken ze zachtjes mijn been, maar weet ik niet zeker of hij daar bewust van is. Net zoals zijn blik. Mijn gedachten denken zeker te weten dat ze mij aanstaren, dat ze naar mij kijken, in plaats van naar de film. Maar als mijn hoofd zich omdraait zijn kant op, kijkt hij geconcentreerd naar de film. Dan is er niks op hem aan te merken. Opnieuw probeer ik mijn volle aandacht neer te leggen bij de film. Mijn handen liggen op mijn schoot, terwijl mijn ogen zijn gericht op de tv. Als Justin een kleine beweging maakt, slaan mijn gedachten weer op hol. Meteen denk ik te zien hoe hij dichter bij me komt zitten. Dat de afstand tussen zijn lichaam en de mijne, er bijna niet meer is. Ik wíl afstand houden, goede afstand. Vriendschappelijke afstand. Maar mijn gedachten zeiden mij dat hij hier anders over dacht. Natuurlijk wist ik dit niet zeker, maar mijn ogen volgden elke beweging van hem, wat me zekerder maakte.