[ 🌿 𝒁𝒂𝒘𝒈𝒚𝒊 🌿]
"စားပဲစားမေနနဲ႔ဦး... ေသခ်ာေလးၾကည့္ဦး"
ကားထဲမွာထိုင္ကာ မုန္႔စားေနေသာ ေအာင္ခန္႔ကိုရွင္းခန္႔ကေျပာလိုက္သည္။ ေရာက္လာထဲက မုန္႔ထုတ္ေဖာက္ကာ ေအးေအးေဆးေဆးစားေနေသာေအာင္ခန္႔ေၾကာင့္ သူေခါင္းခါမိသည္။
"အကိုကလဲ ဒီအခ်ိန္ႀကီးေရာက္ေနၿပီ ...လမ္းေပၚမွာဘယ္သူမွမရွိဘူး...ကြၽန္ေတာ္တို႔ပဲရွိတယ္.... ေစာင့္ၾကည့္ေနရင္ေရာ ထူးျခားပါ့မလား ...ကြၽန္ေတာ္တို႔အျဖစ္ကလဲ ကင္းသမားျဖစ္ေနၿပီ"
ညတိုင္း ေဒၚခ်ိဴဇင္တို႔ရက္ကြက္ထဲကို ညတိုင္း၊ ေန႔တိုင္း လာေစာင့္ေနရ၍ ေအာင္ခန္႔ကဆိုသည္။
"ခဏေနပါဦး ... အခ်ိန္နည္းနည္းေလာက္ဆက္ၾကည့္ရေအာင္"
ရွင္းခန္႔ကေျပာေတာ့ ေအာင္ခန္႔ကေခါင္းညိတ္ၿပီး လက္ထဲကေကာ္ဖီေအးဗူးကိုကိုင္ကာ ေသာက္ေနလိုက္သည္။ရွင္းခန္႔လဲ ကူရွင္မွာမွီၿပီး လက္ပိုက္ကာ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ ည၁နာရီ၁၅မိနစ္ရွိေနသည္။ ရွင္းခန္႔ အိပ္ခ်င္ေနေသာ မ်က္လံုးကိုလက္မျဖင့္ဖြဖြေလး ပြတ္လိုက္ကာ အာရံုစိုက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
"အကို .. ဟိုမွာ ၾကည့္"
ရွင္းခန္႔ ခဏေမွးေနရာမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာအခ်ိန္ ေအာင္ခန္႔၏ ခပ္တိုးတိုးအသံေၾကာင့္ နိုးလာသည္။
"ေရွ႕ကိုၾကည့္"
ေအာင္ခန္႔ေျပာတဲ့ ေရွ႕ကိုၾကည့္ေတာ့ တစ္အိမ္လံုးမီးမွိတ္ထားေသာ ေဒၚခ်ိဴဇင္၏ အိမ္ကအိမ္ေရွ႕ၿခံတံခါးတြင္မီးလင္းလာ၍ သူတို႔၂ေယာက္ သတိထားလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ၿခံတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး အရိပ္မဲမဲတစ္ခုထြက္လာ၍ ေအာင္ခန္႔က ခါးကေသနတ္ကိုစမ္းလိုက္သည္။
ထိုအရိပ္က ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ပံုစံနွင့္ တစ္ေနရာရာကိုထြက္သြားသည္။ ရွင္းခန္႔ ခပ္တိုးတိုးေျပာလုိက္သည္။
"ေဒၚခ်ဴိဇင္ျဖစ္နိုင္တယ္ ...မင္းဒီမွာဆက္ေစာင့္ေန.. ငါလိုက္သြားမယ္"
"အြန္း... သတိထား"
"ေအး"
ရွင္းခန္႔ ေသနတ္ကိုခါးတြင္ခ်ိတ္ၿပီး နားၾကပ္ကိုတပ္ကာ ကားတံခါးဖြင့္ၿပီး မသိမသာနွင့္ ထိုလူ၏ေနာက္ကေနလိုက္သြားသည္။
